ด มิ ศ ร า ย อ ด รั ก บ ท ที่ 7

mimny : อายุใกล้กันเลยเรียกพี่มาตั้งแต่เด็กค่ะ
praeweso : มาอัพแล้วค่า
นก : หลงรักรึยัง ...อ่านเอาเองดีกว่า อิอิ
คนอื่นนิยาย : ที่แสดงว่ารักมันอาจจะไม่ใช่รักแบบหนุ่มสาวก็ได้ค่า ;D

*******************************


“นายเป็นอะไรน่ะ? หน้าตาดูไม่ดีเลย” ชนวีร์ถึงกับสะดุ้งเมื่อเจ้าตัวเล็กยื่นหน้ามาใกล้ ดวงตาของมันที่มองเขาเต็มไปด้วยความสงสัย ลึกลงไปที่เขารู้สึก...น่าจะเป็นความห่วงใย แต่แค่นั้นก็เหมือนหัวใจของเขาได้รับความชุมฉ่ำของสายน้ำหลังจากปล่อยให้มันเหือดแห้งมาเป็นนานสองนาน
“ไม่สบายหรือเปล่า?”

“ไม่ได้เป็นอะไร ฉันแค่คิดอะไรเพลินๆ เลยเสียสมาธิไปหน่อยน่ะ” แล้วมันก็จัดการยกมือเขกศีรษะเขา ไม่แรง แต่ก็ไม่เบานักเช่นกัน

“ระวังหน่อยซิ ขืนขับไม่ดีแบบนี้อีกมีหวังตายเรียบ!!” คำพูดมันก็ยังคงกระแทกแดกดันเช่นเคย “รู้อย่างนี้ให้พี่เขมขับมาก็ดี มากับนาย ดูท่าว่าจะไม่รอด เรายังขับได้ดีกว่านายเลย”

“ยัยเล็ก เอาอีกแล้วนะ!” มือบางเอื้อมมารั้งตัวดมิศราไว้ให้กลับไปนั่งพิงเบาะเช่นเดิม “พูดไม่ดีอีกแล้ว”

“ช่างเถอะครับ ที่...” เขาอึกอักอยู่ครู่ด้วยไม่รู้ว่าจะเรียกเจ้าตัวแสบว่าเช่นไร สุดท้ายก็ตัดสินใจ “ที่เล็กบอกมาก็ถูกนะครับ”

“ใครอนุญาตให้เรียกเราว่าเล็ก” เสียงใสๆเอาเรื่องแบบที่พอจะทำให้ชนวีร์ยิ้มได้...

เออ...แบบนี้ซิถึงจะสมชื่อเจ้าตัวเล็ก ไอ้สุ้มเสียงอ่อนๆถามเขาอย่างเป็นห่วงเมื่อครู่ มันทำให้รู้สึกแปลกๆจนเขาไม่ชอบเอาเสียเลย พูดจารวนๆ กวนๆแบบนี้ซิถึงจะเรียกว่าเป็นเจ้าตัวเล็กของเขา

“อะไรกัน? แค่เรียกชื่อต้องมีใครอนุญาตด้วยรึไง”

“ใช่ซิ ก็มันชื่อเรานี่” ชนวีร์ไม่ต่อความใดๆอีกเพราะรถเลี้ยวเข้ามายังจุดหมายปลายทาง เขาเลี้ยวรถเข้าจอด ก่อนจะหันมาบอก

“ถึงแล้วครับ” ทั้งหมดลงจากรถเดินเข้าไปในร้าน โดยมีชนวีร์รั้งท้าย...สองตาจ้องมองร่างเล็กที่เดินตามหลังเขมิกาไปด้วยความเอ็นดู ทว่า...ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกระแสจิตหรืออย่างไรไม่ทราบได้ที่ทำให้ดมิศราหันขวับมามอง เขารีบสาวเท้าเข้าไปหา

“ยังพูดกับไม่จบเลยใช่ไหม?” หญิงสาวเลิกคิ้ว ใช้ดวงตากลมโตแวววาวมองเขาอย่างไม่เข้าใจ

“เรื่องที่ฉันเรียกชื่อเธอน่ะ อนุญาตไหม?” ไม่รู้เป็นเพราะอะไร สุ้มเสียงของเขาจึงได้อ่อนโยนนัก มันหันขวับไปทางเดิม แล้วออกเดินต่อ

“ว่าไง อนุญาตไหม?”

“ก็แล้วแต่นายซิ อยากเรียกเราว่าอะไรก็เชิญ ที่เราถามไปอย่างนั้น ก็แค่ถามเล่นๆเท่านั้นแหละ” แล้วมันก็เดินดุ่มจากไป ทิ้งให้ชนวีร์ฉีกยิ้มบางๆตามหลัง
ถ้าเพียงแต่ดมิศราจะหันมามอง เธอก็จะได้รู้ว่า ในดวงตาคมวับของชนวีร์นั้นบัดนี้มีกระแสของความอ่อนหวานวิ่งวุ่นอยู่ในนั้นอย่างปิดไม่มิด

ร่างสูงใหญ่สาวเท้าตามเข้าไปจนทัน ร่างบาง มือซ้ายแตะข้อศอกรั้งให้เธอเดินช้าลง

“เดินช้าๆหน่อย เดี๋ยวขาก็ระบมหมดหรอก”

แล้ววันนั้นก็หมดไปอีกหนึ่งวัน โดยที่เขาไม่ได้พูดอะไรกับเจ้าตัวเล็กอีกเลย เหมือนๆว่ามันจะคอยหลบหน้าเขาอยู่เรื่อย สามวันถัดมาเขาไปหาเขมิกาก็ไม่ได้พบกับเจ้าตัวเล็ก เพราะมันวิ่งผ่านหน้าเขาเข้าไปทางท้ายรีสอร์ท
...แบบนี้เรียกว่าจงใจหลบหน้าหรือเปล่านะ? ชนวีร์คิดเมื่อมาที่รีสอร์ทอันตราอีกในวันรุ่งขึ้น ร่างสูงใหญ่ยืนคอยอยู่ตรงระเบียงใหญ่ มือขวาถือถ้วยกาแฟที่โชยกลิ่นหอมกรุ่นไว้

“สวัสดีค่ะ คุณวี” เสียงใสๆเรียกให้เขาหันไปทักทาย

“สวัสดีครับ คุณเขม” เขาฉีกยิ้มกว้าง แม้มันจะดูเนือยๆไป หากก็ไม่ทำให้คู่สนทนาจับความรู้สึกได้ “วันนี้คุณเขมสวยเป็นพิเศษเลยนะครับ”
เขาเห็นเธอยิ้มเอียงอาย แบบที่ไม่น่าเชื่อว่าจะพบรอยยิ้มเช่นนั้นบนใบหน้าของเขมิกา

“มีอะไรดีๆงั้นหรือครับ?”

“ก็ไม่มีอะไรค่ะ แค่เขมมีนัด” คนถามเลิกคิ้ว
“นัดกับไอ้ธิปหรือครับ?”

“นัดกับคุณยุค่ะ” แล้วเขาก็ได้รู้ตอนนั้นเองว่าสามวันที่มันหายหน้าหายตาไปจากบ้านเขาตั้งแต่เช้า แล้วกลับมาดึกดื่นนั้น มันไปขลุกอยู่ที่ไหน
...ไอ้ยุมันร้ายนัก เห็นเงียบๆแบบนั้น ไม่คิดเลยว่ามันหวังผลอะไรบางอย่าง...

เขานั้นสงสัยอยู่แล้วเชียวว่าผิวปากอารมณ์ดี หน้าชื่นตาบานทุกวี่ทุกวัน แถมยังนำข่าวบางอย่างที่เขาเฝ้าสงสัยและตามหามาตลอดมาเล่าให้ฟังเสียด้วย
‘คุณเขมเค้าไม่ได้รักชอบกับไอ้ธิปหรอกโว้ย แล้วเขาก็ไม่ได้หวังสมบัติด้วย ที่ทำไปแบบนั้นก็เพราะลุงกนนกขอร้องให้แสดงละคร’ ค่ำนั้นเขาถึงได้รู้ว่าที่เขมิกาทำไปทั้งหมดก็เพราะต้องการทำตามความต้องการของพ่อเขา
และมันก็ได้ผลเสียด้วย เมื่อสาวๆของชนาธิปเริ่มห่างหายไปทีละคนๆ จนในที่สุดเหลือที่ยังเหนียวแน่นอีกสองคน ดูท่า...ว่าคงไม่เลิกราง่ายๆจนกว่าชนาธิปจะแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝากระมัง

ชนวีร์ดึงสติตัวเองจากภวังค์เมื่อเขมิกาเอ่ยถามขึ้นมา
“วันนี้มาหาเขมมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ?”

“อ๋อ...ก็...” คนตัวโตครุ่นคิดหาคำตอบ เพื่อปิดบังความจริงที่เขาต้องการพบหน้าดมิศราไว้ “ก็ว่าจะมาชวนคุณเขมไปเที่ยวน้ำตกน่ะครับ แต่ถ้ามีนัดกับไอ้ยุแล้วก็ไม่เป็นไรครับ”

“ไว้คราวหน้าดีไหมคะ? ไปเที่ยวน้ำตกกันทั้งหมดเลยคงดีกว่า”
“ดีครับ...” เขาตอบรับก่อนจะนิ่งงันไป “งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ชนวีร์เอ่ยลา เดินเลี่ยงลงบันไดมา สองตาเหลียวซ้ายแลขวาหวังหมดใจว่าจะเห็นเรือนร่างเล็กจ้อยของใครบางคนแล้วเขาก็ผิดหวัง

สองเท้าพาเขาออกเดินตรงไปยังด้านข้างของรีสอร์ตที่มีประตูเชื่อมกับไร่ของเขา เดินไปได้เพียงสี่ห้าก้าวก็ต้องหันกลับมา
“คะ? มีอะไรคะ?”

“เอ่อ...คือ ” คนที่ไม่เคยพูดติดขัดมาก่อนในชีวิต กลับกลายเป็นคนพูดติดอ่างไปเสียแล้ว “คือ...ผม...ผมอยากพบเล็กหน่อยน่ะครับ ไม่ได้เจอกันสามวัน อยากรู้ว่าเป็นยังไงบ้าง?”

“อ๋อ...ยัยเล็กอยู่หลังบ้านกับคุณธิปน่ะค่ะ”

ได้ยินเท่านั้น ในอกในใจก็เหมือนจะร้อนดั่งไฟ ชนวีร์ก้าวฉับๆกลับไปทางเดิม
“ทำไมถึงอยู่กับไอ้ธิปล่ะครับ”

“คุณธิปเค้าติวหนังสือให้ยัยเล็กน่ะค่ะ อีกสองวันแกก็จะต้องไปสอบแล้ว พรุ่งนี้ฉันก็ต้องพาแกกลับกรุงเทพฯ”

คนฟังใจหายวาบละม้ายกลัวว่าจะไม่ได้พบกับร่างเล็กจ้อย ดวงตากลมโตสุกสกาวสดใส หรือแม้แต่เสียงรวนๆของเจ้าตัวเล็กอีก ร่างสูงขออนุญาตเดินผ่านเรือนหลังใหญ่ตรงเข้าไปทางด้านหลังทันที

ภาพของชนาธิปที่ก้มศีรษะชิดใกล้กับใบหน้าของดมิศรานั้นทำให้หัวใจของชนวีร์ไม่ใช่แค่แสบๆคัน แต่กลับเหมือนมีอะไรมาทิ่มแทงจนเจ็บแปล๊บๆ นึกอยากจะเอาตัวโตๆของเขาเข้าไปขวางระหว่างกลางของสองคนนั้นเสียจริง!
ทว่าก่อนที่เขาจะทันได้ทำอะไร เสียงต่ำๆของปู่อนลก็ดังขึ้น

“อ้าว...ชนวีร์ มาหาใครหรือ?” ชนวีร์ทำความเคารพผู้อาวุโสอย่างนอบน้อม ก่อนตอบอย่างสุภาพ

“สวัสดีครับคุณปู่” เขาปราดเข้าไปประคองเมื่อเห็นปู่อนลกำลังจะเดินไปหาเด็กทั้งสองคนนั้น “ผมแวะมาคุยกับคุณเขมน่ะครับ เลยกะจะเข้ามาทักทายดมิศราด้วย”

“อ้อ” คุณปู่รับรู้ก่อนจะชวนให้เขาอยู่ทานกลางวันด้วยกัน

“ด้วยความยินดีครับ” ชนวีร์ยิ้มกว้าง ประคองปู่อนลเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ใกล้ๆกับดมิศรา แล้วตัวเองก็อ้อมไปนั่งใกล้ๆกับน้องชายของตน
“เป็นไงบ้างไอ้ธิป...มาติวหนังสือให้ดมิศราก็ไม่บอกฉันสักคำ”

ชนาธิปไม่ตอบ นอกจากยักไหล่ และเขาก็ไม่เซ้าซี้ถาม สองตาเหลือบมองหน้าขาวๆที่ก้มจดอะไรบางอย่างยิกๆบนหนังสือ ...

“ว่าไงเรา..ไม่คิดจะเงยหน้าทักทายฉันบ้างรึไง?”

นั่นละ มันถึงได้เงยหน้ามองสบตาเขา
เฮ้อ...ชนวีร์อยากจะถอนหายใจออกมาดังๆ

...ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาคิดถึงดวงตากลมๆ โตๆ ใสๆ ของเจ้าตัวเล็กชะมัด!!!


วันนั้นชนวีร์กลับมาไร่ด้วยความรู้สึกคันๆในหัวใจ ยิ่งเห็นท่าทางสนิทสนมของชนาธิปกับเจ้าตัวเล็ก เขาก็ยิ่งรู้สึกแปลกๆ ที่ตัวเองไม่อาจให้เหตุผลได้...เมื่อสักพักนี้เองที่เจ้าตัวเล็กหันมายิ้มเผล่ให้เขาเสียหนึ่งที พร้อมกับประโยคเด็ดที่เกือบๆจะทำให้โลกทั้งใบในความรู้สึกเขาหยุดหมุน

‘มาหาเรา คิดถึงเราเหรอ?’

คนถูกถามอึ้งไปนานทีเดียว...นานพอที่จะทำให้ทั้งปู่อนล และเจ้าน้องชายตัวดีมองจ้องอย่างจับผิด แล้วเขาจะทำอะไรได้ นอกจากยิ้มบางๆ เสหัวเราะอย่างขบขันไปเสียเท่านั้น

‘ฉันไม่ได้โดนแกล้ง โดนกวนหลายวัน รู้สึกแปลกๆ เลยมาเยี่ยม’
...ตัวเขาเองไม่อยากจะเชื่อเลยที่ตอบออกไปแบบนั้น ก็คนอย่างชนวีร์น่ะหรือที่จะเลี่ยงการพูดความจริงเช่นนี้!

‘ทำไม? มาหาบ้างไม่ได้รึไง หรือว่าไอ้ธิปมันจะมาหาได้คนเดียว’ โพล่งออกไปแล้วก็ชักรู้ตัวว่าใส่อารมณ์มากไปหน่อย ชนวีร์จึงทำทีเป็นกระแอมกระไอ ยกมือลูบหน้า ก่อนจะหัวเราะอีกครั้ง

‘ทำไมมองฉันอย่างนั้นล่ะ ไอ้ธิป...แค่ล้อเล่นน่ะ’ จากนั้นเขาก็ไม่มีสติพอที่จะสนใจบทสนทนาบนโต๊ะนั้นอีกเลย ด้วยมีความรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นเด็กตัวเล็กๆที่ทำอะไรบางอย่างผิดไปและพยายามเก็บงำความผิดนั้นไว้กับตัว
ผลสุดท้าย...ก็ไม่อาจทนนั่งต่อไปได้ จึงขอลากลับ ก่อนไปไม่ลืมที่จะอวยพรเจ้าตัวเล็กของเขา

‘โชคดีนะ เจ้าตัวเล็ก...ช่วงนี้ก็อ่านหนังสือเยอะๆล่ะ แล้วพบกัน’ เขาโบกมือให้ชนาธิป ก่อนจะไหว้ลาปู่อนล แล้วตอนนี้ ท่ามกลางสวนองุ่นอันกว้างขวางของเขา ทำไมเขาถึงมายืนทอดอารมณ์มองทุ่งหญ้า มองท้องฟ้าอยู่แบบนี้เล่า

ชนวีร์นึกหงุดหงิดตัวเองเป็นที่สุด...

หงุดหงิดกับความรู้สึกแปลกๆ หัวใจที่แปลกๆไปจากเดิม ที่สำคัญคือเขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร?!

ชายหนุ่มถอนใจเฮือก ลดมือที่กอดอกลงก่อนจะมุ่งหน้ากลับบ้าน

Create Date : 14 กุมภาพันธ์ 2554		6 comments
Last Update : 14 กุมภาพันธ์ 2554 23:53:32 น.
Counter : 505 Pageviews.
Share Tweet