คนเห็นผี
"ป้าเนย" เล่าประสบการณ์สยองของเด็กตาทิพย์
สมัยเด็กดิฉันอยู่ในซอยสมประสงค์ ใกล้สี่แยกประตูน้ำ ฝั่งตรงข้ามเป็นตลาดโต้รุ่ง ตอนนั้นรถราและผู้คนก็คับคั่งแล้วค่ะ เพราะถือว่าเป็นย่านเจริญแห่งหนึ่ง
กลางวันพ่อแม่ไปทำงาน ดิฉันก็อยู่กับยายและน้าอ้อน ซึ่งเป็นทั้งแม่บ้านและพี่เลี้ยง เราอยู่ตึกแถวห้องริมสุด เลยจากโรงพิมพ์แห่งหนึ่งไปไม่ไกลนัก ดิฉันชอบออกมานั่งหน้าบ้านบนม้าเตี้ยๆ ตัวใหญ่ ถัดไปเป็นโต๊ะรับแขกและตู้โชว์กั้นห้องกินข้าว ถัดไปเป็นร้านเสริมสวยและร้านชำ ขายทั้งเหล้าเบียร์และน้ำชากาแฟพร้อม
บางวันก็ออกทางประตูข้าง มีซอยเล็กๆ และบ้านช่องมากมาย เพื่อนในวัยเด็กของดิฉันส่วนมากก็อยู่ในซอยข้างตึกแถวนั่นแหละค่ะ
เย็นหนึ่ง ดิฉันไปยืนเกาะประตูด้านข้าง คิดว่าจะชวนเพื่อนแถวนั้นเข้ามาเล่นกันในบ้าน ก็พอดีเห็นพี่เปีย-ช่างเรียงเดินเข้าซอยมา ดิฉันก็ทักว่าเลิกงานแล้วหรือคะ? พี่เปียยิ้มเศร้าๆ ถามว่าน้องเนยกินข้าวหรือยัง วันนี้พี่ไม่มีขนมมาฝากเสียด้วย ดิฉันบอกโอ๊ย! ไม่เป็นไรหรอกค่ะ บ้านน้องเนยมีเยอะ พี่เปียแวะก่อนซีคะ
พอดีน้าอ้อนร้องถามว่าคุยกับใคร? ก็ตอบว่าคุยกับพี่เปียที่ทำงานโรงพิมพ์ น้าอ้อนร้องว้าย...เปียกินยาตายแล้วนี่นา! ดิฉันชี้ให้ดูพลางยืนยันว่าพี่เปียยืนอยู่ตรงนี้ไง! น้าอ้อนรีบฉุดแขนดิฉันเข้ามาแล้วปิดประตูโครม คุณยายสงสัยดิฉันก็ยืนยันว่าเห็นจริงๆ
วันหนึ่ง ดิฉันอุ้มตุ๊กตาไปนั่งห้อยขาที่ม้าหน้าบ้าน มองคนเดินผ่านไปมา ที่รู้จักก็ทักทายบ้าง แวะเข้ามาคุยบ้าง คนนั้นก็น้องเนย! คนนี้ก็น้องเนย! จนคุณยายค่อนว่าเราอยู่มาก่อนแท้ๆ ยังไม่รู้จักคนเยอะเหมือนแม่คนนี้!
น้าอ้อนหยิบโน่นทำนี่อยู่ไม่ไกล แต่ก็คอยโผล่ออกมาดูบ่อยๆ เพราะคุณยายเตือนให้ระวัง มีข่าวพวกลักเด็กเอารถตู้มาอุ้มไปขาย เป็นข่าวในหนังสือพิมพ์บ่อยๆ
วันนั้นมีเด็กผู้หญิงตัวโตกว่าดิฉันหน่อย รูปร่างผอมเกร็ง ผิวดำ ไว้ผมม้า เสื้อผ้าเก่าๆ ค่อนข้างสกปรก เดินเข้ามาหยุดมองหน้าดิฉันนิ่งๆ เลยเชื้อเชิญว่า...เข้ามานั่งคุยกันก่อนซิคะ จะรีบไปไหนล่ะ?
เด็กคนนั้นก็เข้ามานั่งคุยด้วยจริงๆ เขาเล่าว่าตัวเองชื่อดำ บ้านอยู่ก้นซอย มารอแม่ตอนเย็นๆ ทุกวัน แต่แล้ววันหนึ่งก็โดนมอเตอร์ไชค์เฉี่ยว หัวฟาดพื้นตายคาที่ แล้วเขาก็เปิดผมที่ท้ายทอยให้ดู...โห! เลือดแห้งกรังเชียว ดิฉันถามว่าเจ็บไหมคะ?
ดำพยักหน้า พอดีน้าอ้อนเข้ามาถามว่าคุยกับตุ๊กตาเหรอ? ดิฉันบอกเปล่าค่ะ น้องเนยคุยกับพี่ดำที่เขาอยู่ก้นซอยไง!
น้าอ้อนทำตาโต ยกมือตบอกถามเร็วปรื๋อว่า...ดำโดนรถชนตายไปเกือบปีแล้ว น้องเนยเอาอะไรมาพูด? ดิฉันเลยชี้มือไปที่ดำผู้นั่งเศร้าอยู่ใกล้ๆ บอกว่านี่ไง! พี่ดำนั่งอยู่ใกล้ๆ น้องเนยแท้ๆ ทำไมน้าอ้อนมองไม่เห็นล่ะคะ?
โอย...น้าอ้อนแกร้องว้ายๆๆ จนคุณยายวิ่งออกมาดู ตอนแรกก็ดุใหญ่ แต่พอได้ยินน้าอ้อนบอกเล่าถึงกับอ้าปากค้าง ปราดเข้าอุ้มดิฉันทันที เสียงสั่นๆ ของคุณยายยังติดหูมาจนถึงป่านนี้ "ดำมันตายไปแล้วนี่นา! โธ่..."
ดิฉันหันขวับไปมอง เห็นดำกำลังลุกขึ้นยืนจ้องมองเศร้าๆ ดิฉันก็โบกมือให้บอกคุณยายกับน้าอ้อนว่า
"นั่นไงคะ...พี่ดำเขายืนอยู่นั่นไง! น่าสงสารออก... เขาบอกว่ามารอแม่จนโดนมอเตอร์ไซค์ชนตายคาที่ เมื่อกี้ยังเปิดแผลให้น้องเนยดูเลยค่ะ"
เสียงร้องอุ๊ยๆ วุ้ยว้ายดังระงมไม่รู้ใครเป็นใคร ไม่รู้ว่ากลัวอะไรค่ะ? ตัวสั่นเสียงสั่นไปตามๆ กัน ยิ่งดิฉันร้องบอกพี่ดำว่า...วันหลังมาคุยกันอีกนะ! คุณยายถึงกับร้องโอย...เป็นลม!
ตั้งแต่นั้น ดิฉันก็ไม่มีโอกาสได้นั่งเล่นคนเดียว ไม่ว่าทางประตูข้างหรือหน้าบ้าน ไม่น้าอ้อนก็คุณยายต้องมาป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ เสมอ
ไม่รู้กลัวอะไรนักหนา ดิฉันเองยังไม่กลัวเลย บางวันร้องทักคนรู้จักกัน ทั้งคุณยายและน้าอ้อนทำท่าสะดุ้งแล้ว พอเห็นหน้าคนที่ดิฉันทักทายจึงได้ถอนใจอย่าง โล่งอก
ขนาดนั่งคุยกับตุ๊กตาตามประสาเด็กยังถูกถามว่าคุยกับใครน่ะ?
เมื่อเติบโตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว ดิฉันก็ไม่เคยพบเห็น ผู้ไม่มีร่างกายอีกแล้ว แต่ถ้ายังตาทิพย์เหมือนตอนเด็กๆ เห็นภาพภูตผีขวักไขว่ มีหวังขนหัวลุกตายแน่ๆ เลยล่ะค่ะ!
| Create Date : 29 พฤษภาคม 2556 |
| Last Update : 29 พฤษภาคม 2556 8:13:22 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 1412 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 237 คน [
