จบโทมาจากที่นั่นล่ะค่ะ

คณะเราเค้าเน้นให้มีวิทยานิพนธ์ที่ต้องไม่ห่วยออกมาไงคะ
(รุ่นพี่น่ะ มีไม่จบหลายคนเลยนะ เพราะวิทยานิพนธ์ไม่ผ่านน่ะ)


ความขัดแย้งภายในคณะยังไม่หมดอีกหรือ? อืมม์...


แต่เราว่าเลือกหัวข้อดีๆ ทำงานหนักๆ หน่อย อาจารย์โอเคๆ ผลงานที่ออกมาจะดี น่าภูมิใจสำหรับการเรียนปริญญาโทนะคะ


สู้ๆ หน่อยละกันนะคะ

ตัวผมเองตอนนี้ก็ไฟท์พอควรครับ หัวข้อของผมเองก็ไม่ถือว่ายากนัก เพราะทำเรื่องที่จับต้องได้อย่างวิทยุชุมชน ผมเบนประเด็นไปที่ตัว "พระสงฆ์" ในฐานะของสื่อมวลชนว่าท่านได้ดำเนินกิจกรรมวิทยุชุมชนอย่างไรบ้าง โดยไปศึกษาที่เชียงใหม่นะครับ

โดยส่วนตัวคิดว่าถ้าไม่มีปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ (ที่ยากจะหมดไป) ก็คิดว่าจะสู้ผ่านสองปีได้

ผมกลับไปที่บ้าน เคยพูดคุยกับรุ่นพี่ข้างบ้านที่กำลังเรียน ป.โท เกี่ยวกับพวกผลิตสื่อเพื่อการศึกษา เธอก็บ่นให้ฟังว่าเรียนหนักมาก เราก็ถามเพราะความอยากรู้ว่าเรียนอะไรบ้างหรอ

สิ่งที่ปรากฎคือเกือบทั้งหมดเรียนเกี่ยวกับการผลิตสื่อทั้งนั้น (ก็แน่นะสิ เรียนผลิตสื่อเพื่อการศึกษาแล้วจะไม่เรียนผลิตสื่อได้อย่างไร) ผมก็ฟังแล้วก็มองย้อน เฮ้ย!!! เหมือนตอนกูเรียน ป.ตรีเด๊ะ เลยนี้หว่า ไม่เห็นต่างกันเลย

ยิ่งเมื่อมองเทียบกันระหว่างสิ่งที่ผมเรียน กับสิ่งที่พี่เขาเรียน มันต่างกันเกินไป แต่สุดท้ายก็จบได้ปริญญาโท

หลายครั้งผมมองย้อน เรามาทำบ้าอะไรอยู่ที่นี้

แต่ทุกวันนี้ ปริญญาบัตรสำหรับผมไม่ใช่เรื่องสำคัญมากมาย ความรู้ที่ได้รับและการนำไปใช้ให้เกิดประโยชน์ต่อสังคมเป็นสิ่งที่น่าสนใจและคำนึงถึงมากกว่า จะจบจากไหน จะจบอะไร มันก็แค่เปลือก เพราะสุดท้ายระบบโครงสร้างสังคมนี้ก็มีที่สำหรับความรู้ต่าง ๆ โดยเฉพาะอยู่แล้ว

ทุกวันนี้สู้สุดใจละครับ อ่านหนังสือเยอะกว่าปกติมากทีเดียว

ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องสู้ต่อไปครับ

ตอนทำทีสิธก็ยากค่ะ

แต่พอจบมาแล้วภูมิใจจัง

เข้าใจมากๆ
แต่ยากๆแบบนี้นะ ผ่านไปได้ จะภูมิใจมากเลย
เอาใจช่วยต่ะ

จำตอนวิ่งขึ้นโค้งสปิริตได้ไหม...
เหนื่อยแทบขาดใจ
แต่ถ้าผ่านมันไปได้
เราจะเห็นพระธาตุเด่นตระหง่านอยู่เบื้องหน้า
แล้วก็ภูมิใจในตัวเองเหลือเกิน
ที่เดินเท้าขึ้นดอยมาได้....

กัดฟันแล้ววิ่งให้เต็มที่เลยดอง
ยอดดอยอยู่แค่นี้เอง...

ไม่ค่อยเข้าใจ

แต่ยังไงก็ สู้ๆ นะ
เป็นกำลังใจให้ และเชื่อว่าดองทำได้

หลังฝนตก มักมีกลิ่นดินหอมๆ ตามมาเสมอ

ยังไม่เห็นภาพความลำบากค่ะ เพราะยังไม่เคยเรียนโท ตอนนี้ยังสนุกกับการทำงานอยู่เลย แล้วก็สงสัยว่าจะสนุกไปอีกนาน ^-^

ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมที่บล็อกนะคะ ^-^

ฟังดูเจ็บปวดจัง
ถ้าเราผ่านความลำบากในวันนี้ไปได้
เราจะเหลียวกลับมามองอดีตได้อย่างมีความสุขสุดๆ
สู้เข้านะคะ

ปล.เราเป็นคนเชียงใหม่แต่มาโตที่กรุงเทพอ่ะค่ะ
เลยไปเชียงใหม่ทุกปิดเทอมเลย
ไปนอนบ้านยาย
อยู่แม่ริมค่า มะใช่เด็กในเมือง

ก็สู้อยู่ครับให้ผ่านวันที่โหดร้ายเหล่านี้ไปให้ได้

คงเหมือนกับตอนยิ่งขึ้นโค้งสปิริต เหนื่อยแทบตาย แต่พอถึงยอดดอยก็ดีใจเหลือหลาย (แม้จะรู้ว่าต้องเดินขึ้นไปบนดอยสุเทพอีกหลายร้อยขั้นก็ตาม)

ขอบคุณทุกคนที่เป็นกำลังใจน่ะ โดยเฉพาะหมอนนุ่นและพี่ยิ้ม ถ้าขาดเพื่อน MC43 ไป ชีวิตฉันคงงง ๆ ยังไงพิลึก

----------------------------------------------------------------------------------

นอกเรื่อง ถึง โอปอครับ

เดี๋ยวนี้แม่ริมกับในเมืองก็ไม่ต่างกันเท่าไร ป่าที่เคยแบ่งก็ทยอยกลายเป็นบ้านเรือนคนขึ้นไปแล้ว

ผมรักเชียงใหม่มากครับ เชียงใหม่ให้อะไรกับชีวิตผมมากมาย

คิดถึงเชียงใหม่จัง

อ่านแล้ว รู้สึกว่า อาจารย์หลาย ๆ ที่จะมีอัตตาสูงเกินสมควรแก่เหตุฯ ถ้ามีอัตตาสูง แล้วยอมรับฟังสิ่งที่แตกต่าง แล้วยินดีให้คำแนะนำ ฯลฯ ก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่ ครับ แต่ถ้าอัตตาสูง แล้วยังไม่แนะนำ ฯลฯ อันนี้ กรรม ก็ตกไปที่นักเรียนฯ

ผมหวังว่าคุณจะผ่านพ้นอุปสรรคไปได้ด้วยดีครับ

ขอให้สำเร็จใน 2 ปีดังหวังนะคะ
สู้ๆ

ใจสู้ซะอย่าง
ต้องจบสิ
สู้เค้า

เราอยู่ฝั่งตรงข้ามน่ะ
แต่ไม่เรียนป.โทอีกแล้ว
ลาทีสามย่านเอ๋ย