Bloggang.com : I will see U in the next life. : ++++++ 24 มกราคม ครบรอบ 4 ปี วันที่ฉันบอกรักเธอ ++++++

++++++ 24 มกราคม ครบรอบ 4 ปี วันที่ฉันบอกรักเธอ ++++++

19 มกราคม 2549

คืนนี้ผมจะขึ้นไปเชียงใหม่ครับ วันที่ 24 มกราคมนี้ เป็นงานวันพระราชทานปริญญาบัตรของมหาวิทยาลัยเชียงใหม่

แป๊บ ๆ น้องผมรับปริญญาเสียล่ะ ความทรงจำที่ผมรับปริญญาไปเมื่อต้นปีที่แล้วยังไม่หายไปเลย ยังจำวันที่ได้เจอเพื่อนฝูงครบหน้าครบตา เวลาผ่านไปไวจัง

รุ่นผมที่ เหลือตกข้างอยู่คงมีประมาณ 2 คน นอกนั้นก็เป็นน้อง 44 ซึ่งมีน้องรหัสกับน้องเทคผม อย่างละ 1 คน (สาว ๆ ทั้งคู่ อย่างว่าอยู่ในคณะที่มีแต่สาว ๆ โอกาสในการมีสายรหัสเป็นสาว ๆ ก็ตรึม)

แต่ คนหนึ่งที่ผมเฝ้ารอว่าคงได้เจอก็คือ สาวที่ผมรักมานาน นานเท่าไรแล้วหนอที่ผมไม่ได้เจอเธอ นับไปก็คงตั้งแต่วันที่ผมเรียนจบ แล้วเธอสอบอิงค์ ตั้งแต่นั้นมาเราไม่เคยเจอกันอีกเลย

ทุกวันนี้ผมก็ ยังลืมเธอคนนี้ไม่ได้ แล้วก็เฝ้ารอว่าสักวันหนึ่งคงได้เจอเธออีก แต่กลับกันเธอคงไม่ปรารถนาแม้สักน้อยนิดนี้ที่อยากจะเจอผม

เธอเป็น รุ่นน้องผมหนึ่งปี แต่ว่าอยู่ต่างคณะกัน ผมอยู่คณะมนุษย์ เธออยู่บริหารธุรกิจ ผมเห็นเธอตั้งแต่เธอเข้ามาปีหนึ่งใหม่ ๆ อืม ก็คิดว่าน้องคนนี้น่ารักดี แต่แล้วก็เริ่มเห็นบ่อยขึ้น ๆ ก็เริ่มหลงกับเสน่ห์บางอย่าง

ผมสารภาพตามตรงว่าผมไม่มีความกล้าที่จะ เข้าไปจีบเธอเลย ทั้ง ๆ ที่ปกติผมเป็นคนหน้าด้านมากในการเข้าไปรู้จักกับผู้หญิง ต่อให้สวยขนาดไหนก็ตาม แต่อย่างว่า ความรู้สึกมันต่างกัน คนที่เราชอบกับเฉย ๆ ยังไงมันก็ต่างกันอยู่แล้ว

ผมเองก็ไม่เข้าใจตัว เองเหมือนกันว่าทำไม แค่เจอหน้าก็ได้แต่อึ้งแดก พูดอะไรไม่ออก ได้แต่นิ่งทำอะไรก็ไม่ได้ ดังนั้นเวลาที่ผมเจอเธอ ผมจึงทำได้แค่เพียงแอบมองเท่านั้น

นั้นแหละครับ คือที่มาความรู้สึกที่เธอไม่อยากเจอผม เธอก็คิดว่าตาอ้วนคนนี้เป็นโรคจิตอะไรแบบนี้ 555

ตอน ผมรับปริญญาปีที่แล้ว ในใจกล้ามากนะครับ เพราะคิดว่าไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ก็คิดว่าจะเข้าไปถ่ายรูปกับเธอ เข้าไปคุยกับเธอ แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้ทำสักอย่างเพราะไม่เจอเธอแม้แต่เงา ขนาดลงทุนไปยืนแถวหน้าคณะเธอ ยังไม่เจอเลย

เวลาผ่านมานานผมลืมเธอไม่ ได้ แต่ก็คิดว่ามันคงไม่มีทางที่จะลงเอยด้วยดีหรอก ปล่อยให้เธอมีความสุขกับชีวิตเธอดีกว่า ผมตัดใจหาใหม่ดีกว่า.....

ถ้ามันหากันง่าย ๆ ก็คงดีนะครับ

รับ ปริญญานี้เธอเองก็รับครับ คงเป็นวันที่เธอเฝ้ารอกับโอกาสสักครั้งในชีวิต ผมเองก็อยากเจอเธอ แต่อย่างที่บอกเธอคงไม่อยากเจอผมเท่าใดนัก หลายคนบอกว่านี้โอกาสสุดท้ายแล้วโว้ย อย่างน้อยได้ถ่ายรุปก็ดี

อืม!!! ผมคิดว่าอย่าเลยดีกว่า จะยิ่งไปทำให้วันที่ความสุขของเธอมามีเศษเสี้ยวของความทุกข์ ผมคิดไว้ว่าแค่ได้เห็นเธอจากระยะไกล ๆ ได้ยิ้มให้เธอ ผมก็มีความสุขแล้ว

เพียงชั่วพริบตาที่ได้เจอเธอ หัวใจของผมดวงนี้ก็คงพองโตจะระเบิดแล้วเสียกระมังครับ....

--------------------------------

22 มกราคม 2549

ชื่อของผม I will see U in the next life. เกิดขึ้นจากการที่ผมคิดว่า ผมและเธอ คนที่ผมรักมากคนนั้น เราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว เพราะเราทั้งสองคนต่างมีทางเดินของตัวเอง เดินกันไปเหมือนเส้นขนานที่ไม่มีวันพบเจอ

เปรียบประหนึ่งว่าเจอกันอีกทีก็คงชาติหน้านั้นแหละ

แต่แล้ววันนี้ ผมก็ได้เจอเธออีกครั้ง วันที่ผมดีใจมาก

วันนี้ เป็นวันที่บัณฑิตนัดถ่ายรูปกันบนแสตนด์บริเวณหน้าของ มช. เขานัดกันแต่เช้าครับ ผมคิดว่าจะไม่ไปเพราะคงไม่มีใครบ้าถ่ายรูปมากนัก เนื่องจากถ่ายรูปรวมเสร็จก็ต้องไปซ้อมต่อ

ผมตื่นขึ้นมาสักเก้าโมง อาบน้ำล้างหน้า ไม่มีอะไรทำก็เลยโทรไปหาน้องคนหนึ่งซึ่งเป็นบัณฑิตเช่นกัน น้องเขาก็บอกว่าอยู่หน้ามอ.พอดี ให้ผมไปหา อืม ก็ไม่ใกล้ไม่ไกลเท่าใด ไปก็ได้ นั่งรถแดงไปห้านาทีก็ถึง

วันนี้ผมแต่งตัวได้เหี้ยมาก 555 คือไม่ได้ตั้งใจจะไปถ่ายรูปกับใครหรอก เพราะที่ไปนี้คือต้องการไปเดินเล่นเฉย ๆ ผมใส่ขาสั้น อีแตะ เสื้อยืดแล้วมีเสื้อกันหนาวทับอีกหนึ่งตัว เอาอะไรกันมาก chill chill นะครับ

ก็ไปเดินเล่น หาน้องคนนั้นเท่าไรก็ไม่เจอ สายตาก็เริ่มเปลี่ยนเป้าหมาย มองหา 'แอม' ดีกว่า

ไม่ ทันไร ก็เจอเธอยืนถ่ายรูปกับดอกไม้อยู่ หน้าตาสดใสน่ารักเหมือนเดิม เธอเมื่อวันสุดท้ายที่ผมเจอกับเธอเมื่อวันนี้ไม่ต่างกันแม้สักนิด ต่างกันเพียงเครื่องแต่งหน้าและเฉดสีบนใบหน้าเท่านั้น

ผมเห็นเธอถ่าย รูปกับเพื่อนอย่างสนุกสนาน อย่างไรเสียผมก็ยังยืนอยู่ตรงที่เดิม พอดีว่ามีเดินไปเจอเพื่อนและน้องคนอื่น ๆ พอดี เลยยืนอยู่ตรงแอมนานมากไม่ได้นัก

ความรู้สึกในตอนนั้น โอ้ว เห็นเธอมีความสุขผมก็มีความสุขมาก ๆ แล้วละครับ

congratulation นะครับ แอม.....

----------------------------------

24 มกราคม 2549

เช้าวันนั้น ผมตั้งใจจะตื่นตั้งแต่หกโมงเช้าเพื่อไปให้ทันดูน้องบูมให้กับเด็ก 44 แต่ทว่าผมตื่นขึ้นมาตอนตีห้ากับอีกห้าสิบหกนาที คิดไปคิดมาหลับตาอีกนิดดีกว่า ไป ๆ มา ๆ นู้นเลย เกือบแปดโมง

ไปถึงบริเวณหน้ามอ. น้อง ๆ ได้บูมให้พี่บัณฑิตไปแล้ว ผมเลยเดินเลยไปคณะอื่น ซึ่งแน่นอนว่าต้องเป็นคณะของ แอม เธอคนนั้นคนที่ผม(แอบ)รักอยู่เสมอ

แอมใส่ชุดครุยรับปริญญาถ่ายรูปกับเพื่อน ๆ อยู่อย่างสนุกสนาน ของขวัญในมือผมสั่นระริกไปตามจังหวะของหัวใจที่เต้นถี่เกินกว่าปกติ ผมไม่รู้จะเริ่มยังไงดีที่จะเข้าไปขอถ่ายรูปและนำของขวัญไปให้เธอ

ความรู้สึกตอนนั้นใจหนึ่งก็กล้าอยากจะเข้าไป แต่อีกใจหนึ่งก็ปอดจนไม่กล้าจะยืนอยู่ตรงนั้น ผมยอมรับว่าอยู่ต่อหน้าเธอ ผมไม่กล้าจริง ๆ ยิ่งมองนึกย้อนไปถึงเรื่องเลว ๆ ที่ผมมีส่วนทำให้ชีวิตเธอทุกข์ ผมก็ยิ่งไม่กล้าเข้าไปกันใหญ่

เพียงแค่นึกเพียงแค่ฝัน มันก็ดูยิ่งใหญ่เกินไปแล้ว สำหรับการรู้จักเธอคนนี้

ใครจะด่าจะว่าผมว่าทิ้งโอกาสให้หลุดมือไปได้อย่างไร ใจปลาซิว ฯลฯ ผมยอมรับทั้งหมด เพราะผมทำไม่ได้จริง ๆ

ของขวัญกล่องนั้นก็ยังอยู่ในถุงอยากสงบนิ่ง.....

ผม ไม่เสียใจกับการกระทำของตัวเอง เพราะก่อนหน้านี้ผมก็คาดหวังไว้ว่าแค่เพียงได้เจอหน้าเธออีกครั้งในชาตินี้ ผมก็สุดแสนดีใจเกินจะบรรยาย การได้ยืนมองเธอนาน ๆ ใกล้ ๆ เห็นเธอเริงร่ามีความสุขผมก็ยินดี

ผมสัญญากับตัวเองและน้องที่สนิท กันซึ่งก็สนิทกับแอมด้วย ว่าผมจะเลิกเพ้อถึงเธอโดยเด็ดขาด ผมสัญญา แม้ว่าเธอจะยังอยู่ในใจเสมอ แต่ผมจะไม่พร่ำเพ้อ คร่ำครวญถึงเธออีกต่อไป

เริ่มต้นใหม่ หาคนใหม่ คนที่เรารักหมดใจ แม้จะหายากและหาเท่าไรก็ยังไม่เจอก็ตาม

"...มัน เกินกว่าคำใด ๆ ที่ฉันจะอธิบายให้เธอได้รู้ได้เข้าใจ ว่าฉันยังรักเธอเสมอ ตราบวันสุดท้ายที่ฉันยังอยู่ อยู่ด้วยความรักที่มีให้เธอ ทุกอย่างคือความหมายที่ยังคงอยู่ อยู่ในใจฉันไม่มีเสื่อมคลาย..."

ครั้งสุดท้ายที่ผมได้เห็นเธอ ก็เป็นตอนที่เธอกำลังจะเดินเข้าหาประชุม และแล้วครั้งนั้นก็คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้เห็นและเจอเธอ

ผลลัพธ์ไม่ต่างจากเดิม ไม่ได้เจอเธออีกแล้วแต่ก็ความรู้สึกก็ต่างจากก่อนหน้า ความสุขตอนนี้มันเพียงพอแล้ว

-------------------------------------------

25 มกราคม 2549

ขออภัยที่เล่าเรื่องรับปริญญา แต่ไป ๆ มา ๆ กลายเป็นเรื่องเศร้าเฉย

อืม!!! แต่คงไม่เศร้าแล้วละครับ เพราะว่าในที่สุดผมก็ตัดสินใจมอบของขวัญชิ้นนั้นให้เธอไปจนได้ หัวใจจะวายครับ

เรื่อง มีอยู่ว่า ในช่วงบ่าย ๆ เย็น ๆ ผมก็ไปเดินเล่นหน้ามอ.เผื่อเจอคนรู้จักอีกนะครับ ก็เดินไปเรื่อย ๆ แต่ไม่เจอใครรู้จักเลย ก็เลยตัดสินใจว่าไปอยู่แถว ๆ ที่น้องแมสคอมอยู่กันดีกว่า ซึ่งตรงนั้นน้องเขาก็ร้องรำทำเพลงกันไป ซึ่งฮามาก ๆ

เวลาผ่านไปนานแสนนาน จนคนเริ่มน้อย ผมและเพื่อนก็ยืนเม้าท์กับพี่ ๆ 41 (พี่ผมสองปี) กันเรื่องสัพเพเหระ (ซึ่งส่วนใหญ่เน้นเรื่องลับ ๆ ของชาวบ้าน)

ทันใดนั้นผมก็เห็นแอ มเดินมากับตากล้องของเธอ ในมือทั้งสองมีของขวัญมากมาย บวกกับรองเท้าที่คาดว่าคงรัดแน่นเสียจนปวด เธอลงทุนเดินเท้าเปล่าตลอดถนน

ผม เห็นเธอแค่นั้น สมองสั่งการทันทีว่าจะเอายังไง ให้ไม่ให้ ผมเดินละไปจากกลุ่มเพื่อน เดินตามเธอไป เธอหยุดถ่ายรูปรายทาง ผมตัดสินใจไม่ได้ว่าเอายังไงแน่

หัวผมหมุนติ้ว ใจผมเต้นแรง แรงเสียจนจะทะลุออกมาจากหน้าอก....

เธอยังคงอยู่ตรงนั้น ไม่ไปไหน ถ่ายรูปมุมต่าง ๆ พอเธอถ่ายเสร็จ กำลังเก็บของ ผมตัดสินใจว่าไม่มีอะไรจะเสียแล้ว เดินเข้าไปทันที

ใน วินาทีนั้น ผมไม่รู้เหมือนกันว่าผมทำไปได้อย่างไร อย่างที่บอก เมื่อครั้งที่ผมเรียนอยู่ มช. ผมเจอหน้าเธอทีไร หัวใจผมสั่นระริก ร่างกายลืมทุกอย่างที่อยู่รอบตัว สมองไม่สั่งการใด ๆ ผมได้แต่อึ้ง นิ่งและนิ่งอยู่อย่างนั้น

ผมเอาของขวัญไปให้เธอ เธอรับไว้ด้วยแววตาและสีหน้าอันแสนมึนงง ผมพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่แสนประหม่าที่สุดในชีวิตว่า 'น้องแอมครับ พี่แอบชอบน้องมานานแล้วครับ'

เธออึ้ง อึ้ง และอึ้ง เธอนิ่งเงียบ สายตาเธอไม่ยินดียินร้าย สายตาเธอเต็มไปด้วยคำถามว่าชายคนนี้คือใคร

ผม ขอเธอถ่ายรูป รูปแรกตากล้องเธอถ่ายไป ผมเอากล้องของผมให้ขอรูปที่สอง เธอนิ่งเงียบอีกแล้ว ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง เพราะใจสั่นไปเสียหมด และแล้วผมก็ได้รูปมาจนได้

แม้รูปใบนั้นจะอันเดอร์มาก (แสงน้อย ภาพถ่ายออกมามืด) แถมตากล้องยังถ่ายเอาแบคกราวด์ข้างหลังอีก ผมเลยเหลือตัวไม่เท่าไร 5555

ผม ขอบคุณเธอ เธอขอบคุณผม น้ำเสียงที่เคยร่าเริงหายไป เหลือน้ำเสียงแบบธรรมดาและคงไว้ซึ่งความแปลกใจ ผมเดินออกมา โดยไม่เหลียวหันไปมอง หัวใจผมเต้นแรงมาก แรงกว่าทุกครั้งที่เคยในชีวิตนี้ เพราะนี้คือครั้งแรกที่ผมได้คุยกับเธอ มีปฎิสัมพันธ์กัน

ลมหายใจแรงถี่ถูกถอนออกมาจากจมูกอย่างไม่มีวันหมด ผมยืนอยู่นานใจผมก็ยังไม่หยุดตื่นเต้น

การเจอครั้งนี้คงเป็นการเจอครั้งสุดท้ายจริง ๆ แต่เป็นครั้งสุดท้ายที่สุดแสนประทับใจ ผมคงไม่ลืมวันนี้ไปอีกตลอดชีวิต

Amp, In my life I love you more....