Bloggang.com : ใจรัก Jairuk Channel : Vincent Van Gogh จิตรกรผู้อาภัพ

Vincent Van Gogh จิตรกรผู้อาภัพ

ค่ำคืนแห่งราตรีกาล ใครได้ยินพลงที่เป็นอมตะVincent
เพลงสไตล์คันทรี
Story ninght.....ขึ้นตันอย่างนี้ได้ยินคงถึงบางอ้อคือเรื่องราว ของวินเซนต์ แวนโก๊ะคนนี้แระ

Self-portrait ของ Vincent Van Gogh
เส้น สี ระดับ บรมครู……………

เกิดที่ประเทศฮอลแลนด์ ชีวิตเขาสั้นและเศร้าสลด ภาพเขาสีสันสดใสและมีฝีแปรงที่รุนแรง

เขาชอบวาดเส้นเสมอมา ชอบอยู่ตามลำพัง
งานเริ่มแรกเขาคืองานขายภาพเขียนร้านกูพิลสาขากรุงลอนดอน เขาเคยหลงรักลูกสาวเจ้าของบ้านเช่า ชื่ออูร์ซุลา โลเยอร์ แต่เธอมีคู่หมั้นแล้ว และหัวเราะเยาะเมื่อเขาเสนอตัวขอแต่งงาน เป็นสาเหตุให้แวนโกะมีอารมณ์ปั่นป่วน กลายเป็นเด็กหนุ่มเจ้าอารมณ์
และยากจะพอใจสิ่งใด จนทำให้งานที่เขาทำอยู่เสียหาย

ต่อมาเขาก็เป็นพระสอนศาสนาแต่ก็ทำได้ไม่นาน เพราะเขาเสียงไม่ดีทั้งท่าทางดูไม่สะอาดเรียบร้อย
ความพยายามที่จะช่วยคนยากจนเลยไปทำงานั้เหมืองแร่ ในเมือง โบรินา ที่เบลเยี่ยม ผู้คนเป็นคนงานเหมืองแร่ที่ยากจนมาก และเยี่ยมเยียนคนป่วย เขาได้เงินมาจากการคัดลอกภาพมายังชีพ เขาช่วยเหลือคนยากจนมากจนถึงกับแจกจ่ายทรัพย์สินของเขาทั้งหมด เขาเริ่มเหนื่อยล้า และสูญเสียแสนสาหัสและดูเป็นการเสื่อมเสียชื่อเสียง เขามาก ที่คริสตจักรสภาไล่เขาออกจาหน้าที่

พออายุได้27 ปีเขาตัดสินใจจะรับใช้มนุษยชาติโดยทางศิลปะ เขานิยมจิตรกรชื่อมิเย ที่ผู้ซึ่งเขียนภาพชีวิตชาวไร่ชาวนา และเขาได้กลับไปอยู่ร่วมกับบิดามารอีกครั้ง และผิดหวังจากความรักครั้งที่2 เมื่อแม่ม่ายลูกติดลูกพี่ลูกน้อง
ได้ปฏิเสธที่จะแต่งงานด้วย

เขาได้เริ่มเขียนภาพสีน้ำมัน เรื่องราวชาวไร่ชาวนาที่เขารักมากเหลือเกิน และเป็นสีหนักมืดคล้ำ เขาตัดรายการอาหารเพื่อนำเงินไปซื้ออุปกรณ์เขียนภาพ เขาได้เห็นภาพรูเบนส์ ผู้ซึ่งใช้สีเปล่งปลั่งนุ่มนวล ในที่สุดเขาก็เลิกเขียนภาพสีมืดๆตามแบบเดิมโดยสิ้นเชิง

เมื่ออายุ32ปี ได้เรียนศิปะที่เมืองอันต์เวิร์ป เขาทะเลาะกับครูศิปะหัวเก่าจนเวลาสอบไล่ผลการเรียนได้ถูกส่งไปเรียนชั้นต้นกับนักเรียนอายุ13ปี

เขาได้อาศัยกับน้องชาย เธโอเป็นพ่อค้างานศิปะในกรุงปารีส และอุปถัมป์จิตรกรแนวอิมเพลสชั่นนิสต์หลายคน คือบรรดาพวกจิตกรกลางแจ้ง ซึ่งเขียนภาพความประทับใจจากแสงสว่างซึ่งย่อมเปลี่ยนแปลงตามกาลเวลาไม่หยุดยั้ง และแสงสว่างเหล่านี้เองได้อาบไล้เรื่องราวที่พวกเขาเขียน พวกเขาใช้สีแต้มปัดเป็นรอยสั้นๆและเป็พวกที่ได้รับอิธพลจากทำภาพพิมพ์ชาวญี่ปุ่นเหมือนกัน ส่วนใหญ่จะอยู่แถวชนบทตามชายฝั่งแม่น้ำแซน ภาพเขาจึงมีสีสว่างขึ้นและระบายสีเป็นขีดอย่างว่องไว เขานิสัยไม่เรียบร้อยและยากที่จะอยู่ร่วมกับผู้อื่น แต่เขาก็เป็นนักพูดคุยสนุกสนานคนหนึ่ง ผิวเผินดูเป็นคนเคร่งขรึม ในกรุงปารีสเขียนภาพ200ภาพเขียนภาพเหมือนตัวเอง20ภาพ ส่วนภาพอื่นเป็นหุ่นนิ่ง ดอกไม้ ทิวทัศน์

เขาได้พัฒนาไปอีกเชื่อว่าภาพควรมากกว่าการจับความประทับใจจากแสงสีบรรยากาศ ซึ่งผ่านไปเร็วตามกาลเวลา เขาเริ่มเบื่อหน่ายแสงนุ่มนวล แต่โหยหาสีที่สดใสกว่าจึงออกเดินทางไปทางภาคใต้ของฝรั่งเศส

เขาได้รู้จักโกแกงและพึงพอใจงานจิตรกรคนนี้ และได้รับคำแนะนำจากเซซานผู้นี้เอง ที่ว่าเขาเขียนภาพเหมือนคนบ้า

เขายึดห้องบางห้องในบ้านสีเหลืองเอาไว้เป็นที่ทำงาน ในที่สุดแบบอย่างการเขียนภาพของเขาโดยใช้วิธีจุดและขีดเส้นตรง สีโปรดของเขาคือสีเหลือง

จะเห็นได้จากภาพดอกทานตะวันหลายภาพ

รวมทั้งภาพ"เก้าอี้เหลือง”ที่มีชื่อเสียง

เขาได้ทะเลาะกับโกแกงถึงขั้นขว้างกระจกใส่หน้าโกแกง และเที่ยวตามหาโกแกงตามถนนต่างๆพร้อมง้างมีดโกนเตรียมไว้ เขาวิกลจริตเป็นพักๆถึงกับเฉือนใบหูของตัวเอง จึงถูกจับส่งโรงพยาบาลถึงเขาจะอยู่ในโรงพยาบาลเขาก็ยังเขียนภาพ ผลงานเขาก็เริ่มเป็นที่สนใจในหมู่พ่อค้าศิลปะในกรุงปารีส

ผลจากความเจ็บป่วยทำให้ภาพเขียนเขาลดความสนใสลง ครั้งหนึ่งเป็นโรคจิตเขาได้กลืนสีน้ำมันลงไป เริ่มเขียนเป็นรูปบิดไปบิดมา และเป็นภาพยามพายุจัด พร้อมต้นไม้ที่ให้ความรู้สึกทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวด และมีท้องฟ้าให้ความรู้สึกเป็นลางร้าย ฝีแปรงเขาเริ่มสับสนอลม่าน ภาพเขาจะดูรู้สึกเศร้าและว่างเปล่า นอกจากจะมีรูปคนโดดเดี่ยวอยู่คนเดียวเท่านั้น พลังอำนาจทางศิปะเริ่มลดน้อยลง เริ่มมีอารมณืเสียและดีสลับไปสลับมาบ่อยๆและดื่มมากไปด้วย

รูปดอกไอริส ที่เขาเขียนตอนอยู่โรงพยาบาลช่วงรักษาตัวโรควิกลจริต

เธโอน้องชายเขาก็ได้มีครอบครัวจึงไม่ค่อยมีเงินแบ่งให้เขาใช้สอย สุขภาพเขาเริ่มแย่ลงมากและรู้สึกผิดว่าถ่วงความเจริญน้องชาย หลังจากเยือนชนบทและกลับปารีสได้หนึ่งวัน เขาได้ไปลานติดกับโรงนาและยิงตัวเองตาย ขณะนั้นเขามีอายุได้37ปี

แม้ว่าชีวิตเขาจะเต็มไปด้วยความทรมาน แต่เขาก็เหลือผลงานไว้เบื้องหลัง เป็นภาพที่เปี่ยมความปิติยินดีมากที่สุด อย่างที่ไม่เคยมีเขียนกันมาก่อน