"ได้โปรด! Please!" บทที่ 3 (ํYURI)
3 สามวันต่อมา พันไมล์แหงนคอมองอาคารที่สูงตระหง่านกว่ายี่สิบชั้นตรงหน้า เป็นสำนักงานใหญ่ของ ‘เดอะวัน เรียลเอสเตท’ บริษัทพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ที่อยู่อันดับต้นๆ ของประเทศที่ประกอบธุรกิจมายาวนาน ผลกำไรต่อปีอยู่หลักพันล้านบาท ปัจจุบันคุณรุ่งนภามารดาของรังสิมาดำรงตำแหน่งสูงสุด ส่วนรังสิมารับตำแหน่งรองประธานมาปีเศษ เธออ่านข้อมูลคร่าวๆ ของหล่อนกับบริษัท ก่อนมาสัมภาษณ์ รู้สึกเหมือนตนกับหล่อนต่างกันยิ่งกว่าท้องฟ้ากับก้นเหวลึก ทำเอาใจฟ่อไม่น้อย หล่อนจะจ้างคนเก่งกว่าตนสักสิบคนพร้อมกันก็ยังได้ ...ทว่าทำไมต้องเป็นเธอ? คิดจนแทบจะเอาเท้าก่ายหน้าผากก็ยังหาคำตอบไม่ได้ หนทางเดียวที่จะรู้ก็คือ...ถามเจ้าตัวเท่านั้น เอาว่ะ อย่างมากก็แค่ไม่ได้งานนี้ สาวแว่นปลุกปลอบขวัญตัวเองให้ฮึกเหิม ก้าวเท้าเข้าไปในตัวอาคารที่ตกแต่งหรูหรา ตรงหรี่ไปสอบถามประชาสัมพันธ์ หญิงสาวหน้าตาสะสวยกุลีกุจออำนวยความสะดวกให้อย่างดี พาขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นบนสุด หลังเธอบอกแค่ประโยคเดียวว่า “ฉันมาพบคุณรังสิมาตามที่นัดไว้ค่ะ” “พี่พรคะ คุณพันไมล์มาแล้วค่ะ” ประชาสัมพันธ์สาวพูดกับเลขาของท่านรองอย่างนอบน้อม หลังนำพันไมล์ไปส่งจนถึงจุดหมาย ตลอดทางหญิงสาวยิ้มแย้มให้กับเธออย่างเป็นมิตร แต่สาวแว่นมองออกว่าเป็นเพราะอิทธิพลของรังสิมาล้วนๆ เป็นคนมีเส้นก็ดีแบบนี้สินะ อะไรก็ง่ายไปหมด พันไมล์ประชดประชันในใจ “ขอบใจนะ” กมลพรกล่าวเสียงเรียบ ผู้หญิงวัยเฉียดสี่สิบดูมีบารมีไม่น้อยในบริษัทแห่งนี้ หลังเคยเป็นเลขาของท่านประธานมาก่อนจะย้ายมาช่วยงานรังสิมาตอนรับตำแหน่งใหม่ๆ อีกนัยคือเพื่อผลักดันให้หล่อนขึ้นสู่ตำแหน่งสูงสุดในอนาคตอันใกล้ “ยินดีค่ะ” ประชาสัมพันธ์สาวค้อมหัว หมุนตัวเดินกลับไปทำงานต่อ “รอสักครู่นะคะคุณพันไมล์ ท่านรองกำลังมีแขกค่ะ” เลขาสาวเอ่ยกับเธอ “เชิญนั่งค่ะ” “ขอบคุณค่ะ” เธอนั่งเก้าอี้ว่างหน้าโต๊ะทำงานอีกฝ่าย กมลพรสำรวจสาวแว่นที่นั่งหลังตรงอย่างประเมิน อันเป็นอุปนิสัยที่เลขาพึงมีกับทุกคนที่ผ่านเข้ามาเกี่ยวข้องกับเจ้านายของตน ตั้งแต่เสื้อเชิ้ตสีอ่อนเข้ากับชุดสูทเสื้อกางเกงสีเข้มที่ตัดเย็บอย่างดี รูปร่างสูงโปร่งร้อยเจ็ดสิบกว่าเซนติเมตร นัยน์ตาคมเป็นประกายใต้แว่นตาสีดำกรอบหนา วงหน้าคมคาย ผมยาวสีดำสนิทมัดรวบเรียบร้อย ดูสวยเท่ในคนเดียวกัน บุคลิกแบบนี้มาเป็นองครักษ์...จะไหวเหรอ? อดคิดแบบนั้นไม่ได้ ไม่เข้าใจเลยว่ารังสิมาทำไมถึงเจาะจงอยากได้ผู้หญิงคนนี้เป็นบอดี้การ์ด ...ทั้งที่ผ่านมา หล่อนปฏิเสธหนักแน่นที่จะรับองครักษ์ “คุณพันไมล์คะ” “คะ?” เจ้าของชื่อมองหน้าคนเรียก “คุณรู้จักคุณเค้ก เอ่อ หมายถึงท่านรองมาก่อนหรือเปล่าคะ?” “ฉันเคยเรียนโรงเรียนเดียวกับคุณรังสิมา แล้วก็คุ้นเคยกับเพื่อนสนิทของเธอ คุณมาศปรียาค่ะ” “อ๋อ” กมลพรพยักหน้าหงึกๆ มาศปรียาแวะมาหารังสิมาเดือนละครั้งสองครั้ง นับเป็นเพื่อนสนิทเพียงหยิบมือของหล่อน ทั้งคู่สนิทกันมาก ล่าสุดร่วมหุ้นทำธุรกิจคลับด้วยกัน โดยให้เพื่อนหล่อนเป็นผู้จัดการ เลขาสาวไม่แวะไปสถานที่แบบนั้นถ้าไม่จำเป็น ไม่ชอบเที่ยวกลางคืน ไม่ชอบดื่มของมึนเมา มองเป็นการสิ้นเปลืองและทำร้ายสุขภาพ กมลพรใช้เวลาว่างไปกับงานอดิเรกที่ชอบ เช่น ดูซีรี่ย์ อ่านนิยายมากกว่า หรือไม่ก็นอนกลิ้งเล่นบนเตียง “แล้วคุณพันไมล์มีประสบการณ์เป็นบอดี้การ์ดมานานหรือยังคะ?” ตอบไงดี? พันไมล์ยิ้มอ่อน เผยสีหน้าลำบากใจ “หน้าที่บอดี้การ์ดฉันทำไม่บ่อยค่ะ ส่วนใหญ่เป็นงานตามหาคนหรือหาหลักฐานมากกว่า” ไม่บ่อย! กมลพรเผยสีหน้าประหลาดใจ แต่ไม่ทันจะถามอะไรต่อ ประตูบานใหญ่ก็เปิดออก “ไว้ค่อยคุยกันนะเค้ก” ปฐมพงศ์ยิ้มกว้างเดินนำออกมาก่อน “ค่ะ ขอบคุณสำหรับขนมนะคะ” รังสิมาเดินมาส่งแขกพิเศษถึงหน้าประตูห้อง “ไปก่อนนะครับพี่พร” เขาไม่ลืมที่จะทักทาย ‘ด่านแรก’ ของหล่อนอย่างเป็นกันเอง เพื่อซื้อใจกมลพรให้ลุ้นตนเยอะๆ แต่ดูเหมือนว่าวิธีนี้จะใช้กับเลขาสาวไม่ได้ผล “ค่ะคุณพงศ์” เลขาสาวกล่าวกับ ‘แฟนหล่อน’ อย่างสุภาพเสมอต้นเสมอปลาย ปฐมพงศ์หันไปมองผู้หญิงใส่แว่นในชุดสูทอย่างสงสัย ว่าเป็นใคร แต่ไม่พูดอะไร เขาหมุนตัว แล้วก้าวไปตามทางเดิน คุณแมวหยิ่งยิ้มให้หมอนี่ด้วย...ใครกัน? พันไมล์เรียกสมญานามให้หล่อนในใจ มองตามเขาจนหายเข้าลิฟต์ ไม่บ่อยที่จะได้เห็นรอยยิ้มของรังสิมา ประหนึ่งเจ้าตัวหวงแหนไม่อยากให้ใครเห็น ...ผู้ใดได้เห็นถือว่าเป็นบุญตายิ่งนัก ...ผู้ที่ทำให้หล่อนยิ้มได้ นับว่าเก่งฉกาจน่านับถือไม่น้อย พันไมล์ใคร่รู้ว่าต้องทำเช่นไร จึงจะได้รอยยิ้มพิมพ์ใจของหล่อนบ้าง น่าอิจฉาชะมัด... “มานานแล้วเหรอ?” รังสิมามองพันไมล์ด้วยสายตานิ่งๆ ไม่มีรอยยิ้มเช่นเมื่อกี้ “สามนาทีค่ะ” เธอลุกยืนเต็มความสูงตอบอย่างสุภาพ เมื่อยืนเทียบกันทั้งคู่สูงเกือบเท่ากัน เพราะหล่อนสวมรองเท้าส้นสูง “เข้ามาคุยข้างใน” “ค่ะ” “ถ้ามีคนมาพบ บอกว่าเค้กมีแขกนะคะ” รังสิมาเอ่ยกับเลขาสาว “แล้วก็ขอน้ำสองที่ด้วย” “เข้าใจแล้วค่ะ” กมลพรมองสองคนเข้าไปในห้องนั้น ยังอดมีคำถามในใจ จะเลือกคุณคนนี้เป็นบอดี้การ์ด...คุณเค้กคิดอะไรอยู่? “นี่เป็นข้อเสนอของฉัน ลองอ่านดูว่า เธอมีอะไรขัดข้องที่จะแก้ไขบ้าง” รังสิมาเอ่ยขึ้น หลังนั่งที่โซฟาชุดใหญ่สีเข้มที่ตั้งกลางห้องทำงาน แทนที่จะเป็นโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ยื่นเอกสารสัญญาที่ร่างขึ้นเพื่อว่าจ้างคนอารักขาให้อีกคนอ่าน ภายในห้องสี่เหลี่ยมพื้นผ้ามีพื้นที่ใช้สอยเหลือเฟือ อุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครัน ไม่ว่าจะเป็นคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะ โทรทัศน์จอยักษ์ ตู้เก็บเอกสารสองตู้ ตู้โชว์ด้านหลังประดับไปด้วยรูปถ่าย ประกาศนียบัตร ถ้วยรางวัล และอื่นๆ ด้านหนึ่งเป็นกระจกหนาที่มองลงไปจะเห็นวิวทิวทัศน์ของเมืองหลวง ที่มีผู้คนเดินขวักไขว่เป็นไม่ต่างจากมดตัวจ้อย พันไมล์ตั้งใจอ่านทุกข้อความอย่างละเอียด อักษรในกระดาษชุดนี้เหมือนกับที่เคยอ่านหลายวันก่อนไม่ผิดเพี้ยน ใช้เวลาอยู่หลายนาที พออ่านจบก็เงยหน้าขึ้น “ฉันมีคำถามค่ะ” “อะไรเหรอ?” หล่อนเลิกคิ้วบางเฉียบอย่างสงสัย นั่งกอดอกไขว่ห้างรอฟังด้วยสีหน้าเรียบเฉย ท่วงท่าดูเป็นพญาหงส์สง่างามเป็นธรรมชาติ “ทำไมถึงเป็นฉันคะ? หมายถึงให้มาเป็นบอดี้การ์ดคุณ” ช่วงวินาทีหนึ่งเธอเหมือนกับเห็นรังสิมากระตุกมุมปากขึ้น ก่อนจางหายไปอย่างรวดเร็ว “ก็ไม่ทำไมนี่ แค่คิดว่าเธอน่าสนใจดี” น่าสนใจ? “ตรงไหนคะ?” โพล่งถามออกไปอย่างปากไว “บอกไม่ถูก” รังสิมาไม่คิดตอบ “มีอะไรอีกไหม?” “เปลี่ยนเรื่องเฉย” เธอพึมพำต่อว่าเบาๆ หล่อนทำเป็นไม่ได้ยิน “งั้นเริ่มการสัมภาษณ์เลยนะ” “ค่ะ” “ตั้งแต่เรียนจบเธอเคยทำงานอะไร ที่ไหนมาบ้าง?” รังสิมาถามเสียงเรียบราบ หลังปรายตาดูเรซูเม่คร่าวๆ ของสาวแว่นร่างสูงโปร่งที่มีข้อมูลทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นชื่อนามสกุล การศึกษา อายุ ที่อยู่ ผู้รับรอง เบอร์โทรศัพท์ และอื่นๆ “ฉันเคยทำงานบัญชีอยู่บริษัทรับเหมาเล็กๆ เกือบปี ก่อนลาออกไปอยู่สำนักงานนักสืบที่เดิมสามปี จากนั้นพี่ฉัตร เอ่อ หมายถึงคุณร่มฉัตรได้เปิดสำนักงานนักสืบเอง เธอชวนฉันให้มาทำด้วย...ถึงตอนนี้ ก็หนึ่งปีแล้วค่ะ” พันไมล์ขยับแว่นสายตาอย่างประหม่า รับรู้ถึงแรงกดดันของผู้หญิงตำแหน่งสูงที่สละเวลาอันมีค่ามานั่งสัมภาษณ์ตนภายในห้องทำงาน เธอหายใจไม่ทั่วท้อง แทบไม่กล้าสบตาตรงๆ ได้แต่ชำเลืองมองสาวสวยสง่าดุจพญาหงส์ วงหน้าสวยหวานมีองค์ประกอบทุกอย่างลงตัว ตั้งแต่หน้าผากมน คิ้วเรียวบางเฉียบ นัยน์ตาคู่สวยคมสีนิล จมูกโด่งเป็นสัน เรียวปากสวยได้รูปเคลือบด้วยสีแดงสด ผิวพรรณขาวดูเนียนนุ่มชวนสัมผัส มีกลิ่นหอมหวานโชยมาเป็นระยะ เรือนผมสีดำยาวสลวยจัดทรงเข้ารูป หากไม่รู้จะเข้าใจว่าหล่อนคือดารา ไม่ก็นางแบบชื่อดัง หล่อนเป็นคนรักในอุดมคติที่ผู้ชายอยากได้...รวมถึงผู้หญิงบางคนด้วย รังสิมาแต่งกายในชุดสูทกระโปรงเข้ารูป เนี้ยบทุกกระเบียดนิ้ว ดูก็รู้ว่าน่าจะเป็นชุดสั่งตัดพิเศษ ส่วนราคาคงสูงเกินมนุษย์เงินเดือนทั่วไปจะเอื้อมถึง ...ทำไมน่ะหรือ? ก็หล่อนเป็นถึงรองประธานบริษัท ‘เดอะวัน เรียลเอสเตท’ บริษัทพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ชั้นนำระดับประเทศ มีโครงการหมู่บ้านเป็นร้อยแห่ง ทั้งบ้านหรูบ้านเดี่ยว คอนโดสูงเสียดฟ้า ไหนจะวิลล่า กระทั่งรีสอร์ทในเมืองท่องเที่ยวอีกนับไม่ถ้วน ไม่แปลกที่ฐานะหล่อนเข้าขั้นรวยไม่รู้จะรวยอย่างไร “ประสบการณ์เป็นนักสืบสี่ปี?” “ค่ะ” “เธอคิดว่ามีความสามารถจะคุ้มครองฉันได้หรือ?” น้ำเสียงหล่อนต่ำเหมือนกดดันคนถูกถามกลายๆ สองมือเรียวประสานบนตัก ด้วยท่วงท่าเป็นทางการเย่อหยิ่งชวนมอง จนยากจะละสายตาไปได้ ถามยากไปนะ พันไมล์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ สบสายตากับหล่อน แล้วเอ่ยช้าชัด “ฉันไม่อาจรับรองว่า จะคุ้มครองคุณปลอดภัยได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ฉันพร้อมจะรับกระสุนแทนคุณ เป็นโล่ให้คุณ ฉันพร้อมจะเจ็บก่อนคุณ ฉันจะทำให้ดีที่สุดค่ะ” เธอเหมือนเห็นมุมปากรังสิมายกขึ้นเล็กน้อย แต่พอกระพริบตาก็จางหายไป จึงไม่แน่ใจว่า เมื่อกี้ตนตาฝาดไปหรือเปล่า “เธอถนัดต่อสู้มือเปล่า?” “ถนัดเตะต่อย แล้วก็ยูโดค่ะ” “อืม” หล่อนพยักหน้า “ใช้อาวุธเป็น?” “ฉันมีปืนสั้น แล้วก็มีใบอนุญาต” “ไว้ว่างๆ เราไปซ้อมยิงปืนกัน” รังสิมาเอียงคอมอง พร้อมเหยียดมุมปากเล็กน้อย “คะ?” ผู้ฟังทำหน้าสงสัย “เป็นอันว่าฉันรับเธอเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัว เริ่มงานต้นเดือนหน้า” หล่อนสรุป เยี่ยมมากพันไมล์ “ขอบคุณค่ะ” “ถ้าโอเคก็เซ็นชื่อ เดี๋ยวฉันจะได้เซ็นบ้าง” “ค่ะ” พันไมล์เซ็นชื่อท้ายเอกสารทั้งสองชุด ก่อนส่งให้รังสิมาลงลายมือทั้งสองชุด แล้วแบ่งกันเก็บคนละชุด “เรซูเม่ของเธอ ฉันขอเก็บไว้นะ” “ค่ะ” สาวแว่นยิ้มที่ทุกอย่างเรียบร้อยตามที่ตั้งใจไว้ เก็บเอกสารเข้าแฟ้ม แต่ดีใจได้เพียงชั่วคราว . . . “คราวนี้ฉันขอถามนอกประเด็น” “ค่ะ” “เธอเป็นเลสใช่ไหม?” “อา...ค่ะ” พันไมล์ไม่มีเหตุผลที่จะต้องโกหก หลังอีกฝ่ายเคยเห็นตนไปยังสถานที่แห่งนี้...คลับ Citrus คลับเฉพาะกลุ่มหญิงรักหญิง วันนั้นไม่ได้ควักกระเป๋าจ่ายเองหรอกนะ ไปฟรีฐานะผู้ติดตาม ...ถ้าให้จ่ายเอง เธอไม่ไปแน่นอน เสียดายเงิน รังสิมาหรี่นัยน์ตาคู่สีนิลลงเล็กน้อย “มีแฟนแล้ว?” “เอ่อ เคยมีค่ะ” พลันคิดฉงนว่า การสัมภาษณ์งานต้องล้วงลึกเรื่องส่วนตัวขนาดนี้ด้วยหรือ? “งั้นก็โสด?” “จะว่าอย่างนั้นก็ได้” หล่อนทำหน้าพอใจกับคำตอบ เอนหลังพิงเก้าอี้อย่างผ่อนคลาย จ้องพันไมล์เขม็ง “รู้จัก BDSM สินะ?” “อา ค่ะ” ‘คืนนั้น’ พันไมล์ได้ดูเต็มสองตา ภาพการละเล่นแบบนั้นยังติดอยู่ในสมองจนถึงวันนี้ จินตนาการเตลิดเปิดเปิง ขนาดว่าตัวเองบ่อยๆ ให้หยุดคิดลามกได้แล้ว แต่สมองเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อฟังสักเท่าใด ...คืนนั้นหมายถึงคืนที่เราได้เจอกันในคลับ Citrus โดยบังเอิญ เธอไปเป็นคนขับรถให้ร่มฉัตรกับจีนแทนจงรัก คิดถึงทีไรหัวใจก็จะซุกซนไม่ยอมหยุดง่ายๆ เสียดายแต่ไม่รู้จะทดลองกับใครดี ด้วยตอนนี้มีสถานะโสด “เธอเป็นพวกไหน นายหรือทาส?” ถามตรงไปไหม พันไมล์รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องกับดวงตาดำงามที่คล้ายมีมนตร์สะกด “...” “ว่าไง?” “ฉันขอไม่ตอบ มันเป็นเรื่องส่วนตัว” เธอเลือกจะเลี่ยง “ไหนๆ ก็จะต้องทำงานร่วมกันแล้ว รู้ไว้ก็ไม่เสียหาย...ไม่ใช่เหรอ?” “แค่นั้นจริงเหรอคะ?” เป็นครั้งแรกที่สาวแว่นกล้าถามหล่อน ฉลาดใช้ได้ รังสิมาช้อนตาคู่สวยคมกริบ ยกมุมปากเผยความพึงพอใจ “ฉันเป็นนาย ตอนนี้ฉันไม่มีสัญญาทาสกับใคร ถ้าเธอสนใจ...เรามาทดลองเพลย์กันหน่อยไหม?” . . . พันไมล์หน้าแดงร้อน ไปไม่เป็นกับคำชวนที่แสนจะตรงไปตรงมาของอีกฝ่าย ที่ไม่ต่างจากเชิญชวนทำเรื่องอย่างว่า อะ อะไรนะ!
| Create Date : 22 มิถุนายน 2567 |
| Last Update : 22 มิถุนายน 2567 18:34:45 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 227 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [