Welcome back จ้า

ชอบท่อนที่ร้องว่า

"แม้จะแสนนาน นานสักเพียงไหน
...เธอจะยังคงเป็นใครที่ใจของฉันมี"


ร้าวรานใจมาก

ลืมบอกว่า เพิ่งได้เพลง "ไม้ขีดไฟกับดอกทานตะวัน" เวอร์ชั่นริค วชิรปิลันธ์มา... น่าจะเป็นไม้ขีดไฟที่มืดหม่นที่สุดในโลกแล้วล่ะมั้ง ฮิๆๆๆ

(ป.ล. ฟังแล้ว อยู่ๆ ก็คิดถึงหนังสือเรื่องเด็กชายหอยนางรมของ ทิม เบอร์ตัน)

แวะมาเยี่ยมครับ ตอนนี้ผมกำลังอารมณ์เดียวกับคุณเลย
เคยคิดว่าจะลืมได้ แต่ตอนนี้รู้หัวใจตัวเองแล้ว
ฝืนความรู้สึกต่อไปไม่ไหวครับ เฮ้อ..

ง่ะ .. วันนี้บล๊อคเศร้าๆ ชอบกล
เอาน่า ... ไม่เห็นจำเป็นต้องลืมเลยนี่นะ
เก็บไว้ในส่วนลึกของหัวใจ
... ในขณะเดียวกันก็พร้อมจะเปิดรับอะไรใหม่ๆ ด้วยก็ได้

(พูดซะดูดี ฮ่าๆ ความจริงไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเค้าเลย)

... มาตอบที่ถามเน่อ ...

ฝนตกหนักทุกวันเลยพี่ พายุเข้าด้วย
พี่อดเล่นบาสแน่ๆ ฮ่าๆๆ (ทำไมออกแนวซ้ำเติม?)

พรุ่งนี้ผมจะเข้ามอเอาการบ้านไปส่งง่ะ T_T
(ไม่ได้เรียนซัมเมอร์แต่การบ้านมหาศาล)

ว่าจะเลี้ยงพี่ดองก็ไม่ได้เลี้ยง ... ก็พี่ไม่ยอมให้เลี้ยงน่ะ
แต่ถ้าเปลี่ยนใจก็บอกนะฮะ ...
แต่ไม่เอา a la mode นะขอร้อง มันไม่อร่อยขั้นรุนแรง

เวลาพี่เขียนถึงเรื่องนี้ทีไร ดูเหมือนจะเทหัวใจเขียนเลยทุกครั้งไปนะครับ
ขอให้โชคดีนะครับ

เพลง "ภาพเก่าๆ" นี่เป็นเพลงที่ชอบมากที่สุดในอัลบั้มชุด Simplified แล้วอ่ะ รู้สึกว่าพี่บอยแกคิดถูกมากที่ในพี่ปั่นมาร้องเพลงนี้ (แต่ไหงในคอนเสิร์ต alumni มันไม่มีเพลงนี้ซะงั้น...อ๋อ B5 เอาไปร้องแทนนั่นเอง)

ชุด Simplified นี่ไม่ค่อยชอบเท่าไร เพลงมันแปลกๆ น่ะ บางเพลงก็หนืดๆๆๆ บางเพลงก็โวยวายมากๆ ที่สำคัญก็คือ พี่นภร้องเยอะมากๆ นี่แหละ เลยเบื่อ & เซ็ง


"Love is to forgive, not to forget" ประโยคจากหนังอะไรไม่รู้ แต่น่าจะ Incedent Propersal ...เป็นประโยคที่ดี แต่ทำยาก และน้องเมอร์ไม่มีวันทำได้จ้ะ

ถึงพี่แพนด้ามหาภัยนะครับ

ริคกำลังจะออกงานชุดใหม่ครับ (มีขายหรือยังไม่รู้เพราะผมไม่ได้ไปที่แผงเลย ที่สำคัญอยู่บ้านนอกมาก ๆ)

อยากฟังเพลง "ไม่ต้องทำอย่างนี้" มาก ๆ ฟังแล้วขนลุก

อะนะ อย่าไปพยายามลืมมันเลย เวลาจะทำให้เราลืม หรือจำได้โดยไม่รู้สึกเจ็บ ไปเอง

ไม่รู้บังเอิญหรือเปล่า
ตอนเปิดเข้ามา Blog นี้ได้
เพลงที่ผมฟังอยู่เลื่อนเข้าไปแทรก
I live to fall asleep ของ Manic Street Preachers พอดี
(ก่อนที่เพลงใน Blog นี้จะดังแทรกขึ้นมา...)

ผมได้อ่านเรื่องราวแล้ว (เห็นด้วยกับความเห็นหนึ่งที่ว่า พอพี่เขียนถึงเรื่องนี้ทีไรจะเทใจเขียนทุกที)
ผมว่าประสบการร์แบบนี้มันยากจะควบคุมมาก
ลำพังแค่หัวจิตหัวใจของมนุษย์เองก็เป้นเหมือนเขาวงกตพออยู่แล้ว
โชคชะตา (ในนามของ พระเจ้า , กรรม , Space and Time ฯลฯ) นี้ก็แสนจะเป็นผู้ทำให้เขาวงกตในจิตใจเราปั่นป่วนดีเหลือเกิน

จะลืมหรือจะจำนั้น ช่างแสนยากจะควบคุม
เคยเจอคนที่อยากลืม (และเกือบจะทำสำเร็จแล้วเหมือนกัน) แต่ดันไปเจอในที่ที่ไม่น่าจะได้เจอ ให้ความรู้สึกดั่งที่ โกวเล้ง เขียนไว้ใน "เดียวดายใต้เงาจันทร์" ว่า "...แม้มิใช่คมดาบ แต่เหมือนมีดาบเฉือน"

คุณดอง สู้ๆนะ
เราเคยฝันร้ายมาเป็นปี เราผ่านมาแล้ว เราเข้าใจนะ

ไว้มีใหม่ ลืมได้เองแหละ

ความรู้สึกของคุณเหมือนกับกับของผมเลย เหมือนกับเขียนมาจากใจของตัวผมจริง ๆ ดีใจที่คุณก็ชอบหนังของ Hitchcock เหมือนกัน

ขอให้โชคดีเด้อ

ป่าวอ่ะ ผมหมายถึงไอติมน่อ

ตราบใดที่เรายังไม่เจอรักใหม่ เราจะไม่มีทางลืมรักเก่าหรอกค่ะ


อืมม์..สภาพจิตใจเยี่ยงนี้ไม่ควรดู Perhaps Love จริงๆ ด้วยค่ะ


หายไวๆ นะคะ