วันนี้ ต้องบอกว่า ตั้งแต่หัวค่ำเมื่อวาน หลังจากกลับจากไปดูโขน ก็ยังไม่ได้หลับตานอน
ความจริงรู้สึกว่าง่วงนอนอยู่เหมือนกัน แต่ไม่อยากหลับเลย เพราะสัปดาห์ที่ผ่านมา แม้งานจะไม่มาก แต่ก็ให้รู้สึกว่าเวลามีน้อยเหลือเกิน ไม่เพียงพอที่จะทำอะไรต่อมิอะไร
ดูยุ่งวุ่นวายไปเสียหมด ทำให้ในวันนี้ ร่างกายกับจิตใจไปคนละทิศละทาง ร่ายกายนั้นอยากพักผ่อน แต่จิตใจนั้นสั่งให้ร่างกาย ยังทนอยู่ ทำหลายสิ่งหลายอย่างที่ ยังไม่ได้ทำให้ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา เหมือนว่า ถ้าไม่ได้ทำในตอนนี้จะไม่มีโอกาสได้ทำอีกแล้ว จะต้องมีห่วงมีกังวลอยู่อย่างนี้ร่ำไป
ซึ่งก็เป็นเรื่องจริงที่จิตยังอาวรณ์ ห่วงนั่นห่วงนี่อยู่ ไม่ว่าจะเป็นการงานที่รับคำเขาไว้ ว่าจะไปร่วมด้วยในตอนเช้า หรือโอกาสที่จะได้พบผู้อันที่เป็นรัก ซึ่งยากนักที่จะได้มีโอกาสพบปะพูดคุยกัน หรือไปชมภาพยนตร์ที่โรงหนัง แล้วไหนยังจะมีเอกสารที่จะต้องทำให้เสร็จสิ้นตามที่นัดหมายไว้กับน้องคนสนิทที่ทำงานร่วมกันอยู่ อาจด้วยเหตุเช่นนี้เองทำให้จิตใจไม่คลายกังวล
อย่างไรเสียร่างกายก็ต้องการพักผ่อน คงจะต้องไปนอนเสียที
เพื่อจะไปต่อสู้กับปัญหาและอุปสรรคที่จะเกิดขึ้น
เหนื่อยจัง
รักนะคะ
อยากให้รู้ว่ายังไม่นอน
ล้มตัวลงนอน...
นึกถึงเพลงนี้ขึ้นมาทันทีเลยอ่ะ
สวัสดียามเช้าค่ะ