พักนี้คุณแฟนกำลังเป็นนักเรียนอยู่ เลยไม่มีเวลาป๊ะหน้ากันเท่าไหร่ มีแต่ฮาโหลใส่กัน
จนบางทียอมรับว่า แอบระแวงเล็ก ๆ เพราะเจ้าตัวเคยทำตัวเจ้าเล่ห์ไว้
ด้วยความระแวงที่ผุดขึ้นในสมอง เลยทำให้เก็บไปฝัน สองคืนติดว่าคุณแฟน ทิ้งกัน ไปหาอดีตกั๊กซะแล้ว เฮ้ยช้ำ
เลยมานั่งระลึกว่า ที่เราอยากมีความรักเพราะต้องการคนที่เข้าใจเราถาวร (หวังไว้) แต่ชีวิตเค้าก็หวังเหมือนเราอะแหล่ะ ต่างคน ต่างหวัง เลยไม่มีใครคิดได้ว่า ใครมันจะไปเข้าใจเราเท่าตัวเองเรา (บางทีเรายังไม่เข้าใจตัวเองเลย แล้วใครเค้าจะมารู้และเข้าใจเราน่ะ) พ่อแม่บางทีเลี้ยงเรามา ยังบ่นว่า เฮ้ยไม่เข้าใจไอ้ลูกคนนี้เลย เห็นมะ
พอมีใครซักคนเข้ามาก็รักเสียเหลือเกิน หวงห่วง เพราะกลัวว่าถ้าไม่มีเค้า เราจะต้องมีสภาพแบบเดิมอีก (คนไม่มีแฟน) ไม่เอาอะ ไม่อยากเป็นแบบนั้นนี่นา เลยพยายามสุดชีวิตที่จะรักษาสัมพันธภาพอันนี้ไว้ (ก็ดี) เพราะเรากลัวการอยู่คนเดียว และที่สำคัญที่สุด กลัวความไม่แน่นอน ที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เราจะได้พบคนที่ เรารักเค้า แล้วเค้าก็รักเรา (คำว่ารักสำหรับเรา แปลว่า การยอมรับในความน่าเกลียดที่สุดของอีกคน)ต่างหากละ
ใช่มั๊ยคร๊าบบบบบทุกท่าน ไม่งั้นเพลงอกหักรักคุดถึงได้ขายดีกว่าเพลงรัก
ปล. วันนี้ลูกเจ้านายที่ป่วยเข้าผ่าตัดแล้ว และก็ออกจากห้องผ่าตัดแล้ว ทุกอย่างเรียบร้อยดี
ดีจังเลย ขอให้พี่ jom หายเร็ว ๆ นะลูก
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
[ กดเบาๆนะจ๊ะ ]