Bloggang.com : เหงาจับใจ : ::วันแม่::

::วันแม่::

เมื่อวานเป็นวันแม่แห่งชาติค่ะ
เราเลยชวนพี่สาคร-ป๊า-ม๊าไปบ้านที่ปากน้ำกันค่ะ
..................................
จริงๆ เย็นวันที่ 11 สิงหาคม เราจะไปหมักหมูกันที่บ้านสี่พระยาค่ะ
แต่เปลี่ยนแผนค่ะ เราพาพี่สาครไปหาหมอที่โรงพยาบาลมา
เพราะพี่สาครมีไข้ แล้วก็อาการไม่ค่อยดีนัก
คุณหมอว่าเป็นทอมซิลอักเสบ
ก็เลยว่าจะกลับไปเอาเสื้อผ้าที่บ้าน แล้วไปนอนที่บ้านสี่พระยากันเลยค่ะ
ตอนเช้าจะไปบ้านปากน้ำเลย
แต่คงเป็นเพราะวันหยุดยาวค่ะ เพราะรัฐบาลเค้าประกาศให้เป็นวันหยุดราชการเพิ่มอีกหนึ่งวัน รถเลยติดมากเป็นพิเศษค่ะ
พี่สาครบ่นกะเราว่า "แถวบ้านเรารถไม่เคยติดขนาดนี้เลยเนอะ น้องกบ"
เราเลยเปลี่ยนแผนอีกรอบค่ะ เปลี่ยนเป็นหมักหมูหมากันที่คอนโดนี่ล่ะ
พอกลับถึงบ้าน ก็เอาผ้าลงถังปั่น แล้วก็เริ่มโขลกกระเทียม-ราชผักชี-พริกไทยค่ะ
เสียงดังสนั่นหวั่นไหวทีเดียวเชียว คิกคิก
แต่นั่นก็ไม่เป็นปัญหาค่ะ ปัญหาคือว่าครกที่คอนโดนี่เล็กอ่ะ
ต้องตำสามรอบค่ะ สำหรับหมูสองกิโล
กว่าจะหมักหมูเสร็จก็เกือบเที่ยงคืนแล้วค่ะ
พอเอาหมูเข้าตู้เย็น ก็ซักผ้าต่ออีกสองถัง
กว่าจะได้นอนก็ตีสองค่ะ
แต่ก็คิดว่าตอนเช้าจะตื่นเช้า จะได้ไปถวายอาหารเพลให้พระน้อง
เพราะวันแม่นี่ พระจะกลับมาฉันท์เพลที่บ้านค่ะ
ก่อนเข้านอนของคืนนั้น เราก็เอาโทรศัพท์มาวางไว้ใกล้ๆ แล้วก็นอนกอดพี่สาครอย่างมีความสุขค่ะ

..................................
ตอนเช้าเรารู้สึกตัวตอนแปดโมงค่ะ
แต่ก็บอกพี่สาครว่าเรานอนกันอีกครึ่งชั่วโมงแล้วกันเนอะ
ซักแปดโมงครึ่งเราค่อยตื่นอาบน้ำกัน
แล้วเราก็นอนกอดก่ายกันต่อค่ะ

มารู้สึกตัวอีกที สิบโมงจะครึ่งแล้วค่ะ คิกคิก
ก็ต้องรีบอาบน้ำ-แต่งตัว แล้วก็เดินทางไปรับป๊าม๊าที่บ้านสี่พระยาค่ะ
ออกจากสี่พระยาก็แวะเข้าฟู๊ดแลนด์กันสองนาทีค่ะ เพื่อซื้อผักกะน้ำอัดลมกัน
ระหว่างทางพระก็โทรมาถามว่า โยมพี่จะถึงรึยัง เพราะว่าจะเลยเวลาแล้ว
รู้สึกผิดนิดนึงค่ะ ที่ไม่ค่อยได้สนใจพระน้องเท่าไหร่ แต่ก็ทำดีที่สุดแล้วเนอะ
ก็บอกพระไปว่าให้ฉันท์ไปเลย ไม่ต้องรอ ถ้าพระรอโยมพี่ พระก็จะต้องอดข้าวแล้วล่ะ คิกคิก
แล้วเราก็ถึงบ้านปากน้ำกันตอนเที่ยงนิดๆ ค่ะ
วันนี้เราไปทานข้าวกันที่บ้านป้าหมวยค่ะ
เพราะว่าบ้านเรามีหมาเยอะ ไม่เหมาะกับการนั่งกินหมูกระทะค่ะ
..................................
จริงๆ แล้ววันแม่แห่งชาติ ก็เป็นวันธรรดาวันนึงนะคะ
แต่เป็นวันพิเศษของคนที่เป็นแม่ค่ะ
เราจะเหน็ดเหนื่อยขนาดไหน ก็อยากจะไปหาแม่ ไปนั่งพูดคุยกะแม่ค่ะ
จริงๆ ก็อยากจะกอดแม่เหมือนที่คนอื่นๆ ทำนะคะ
แต่ไม่กล้าอ่ะ อายแม่ค่ะ
จำได้ว่าที่กอดแม่ครั้งล่าสุด
เป็นตอนที่อยู่ที่บ้านลุงที่บางพลี
แล้วโดนน้องแอนแกล้งเยอะมาก
เลยโทรศัพท์ให้แม่ไปรับ
พอเห็นแม่เดินมาไกลๆ
น้ำตาก็ไหลออกมาเอง
แล้วก็วิ่งไปกอดแม่
แม่ตกใจเลย ว่าเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม
จริงๆ ที่จำได้ เราเป็นเด็กอดทนเหมือนกันนะคะ
ถ้าไม่โดนแม่ตี ก็ไม่ค่อยร้องไห้
แต่ตอนนั้นคงจะเหงา คงจะคิดถึงแม่ คิดถึงตาด้วยค่ะ
จำรายละเอียดไม่ได้ค่ะ ว่าทำไมต้องไปอยู่บ้านลุง
รู้แต่ว่าครั้งนั้น เหงาจับใจจริงๆ ค่ะ
มีหลายๆ อย่าง ที่อยากทำ อยากพูดกับแม่นะคะ
แต่ไม่กล้าพูดตรงๆ
ขอพูดในนี้แล้วกันเนอะ เผื่อว่าแม่ได้มีโอกาสมาอ่าน
"แม่ค่ะ กบรักแม่นะคะ รักมากด้วย
กบไม่อยากให้แม่ดื้อกับกบ สิ่งไหนก็แล้วแต่ที่กบทำให้แม่ หามาให้แม่
นั่นคือสิ่งที่กบคิดว่าดีที่สุดแล้ว
แม่เหนื่อยเพราะลูกๆ มามากแล้ว
ตอนนี้กบอยากให้แม่อยู่อย่างสุขสบายที่สุด
เหมือนที่แม่เลี้ยงลูกมาได้จนใหญ่โตขนาดนี้

ถึงบ้านเราจะไม่ได้มีฐานะทางการเงินดีเหมือนบ้านอื่นๆ
แต่กบก็อยากมอบสิ่งดีๆให้ กับแม่ เหมือนที่แม่ให้แต่สิ่งดีๆ กับกบและเก่งค่ะ"

Create Date : 13 สิงหาคม 2553

Last Update : 13 สิงหาคม 2553 11:35:23 น.

0 comments

Counter : 315 Pageviews.