กษัตริย์ของอิสราเอลในพระคัมภีร์ (๑)

กษัตริย์คือผู้ปกครองประชาชน ถ้าได้กษัตริย์ที่ดี ประชาชนก็มีความสุข ถ้าได้กษัตริย์ไม่ดี กดขี่ข่มเหงเอาเปรียบรีดภาษี ประชาชนก็เดือดร้อน ถ้ากษัตริย์อ่อนแอบ้านเมืองก็ไม่สงบสุข  

เดิมพระเจ้าเป็นดั่งกษัตริย์ของอิสราเอล แต่ต่อมาพวกเขาอยากมีกษัตริย์ที่เป็นมนุษย์มาปกครองพวกเขา พระเจ้าเตือนผลที่จะเกิดขึ้น ประชาชนต้องอยู่ภายใต้การปกครองของกษัตริย์ ต้องรับใช้ ต้องจ่ายเงินและผลิตผลแก่กษัตริย์(๑ซมอ.8:18) 

กษัตริย์ซาอูล(เผ่าเบนยามิน)  เป็นบุตรของคีช  วันหนึ่งลาของคีชหายไป ซาอูลผู้เป็นบุตรและคนรับใช้ออกตามหาลาตัวนั้น หาเท่าไหร่ก็ไม่พบ จนไปถึงเขตเมืองของผู้พยากรณ์ ซามูเอล  คนรับใช้จึงแนะซาอูลให้ไปหาซามูเอลเพื่อถามว่าลาอยู่ไหน  ก่อนหน้านั้นพระเจ้าก็ได้บอกซามูเอลว่า  จะมีชายจากเผ่าเบนยามินจะมาหาเขาในวันพรุ่งนี้ (1 :ซมอ.9:17) เมื่อมาถึงซามูเอลบอกว่า ซาอูลจะพบลา และเชิญให้มาทานอาหารในบ้านในฐานะแขกพิเศษ วันรุ่งขึ้นซามูเอลบอกซาอูลให้ส่งคนรับใช้กลับไปก่อน เมื่อคนรับใช้ไปแล้ว ซามูเอลได้เจิมซาอูลด้วยน้ำมันบนศีรษะ เรียกว่าการเจิมด้วยน้ำมันและบอกว่า พระเจ้าได้เลือกเขา(ซาอูล)ให้เป็นกษัตริย์ของอิสราเอล   หลังจากนั้นซามูเอลได้เรียกอิสราเอลทุกเผ่ามาชุมนุมที่มิสปาร์ และเตือนว่า เพราะอิสราเอลปฏิเสธพระเจ้าที่เป็นกษัตริย์ของพวกเขาและพวกเขาต้องการกษัตริย์ที่เป็นมนุษย์   และเวลานั้นหาซาอูลไม่เจอ จนพระเจ้าบอกว่าเขาซ่อนตัวที่กองสัมภาระ เมื่อตามหาซาอูลพบแล้ว ซามูเอลได้ประกาศว่า นี่คือคนที่พระเจ้าเจิม ต่อมาซาอูลได้รับการสถาปนาเป็นกษัตริย์ที่กิลกาล 

 แผ่นดินที่พวกอิสราเอลอาศัยที่คะนาอันมีชาวพื้นถิ่นอยู่ก่อนครอบครองก็ไล่ขับไล่กันมาตลอด โยนาธานโอรสซาอูลได้ฆ่าทหารของฟิลิสเตียที่เกบา ทำให้พวกนั้นโกรธแค้นมาก ไม่ยอมเลิกลาง่ายๆ  กษัตริย์ซาอูลยกทัพไปที่กิลกาลส่วนพวกฟิลิสเตียอยู่ที่มิคมาช ซึ่งไม่ไกลกันมากนัก   ซามูเอลได้บอกซาอูลให้รอเขาเจ็ดวันแล้วเขาจะกลับมาถวยเครื่องบูชา  จนเข้าวันที่เจ็ดทหารฟิลิสเตียเตรียมโจมตีอิสราเอล หลายคนกลัว หลบหนีไปซ่อนตัว แต่ซามูเอลยังไม่มาทำให้เริ่มมีการบ่นและซาอูลหมดความอดทนจึงทำหน้าที่เผาถวายเครื่องบูชาเอง และซามูเอลมาถึงพอดี  ซาอูลแก้ตัวหลายคนกลัวได้แตกกระจายไปและกำลังศัตรูเคลื่อนเข้ามาใกล้แล้วและติเตียนความล่าช้าของซามูเอล ทั้งที่ท่านรัดษาคำพูดคือกลับมาภายในเจ็ดวัน  พระเจ้าไม่พอพระทัยการทำโดยพลการทำให้ความสัมพันธ์ของซาอูลกับพระเจ้าถูกทำลายลง และซามูเอลบอกซาอูลว่า พระเจ้าจะเอาราชอาณาจักรไปจากเขา หลังจากนั้นซาอูลก็นับวันจะห่างออกจากพระเจ้า วันหนึ่งพระเจ้าสั่งซามูเอลให้บอกซาอูลว่าให้ทำลายชนอามาเลข ทั้งผู้คนและฝูงสัตว์ไม่ให้เหลือ  เพราะชนชาตินี้ขัดขวางอิสราเอลตอนเดินทางออกจากอียืปต์เพื่อเข้าคะนาอัน ซาอูลรวบรวมคนได้สองแสนรบจนชนะอามาเลข แต่ซาอูลไว้ชีวิตกษัตริย์อามาเลคและเก็บสัตว์ที่ดีไว้ อีกครั้งที่ซาอูลไม่เชื่อฟังพระเจ้าเขาทำตามความปราถนาของตนเอง   เมื่อถึงเวลาเช้าซามูเอลได้มาและได้ยินเสียงสัตว์จึงถามว่าเสียงเหล่านี้หมายความว่าไง ซาอูลตอบว่าเป็นสัตว์ที่ดีที่สุดจะเก็บไว้ถวายบูชาต่อพระเจ้า ซามูเอลได้บอกว่าพระเจ้าไม่ได้ต้องการของบูชาแต่ต้องการการเชื่อฟังมากกว่า และพูดย้ำเรื่องที่พระเจ้าจะปลดซาอูล  ทำให้ซาอูลกลัวและรั้งซามูเอลไว้ไม่ให้ไป จนเสื้อวามูเอลขาด ซามูเอลบอกว่า วันนี้พระเจ้าได้ทรงฉีกอาณาจักรอิสราเอลออกจากท่านแล้ว  ซาอูลไม่อยากสูญเสียบัลลังค์แต่เวลาของการให้เกียรติพระเจ้าได้ผ่านไปแล้ว ซาอูลไม่ได้ให้พระเจ้าเป็นหนึ่งในชีวิต

ในชีวิตเราพระเจ้าต้องการให้มนุษย์เชื่อฟังและยอมให้พระเจ้าเป็นหนึ่งในชีวิค  ในเยเรมีย์ 7:23  "จงเชื่อฟังเสียงของเรา และเราจะเป็นพระเจ้าของเจ้า.....เพื่อเจ้าจะได้อยู่เย็นเป็นสุข"   การเชื่อฟังพระเจ้าเริ่มจากเชื่อฟังพ่อแม่ ครูอาจารย์ และกฎหมาย เป็นการเชื่อฟังจริงๆไม่ใช่ครึ่งๆกลางๆ  ทุกคนทำผิดได้ แต่เมื่อเราสารภาพด้วยจริงใจสำนึกผิดจริงๆ พระเจ้าทรงฟังเรา

ในตอนแรกๆซาอูลมีคุณสมบัติครบถ้วนเป็นกษัตริย์ตามที่อิสราเอลต้องการ  หน้าตาดี แข็งแรง ใจถ่อม โดยเฉพาะตอนแรกๆ

บทเรียนจากชีวิตกษัตริย์ซาอูล : พระเจ้าทรงต้องการการเชื่อฟังที่มาจากใจไม่ใช่แค่พิธีกรรมทางศาสนา  ทรงหมดความอดทนที่จะรอคอยผู้รับใช้มาทำพิธีกรรม ทรงต้องการเพียงทำพิธีกรรมเท่านั้น  เมื่อเผชิญกับการตัดสินใจอะไรที่ยากๆ อย่าปล่อยความหุนหันพันแล่นผลักดันจนไม่เชื่อพระเจ้า พระเจ้าอาจใช้ความล่าช้าทดสอบการเชื่อฟังและความอดทนของเรา

กษัตริย์ซาอูลมีมเหษีคือ อาหิโนอัม

                   โอรสคือ โยนาธานและอิชโบเซท

                    ธิดา คือ เมราบและมีคาล 

เรื่องราวของกษัตริย์ซาอูลปรากฎในพระธรรม 1ซามูเอล9:31 กิจการ 13:21

..................................................................................................................................

กษัตริย์ดาวิด(เผ่ายูดาห์)  เมื่อพระเจ้าไม่ยอมรับซาอูลเป็นกษัตริย์อีกต่อไป ทรงให้ซามูเอลไปยังครอบครัวของเจสซีที่เบธเลเฮ็ม ให้ไปเจิมดาวิด เด็กชายคนเล็กของเจสซี ผู้ท่รักพระเจ้าและพระเจ้าไว้ใจที่จะเป็นกษัตริย์ของอิสราเอล  เมื่อไปถึงเบธเลเฮ็มพวกผู้ใหญ่ของเมืองออกมาต้อนรับเพราะอยากทราบว่ามาจุดประสงค์อะไร เพราะพระเจ้าจะส่งผู้พยากรณ์มาแจ้งเตือนในสิ่งไม่ถูกต้อง แต่ซามูเอลบอกว่าเขามาเพื่อถวายเครื่องบูชาแด่พระเจ้า  ขณะถวายเครื่องบูชาซามูเอลแอบสังเกตุบุตรของเจสซี เขาคิดว่า เอลีอับ น่าจะใช่ เพราะเป็นบุตรคนโต สูงสง่า คล้ายๆซาอูล แต่ เพราะมนุษย์ดูที่รูปร่างภายนอกแต่พระเจ้าดูที่จิตใจ 1:ซมอ.16:7  เจสซีเรียกลูกทั้งเจ็ดคนมาแต่ซามูเอลถามหาคนอื่น ซึ่งเจสซีบอกมีอีกคนเป็นคนเล็กกำลังเลี้ยงแกะกลางทุ่ง  จึงไปตามมาให้ซามูเอลดู แต่เมื่อดาวิดมาถึง พระเจ้าตรัสกับซามูเอลให้เจิมคนนี้เพราะกาวิดรักและเชื่อฟังพระองค์   หลังจากการเจิม ดาวิดยังเลี้ยงแกะอีกหลายปีจึงจะได้ขึ้นเป็นกษัตริย์ เขาใช้เวลาหลายชั่วโมงในการดีดพิณและร้องเพลงสรรเสริญพระเจ้า เขาได้เขียนบทเพลงสดุดีแทบทั้งหมดและยังใช้กันอยู่ในปัจจุบัน   วันหนึ่งซาอูลต้องการหาคนดีดพิณให้ฟัง คนรับใช้ได้แนะนำดาวิด เขาจึงเข้ามาเป็นคนดีดพิณในวัง  เราไม่รู้ว่าดาวิดอยากทำไหม แต่เขาก็ทำด้วยความสัตย์ซื่อในหน้าที่งานของเขา ในตอนแรกๆซาอูลรักดาวิด เขาแต่งตั้งให้ดาวิดเป็นผู้ถือเครื่องอาวุธของพระราชา อันเป็นตำแหน่งสำคัญมากสำหรับเด็กเลี้ยงแกะอย่างเขา  ต่อมาซาอูลอิจฉาดวิดที่เขาเป็นที่รู้จักของคนทั่วไปและเป็นนักรบที่กล้าหาญ ซาอูลพยายามฆ่าดาวิดหลายครั้ง ดาวิดก็หนีได้ทุกครั้ง บางครั้งซ่อนตัวในถ้ำ เมื่อซาอูลสิ้นพระชนม์ดาวิดจึงได้ขึ้นเป็นกษัตริย์  สิ่งแรกที่ดาวิดต้องการคือ ตั้งเมืองฮีโบรนเป็นเมืองหลวง พงศ์พันธ์ยูดาได้ตั้งดาวิดเป็นกษัตริย์ที่เมืองนี้ กษัตริย์ดาวิดครอบครองอาณาจักรส่วนน้อยนี้อยู่ถึงเจ็ดปีเมื่อผู้ใหญ่ของอิสราเอลส่วนใหญ่เสียชีวิตลง ผู้นำของอิสราเอลทั้ง11เผ่าได้เชิญดาวิดเป็นกษัตริย์ของเขาทั้งหลาย ดาวิดได้เปลี่ยนเมืองหลวงจากฮีโบรน(อยู่ทาางใต้ไกลออกไปมาก) เป็นเยรูซาเล็ม กษัตริย์ดาวิดมีโอกาสเหมือนกษัตริย์ซาอูลแต่เขาตรงที่เป็นคนที่พระเจ้าพอพระทัย(กจ. 13:21,22) ตอนที่ได้รับการเจิมเขาเด็กมาก แต่เขาเป็นคนถ่อมไม่อวดตัว หรือแข็งกระด้าง พระเจ้าฝึกสอนเขาเพื่อเตรียมกในอนาคตให้แก่เขา  กษัตริย์ดาวิดเป็นกษัตริย์ที่ดี การปกครองของพระองค์ทำให้อาณาจักรเข้มแข็ง ทรงพึ่งการทรงนำจากพระเจ้า แม้นว่าจะทำผิดหลายครั้งพระเจ้าได้ยกโทษให้เพราะทรงเสียใจในความผิดอยางแท้จริง ทรงปกครองถึงสี่สิบปี 

บทเรียนจากชีวิตกษัตริย์ดาวิด : 

- ความเต็มใจที่ยอมรับความผิดพลาดอย่างจริงใจ อันเป็นสิ่งดีที่ทำให้แก้ไขความผิดพลาดที่ได้ทำไป  แต่การอภัยโทษไม่ใช่ทำให้ผลของการทำบาปจะไม่เกิดขึ้น

- ล่วงประเวณีกับนางบัทเชบา และวางแผนฆาตกรราสามีของนาง 

- ไม่ได้จัดการกับความบาปของลูกตนเองอย่างเด็ดขาด อันนำไปสู่การฆาตกรรมในหมู่พี่น้องท่เป็นลูกของตนเอง

เรื่องราวของพระองค์มีปรากฎใน พระธรรม 1ซามูเอล 16  ,1 พกษ.2 , อาโมส 6:5 และในพระคัมภีร์ใหม่หลายครั้ง

กษัตริย์เรโหโบอัม(ลูกของกษัตริย์โซโลมอน)  เมื่อกษัตริย์โซโลมอนสิ้นพระชนม์ลง ราชโอรสของพระองค์ก็ขึ้นครองราชแทน ประชาชนอิสราเอลต่างดีใจที่มีกษัตริย์ใหม่เพราะพวกเขาลำบากใจกับการเรียกเก็บภาษีอย่างไม่เป็นธรรมของกษัตริย์องค์ก่อน(โซโลมอน) และคิดว่าอะไรคงจะดีขึ้น และชาวอิสราเอลได้แจ้งข่าวแก่เยโรโบอัม(ซึ่งหนีไปอยู่ที่อียิปต์)ให้กลับมาได้แล้วเพื่อมาช่วยกันเข้าร้องทุกข์ต่อกษัตริย์องค์ใหม่ให้ช่วยลดภาษีของพวกเขาให้ต่ำลงและพวกเขาจะเป็นผู้รับใช้ที่ดีของกษัตริย์องค์ใหม่ต่อไป กษัตริย์เรโหโบอัมบอกจะให้คำตอบในสามวัน  พระองค์ได้ไปปรึกษากับผู้อาวุโสที่เคยรับราชการสมัยโซโลมอนและได้รับคำแนะนำให้ทำตามคำร้องทุกข์ของราษฎร โดยบอกว่าถ้าพระองค์ฟังคำร้องทุกข์ของพวกเขาและตอบคำดีแก่เขา เขาทั้งหลายจะเป็นผู้รับใช้เป็นนิตย์ แต่กษัตริย์เรโหโบอัมไม่ได้ทำตาม และไปรับคำแนะนำจากคนหนุ่มวัยเดียวกับพระองค์ซึ่งแนะให้เก็บภาษีมากขึ้น ให้ประชาชนมีภาระเพิ่มขึ้นอีกกว่าสมัยพ่อคือโซโลมอน  ถ้าพวกประชาชนไม่เชื่อฟังก็ให้ลงโทษให้หนัก  เมื่อครบกำหนดสามวันประชาชนอิสราเอลได้มาฟังคำตอบ  เรโหโบอัมได้ตอบว่า ''ที่พระราชบิดาของเราได้วางแอก....เราจะเพิ่ม....พระราชบิดาเราตีสอนท่านด้วยไม้เรียว แต่เราจะตีสอนท่านทั้งหลายด้วยแส้แมลงป่อง" 1พกษ. 12:11  ทำให้ประชาชนไม่พอใจและจะไม่ยอมอยู่ใต้อำนาจของเรโหโบอัมอีกต่อไป มีแต่เผ่ายูดาห์ที่ยอม วันหนึ่งเรโหโบอัมส่ง อาโดรัมไปเก็บภาษี แต่ประชาชนไม่ยอมจ่ายและเอาหินขว้างจนอาโดรัมตาย  กว่าจะรู้ว่าตัดสินใจผิด ทุกอย่างก็สายไปแล้ว เมื่อรู้ว่าประชาชนกบฏจึงรีบหนีไปเยรูซาเลม และวางแผนจะโจมตีอิสราเอล แต่พระเจ้าบอกประชาชนและเรโหโบอัม ไม่ให้ต่อสู้พี่น้องกันเอง กองทัพของเรโหโบอัมจึงถอยทัพกลับไป

ในเวลานั้นชนอิสราเอลสิบเผ่าได้ก่อตั้งรัฐบาลของเขาขึ้น  แต่เผ่ายูดาห์และเผ่าเบนจามิน ยังอยู่ภายใต้การปกครองของเรโหโบอัม  เรียกว่า อาณาจักรยูดาห์(อาณาจักรตอนใต้)  ส่วนอิสราเอลสิบเผ่าได้ขอให้เยโรโบอัมเป็นกษัตริย์ทางตอนเหนือ ซึ่งเป็นไปตามคำพยากรณ์ของอาหิยาห์

เมื่อเรโหโบอัมขึ้นครองราชย์ทรงได้ทุกสิ่งจากบิดาซึ่งมากมายมหาศาลและได้มาอย่างยากลำบาก  พระเจ้าทรงอนุญาตให้ชิชักกษัตริย์อียิปจ์รุกรานยูดาห์และอิสราเอลเพื่อเตือนสอนเรโหโบอัม แม้นปัจจุบันอียิปจ์ไม่ได้รุ่งเรืองแบบเมื่อก่อน แต่ก็สามารถทำให้ ยูดาห์และอิสราเอลอ่อนแอลงจนไม่สามารถฟื้นคืนสภาพเดิมได้อีก  หลังกษัตริย์โซโลมอนสิ้นได้ห้าปี พระวิหารและพระราชวังก็ถูกชาวต่างชาติรุกรานและปล้นทรัพย์ไป ไม่เหลือสง่าราศรี อำนาจ และทรัพย์สินอันมีค่ามากมาย อีกเลย

กษัตริย์เยโรโบอัม (ทหารของกษัตริย์โซโลมอน) ผู้พยากรณ์อาหิยาห์ได้ไปพบเยโรโบอัม  อาห์หิยา ได้ฉีกเสื้อคลุมของเขาออกมาสิบสองชิ้น และพยากรณ์ว่าเยโรโบอัมจะได้เป็นกษัตริย์ของอิสราเอล 10 เผ่า ทำให้โซโลมอนโกรธมาก หาช่องทางฆ่าเขา เยโรโบอัมจึงหนีไปที่อียิปต์ และกลับมาตอนโซโลมอนสิ้นพระชนม์ไปแล้ว  ต่อมาเมื่อประชาชนไม่พอใจกษัตริย์องค์ใหม่ จึงได้แยกตัวออกมาสิบเผ่าตั้งอาณาจักรทางตอนเหนือ พร้อมยกเยโรโบอัมขึ้นเป็นกษัตริย์  ตรงตามคำพยากรณ์ของ อาหิยาห์  คนของพระเจ้าที่มีชีวิตอยู่ด้วยความยากลำบากมานาน บัดนี้ได้แยกเป็นสองอาณาจักร

เมื่อเยโรโบอัมได้ขึ้นเป็นกษัตริย์ของอิสราเอลสิบเผ่าทางตอนเหนือ ทรงเป็นกษัตริย์ที่ั่ชั่วร้ายที่สุดของอิสราเอล 

ทั้งเยโรโบอัม(อิสราเอลเหนือ)และเรโหโบอัม(อิสราเอลใต้) ต่างก็ทำแต่สิ่งที่ดีสำหรับตนเอง ไม่ใช่สิ่งที่ดีเพื่อประชาชนเลย เรโหโบอัม()โหดเหี้ยมและไม่ฟังเสียงประชาชน ส่วนเยโรโบอัม(เหนือ)ได้ตั้งสถานนมัสการใหม่ขึ้นเพื่อดักไม่ให้ชาวอิสราเอลเหนือเดินทางมาที่เยรูซาเลม(เมืองหลวงของอิสราเอลใต้)เพื่อนมัสการพระเจ้าตามธรรมเนียมปฎิบัติ การกระทำของสองกษัตริย์เกิดผลตรงข้ามกับที่พวกเขาคาดไว้เพราะสิ่งเหล่านี้ทำให้เกิดการแตกแยกของอาณาจักรอิสราเอล และสิ่งที่เยโรโบอัม(เหนือ)ทำให้อิสราเอลละทิ้งพระเจ้า 

...สิ่งนี้คือจุดแบ่งแยกดินแดนของอิสราเอลซึ่งสืบทอดอย่างยาวนานมาหลายศตวรรษ อิสรเอลสิบเผ่าจากทั้งหมดสิบสองเผ่าหันไปติดตามเยโรโบอัมและเรียกอาณาจักรของเขาว่า อิสราเอล(อาณาจักรเหนือ)                     ส่วนอีกสองเผ่ายังจงรักภักดีต่อเรโหโบอัมและเรียกอาณาจักรของพวกเขาว่า ยูดาห์(อาณาจักรใต้)    การแตกแยกนี้ไม่ใช่เป็นการเริ่มต้นในยุคนี้ แต่มันมีการแตกแยกมาตั้งแต่สมัยผู้วินิจฉัยแล้วโดยเฉพาะเผ่าเอฟราฮิมซึ่งมีอิทธิพลมาก(ของตอนเหนือ)และเผ่ายูดาห์(ซึ่งมาเป็นผู้นำตอนใต้) อีกสาเหตุที่มาเสริมคือ ความจงรักภักดีต่อเผ่าของตนมากกว่าการรวมเป็นชาติอิสราเอล 

ในอดีตเราจะอ่านพบว่า เอฟราอิมขึ้นมาเป็นผู้นำโดยอ้างพันธสัญญาในพระธรรมปฐมกาล(48:17-22 , 49:22-26) ผู้นำที่เด่นเช่นโยชูวา,ซามูเอล ก็เป็นชนเผ่าเอฟราอิม  แต่ช่วงหลังเผ่ายูดาห์เริ่มมามีบทบาทเช่นสมัยของดาวิดและกลายเป็นกษัตริย์เหนือิสราเอลทั้งหมดทุกเผ่าทำให้เอฟราอิมไม่มีสิทธิอ้างความเป็นผู้นำอีกต่อไป เราจึงพบว่าในสมัยของกษัตริย์ดาวิด  พวกเอฟราอิมเข้าพวกกับอิชโบเชทต่อต้านดาวิดซึ่งมาจากเผ่ายูดาห์  แม้นดาวิดพยายามลดข้อบาทหมางแต่ลูกหลานของพระองค์คือทั้งโซโลมอนและเรโหโบอัม กลับวางแอกให้อิสราเอลหนักมากขึ้น เผ่าทางเหนือจึงเกิดจุดแตกหัก  เพราะเอฟราอิมเป็นเผ่าสำคัญของทางตอนเหนือเมื่อเขาไม่พอใจที่ดาวิดเผ่ายูดาห์ขึ้นมาปกครองอิสราเอลทั้งหมดรวมถึ์งการย้ายศูนย์กลางศาสนามาที่เยรูซาเลม(ใต้)

 เราสามารถหาข้อมูลความชิงดีชิงเด่นระหว่างสองเผ่านี้ได้ใน วนฉ12:1  2ซมอ.2:4เป็นต้นไป และ 19:41-43

ที่มา  ขอบคุณหนังสือธัญญทิพย์ อมตะธรรมฉบับอธิบาย และคู่มือศึกษาพระคัมภีร์จากหลายแหล่งที่มา