Bloggang.com : อาณาจักรแห่งเรา : เรื่องของไอ๊ EPISODE 9

ไอ๊ ถามวัต สุทธิพงศ์

มกราคม 2560

>>

1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30	31

26 มกราคม 2560

เรื่องของไอ๊ EPISODE 9

15 พฤศจิกายน 2559
โดย ถามวัต สุทธิพงศ์

วันนี้เป็นวันที่สามแล้วที่ไอ๊รู้สึกไม่สบายเนื้อตัว คือไอ๊คอแดงคล้ายมีเชื้อหวัดลงคอ แล้วก็มีไข้เล็กน้อย

อาการเช่นนี้ไอ๊รู้สึกถึงการมาของมันนับตั้งแต่ค่ำวันเสาร์แล้ว

ตอนนั้นไอ๊เพิ่งกลับมาจากการร้องเพลงเพื่อทำ MUSIC VIDEO เพลงพระราชนิพนธ์ เพลง “แว่ว” ที่โรงเรียนสอนคนตาบอด กรุงเทพฯ

โดยปกติเมื่อไอ๊กลับมาบ้าน ไอ๊จะต้องรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที เป็นสันดานอย่างหนึ่งที่ถ้าหากออกจากบ้านแล้ว กลับบ้านจะรีบชำระร่างกายให้สะอาดเอี่ยมอ่องเป็นยองไย

แต่แล้วครั้งนี้ไอ๊กลับห่วง LINE ห่วง FACEBOOK ต้องเช็กก่อนว่าใครส่งอะไรมา

ห่วง...พวกนี้มากกว่ากิจวัตรปกติของตนเอง

สุดท้ายน่ะเหรอ...

ฮัทเช้ย...

จามครั้งเดียว...รู้เรื่องเลยครับ

‘ตายแล้ว...คอแดงแน่ ๆ’

คำถามคือ ไอ๊ตาบอดแล้วรู้ได้ไง

คำตอบคือ มันรู้ได้ไม่ยากเลยครับ

เพราะคนอย่างไอ๊ ตอนเด็ก ๆ เป็นหวัดและมีไข้บ่อย

และทุกครั้งที่ไอ๊ไปหาหมอ ไอ๊ก็มักจะได้ยินคำพูดทั้งหลายเหล่านี้จากปากคุณหมอเสมอ...

“อ้าปากกว้าง ๆ นะ”

“อื้ม...คอแดงนี่”

“หอบด้วยนะ”

แล้วช่วงเวลาเช่นนั้น ไอ๊ก็จะรู้สึกร้อน ๆ ละม้ายระคายที่ลำคอ เมื่อลมหายใจออกจากปากและจมูก มันจะมีกระไอร้อนออกมาอย่างเห็นได้ชัด

ซึ่งสุดท้าย หมอก็จะมอบผลิตภัณฑ์สารสังเคราะห์ในรูปของเมล็ดพันธุ์หลากสีแปลกตาดูน่ารับประทาน อันประกอบด้วย ยาลดไข้ ยาละลายเสมหะ ยาฆ่าเชื้อ ยาแก้อักเสบ และอีกสารพัดยาที่รสชาติมันไม่น่ารื่นรมย์เลย มันไม่คู่ควรกับสีสันสดใส

เมื่อรู้ว่าตนเองมีไข้ไม่สบายอย่างแน่นอน สิ่งที่ไอ๊ทำก่อนเป็นอันดับแรกเลย ก็คือ อาบน้ำ...

แน่นอนไอ๊จัดเต็มทุกครั้ง ไม่ว่าจะเช้า หรือเย็น

ไม่ว่าจะสระผมเอย ถูสบู่เอย...

คงเหลือแต่การพาสเจอร์ไรส์ที่ยังไม่ได้ทำ

นี่ก็คงจะเป็นอีกสันดานหนึ่งที่คงแก้ไขไม่หาย ต่อให้อากาศจะเย็นจนหนาวสักแค่ไหน ต่อให้ไอ๊จะรู้สึกไม่สบายจนเป็นไข้จับสั่น ไอ๊ก็ยังยืนยันจะต้องอาบน้ำอย่างเต็มสูตร

แล้วที่สุด ไอ๊ก็โยนเม็ดยาหนึ่งกำมือเข้าปาก...

(เอิ่ม... เด็ก ๆ โปรดอ่านอย่างมีวิจารณญาณสักนิดนะครับ)

ทุกอย่างดูเหมือนจะดี เพราะเมื่อไอ๊กรอกยาเข้าปากแล้วนอนหลับ ไอ๊ก็ฝันดี ไม่มีสะดุ้งตื่นมากลางดึกใด ๆ

แต่พอตื่นเช้ามาได้เท่านั้นแหละ...

อู๊ย...

‘คอแห้ง คอแห้งเป็นผง’

ไอ๊รำพันเป็นเพลงที่พวกขี้เมาเขาชอบร้องกัน ทั้ง ๆ ที่ในยามนี้ มันร้อนเร่าไปทั้งลำคอเลยครับ

ร้อน...จนร้องไม่ออก

‘เชื้อหวัดนี้แรงนัก’

สิ่งเดียวที่ทำได้คือ ลงไปกินข้าวกินน้ำตามปกติ...

‘เอ๊ะ...ทำไมชีวิตมันไม่เหมือนกับละคร ที่เวลาตัวละครใดป่วยไข้จะต้องลุกจากที่นอนไม่ขึ้น แล้วก็จะมีอีกตัวละครหนึ่งมาเป็นพยาบาลจำเป็น อะไรเทือกนั้น’

เมื่อคิดแล้วไม่ได้รับคำตอบเป็นการตอบแทน ไอ๊จึงทำได้เพียงตักข้าวเข้าปากอย่างเซ็ง ๆ แล้วก็ดื่มน้ำตามมาก ๆ

แล้วไอ๊ก็ออกไปเดินสำเพ็งกับบรรดาน้า ๆ ให้เพลิดเพลินอุรา...

นี่ล่ะชีวิตคนป่วย

(อุ๊ย... นี่ล่ะชีวิตผู้ป่วย...ต่างหาก)

“โอ่ย...โอ๊ย...โอ่ย...โอ๊ย...โอย...โอ่ย...โอ๊ย...เจ็บ”

“เจ็บ...โอ๊ย...เจ็บ...เจ็บ...เจ็บ...เจ็บ...ที่ทรวง”

“ปวด...โอ๊ย...ปวด...ปวด...จนน้ำตาร่วง”

เช้าของอีกวัน ไอ๊ยังมีไข้เท่าเดิม แต่แทนที่มันจะอยู่ที่โคนลิ้นแล้วลงคอไป มันกลับขึ้นมาแสดงผลที่กระบอกตาและแก้วหู พร้อม ๆ กับอาการเจ็บคอที่ก็ไม่ได้บรรเทาเบาบางลงไปเลย

ไอ๊ร้องครวญครางออกมา แต่ไม่ได้เป็นเพลงอย่างนั้นหรอก อารมณ์ของไอ๊ยังไม่สุนทรีย์พอจะร้องออกมาเป็นเพลงไพเราะรื่นหู

สุ้มเสียงยังขึ้นจมูกดูเซ็กเสื่อมมากกว่าเซ็กซี่

‘วันจันทร์อย่างนี้ คงหยุดงานไม่ได้’

คิดได้ดังนั้นแล้วไอ๊ก็ลุกขึ้นมาทำงานทำการเป็นที่เอิกเกริก...

(คิดว่าไอ๊ไม่สบายแล้วจะต้องนอนซมระทมฤทัย อย่าได้หมายครับคุณตำรวจ ไม่ใช่ช่วงวัยเด็กกำลังขี้เกียจเรียนหนังสืออย่างนั้นเสียหน่อย)

ฉะนั้น สำหรับคนที่เป็นเพื่อนของไอ๊ใน FACEBOOK จึงพบว่า ไอ๊ก็ยังเสิบ “เรื่องของไอ๊” ตามปกติ ซ้ำยังรับแขกที่มาเยี่ยมถึงบ้านอย่างเต็มที่

“ระวังติดหวัดนะพี่...ไอ๊ไม่อยากแจกหวัด ไม่อยากเผื่อแผ่ไปถึงลูกของพี่นะ”

ไอ๊เตือนพ่อลูกอ่อนซึ่งเป็นพี่ชายที่ไอ๊นับถือเป็นญาติคนหนึ่ง และระหว่างสนทนาไอ๊ก็มิวายปิดจมูกด้วยมือของตนเอง (เค้าไม่มีหน้ากากปิดจมูกอ้ะตัวเอง)

สรุปคือ ไม่ได้นอนเลยครับเวลากลางวัน

พอตกกลางคืน เมื่อถึงเวลานอนจริง ๆ ไอ๊ก็ไม่นอน ไอ๊ยังสามารถนั่งอ่านหนังสือ (เสียง) ได้อย่างหน้าตาเฉย...

ไม่ได้คึกอะไรหรอกครับ แต่มันนอนไม่ได้

เพราะนอนปุ๊บ...น้ำมูกไหลปั๊บ

และเพราะนอนปุ๊บ...อาการปวดกระบอกตาจะจู่โจมรุนแรงปั๊บ

จึงเป็นที่มาที่ไอ๊ไม่กล้านอน

แต่สุดท้าย ไอ๊ก็ไม่สามารถฝืนสังขารตนเองได้ ไอ๊ก็ต้องนอนอยู่ดี...

‘นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต, อะระหะโต, สัมมาสัมพุทธัสสะ’

ไม่ได้ด้วยกลก็ต้องเอาด้วยคาถาแล้วทีนี้

‘นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต, อะระหะโต, สัมมาสัมพุทธัสสะ’

ไอ๊ขอนอบน้อมต่อพระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น ซึ่งเป็นผู้ไกลจากกิเลส ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง

‘นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต, อะระหะโต, สัมมาสัมพุทธัสสะ’

ไอ๊ขอยึดพระองค์เป็นที่ยึดเหนี่ยวเพื่อให้ลืมความทุกขเวทนาประดามีเพียงชั่วคราว แล้วไอ๊จะ...

ครอก...ฟี้

ที่สุดไอ๊ก็หลับไป แล้วตื่นมาในวันนี้ด้วยความรู้สึกสดใสซาบซ่า

แม้ว่า...จะยังมีน้ำมูก แต่ก็เหนียวและข้นแล้ว

ที่สำคัญ ไอ๊ขี้แตก ซึ่งเป็นสิ่งที่รู้สึกดี

การขี้มันช่วยขับของเสียออกจากร่างกายให้อะไร ๆ มันไม่ไปอุดอู้อยู่ในร่างกายอันบอบบางของไอ๊

(...ถุยเถอะครับ ขอโทษ)

Create Date : 26 มกราคม 2560

Last Update : 26 มกราคม 2560 19:08:17 น.

0 comments

Counter : 319 Pageviews.

อาณาจักรแห่งเรา

Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

Smember

ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]

เราเป็นนักแสวงหา...
เรายังคงค้นหาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เมื่อหามาแล้ว...
เราจะนำมาเล่า

New Comments

[Add อาณาจักรแห่งเรา's blog to your web]

Bloggang.com