ครั้งก่อน เราเลือกตอนจบ ด้วยการเหลือแค่เพื่อนกัน
ให้เหตุผลกับตัวเองมากมาย ไม่ว่าจะเป็น เพราะเราไม่จริงจัง เราไม่ตั้งเป้าร่วมกันให้ชัดเจน เราปล่อยให้เค้าทำตามใจ เราปล่อยให้คบกันนานเกินไป เราไม่ดีพอให้เค้าอยากมาใช้ชีวิตร่วมด้วย โกรธมั๊ย บางทีก็รู้สึกโกรธ ส่วนใหญ่จะ เป็นเหตุผลที่เราเกิดจากเรา เอง
แต่อีกครั้งเราก็ได้รับอิทธิพลอะไรจากเค้าหลายอย่าง
ครั้งนี้เป็นอีกครั้งที่ไม่ได้คิดว่า จะเป็นไปได้ เพราะครั้งนี้มันจริง โลกที่จริง แค่ชื่นชมในความตั้งใจรักษาชีวิตครอบครัวไว้ แค่นี้ก็ดีที่สุด แต่ก็นะ แค่ผ่านไปแป๋บเดียวก็กลายเป็น เรื่องประจำวัน ไปแล้ว แล้วก็มาถึงจุดที่ต้องพูดกันตรง ๆ ซึ่งมันก็ดี เพราะสิ่งที่อุตส่าห์สร้างมา จะได้ไม่พังและยังคงเดินต่อไปตามทางของมัน เพราะในความจริง มันมีความแตกต่างกันมากมาย แค่ วูบไหว เท่านั้นเอง มันยังมีอะไรอีกมากมาย จบมันก็ดีนะ แม้ครั้งนี้จะไม่ได้บอกหรือพูดคุยอะไรไปชัด ๆ แต่เค้าน่าจะรู้ และ ต่างฝ่ายก็รู้ว่ามันน่าจะสิ้นสุดแล้ว ครั้งนี้เราที่อ่อนไหว ก็ ไ้ด้รับอิทธิพลบางอย่างมาอีกครั้ง ความมุ่งมั่น ของคนหนึ่งที่พยายามรักษาสิ่งที่สำคัญไว้ เป้าหมาย และความมุ่งมั่น อยู่เพื่ออะไร ซักอย่างซึ่งมานั่งคิดดูเราก็ไม่มีนะ ที่เคยคิดว่าใหญ่แล้ว ก็มีน้องที่รู้จักกันบอกว่า พี่ เป้าพี่เล็กจังครับ อาจจะจริง
ครั้งนี้ทำให้เราคิดหนักว่า เป้าชีวิตเราคืออะไรกันแน่
แล้วก็กลับไปจัดการกับความเหงาอีกครั้ง