Bloggang.com : runsita : ด มิ ศ ร า ย อ ด รั ก บ ท ที่ 5

ด มิ ศ ร า ย อ ด รั ก บ ท ที่ 5

ดมิศราถูกวางลงบนโซฟาบุหนังสีดำภายในห้องรับแขกของบ้านหลังใหญ่ ก่อนที่คนอุ้มจะคุกเข้าลงกับพื้น เอื้อมมือไปจับข้อเท้าของอีกฝ่าย หากคนตัวเล็กกลับชักกลับชวนให้คนหวังดีอดหัวเสียไม่ได้
“ฉันกำลังจะช่วยเธอนะ เจ้าตัวเล็ก”

คนที่ถูกหยิบยื่นความหวังดีให้เบะปาก กอดอกแน่น แถมยังสะบัดหน้าไปอีกทางจนชนวีร์ชักหมั่นไส้ จึงแกล้งบีบข้อเท้าของอีกฝ่ายแรงขึ้น จนเธอร้องโอดโอย

“เจ็บนะ!” ไม่เพียงเท่านั้นยังตวาดใส่หน้าเขา จนชายหนุ่มชักอยากปราบความร้ายกาจของเด็กคนนี้อย่างจริงๆจังๆเสียที

“ก็อยากอวดเก่งทำไมล่ะ ดื้อแบบนี้...มันน่า...”

“น่าอะไร? พูดให้มันดีๆนะ” เจ้าตัวเล็กผุดลุกขึ้นยืนพรวดพราดขึ้นมาด้วยลืมไปว่าตัวเองกำลังเจ็บ ผลสุดท้ายสิ่งที่ตามมาคือเสียงร้องครางแบบที่ทำให้ร่างสูงใหญ่อดหัสเราะไม่ได้

“พี่วีขำอะไรครับ?” เสียงนั้นเรียกให้หนุ่มสาวหันไปมอง ร่างผอมสูง หุ่นนายแบบของชนาธิปก้าวเข้ามา สองมือของเขาขยี้ตาตัวเอง ขณะที่ผมสีน้ำตาลเข้มบนศีรษะดูยุ่งเหยิงราวคนเพิ่งตื่นนอน

“อ้าว ไอ้ธิป...ตื่นแล้วหรือวะ”

“ครับ...ไม่รู้ผมเผลอหลับไปได้ยังไงตั้งแต่ฟ้ายังไม่มืด” เจ้าตัวสั่นศีรษะ ยกกำปั้นทุบท้ายทอยของตนเพื่อไล่ความเมื่อยขบ “ปวดหัวชะมัด!” บ่นพลางหันไปมองร่างขะมุกขะมอมที่นั่งทำหน้าเหยเกอยู่อย่างนึกสงสัย

“แล้วนี่เด็กที่ไหนเนี่ย”

“ก็หลานปู่อนลข้างบ้านเรานี่ไง” พลันที่ได้รู้คำตอบ ชนาธิปก็อ้าปากร้องครางอย่างรับรู้และจำได้ เขาจำได้ถึงขนาดที่ว่าเคยถูกอีกฝ่ายแกล้งอย่างไรบ้าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเอาตะปูมาขวางทางรถยนต์ของเขา หรือตอนเอาน้ำเปื้อนสาดใส่เขา วีรกรรมของเจ้าตัวเล็กมากมายเสียจนชนาธิปสัญญากับตัวเองว่าจะแก้แค้นให้ได้

“ยัยเด็กไร้มารยาทคนนี้เอง”

“แกรู้จักด้วยหรือวะ?” ชนวีร์ถามอย่างสงสัย ขณะที่คนเป็นน้องยักไหล่
“พี่ก็รู้...ผมน่ะไม่เคยไม่รู้จักผู้หญิงคนไหนในอำเภอนี้หรอกครับ”

ก็จริงของมัน...ชนวีร์คิดในใจ ด้วยเขาเคยเห็นมันพูดคุยอย่างสนิทสนมกับสาวๆหลายคนในละแวกนี้ วันหนึ่งก็ยัยอ้อม..ลูกสาวไร่บริบูรณ์ อีกวันก็เห็นไปก้อร่อก้อติกกับยัยฝน...หลานสาวของผู้จัดการไร่

เออ..เอากับมันซิ นี่มันกะจะฟาดเรียบทั้งอำเภอเลยรึไงวะ
“ว่าไง เจ้าตัวแสบ!”

ชนวีร์มองน้องชายของตนที่ก้าวอาดๆตรงไปหาร่างเล็กที่แทบจะกลืนหายไปกับเบาะอย่างคุกคามนั้นด้วยแววตาประเมิน ออกจะระแวงสงสัยด้วยซ้ำไป
...เอ...มันคงไม่คิดจะกินเจ้าเด็กนี่หรอกมั้ง...

ความคิดบ้าๆนั้นทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงโลดราวกับกลัวว่าสิ่งที่เขาคิดจะเป็นจริง...ก็เจ้าตัวเล็กมันยังเด็กอยู่ จะไปทันเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวของหนุ่มอายุยี่สิบสี่แถมยังเจ้าชู้อย่างไอ้ธิปได้อย่างไรกันเล่า

“ก็ไม่ไง...แค่” ดมิศรายักไหล่ยียวน “อยากจะตะบันหน้ากวนๆของใครบางคน”

“อ๋อ...หมายถึงเราใช่ไหม?”

บทสนทนาของสองฝ่ายดูสนิทสนมจนคนฟังรู้สึกสงสัย ก็เขาไม่เคยพบ เคยเจอกับเจ้าเด็กแสบคนนี้เลยสักครั้ง หากชนาธิปกลับพบเป็นประจำ...มันจะเป็นไปได้อย่างไรเล่า?

“เฮ้ย...ไอ้ธิป” ชายหนุ่มปราดเข้าไปจับไหล่น้องชาย “แกสนิทกับ...เจ้า...เอ่อ...ดมิศราหรือวะ?”

“จะว่าสนิทมันก็ไม่เชิงนะพี่ ที่ถูกน่าจะเป็น...คู่ปรับกันมากกว่า”

ไอ้เจ้านี่...คู่ปรับเยอะจริงวุ้ย! คนตัวโตรำพึงรำพันในใจ ก่อนจะซักไซ้ไล่เลียงอย่างสงสัยเป็นนักหนา

“ถ้าแกรู้จัก แล้วทำไมฉันเพิ่งรู้จักเมื่อสองวันก่อนนี้เองวะ” คนเป็นน้องเลิกคิ้ว หัวเราะก้องอย่างขบขัน

“คนอย่างพี่วีจะไปรู้อะไร ผมเห็นเอาแต่ทำงาน วันๆก็ง่วนอยู่ในไร่ อย่างนี้แล้วจะไปรู้จักสาวๆที่ไหนได้ล่ะครับ”

ฟังเหตุผลแล้วชนวีร์ถึงกับเถียงไม่ออก ด้วยทุกประโยคที่อีกฝ่ายเอ่ยมานั้นเป็นความจริงทุกประการ

“ส่วนผมน่ะมันขี้เกียจสันหลังยาว...” ชนาธิปเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ “ไม่ค่อยทำงานหรอกครับ ผมชอบที่จะคุยกับสาวๆมากกว่า แต่กับ...” ชายหนุ่มเหลือบมองดมิศราที่นั่งหน้างอง้ำ

“เด็ก ผมไม่ยุ่งหรอก น่ารำคาญ!!”

“นี่! จะว่าใครก็พูดมาตรงๆเลยดีกว่า” หญิงสาวเกือบจะลุกขึ้นยืนขี้หน้าชนาธิปแล้ว ถ้าไม่ติดตรงที่กำลังเจ็บขา เธอจึงทำได้เพียงตีหน้ายักษ์ใส่เขาเท่านั้น “อย่างนี้มันตั้งใจจะหาเรื่องกันดีกว่า”

“หาเรื่อง? ใครกันจะกล้าหาเรื่องเจ้าจอมแสบอย่างเธอล่ะ เฮ้อ...อยากรู้จริงจริ๊งว่าชาตินี้จะมีแฟนกับเขาไหม?”

“มีหรือไม่มีแล้วมาเสือกอะไรด้วยล่ะ?”

“อ้าว?” ชนาธิปแทบจะกระโจนเข้าใส่ ยังดีอยู่หรอกที่ชนวีร์ก้าวเข้ามาขวางไว้ได้ทัน

“ไม่เอาน่า...ไอ้ธิป อย่าถือสาเลย มันยังเด็ก เราก็เหมือนกันนั่นแหละ...พูดคำหยาบแบบนี้กับผู้ใหญ่ได้ยังไง”

“ไม่เห็นจะสน!!” มันสะบัดหน้าหนีเขา ใบหน้างอหงิก ดวงตากลมโตวาววับเตรียมเอาเรื่องเต็มที่ คนเตือนจึงถอนใจเฮือก ไล่ให้เจ้าน้องชายตัวดีรีบๆออกไปก่อนที่เรื่องราวจะบานปลายไปยิ่งกว่านี้

ลับหลังของเจ้าน้องชายตัวดี ชนวีร์ก็หันมาเอาเรื่องกับจอมซนตรงหน้า
“จะให้ฉันทำโทษยังไงฮึ”

“ทำโทษอะไร? เราทำอะไรผิด”

“ก็ที่พูดคำหยาบบ้าๆนั่นออกมาไง ใครสั่งใครสอนให้พูด หา?”

“ไม่มี” ดมิศราตอบสั้นๆ “อยากพูดก็พูด นายมีปัญหาอะไร” คำถามนั้นรวนเต็มที่

“ก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอก แค่อยากจับมาตีก้นเสียให้เข็ดเท่านั้นแหละ”
“แล้วนึกเหรอว่าคนอย่างเราจะยอมให้จับง่ายๆ” มันยักคิ้วให้เขาอย่างท้าทาย ...เกือบแล้ว เขาเกือบจะกระโจนเข้าไปจับตัวมันให้คว่ำหน้าแล้วใช้มือตีก้นมันสักสามสี่ป้าบ แต่ยังดีอยู่หรอกที่เขายังตั้งสติได้

...ดมิศราไม่ใช่เด็กเล็กๆ สิบขวบ สิบสองขวบอย่างพวกลูกหลานชาวไร่แถวนี้ แต่เธอกำลังจะโตเป็นสาว กำลังเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่สมบูรณ์แบบ สิ่งที่เขาคิดจะทำก็คงได้แค่คิดเท่านั้น...ชนวีร์ส่ายหน้า ก่อนจะบอกให้เธอนั่งคอย และตัวเขาเองก็เดินลงส้นเท้าจากไป

ไม่นานเลยที่ร่างสูงใหญ่กลับมาพร้อมกับเครื่องมือปฐมพยาบาลในมือ
“จะทำอะไรน่ะ”
“ก็ทายา แล้วก็พันข้อเท้าไง?”

“ไม่เอาหรอก...เดี๋ยวก็หาย” คนตัวเล็กไม่ยอมรับความหวังดี หากชนวีร์ก็ไม่ยอมเช่นกัน เขาจับเจ้าตัวเล็กล็อคไว้พลางขู่สำทับลงไป

“ถ้าขืนดื้อ ฉันจะตีก้นเราสักสิบทีนะ เอาไหม?” เหมือนๆเธอจะรับรู้ได้ว่าสู้แรงร่างยักษ์ของชนวีร์ไม่ไหวจึงนิ่งเฉยเสีย ยินยอมให้เขาทายาและพันผ้าให้ตรงข้อเท้า เพียงชั่วอึดใจเดียวเท่านั้นที่ชนวีร์ยิ้มกว้าง บอกคนตรงหน้าว่าเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“ผู้ใหญ่อย่างนายชอบบังคับเด็กแบบนี้รึไง?” คำถามนั้นเรียกเสียงหัวเราะอย่างขบขันจากชนวีร์ได้อย่างน่าประหลาดใจ ด้วยน้อยครั้งนักที่เขาจะหัวเราะในลักษณะท่าทางเช่นนี้

“ก็ไม่เสมอไป...ส่วนใหญ่แล้วเด็กดื้อ...จะโดนแบบนี้บ่อยๆ”

“ไอ้พวกเผด็จการ ชอบรังแกเด็ก เกลียดนักเชียว” มันพร่ำบ่น สบถคำอะไรยืดยาวเขาก็ไม่ได้ยินถนัดนักรู้แต่ว่าเจ้าตัวเล็กช่างอวดดีและดื้อนักเมื่อมันพยายามพยุงตัวเองเดินออกจากบ้านของเขาไป แถมปฏิเสธความช่วยเหลือจากเขาอย่างแข็งขันเสียด้วย

“ไม่เอาน่ะ...ให้ฉันช่วยดีกว่า เดินกลับบ้านเอง แผลมันจะยิ่งระบม”

“ไม่ต้องหรอก เราพอเดินกลับเองไหว” ชนวีร์ฮึดฮัดในลำคอ เมื่อต้องเผชิญกับเด็กดื้ออย่างดมิศรานั้น เขาไม่รู้เลยจริงๆว่าควรจัดการเช่นไร...ทั้งที่เรื่องอื่นๆเขามักจะมีสมอง มีความคิดไว้จัดการอย่างง่ายๆ สบายๆ แต่กับเรื่องนี้ เขากลับจนปัญญา

หรือเขาจะแพ้เด็ก? คิดแล้วเจ้าตัวก็ได้แต่สั่นศีรษะกับความคิดฟุ้งซ่านนั้น
“เจ้าตัวเล็ก อย่าดื้อเลยน่า” ว่าพลางใช้กำลังเผด็จการแบบที่มันไม่ชอบ ชายหนุ่มอุ้มดมิศราแนบอก พาเดินกลับไปยังรีสอร์ทอันตราโดยไม่นำพากับเสียงโวยวายของมันเลยสักนิดเดียว รอจนมันเสียงแหบ และเหนื่อยจนเลิกโวยวายนั่นแหละ เขาถึงได้บอกไปว่า

“นี่แหละวิธีจัดการกับเด็กดื้อของฉัน ...ทำใจเถอะนะ เจ้าตัวเล็ก ยังไงเธอก็ไม่มีวันชนะฉันได้หรอก”

เขาเห็นมันตวัดสายตามองอย่าขุ่นเขียว รู้หรอกว่าไม่พอใจ แต่เขาจะทำอะไรได้...เมื่อวิธีนี้เป็นวิธีเดียวที่เขาคิดได้ในการจัดการกับเด็กดื้อและแสบสันต์อย่างเธอ

ไม่นานเลยที่ชนวีร์พาดมิศรามาส่งบ้านอย่างปลอดภัย แม้จะทุลักทุเลบ้างตรงที่ต้องผจญกับฤทธิ์ของแม่สาวแรกรุ่น แต่เขาก็จัดการกับมันได้ดีกว่าที่คิด ทันทีที่ไปถึงเขมิกาและปู่อนลก็ตะโกนอย่างตกใจ

“ตายแล้วยัยเล็ก! เป็นอะไรไปเนี่ย!”

ชนวีร์เล่าทุกอย่างให้ฟัง แต่เว้นเรื่องราวช่วงก่อนที่ดมิศราจะล้มไป ไม่รู้หรอกว่าตัวเองข้ามมันไปเพราะอะไร รู้แต่ว่าเขาไม่อยากเล่าก็เท่านั้น...
“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยยัยเล็กไว้”

“ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี ก็เธอเป็นหลานสาวของคุณเขมนี่ครับ ผมเลยเป็นห่วงอย่างที่คุณเขมเป็นห่วง” หยอดคำหวานออกไปแล้ว ก็ให้นึกสมใจปรารถนาเมื่อเห็นรอยแดงระเรื่อบนพวงแก้มของเขมิกา

ทว่า...บนใบหน้าของอีกคนนี่ซิ แม้จะแดงก่ำ แต่แค่มองแววตาเขาก็รู้ได้ทันทีว่าเจ้าตัวเล็กกำลังโกรธ ดูท่ามันจะไม่ชอบเขาเอามากๆเสียจริงเชียว...
“งั้นผมลากลับก่อนนะครับ อ้อ...เรื่อง...ดมิศรา คุณเขมน่าจะพาเธอไปหาหมอนะครับ”

“นั่นซิคะ เขมก็คิดๆอยู่เหมือนกัน”

“ผมไปส่งก็ได้นะครับ” ชนวีร์รีบเสนอตัว และเขมิกาก็ไม่คัดค้าน เธอตอบรับทันทีโดยไม่เสียเวลาคิด

“งั้นก็ขอบคุณมากนะคะ รบกวนคุณชนวีร์แย่เลย”
“เรียกผมว่าวีเฉยๆก็ได้ครับ” ชายหนุ่มยิ้มกว้าง จริงใจ

“ค่ะคุณวี”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ยังไงๆผมก็ยินดีช่วย ลาล่ะครับ” เขาไหว้ลาปู่อนล ผงกศีรษะลาเขมิกา ก่อนจะหันไปมองสบตาแวววาวของเจ้าตัวเล็ก มันสะบัดหน้า ...คล้ายๆค้อนใส่เขา เขาจึงแอบขำเล็กๆก่อนจะเดินจากมา
เออหนอ...เจ้าตัวเล็กมันค้อนก็เป็นแฮะ... ชนวีร์คิดในใจ

แล้วคืนนั้นชายหนุ่มก็เดินผิวปากกลับไร่ของตัวเองอย่างอารมณ์ดี จนคนงานในไร่ที่ได้ยินพากันเอาไปบอกต่อจนกลายเป็นเรื่องฮือฮาในวันถัดมา

Create Date : 09 กุมภาพันธ์ 2554

Last Update : 9 กุมภาพันธ์ 2554 23:24:33 น.

5 comments

Counter : 228 Pageviews.

รออ่านตอนต่อไปค่ะ เด็กดื้อน่ารักดี ฮิ...

โดย: หมูอ้วน IP: 66.220.119.132 วันที่: 10 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:15:18:12 น.

สนุกดีค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ

โดย: pig IP: 223.207.157.58 วันที่: 10 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:19:07:40 น.

ดีใจจังค่ะที่คุณพราวมาอัพเรื่องนี้แล้ว เป็นกำลังใจให้นะคะ

โดย: นก IP: 125.25.42.152 วันที่: 11 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:11:10:36 น.

น่ารักมากมาย

ชอบเรื่องนี้ค่ะ

โดย: lovely IP: 113.53.78.250 วันที่: 18 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:2:00:36 น.

เจอคนจริงปราบเด็กแสบล่ะคราวนี้ อิอิ

โดย: keepwalkinggirl IP: 71.183.83.81 วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2554 เวลา:2:33:58 น.