"วันนี้ไม่เล่นมุกนะ" ถ้าได้ยินประโยคนี้ขึ้นมาเมื่อไหร่ เป็นอันรู้กันว่าคนที่มาหย่อนก้นลงนั่งข้างๆ ไม่ใช่อรุณสวัสดิ์
"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ" บริพัฒน์ทักทายขณะมองอีกฝ่ายที่กำลังจะหยิบหนังสือเรียนออกมา
"อืม" ราตรีสวัสดิ์ประหยัดคำพูดเสมอ ถ้าไม่จำเป็น เขาจะไม่พูดยาวนัก
"อืม" บริพัฒน์ก็พยักหน้าตอบ ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นเมื่ออีกฝ่ายถามว่า "คนที่ชอบทักอรุณสวัสดิ์ เขาเป็นคนยังไง"
ถ้าราตรีสวัสดิ์ถามขึ้นมาแบบนี้นั่นแปลว่าเขากำลังสนใจบุคคลคนนี้อยู่ เพียงแต่ไม่รู้ว่าสนใจในแบบไหน
"เขาเป็นคนดี ดีกับทุกๆ คน ฉันยังไม่เห็นเขาร้ายกับใครเลย"
"เหรอ แล้วความสามารถพิเศษล่ะ"
"วาดรูปเก่ง ส่งไปประกวดที่ไหนก็ได้ที่หนึ่งตลอด ถามทำไม อยากให้เขาวาดอนาคตให้เหรอ"
"อนาคตของฉัน ฉันก็ต้องวาดเองสิ ที่ฉันถามเพราะอยากรู้ว่าทำไมเขาถึงได้เป็นประธานนักเรียน"
"ก็คนโหวตเยอะไง ถ้าไม่มีคนโหวตก็ไม่ได้เป็นประธานนักเรียน เข้าใจมั้ยเนี่ย"
"อืม" ราตรีสวัสดิ์พยักหน้ารับไปอย่างแกนๆ
"แล้วโรงเรียนนาย เขาไม่ได้เลือกประธานนักเรียนกันอย่างนี้เหรอ ถึงถามอะไรแปลกๆ" บริพัฒน์ถามกลับบ้าง
"ไม่มี โรงเรียนฉันไม่มีประธานนักเรียน และไม่มีตำแหน่งอะไรทั้งนั้น ทุกคนต่างช่วยกันดูแลพัฒนาโรงเรียน ใครทำอะไรได้ก็ช่วยกันทำ ทำเท่าที่เราทำได้ ทำด้วยความยินดี"
"ว้าว! โรงเรียนนายชื่ออะไร" บริพัฒน์ถาม ราตรีสวัสดิ์ก็กำลังจะตอบ แต่เผอิญครูอุ้มกำลังจะเข้าห้องเรียน เลยมีนักเรียนคนหนึ่งในห้องส่งเสียงขึ้นมา ทำเอาราตรีสวัสดิ์เลยพูดชื่อนั้นตาม
"สมรศรีมาเว้ย สมรศรีมา"
"โรงเรียนชื่อสมรศรี"
"ฮะ? อะไรนะ?" บริพัฒน์ถามอีกฝ่ายที่หลุดเรียกชื่อจริงครูอุ้ม
"ช่างเถอะ ตั้งใจเรียนก่อนแล้วกัน"
"เออๆ"
ผู้ติดตามบล็อก : 27 คน [
