ไม่มีอะไรมาก นอกจากต้องการดึงความคิดที่ฟุ้งซ่านออกจากหัว
คงเป็นอย่างที่เค้าว่า (หมายถึงคำพระนะคะ) เวลามีความสุข มันจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว เรามักจะจำอะไรไม่ค่อยได้ แต่เวลาทุกข์ แม้เสี้ยววินาทีก็รู้สึกว่านานแสนนาน
เหตุที่ค่ำคืนนี้ยังไม่หลับไม่นอน อยู่เขียนบล๊อค ทั้งที่ปกติขี้เกียจไม่น้อย เพราะหวั่นไหวกับความคิดตัวเอง ถ้าเป็นปกติอาจจะกำลังเล่นเกมส์หรือนอนไปแล้ว ยิ่งวันนี้เป็นวันศุกร์แแห่งชาติซะด้วย
แต่เรื่องจริงมันไม่ได้เป็นแบบนั้น บอกแล้วว่าความคิดกำลังฟุ้งกระจาย อยู่ในสภาวะคิดเยอะเกินไป คิดอะไรที่ไม่่น่าจะคิด คิดอะไรเลยเถิด คิดอะไรในแง่ลบ อีกเยอะแยะมากมาย
สาเหตุเพราะ "คน" ไม่ว่าจะเป็นคนข้าง ๆ คนที่อยากให้อยู่ข้าง ๆ คนรอบ ๆ
จิตใจกับความคิดมันไม่อยู่กับที่ ไม่นิ่ง ตื่นตัว แต่ไม่ใช่ตื่นตัวเพราะมีความคิดดี ๆ แต่เป็นอารมณ์ที่ไม่ดี ทำให้ตื่นตัว
ออกจะมั่ว ๆ อยู่ซักหน่อย แต่ก็อยากบรรยายสภาพความคิดตอนนี้
ใจหนึ่งไม่อยากยึดติด แต่อีกใจอยากยื้อให้อยู่ติดกับเรา มันอธิบายยาก แต่อยากบ่น
ไม่รู้จะเปรียบเทียบกับอะไร เพราะพูดอะไรตรง ๆ ไม่ได้ถนัดนัก จริง ๆ ก็ไม่ใช่เรื่องมีแก่นสาร ถ้าเทียบกับคนที่กำลังทุกข์กว่า
มันผสมปนเปกันหลายควารู้สึก น้อยใจ เป็นห่วง โมโหหน่อย ๆ หงุดหงิดไม่น้อย หึง ระแวง ง่วงนอน เบื่อ ไม่เข้าใจ เซ็ง อยากเอาชนะ
เดี๋ยวฉันจะส่งข้อความ ซึ่งเป็นเหมือนสัญญาณสุดท้าย เพื่อตัดความรู้สึกที่รุงรังเหล่านี้ออกไปบ้าง และเพื่อบอกเล่าความคิดของตัวเองบ้าง
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
