Bloggang.com : AdrenalineRush : เมื่อต้องเดินทางโดยลำพังครั้งแรก

เมื่อต้องเดินทางโดยลำพังครั้งแรก

ลุกขึ้นมาตั้งกรุ้ปบล็อกใหม่ เพราะตั้งใจอยากบันทึกเรื่องราว วีรกรรมสุดเหวี่ยงพร้อมด้วยเบื้องหน้า เบื้องหลังการเดินทางต่างๆที่เกิดขึ้นแบบลึกๆที่ไม่ได้เขียนหรือกล่าวไว้ไว้ในบล็อกท่องเที่ยวที่เคยลงไว้...เผื่อว่าจะจะสร้างความบันเทิงใจ หรือสลดใจในบางครั้ง เรื่องราวอาจจะไม่ได้สวยหรู ดูราบรื่นแต่เป็นความมันส์ในแบบของหนึ่งเลยค่ะ

ประเดิมเรื่องแรก...เรื่องนี้เลย...เดินทางตามลำพังครั้งแรกเมื่อไหร่

ไปขุดรูปสมัยเป็นเด้กน้อยหอยสังข์มา คนที่มองกล้องคือพี่สาวหนึ่งค่ะ หนึ่งคือคนที่อยู่ริมขวามของภาพ กำลังกินอะไรนะ แซ่บเชียว อิอิ

เคยคิดไหมคะว่าตัวเองเดินทางบ่อยแค่ไหน หมายถึงการเดินทางที่ไม่ใช่ในชีวิตประจำวัน เช่นไปเรียน หรือไปทำงาน

ตั้งแต่จำความได้ เห็นภาพตัวเองเดินทางไปนู่นไปนี่ไปนั่นตลอด เพราะคุณพ่อเป็นข้าราชการซึ่งย้ายที่ทำงานอยู่เรื่อยๆ ประกอบกับสมัยอดีตครองตำแหน่งลูกคนเล็ก เวลาคุณพ่อคุณแม่จะไปไหนจะต้องหิ้วเราไปเป็นเพื่อน และยานพาหนะที่ครอบครัวใช้ในเวลานั้นคือ... มอเตอร์ไซค์แบบมีถังน้ำมันด้านหน้า ภาพที่จำได้คือหนึ่งนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์กอดเอวพ่อหรือแม่ไปนู่น นี่ นั่น และดูเหมือนการเดินทางมันได้แทรกซึมเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต จนถึงทุกวันนี้ ช่วงไหนไม่ได้เดินทางจะรู้สึกอ่อนเปลี้ยเพลียแรง ชีวิตดูเหี่ยวแห้งเหมือนติดกาแฟแล้วยังไม่ได้ดื่มกาแฟ..ปานนั้น

การเดินทางช่วงหลายปีที่ผ่านมาจะเน้นเรื่องการท่องเที่ยวเป็นส่วนใหญ่ และแน่นอนว่าไปเที่ยวกับกลุ่มเพื่อนหรือครอบครัว มีแค่ไม่กี่ครั้งในชีวิตเท่านั้นที่เดินทางท่องเที่ยวคนเดียว แน่นอนความรู้สึกช่างต่างกันยิ่งนัก ทำให้หนึ่งคิดเล่นๆว่าตัวเองเดินทางครั้งแรกตามลำพังเมื่อไหร่......

ให้ทายค่ะ

ติ๊กต่อก......ติ๊กต่อก......ติ๊กต่อก

:
:
:

แต่นแต๊น... 8 ขวบค่ะ ใช่แล้ว 8 ขวบ ไม่ผิดแน่นอน เป็นการเดินทางที่ดูไม่น่าเชื่อและดูไม่น่ารอด Smiley

เหตุเกิดเมื่อครั้งอยู่อำเภอเล็กๆในจังหวัดของภาคอีสาน คุณย่าป่วยและนอน admit ที่รพ.เอกชนในตัวจังหวัด ส่วนคุณพ่อต้องเดินทางไปนอนเฝ้าคุณย่า จำเหตุผลไม่ได้ว่าทำไมต้องเดินทางไปหาคุณพ่อที่ รพ. แต่ที่จำได้คือ แม่บอกว่าแม่ไปด้วยไม่ได้เพราะแม่ต้องเลี้ยงน้องที่เพิ่งคลอดไม่กี่เดือน

" ไม่ต้องกลัวนะ! มันง่ายมาก หนูแค่นั่งรถให้สุดสาย พอถึงให้นั่งสามล้อ บอกชื่อรพ. ไม่มีทางหลง เพราะมีรพ.เดียวในจังหวัด" คุณแม่บอกและให้กำลังใจ

เด็กน้อย 8 ขวบก็เคลิ้มตาม แม่ว่าไงก็ตามนั้นแหล่ะ

กลัวมั้ย?... ไม่กลัว เพราะแม่บอกว่าไม่ต้องกลัว Smiley

พอถึงวันเดินทาง... อาบน้ำแต่งตัวสวยสุดชีวิต หยิบชุดที่(คิดว่า)สวยเก๋ที่สุดมาใส่ ชุดนี้ไม่ใช่ชุดธรรมดาไก่กานะจ้ะ เป็นชุดที่คุณแม่ตัดให้เองและเคยใส่ออกงานใหญ่ระดับเวทีที่โรงเรียนมาแล้ว...เต้นรีวิวประกอบเพลงของวง สาว สาว สาว แต่งตัวเสร็จรู้สึกซวย เอ้ย สวยอย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ แม่ก็จูงมือไปเลย ไปรอรถที่ศาลารอรถ เนื่องจากอำเภอที่เราอยู่เป็นอำเภอเล็กที่มีรถประจำทางผ่าน ศาลารอรถจึงเป็นจุดขึ้นลงสำหรับรอรถประจำทาง พอรถเมล์วิ่งมาจอด คุณแม่ก็จับขึ้นรถ พร้อมกับฝาก(และฝัง)เด็กรถและคนขับรถทันที บอกว่า "ฝากลงจังหวัดหน่อยนะ"

จากนั้นคือเวลาประมาณเกือบ 2 ชม บนรถหวานเย็นเป็นเวลาของหนึ่ง รถประจำทางพื้นไม้ แอร์ธรรมชาติ พร้อมกับกลิ่นเครื่องยนต์ดีเซลคละคลุ้ง สิ่งที่มีอยู่ข้างกายหนึ่งก็คือถุงพลาสติก(เผื่ออ้วก) สิ่งที่ช่วยลดอาการเมารถคือการนั่งข้างหน้าต่าง เปิดกระจกสูง รับลมเต็มพิกัดเลย อ่อ ด้วยความที่ตัวเล็กมาก หนึ่งได้รับอภิสิทธิ์ ไม่ต้องจ่ายค่ารถประจำทางด้วยนะคะ Smiley

และแล้วรถประจำทางก็วิ่งมาถึงตัวเมือง หนึ่งเดินงงๆลงจากรถ กระเป๋ารถพยายามทำหน้าที่ที่ได้รับการฝากฝังมาโดยเรียกสามล้อให้ สมัยนั้นยังเป็นสามล้อคนถีบคันแดงๆอยู่เลย

" อีหล่า ไปไส" "ไป รพ...จ้า"
"มาผู้เดียวบ่" "จ้า พ่อถ่าอยู่ รพ."

สนทนากันด้วยเสียง soundtrack เล็กน้อย จากนั้นลุงงก็ปั่นๆๆๆๆๆๆๆ ไปจนถึงรพ.
โอ..ในที่สุด...ราวกับว่าภาระกิจเราได้สิ้นสุดลง... จ่ายเงินค่าสามล้อแล้วเดินเข้าไปในรพ.แบบงงๆ ลุงสามล้อดูไม่สบายใจ เดินตามมาด้วย หนึ่งเดินไปเคาน์เตอร์หน้า รพ. น่าจะเป็นเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์หรืออะไรบางอย่างแต่แบบว่า.. งงค้า... สมองประมวลผลไม่ออก ไม่รู้ว่าจะเจอพ่อกับย่ายังไง แม่ไม่ได้บอกไว้เสียด้วย แย่แล้ว Smiley

พยาบาลที่โต๊ะถาม
" มาทำอะไรจ้ะ"
"มาเยี่ยมคุณย่าค่ะ"
"คุณย่าชื่ออะไรจ้ะ"

........... (เงียบ) เอ่อ....ย่ามีชื่อด้วยหรอ? ทุกทีเรียกแต่ย่า!?

"เอาชื่อพ่อแทนได้ไหมคะ พ่อหนูชื่อ...ค่ะ"

พยาบาลดูงงงันไม่แพ้กับหนึ่งเลยทีเดียว สุดท้ายลุงถีบสามล้อดูท่าไม่ค่อยดี เลยเสนอตัว บอกว่าลุงจะพาไปส่งที่ท่ารถเหมือนเดิม กลับบ้านเถอะอีนาง... (แป่ว)

ตลอดเวลาที่นั่งรถกลับบ้าน สมองน้อยๆครุ่นคิดวนเวียนอยู่อย่างเดียวว่า... ย่าชื่ออะไร?

กลับถึงบ้านตอนเย็น เห็นแม่โดนยายดุว่าปล่อยให้ลูกเดินทางคนเดียวอยู่ แม่เห็นหนึ่งกลับมาคนเดียวก็งงไม่น้อย หนึ่งเล่าให้แม่ไปว่า ไปถึง รพ. แล้ว แต่ไม่เจอพ่อกับย่า เพราะไม่รู้ว่าย่าชื่ออะไร จบข่าว

:
:
:

มาถึงตอนนั้น หนึ่งนั่งนึกถึงความทรงจำในอดีต แล้วก็คิดว่า
1) ฟังดูไม่น่าเชื่อว่าจะรอดมาได้ แต่คนสมัยก่อนจิตใจดี (เอ หรือว่าหนึ่งโชคดีมากกว่า) จึงไม่เกิดเรื่องร้ายขึ้นแม้จะเดินทางคนเดียว
2) ด้วยวัย 8 ขวบ (เท่ากับน้องปริมหลานสาวตอนนี้) แต่บอกเลยว่า ความฉลาดและการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าต่างกันมากมาย หลานสาว 8 ขวบเคยหลงกับแม่ในห้าง (ตอน 7 ขวบ) แต่หาทางกลับไปหาแม่ได้ โดยไปขอยืมมือถือคนที่เดินไปมาแถวนั้นโทรหาแม่...หนูแน่มากน้องปริม ป้ายอมแพ้
3) นึกโกรธเคาน์เตอร์พยาบาล ทำไมไม่ถามนามสกุลแทนล่ะ จะได้หาเจอ? งุงิ

จบวีรกรรมตอนที่ 1

คุณแม่ผู้อยู่เบื้องหลังวีรกรรมครั้งนี้

แล้วคุณล่ะ เดินทางครั้งแรกโดยลำพังตอนอายุเท่าไหร่?

Create Date : 27 มิถุนายน 2557

Last Update : 27 มิถุนายน 2557 10:44:57 น.

30 comments

Counter : 1727 Pageviews.

รู้แล้วว่าบ้านนี้ลูกสาวสวยเหมือนใคร ^^
อ่านวีรกรรมหนึ่งไปโรงพยาบาลต้องนั่งรถเข้าเมืองตั้ง 2 ชั่วโมง
หนึ่งกล้ามาก เรื่องความมั่นใจไม่กลัวใครนี่ท่าจะมีมาแต่เด็กแล้ว
โชคดีว่าเป็นเมื่อก่อนนะเนี่ย เป็นสมัยนี้เด็กตัวน้อยแบบนี้ไปไหนคนเดียว
แค่คิดก็น่ากลัวแล้ว อ่านจนจบมีแอบขำตรงที่นั่งรถไปซะไกล
แต่ก็ไม่เจอพ่อซะนี่ ยังดีนะที่นั่งรถกลับมาบ้านถูก
เออ นั่นดิ ทำไมไม่ถามนามสกุลเนาะ
นี่ถ้าเมื่อก่อนมีโทรศัพท์มือถือเหมือนสมัยนี้
หนึ่งก็คงแก้สถานะการได้เหมือนน้องปริมน่ะแหละ

รออ่านเรื่องเปิ่นๆ ตอนต่อไป
ได้ข่าวว่ามีแยะไม่ใช่เหรอ

โดย: narellan

วันที่: 27 มิถุนายน 2557 เวลา:1:45:20 น.

โหวตไดอาริสต์จ้ะ

พี่เองก็เดินทางบ่อยตั้งแต่เด็กๆ นะ พ่อแม่พาไป ส่วนใหญ่จะแม่หละ เพราะแม่กับเพื่อนแม่ช่างเที่ยว โตมาเลยทำงานด้านการท่องเที่ยวซะเลย ฮาา

อื้มม์..เดินทางคนเดียวครั้งแรกเมื่อไหร่เหรอ ถ้าไม่นับจากร.ร.กลับบ้าน (ที่เคยถูกสามล้อพาออกนอกเส้นทางจนต้องใช้เล่ห์กลโกหกให้สามล้อพากลับมาบ้านจนได้ (บอกเขาว่า อ้าวมาแถวนี้พอดีเลยพี่ มีบ้านลุงอยู่แถวนี้ คุณลุงเป็นตำรวจ สามล้อก็ทำหน้าตื่นๆ บอกเหรอๆๆ แล้วก็วกกลับมาเส้นทางที่กลับบ้านเราแทนได้))

นึกต่อ เดินทางคนเดียวครั้งแรกเมื่อไหร่หว่า น่าจะเป็นตอนที่ไปกับโนเกียที่สิงคโปร์ แล้วเค้าปล่อยฟรีให้เที่ยวเองหละ พี่ก็ตระเวนเที่ยวเองจนได้มาทำรีวิว

แต่ถ้าเอาคนเดียวตั้งแต่เริ่มก็เมื่อสามปีที่แล้วมั้ง ไปเชียงใหม่คนเดียว หุๆ

โดย: สาวไกด์ใจซื่อ

วันที่: 27 มิถุนายน 2557 เวลา:9:21:29 น.

เข้ามาอ่านครับ
อืม! ... บางครั้งเมื่อเราหันกลับไปคิดถึงเรื่องเก่าๆ
มันก็สนุกดีเนาะ มีหลายรสชาด
อยากจะเล่าแบบนี้บ้างแฮะ..
แต่มันอาจจะออกแบบ sad Story มากกว่า..

เขียนได้ดีครับ

โดย: wicsir

วันที่: 27 มิถุนายน 2557 เวลา:9:43:41 น.

อีหล่าน่ารักๆ จุ๊บๆ

โดย: fufy

วันที่: 27 มิถุนายน 2557 เวลา:11:10:12 น.

อ่านแล้วโหวตให้ด้วยค่ะ
เขียนอีกนะ ชอบอ่านวีรกรรมคนอื่น
แต่เรื่องของตัวเองคงไม่กล้าเล่า มีเยอะเหมือนกัน...แอบอาย 555
บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
AdrenalineRush Diarist ดู Blog

โดย: เนินน้ำ

วันที่: 27 มิถุนายน 2557 เวลา:11:12:52 น.

โหวต Literature Blog ให้นะครับคุณหนึ่ง
อ่านแล้วชอบจังเลยครับ

เก่งด้วย คุณหนึ่งเดินทางเองตั้งแต่ 8 ขวบเลยนะครับ

ถ้าเป็นยุคนี้พ่อแม่คงไม่ปล่อยไปไหนง่ายๆแน่ครับ 555
ผมว่าสังคมมันซับซ้อนมากขึ้น ผู้คนน่ากลัวมากขึ้น

ผมเองเดินทางครั้งแรก
และเดินทางเองตอน 28 ปีครับ 555

หมายถึงการเที่ยวนะครับ
แล้วก็เที่ยวกับทัวร์ ไปคนเดียวจริงๆ
แต่ก็สนุกเพราะสามารถปรับตัวกับคนอื่นๆในทัวร์ได้

จากนั้นก็เที่ยวมาเรื่อยๆ และส่วนใหญ่ไปกับทัวร์

แต่ตอนนี้ถ้าไปไหน
ก็แพ็คสาม
ไปกันทั้งหมดเลยครับ 555

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 27 มิถุนายน 2557 เวลา:11:15:16 น.

อ่านดูแล้วก็ขำแบบมีแอบหวาดเสียวเล็กน้อยนะอีหล่า
คุณแม่น้องหนึ่งใจถึงจริง ๆ

อาจจะเป็นกุศโลบายให้ลูกได้เรียนรู้ที่จะพึ่งพาตัวเองด้วยแหละพี่ว่า

อ่านแล้วนึกถึงเรื่องคล้าย ๆ กันที่พี่ชายพี่(คนที่อยู่เมกาตอนนี้)หลงทางตอนเด็ก อาจจะเล็กกว่าแปดขวบหน่อย เจอตำรวจ มาถามว่าจำชื่อพ่อแม่ได้ไหม
คุณพี่ยืดอก ตอบอย่างมั่นใจว่าจำได้ทุกคนในบ้านแหละ พอโดนให้ไล่เลียงชื่อ ก็จัดมาเลยเป็นชุด ที่บ้านมี อากง อาม่า อาปา(พ่อ)และก้ออาแหมะ(แม่)คับ
...

โดย: secreate

วันที่: 27 มิถุนายน 2557 เวลา:11:19:45 น.

แล้วก้อ..นั่นดิ ทำไมพยาบาลไม่ถามนามสกุลฟระ

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
AdrenalineRush Diarist ดู Blog

ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 5 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น

โดย: secreate

วันที่: 27 มิถุนายน 2557 เวลา:11:24:44 น.

8 ขวบเดินทางแล้ว สุดยอดเลยค่ะ
สมัยเรา8ขวบ ไม่ได้ไปไหนเลย อิอิ
เห็นด้วยกับคุณหนึ่งที่ว่าคนสมัยก่อนจิตใจดีกวาคนสมัยนี้เยอะมาก่
สมัยนู้นก้ไม่ค่อยน่ากลัวด้วยนะคะ

ขอบคุณที่แวะไปฟังเพลงค่ะ

โดย: mambymam

วันที่: 27 มิถุนายน 2557 เวลา:11:35:24 น.

อ่านไป ยิ้มเลยจ้ะน้องหนึ่ง
นึกถึงเด็กน้อยตัวเล็กๆ ต้องเดินทางคนเดียว
เก่งจริงๆ เลย

ชอบ ๆ เขียน เล่าให้อ่านอีกนะ

โดย: พูดไม่เก่ง แต่เจ๋งทุกคำ

วันที่: 27 มิถุนายน 2557 เวลา:13:17:42 น.

สวัสดีอีกรอบค่ะคุณหนึ่ง

ตอบผิดไปนิดหนึ่งค่ะ คือจริงๆ แล้วเราตั้งใจจะให้ดูแสงสีบางอย่างที่เปลี่ยนไปในสามรูปนั้นหละค่ะ

แต่ถ้าวันจันทร์แล้วไม่มีใครตอบถูก เดี๋ยวจะมอบให้คุณหนึ่งหนึ่งอันนะคะ (เพราะมีคนตอบถูกไปแล้วหนึ่งอันค่ะ ^^)

ขอบคุณที่ไปร่วมสนุกกันค่ะ

ป.ล. ตอนนั้นไหวพริบดี เพราะช่วงนั้นมีข่าวเรื่องเด็กถูกล่อลวงดังมากค่ะ ก็เลยคิดไว้ว่า เราจะต้องเอาตัวรอดยังไง แล้วไปเจอพอดี เลยได้ใช้ประโยชน์ไป

โดย: สาวไกด์ใจซื่อ

วันที่: 27 มิถุนายน 2557 เวลา:13:25:11 น.

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
pantawan Health Blog ดู Blog
AdrenalineRush Diarist ดู Blog

ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 5 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น

เก่งมากเลยค่ะคุณหนึ่ง ออกเดินทางตั้งแต่แปดขวบเลย เลือดนักเดินทางมีมาแต่เด็กเลย แต่จริงๆแหละค่ะไปถึงโรงพยาบาลแล้วทำไมไม่ถามนามสกุลเน๊าะ

อย่างว่านะคะคนสมัยก่อนเราว่าจริงใจและมีนํ้าใจมากๆ แต่ทุกวันนี้โลกเราเปลี่ยนไปหมด ไปใหนต้องระวังตัวค่ะ

อ่านวีรกรรมคุณหนึ่งแล้วมานั่งนึกถึงตัวเองตอนเป็นเด็กวัยนี้กำลังเล่นกระโดดยาง เล่นกิ๊งก่องแก้ว(รู้จักมั๊ยคะ?)อยู่เลยค่ะคุณหนึ่ง อิอิ

ขอบคุณค่ะที่แวะไปเที่ยวด้วยกันที่บล็อก เราชอบเมืองเล็กๆ เดินสบายคนไม่เยอะค่ะคุณหนึ่ง

โดย: LoveParadise

วันที่: 27 มิถุนายน 2557 เวลา:13:31:52 น.

น่ารัก และเก่งสุดๆ ค่ะคุณหนึ่ง

8 ขวบตอนนั้นเกศเล่นโดดหนังยางอยู่ เกศเดินทางแบบนี้ีมหวังไม่รอดค่ะ

โดย: Dondaran

วันที่: 27 มิถุนายน 2557 เวลา:15:08:32 น.

ขอปรบมือให้คุณหนึ่งเลย เขียนแบบนี้ยอดจริง ๆ
อ่านไป อมยิ้มไป ชอบครับ

ขำครับ บทเจรจา.....

ผมเคยไปอยู่อุบล ขี่มอไซค์เข้าป่าคนเดียวเจอ
ชาวบ้านเลยทัก ไปไสคับ.... สำเนียงคงให้มั้ง

เขาตอบมาเป็นชุด แถมถามอะไรอีกเยอะ งง..ๆ
เลยครับ ตอนนั้นแปลไม่ออก 555

เคยไปไหนเองเหรอ.... เคยนะเคย แต่ไม่ได้ไป
คนเดียว พาสาวน้อยเดินทางไปส่งที่บ้านครับ
แต่ไปต่างอำเภอซะด้วย 555 ตื่นเต้นมาก

ไม่เล่าละ ชักอาย

โดย: ไวน์กับสายน้ำ

วันที่: 27 มิถุนายน 2557 เวลา:16:37:10 น.

โชคดีที่สมัยนู๊น ไม่มีคนร้าย คนคิดไม่ดีเยอะนะคะ
กลัวคนเดียว ซีอุย อิอิ

8 ขวบเลย ของพี่ น่าจะเริ่มตอน ม.1 12ขวบมั๊ง
เพราะไปใช้ชีวิตผจญภัยไกลครอบครัวที่ตจว อิอิ

ขอบคุณที่แวะไปทักทายนะคะน้องหนึ่ง
สุขสันต์วันหยุดจ้า

โดย: anigia

วันที่: 27 มิถุนายน 2557 เวลา:20:12:49 น.

อ่านเพลินเลยค่ะ เขียนได้น่ารักดี .. 8 ขวบ สมัยก่อนถือว่าเด็กน้อยมาก ๆ เลยเนาะสำหรับการเดินทาง แต่พี่เห็นด้วยเลยว่าสมัยก่อน คนบ้านเราน่ารัก จริงใจกัน โดยเฉพาะคนทาง "บ้านเฮา" 55 ... ไว้ใจกันได้ ไม่รู้สึกถึงอันตรายเหมือนสมัยนี้ (ว่าแล้วนึกถึงสมัยเป็นเด็กค่ะ ไปเล่นตามป่าไกล ๆ บ้าน ยังรู้สึกปลอดภัยเลย)

สามล้อน่ารักมาก ๆ เนาะ .. คอยเป็นห่วง แต่พยาบาลนี่ พี่เห็นด้วยว่าน่าจะให้โอกาสเด็ก คิดนาน ๆ หน่อย หรือถามเอานามสกุลอย่างที่ว่าก็ได้ :)

AdrenalineRush Diarist ดู Blog

โดย: Tristy

วันที่: 27 มิถุนายน 2557 เวลา:20:30:48 น.

สวัสดีจ้าน้องหนึ่ง

แหม อุตส่าห์ ไปถึง รพ แล้ว ถ้าน้องหนึ่งอยู่ต่ออีกนิดเดียว รับรองโดนอุ้มไปเที่ยวสุไหงโกลก แหงๆ 555

สมัยเด็กๆ อ.เต๊ะ จำไม่ค่อยได้ เพราะต้องปากกัดตีนถีบอยู่
รู้ตัวอีกที ก็ป2 ป3 โหนรถเมล์ไป รร แล้วจ้า แถมต้องคอยหลบกระเป๋าอีก เพราะชอบเบี้ยวค่ารถเมล์ประจำ มีแววตั้งแต่เด็ก จริงๆเลยเรา อิอิ

ปล. ต่อไปนี้ อ.เต๊ะ ขออนุญาติ เรียกพี่หนึ่งนะจ๊ะ
เพราะ ขนาดเต้นรีวิว ชุด สาวสาวสาว นี่ อ.เต๊ะ ไม่เรียกพี่
จะหาว่าไม่เคารพผู้อาวุโส 555

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
sawkitty Food Blog ดู Blog
Rinsa Yoyolive Photo Blog ดู Blog
ญามี่ Literature Blog ดู Blog
AdrenalineRush Diarist ดู Blog

โดย: multiple

วันที่: 27 มิถุนายน 2557 เวลา:20:46:35 น.

น้องหนึ่งบรรยายเห็นภาพตามไปด้วยเลยค่ะ
8 ขวบ นับว่าเก่งทีเดียวค่ะที่เดินทางโดยลำพัง
ความมีน้ำใจของคนรับฝากยังมีอยู่นะคะ
สังคมสมัยก่อนเป็นสังคมที่พอจะไว้ใจกันได้ น่ารักดีค่ะ

ส่งกำลังใจค่ะ

บันทึกการโหวตเรียบร้อยแล้วค่ะ

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้
ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต

mambymam Music Blog ดู Blog
AdrenalineRush Diarist ดู Blog
.................

นอนหลับฝันดีคืนนี้ค่ะน้องหนึ่ง

โดย: Sweet_pills

วันที่: 28 มิถุนายน 2557 เวลา:0:55:11 น.

ป้าดดดดดดดดดดดดดด อีหล่าช่างกล้าเน๊าะ 555+

ข้อยไม่เคยทำอะไรคนเดียวเลย อีพ่อกับอีแม่หวงหลาย ทั้งๆที่หน้าตาก็แค่ไปวัดได้เท่านั้นเอง 555+

โดย: chon CH

วันที่: 28 มิถุนายน 2557 เวลา:2:29:06 น.

สวัสดียามเช้าครับคุณหนึ่ง

โดย: กะว่าก๋า

วันที่: 28 มิถุนายน 2557 เวลา:6:12:45 น.

ฮาา ไม่เป็นไรค่า ท่าทางจะไม่มีใครเล่นแล้ว คุณหนึ่งก็น่าจะได้รางวัลด้วยหละค่ะ

โดย: สาวไกด์ใจซื่อ

วันที่: 29 มิถุนายน 2557 เวลา:10:45:40 น.

น่ารักดีจ้ะ พี่ชอบ...อ่านแล้วนึกถึง คิดภาพตามเนาะ

พี่เดินทางลำพังครั้งแรก....เมื่อไหร่น้อ น่าจะเป็นตอนโตมากแล้ว เรียนมหาวิทยาลัยมัง ไม่ค่อยมีโอกาสลำพังซักที ส่วนมากไปกับเพื่อนด้วย

บันทึกการโหวตเรียบร้อยแล้วค่ะ

บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้

ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต
schnuggy Travel Blog ดู Blog
ปรัซซี่ Food Blog ดู Blog
ร่มไม้เย็น Book Blog ดู Blog
sirivinit Hobby Blog ดู Blog
AdrenalineRush Diarist ดู Blog

ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 5 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น

โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ

วันที่: 29 มิถุนายน 2557 เวลา:11:42:55 น.

เจอคำถามทิ้งท้ายเข้าไปตอบไม่ถูกเลยจิทีนี้
แต่ขอบอกว่าสุดยอดมากเลยค่าคุณหนึ่งขา
ปล.คุณแม่สวยอ่ะ รู้แล้วลูกสาวได้ใครมา...

โดย: phunsud

วันที่: 29 มิถุนายน 2557 เวลา:12:01:30 น.

ชอบอ่านค่ะ อ่านเเล้วนึกถึงวีรกรรม ของตัวเองค่ะ นึกย้อนทีไร ก็ยังขำไม่หายเลยค่ะ

โดย: คิโนะ (คิโนะคุนิยะ

) วันที่: 30 มิถุนายน 2557 เวลา:2:06:34 น.

จะบอกว่าเราก็เข้าบล็อกไม่ได้มาสองวันเลยค่ะคุณหนึ่ง เกือบลงแดง(ตาย)น่ะค่ะ 555

ขอบคุณสำหรับโหวตนะคะคุณหนึ่ง

สวัสดีวันทำงานค่ะ

โดย: LoveParadise

วันที่: 30 มิถุนายน 2557 เวลา:12:15:33 น.

พี่ว่าแล้วเชียว....

หมูฮ้อง หนึ่งก็ตัดส่วนมันทิ้ง กินแค่ชั้นเดียว

โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ

วันที่: 30 มิถุนายน 2557 เวลา:18:19:40 น.

น่ารักมากเลยค่ะ อ่านแล้วอมยิ้มจนจบเลย
ฮาตรงที่งงว่าย่ามีชื่อด้วยเหรอ เคยเรียกแต่ย่า นึกถึงตัวเองค่ะ คงจะเอ๋อน่าดูเหมือนกันถ้าอยู่ในสถานการณ์ตอนนั้น

โดย: TheLittleDugong

วันที่: 1 กรกฎาคม 2557 เวลา:0:39:48 น.

โดนกักพื้นที่มาตลอดค่าาาา เลยอดไปเที่ยวไหนต่อไหน ชอบขู่ว่าเดี๋ยวพวกแก้งค์รถตู้จับเด็กจะพาไปขาย เฮ้อออ....
เพิ่งจะเดินทางไป-กลับ จากบ้านไปโรงเรียน ก็เมื่อ มัธยมปลาย (หน้าตาเราก็ใช่ว่าจะดี อิอิ ไม่น่าห่วง)

เดินทางลำพังคนเดียวนี่ น่าจะช่วงที่บ้าปั่นจักรยานตอน 18 นี่แหล่ะ (ช้าไปไหม?)ทะลุทะลวงสำรวจพื้นที่นี่แหละ เกือบไม่รอดหลายครั้ง เพราะเข้าป่ากับหาทางลัดเองแล้วเกือบหลง แต่ไม่เข็ด

โดย: wachi (กาบริเอล

) วันที่: 3 กรกฎาคม 2557 เวลา:14:25:55 น.

เก่งจังค่ะ 8 ขวบ ก็ไปไหนคนเดียวได้
ถ้าเป็นสมัยนี้น่ากลัวนะคะ ตอนอายุ 8 ขวบ เท่าคุณหนึ่ง
ยังไปได้แค่หน้าปากซอยเองค่ะ

โดย: ALDI

วันที่: 9 กรกฎาคม 2557 เวลา:2:52:01 น.

โอ้โห เริ่มต้นเดินทางคนเดียวตั้งแต่ตัวน้อยๆ เลย
คุณแม่ใจกล้ามากค่ะ
แต่คุณลูกก็ใจกล้าไม่แพ้กัน

จริงๆ เรื่องใจนี่สำคัญที่สุดนะคะ
เพราะบางครั้งด้วยความเป็นห่วงของพ่อแม่
ทำให้ไม่กล้าปล่อยให้ลูกๆ ไปไหนเนอะ

โดย: chenyuye

วันที่: 28 สิงหาคม 2557 เวลา:14:27:59 น.