ชื่ออื่น ๆ : ประดงข้อ, ปานนุ, พิษพญาไฟ, บีกผัวะ
ชื่อสามัญ : long pepper
ชื่อวิทยาศาสตร์ : Piper retrofractum  Vahl
วงศ์ : PIPERACEAE

ลักษณะทั่วไป :

• ต้น : เป็นพรรณไม้เถาเลื้อย ลำเถาจะเป็นข้อสั้น ๆ และมีรากติดอยู่ทุกข้อ เอาไว้เกาะยึดกำแพง หรือพาดพันต้นไม้ใหญ่ ๆ มีสีเขียว
• ใบ : ออกใบเดี่ยว เรียงสลับกันไปตามข้อเถา ลักษณะของใบมนรีปลายแหลม โคนใบมน ขอบใบเรียบไม่มีจัก มีสีเขียว
• ดอก : ลักษณะของดอกคล้ายคลึงกับดอกชะพลู แต่จะยาวกว่าแตกดอกออกตรงส่วนยอดของ เถา หรือตามง่ามใบ ดอกกลมยาวประมาณ 1 นิ้ว เมื่ออ่อนเป็นสีเขียว พอแก่กลายเป็นสีส้ม

การขยายพันธุ์ : จะเกิดขึ้นเองตามสถานที่ ๆ มีหินหรืออิฐปูนเก่า ๆ ผุ ๆ ทั่วไป ขยายพันธุ์ด้วยการปักชำ

ส่วนที่ใช้ : เถา ดอก ใบ และราก

สรรพคุณ :

• เถา เนื่องจากมีรสเผ็ดร้อนเหมือนเม็ดพริก แพทย์ตามชนบท จึงนำมาทำเป็นยาแก้ปวดฟัน แก้ปวดท้องจุกเสียด แก้ริดสีดวงทวารหนัก แก้ลม แก้คุดทะราด หรือเจริญอาหารอย่างพริกชี้ฟ้า
• ดอก ดอกดีปลีมีรสเผ็ดร้อนและขม นำมาปรุงเป็นยาธาตุแก้ตับพิการ แก้ท้องร่วง ขับลงในลำไส้
• ใบ แก้เส้นอัษฎา และเส้นสุมนา (เส้นศูนย์กลางท้อง)
• ราก แก้เส้นอัมพฤกษ์และอัมพาต ดับพิษปัสสฆาต

ขอบคุณข้อมูลจาก samunpri.com