เมื่ออาร์หรือราตรีสวัสดิ์เดินเข้ามาในโรงอาหาร เพื่อนสนิทของเอหรืออรุณสวัสดิ์ (แฝดพี่ของเขา) ก็ทักขึ้น
บี : สวัสดีอาร์
อาร์ : นายรู้ได้ยังไงว่าฉันคืออาร์
บี : เพราะนายยิ้มแบบโยเกิร์ต ซึ่งเอยิ้มแบบนี้ไม่เป็น
อาร์ : นายนี่รู้ลึกรู้จริง
บี : ฉันน่ะไม่ได้รู้ลึกรู้จริงอะไรหรอก ฉันแค่สังเกต
อาร์ : ทำไมพี่กั๊ตจังไม่รู้
บี : เขาไม่ได้สังเกตน่ะสิ ว่าแต่นายยิ้มแบบนี้ให้พี่กั๊ตจังเหรอ
อาร์ : เปล่า
บี : ถ้างั้นมันก็ถูกแล้วที่เขาไม่รู้ แล้วอีกอย่างเขาไม่ได้ตัวติดกับเอตลอดเวลา เขาแยกไม่ออกหรอก พี่กั๊ตจังน่ะเขาเจอผู้คนเยอะ จะให้เขามาจดจำ สังเกตทุกคนมันไม่ได้หรอก
อาร์ : ก็จริงของนาย พี่กั๊ตจังคงเหนื่อยน่าดูเลยเนอะ
บี : คนเป็นประธานนักเรียน เป็นรองประธานนักเรียนก็เหนื่อยกันทุกคนแหละ ถ้าเลือกได้ เขาคงไม่อยากเป็นหรอก
อาร์ : ไม่อยากเป็น แล้วลงสมัครทำไม
บี : บางคนก็ไม่ได้อยากลงสมัครหรอก แต่ครูประจำชั้นผลักดัน ก็เลยต้องมาเป็น
อาร์ : น่าสงสาร
บี : ใช่ น่าสงสารมาก เราก็ได้แต่เป็นกำลังใจให้เขาอยู่ห่างๆ
อาร์ : เราก็ทำได้เท่านี้แหละ
-----‐--------------
หมายเหตุ :: ยิ้มแบบโยเกิร์ตคือยิ้มแบบนี้
ผู้ติดตามบล็อก : 27 คน [
