รถเมล์อาถรรพณ์
 |
| "อนุช" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกกลางใจกรุงเทพฯ
โลกเรายังมีความเร้นลับน่าอัศจรรย์ที่ยังพิสูจน์ไม่ได้อีกมากมาย คนที่ฝังหัวแต่เรื่องของวิทยาศาสตร์ก็ยืนยันว่าไม่จริง เป็นไปไม่ได้! แต่โปรดอย่าลืมว่าถ้าสิ่งนั้นๆ พิสูจน์ได้ว่าเกิดขึ้นเพราะอะไร มันก็ย่อมไม่ใช่เรื่องเร้นลับแน่นอน
โดยเฉพาะความมหัศจรรย์ทางจิต!
เรื่องนี้ย่อมจะหมายรวมถึงโชคลาง, สังหรณ์ และความฝันต่างๆ ที่เกิดจากหลายสาเหตุ บางครั้งก็เป็นนิมิตที่บ่งบอกให้เราล่วงรู้ถึงเหตุการณ์ในภายหน้า ซึ่งมีทั้งดีและร้าย เพื่อให้เราเตรียมตัวเตรียมใจต้อนรับมันไว้ก่อน
สิ่งที่ผมจะเล่าสู่กันฟังต่อไปนี้ ก็เพื่อให้ท่านผู้อ่านลองพิจารณาดูว่ามันเกิดจากสาเหตุอะไรกันแน่?
เรื่องราวน่าขนหัวลุกเกิดขึ้นเมื่อตอนเย็นวันศุกร์ ต้นเดือนมกราคมที่ผ่านมานี่เองครับ!
บ่าย 3 โมงวันนั้นผมมีนัดถอนฟันที่ชั้น 2 คณะทันตแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล ซึ่งอยู่ที่ถนนโยธี กว่าจะได้พบแพทย์ก็เกือบชั่วโมงเพราะคนไข้มากเหลือเกิน
ฉีดยาชา ถอนกรามบน 1 ซี่เรียบร้อยแล้วออกมาชำระเงิน รับใบนัด ลงบันไดเลื่อนมาหามอเตอร์ไซค์รับจ้างบึ่งออกทางถนนราชเทวีก็ปาเข้าไปเกือบ 5 โมงเย็นแล้ว ไหนจะต้องลงเดินเลี้ยวซ้ายย่ำต๊อกไปเรื่อยๆ จนกว่าจะถึงป้ายรถเมล์ที่หัวมุมถนนพอดี!
ป้ายใหญ่ รถเมล์ผ่านเกือบสิบสายได้ละมั้ง ทั้งเลี้ยวซ้ายและตรงไปทางถนนพหลโยธิน ของผมรอรถสาย 14 เพื่อกลับบ้านที่ศรีย่าน ไม่ว่าจะเป็นรถร้อน 8 บาท หรือรถเย็น 12 บาท ผมเอาทั้งนั้นเพราะอยากไปพักผ่อนเต็มที
ปากชาไปทั้งแถบเพราะฤทธิ์ยาชา ต้องคอยกัดสำลีชุ่มเลือดไว้ตามคำสั่งแพทย์
เกิดเป็นคนกรุงเทพฯ มาห้าสิบกว่าปี ยังไม่เคยเห็นรถกับคนมากมายละลานตาแบบนี้ รถราคึกคักโครมคราม ผู้คนขวักไขว่เพราะเป็นเวลาเลิกงานพอดี แถมเมฆยังหนาทึบคล้ายจะมีฝนเทลงมา ทั้งๆ ที่หน้าหนาวแบบนี้ก็เถอะ ดินฟ้าอากาศมันแปรปรวนไปหมดแล้วล่ะอย่างที่รู้ๆ กันอยู่
ในที่สุด รถเมล์ที่ผมรอก็เลี้ยวอ้อมอนุสาวรีย์มาจอดต่อท้ายคันอื่นๆ พอดี...รถเย็นแฮะ!
อย่างที่ผมบอกไว้ว่ามีรถเมล์ผ่านมากมาย ที่ป้ายก็จอดต่อๆ กันยาวเหยียดอีกด้วย
จอดอู้เพื่อรอผู้โดยสารเพราะเป็นป้ายใหญ่ ผู้คนยั้วเยี้ยนับร้อยนับพัน หลายๆ คันต้องมีพนักงานคุมคิวมาเป่านกหวีดไล่รถคันหน้าถึง 2 คน โชเฟอร์พยักหน้ารับ ขยับรถไปได้ไม่เกินฟุตเดียวก็จอดอีกแล้ว กระเป๋าร้องเรียกผู้โดยสารไม่ขาดปาก...ต้องเป่าและบอกกัน 2-3 ครั้งถึงจะได้ผล
เป็นแบบนี้มาหลายปีดีดักแล้วละครับ ไม่ใช่ว่าเพิ่งเคยเป็น!
คนขับกับกระเป๋าได้เปอร์เซ็นต์จากค่าโดยสารด้วยก็เลยต้องทำแบบนี้!!
หน้าที่ของใครก็กรุณาขยับเนื้อขยับตัวหน่อยเถอะครับ ลองใช้อะไรคิดเอาก็ได้ว่ามันทำให้รถติดวอดวายขนาดไหน เพราะเลี้ยวซ้ายไปได้น่ะถนนโล่งตลอดเชียว
ผมขึ้นไปนั่งรถสาย 14 ตอนหลังๆ มีคนเกือบเต็มคันแล้ว แต่ข้างหน้าแทบจะไม่ขยับไม่รู้สายไหนเป็นสายไหน มีผู้โดยสารทยอยขึ้นมาเรื่อยๆ จนที่นั่งเต็ม...แต่อย่าหวังว่าจะหักขวาแซงไปนะครับ ค่อยๆ เขยิบตามคันหน้าแบบทองไม่รู้ร้อน
ผมถอนใจเฮือกใหญ่ รู้สึกเจ็บตุบๆ ที่กรามเลยหลับตา...นึกเจ็บใจตัวเองที่ไม่ยอมนั่งแท็กซี่กลับบ้าน...ได้ไม่คุ้มเสียแท้ๆ
เกือบหกโมงเย็นแล้ว ก่อนปิดเปลือกตา หาความสุขจากรถติดเครื่องปรับอากาศ ผมเห็นเมฆหนาทึบจางไปนิดหน่อย แต่ตะวันคงลับฟ้าแล้ว ความมืดใกล้จะหว่านโปรยลงมา อีกไม่ช้าแสงไฟของมหานครก็คงผุดสะพรั่งไปทั้งเมืองอย่างแน่นอน
เสียงรถราขวักไขว่ที่ดังอยู่เต็มสองหู คล้ายจะเบาบางลง หรือไม่ลอยห่างออกไปทุกทีจนเหลือแต่ความเงียบเชียบ โลกนี้ราวกับเป็นโลกร้าง...โลกอันเยือกเย็นจนแทบหนาวสะท้าน ทำให้ขนลุกเกรียวไปทั้งตัว!
จู่ๆ ผมก็ลืมตาขึ้นด้วยความงุนงง แปลกใจในความหนาวเย็นที่จู่โจมไปตามไขสันหลัง
อะไรกันนั่น? ผมอ้าปากค้างเมื่อมองไปข้างหน้าว่างเปล่า ไม่มีใครเลยแม้แต่คนเดียว แม้แต่คนขับ หันขวับไปด้านหลังก็เช่นกัน ทั้งๆ ที่เมื่อครู่ก่อนยังมีผู้โดยสารเต็มคันรถนี่นา!
รถคงเสีย คนอื่นๆ เขาลงไปต่อรถคันใหม่กันหมด...กระเป๋าสาวก็ใจดำที่ไม่ปลุกผมเลยซักคำ ปล่อยให้นั่งโงกหลับอยู่เดียวดาย
พรวดพราดลุกขึ้นยืน เอื้อมมือเกาะพนักตัวหน้า ขณะที่รถกระชากเบาๆ แต่เล่นเอาผมเสียหลักทรุดลงบนเก้าอี้ตามเดิม...พอจะลุกขึ้นอีกครั้งก็เห็นรถกำลังเลี้ยวซ้ายโล่งว่าง ผู้คนทั้งนั่งและยืนเต็มรถ...ผมใจหวิวๆ เหมือนจะเป็นลมเป็นแล้งคารถในพริบตานั้นเอง!
ขอขอบคุณเนื้อหาข่าว คุณภาพดี โดย: หนังสือพิมพ์ข่าวสด
| Create Date : 05 กุมภาพันธ์ 2556 |
| Last Update : 5 กุมภาพันธ์ 2556 8:09:36 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 1650 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 237 คน [
