ระหว่างที่กำลังเดินลงบันไดอาคารเรียนเพื่อไปวิ่งที่สนาม บีก็พูดคุยกับอาร์
บี : แย่เลยนะ นายมาวันแรกก็เจอให้ต้องวิ่งรอบสนาม
อาร์ : ไม่ได้แย่หรอก ถ้าคิดให้มันสนุก มันก็สนุก
บี : สนุกจริงดิ
อาร์ : อืม
สองหนุ่มก้าวลงบันไดไปเรื่อยๆ จนถึงขั้นสุดท้าย ก่อนจะเลาะเลียบไปตามทางที่ต้องผ่านหน้าห้องศิลปะ
ห้องศิลปะที่มีภาพพู่กันเดียวของพี่กั๊ตจังติดไว้อยู่หน้าห้อง เป็นผลงานที่โดดเด่น
อาร์ : บี นายคิดว่าถ้าเราเอาภาพพู่กันเดียวไปให้ครูอุ้ม คิดว่าครูอุ้มจะพูดอะไร
บี : ครูอุ้มก็พูดแค่คำเดียวเท่านั้นแหละ 'แหล่ม' แกคงไม่สาธุหรอก
อาร์ : ถ้าเกิดครูอุ้มสาธุล่ะ
บี : แกคงเบลอ แต่อย่าไปพูดถึงแกเลย รีบๆ ไปวิ่งเถอะ ขึ้นช้าเดี๋ยวก็โดนบ่น
อาร์ : อืม
ราตรีสวัสดิ์หรืออาร์กำลังจะออกเดินตามเพื่อนไป แต่เผอิญเจ้าของภาพพู่กันเดียวเดินออกจากห้องศิลปะมาพอดิบพอดี
พี่กั๊ตจัง : สวัสดีอาร์
อาร์ : สวัสดีลุง
อาร์ลองเล่นมุกอย่างที่ไม่เคยเล่น อีกฝ่ายเรียกอา(ร์) เขาก็เรียกลุงไป
พี่กั๊ตจัง : โห ลุงเลยเหรอ
อาร์ : หรืออยากให้เรียกน้อง น้องกั๊ตจัง
พี่กั๊ตจัง : เรียกพี่สิ
อาร์ : เรียกลุงแหละดีแล้ว แล้วนี่ลุงจะไปไหน
พี่กั๊ตจัง : ไปห้องน้ำ
อาร์ : อืม ไปเถอะ ผมจะไปวิ่ง
พี่กั๊ตจัง : ไปวิ่งที่ไหน
อาร์ : ไปวิ่งที่เชียงรายมั้ง ถามแปลก ก็ต้องไปวิ่งที่สนามโรงเรียนสิ
พี่กั๊ตจัง : วิ่งทำไม
อาร์ : ถ้าเจอครูอุ้ม ลุงก็ถามเขาเองละกัน เขาเป็นคนสั่ง ผมไปก่อนละ บาย
ผู้ติดตามบล็อก : 27 คน [
