บ้านเก่า
"สาธิกา" เล่าเรื่องขนหัวลุกเมื่อนึกถึงบ้านเก่าของมนุษย์ทุกคน
เชื่อ
กันว่า คนเรากลัวความตายเพราะไม่รู้แน่ว่าตายแล้วจะไปไหน?
จะได้ขึ้นสวรรค์หรือลงนรกกันแน่? แถมยังไม่แน่ใจอีกว่า
นรกและสวรรค์จะมีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับในรูปวาดหรือเปล่า?
คนเรารักชีวิต กลัวความตายก็เพราะความไม่รู้แน่ชัดนี่เอง!
หลายๆ
คนที่รู้แน่ว่าตนเหลือเวลาอยู่น้อยเต็มที
ใกล้จะถึงลมหายใจเฮือกสุดท้ายอยู่แล้ว
ก็มักนึกถึงบาปบุญคุณโทษที่เคยกระทำไว้ มากบ้างน้อยบ้างตามนิสัยของตน
เข้าตำรา "บุญก็ทำ-กรรมก็สร้าง"
ทำให้มองเห็นโลกหน้าอันเคยเร้นลับมาช้านานเริ่มแจ่มแจ้งขึ้นทุกที
บ้าง
มองเห็นสวรรค์ บ้างก็เห็นแต่นรกอเวจี
และบ้างก็เห็นแต่ความดำมืดน่าพรั่นสยอง...บ้านเก่าที่ทุกๆ คน จากมา
ในที่สุดก็ต้องกลับไปที่บ้านเก่ากันทุกคน!
ป้าแสง
ดาว ญาติห่างๆ
ของดิฉันก็มีประสบการณ์เมื่อใกล้กลับบ้านเก่าเช่นกัน...เพียงแต่บ้านเก่าของ
แกค่อนข้างแปลกประหลาดกว่าคนอื่นๆ แถมยังน่าขนหัวลุกอีกด้วยค่ะ
ป้า
แสงดาวเป็นข้าราชการบำนาญมาเกือบสิบปีแล้ว มีร่องรอยว่าเมื่อสาวๆ เป็นคนสวย
รูปร่างบอบบาง ผิวขาว ใบหน้าติดยิ้มอย่างคนอารมณ์ดี
แต่นัยน์ตามักจะเลื่อนลอยแบบคนช่างคิดช่างฝัน
เชื่อในเรื่องเร้นลับเหนือธรรมชาติ พวกลูกๆ หลานๆ
ไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี้...แต่ป้าแสงดาวก็มีดิฉันคอยรับฟังอย่างใจจดใจจ่อ
อยู่แล้ว
อาจจะเป็นเพราะเรามีนิสัยคล้ายๆ กันก็ได้นะคะ!
"คน
เราน่ะเกิดมาหลายภพหลายชาติเต็มที แต่ถูกลบความทรงจำในชาติก่อนๆ ทั้งหมด
ไม่งั้นจะเกิดปัญหายุ่งเหยิงในชาตินี้...เพียงแต่เราสาวไปไม่ถึงเท่านั้น
แหละว่าในชาติแรกๆ ของเราเป็นใคร? มาจากไหน?
พระเจ้าหรือธรรมชาติกันแน่ที่สร้างพวกเราขึ้นมา?"
ป้าแสงดาวเคยคุย
กับดิฉันใต้ร่มแสงจันทร์หน้าบ้าน
นัยน์ตาเลื่อนลอยไปไกลแสนไกลจนไม่มีใครติดตามไปถึง
มือบอบบางลูบไล้ท่อนแขนตัวเองในอาการครุ่นคิด
"ในที่สุด คนเราก็ต้องกลับไปบ้านเก่ากันทุกคน! ว่าแต่บ้านนั้นอยู่ที่ไหน?"
ไม่มีใครตอบได้หรอกค่ะ...กระทั่งป้าแสงดาวได้พบคำตอบ นำมาเล่าให้ดิฉันฟัง
"เมื่อ
คืนป้าฝันว่าไปอยู่ในป่าคนเดียว...ป่าเปลี่ยว ร่มครึ้ม ต้นไม้ใหญ่ๆ
ดกหนาไม่คุ้นเคยนัยน์ตามาก่อน เสียงสิงสาราสัตว์ขู่คำราม
กู่ร้องน่ากลัว...ป้าปีนหนีขึ้นต้นไม้ได้ทัน
มองเห็นพวกเสือช้างเพ่นพ่านเต็มป่า.... เออ!
หรือว่านั่นเป็นบ้านเก่าของป้านะ?"
ดิฉันอดยิ้มไม่ได้...โลก
หน้าของคนอื่นมีแต่นรก-สวรรค์ บ้างก็เป็นป่าโปร่งร่มรื่น
หรือไม่ก็เป็นอุโมงค์ดำมืดที่จะต้องผ่านเข้าไป จนกว่าจะพบทางออก...
วันต่อมา ป้าแสงดาวก็เล่าว่าบ้านเก่าของเธอเปลี่ยน แปลงไป!
"ป้า
อยู่ในป่าเปลี่ยวตามเดิม สัตว์ร้ายชุกชุมน่ากลัว แต่ไม่มีต้นไม้ใหญ่ๆ
อีกแล้ว นอกจากปากถ้ำใต้ชะง่อนผา... ป้าวิ่งหนีกระเซอะกระเซิง
อกสั่นขวัญหายเพราะกลัวเสือ กลัวงูตัวโตๆ
ต้องล้มลุกคลุกคลานเข้าไปในถ้ำมืดสลัว... ครู่หนึ่ง แสงไฟก็ลุกวอมแวมขึ้น
ทั้งอบอุ่นและทำให้สัตว์ร้ายต่างๆ
หวาดกลัวจนล่าถอยไปหมด...ภาพนั้นยังติดหูติดตาป้ามาจนถึงป่านนี้"
ป้าแสงดาวถอนใจก่อนจะพึมพำ...หรือว่านั่นเป็นบ้านเก่าของป้าจริงๆ กองไฟอบอุ่นในถ้ำมืดๆ บ้านเก่าของเรา...
ดิฉัน
เบือนหน้าไปซ่อนยิ้ม...ถ้าความตายคือการกลับไปสู่บ้านเก่าจริงๆ
ก็นับว่าป้าแสงดาวมีบ้านเก่าแปลกประหลาดที่สุดเท่าที่เคยรู้เห็นและได้ยิน
ได้ฟังมา!
ในที่สุดก็ถึงคืนสุดท้ายที่ป้าแสงดาวฝันถึงบ้านเก่าของเธอ
และนำมาเล่าให้ฟังด้วยสีหน้าสงบเยือกเย็น
แววตาแจ่มใสราวกับได้พบเห็นใครหรืออะไรบางอย่างที่เฝ้ารอ มานานแสนนาน
สุ้มเสียงของป้าก็คล้ายสายลมที่พัดลู่มาจากสุมทุมพุ่มไม้อันไกลโพ้น...
"บน
ต้นไม้หรือในถ้ำน่ะไม่ใช่บ้านเก่าจริงๆ ของป้าหรอก
ป้ารู้เมื่อเดินออกจากปากถ้ำไปตามเสียงคลื่นเสียงลม
ป่าทั้งป่าอยู่เบื้องหลัง ข้างหน้าคือหาดทรายสีขาว
ทะเลสีทองใต้แสงแดดและปุยเมฆที่ลอยฟ่องอยู่บนฟ้าสีคราม
เสียงคลื่นซัดหาดครั้งแล้วครั้งเล่าเหมือนจะไชโยโห่ร้องต้อนรับป้ากลับบ้าน!
บ้านเก่าที่เราจากไปนานแสนนาน..."
เป็นครั้งแรกที่ดิฉันยิ้มไม่ออก ได้แต่จ้องมองดูใบหน้าเยือกเย็น ยิ้มละไม...ขนลุกซ่าไปทั้งตัวเมื่อนึกได้ว่าอะไรเป็นอะไร?
วัน
รุ่งขึ้น
ไม่แปลกใจเลยที่ได้ข่าวว่าป้าแสงดาวนอนหลับไปตลอดกาลอย่างสงบ...นึกถึงคำพูด
สุดท้ายของป้าก่อนที่จะจากกัน ทำให้ขนหัวลุกอย่างช่วยไม่ได้เลย
"ป้าลาก่อนละนะ ได้เวลากลับบ้านเก่าแล้ว...ป้าจะรออยู่ที่นั่น เมื่อถึงเวลาที่เธอจะต้องกลับบ้านเก่าเหมือนกัน!"
ขอขอบคุณเนื้อหาข่าว คุณภาพดี โดย: หนังสือพิมพ์ข่าวสด
| Create Date : 17 ธันวาคม 2554 |
| Last Update : 17 ธันวาคม 2554 10:32:23 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 1885 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 237 คน [
