Bloggang.com : อาณาจักรแห่งเรา : เรื่องของไอ๊ EPISODE 68

ไอ๊ ถามวัต สุทธิพงศ์

<<

กรกฏาคม 2560

>>

						1
2	3	4	5	6	7	8
9	10	11	12	13	14	15
16	17	18	19	20	21	22
23	24	25	26	27	28	29
30	31

28 กรกฏาคม 2560

เรื่องของไอ๊ EPISODE 68

24 เมษายน 2560
โดย ถามวัต สุทธิพงศ์

หลายสิบตอนก่อน ไอ๊เคยเขียนบรรยายถึงการที่คนพิการทางการเห็นคนหนึ่งถูกคนสายตาปกติแกล้งใช่ไหมครับ คราวนี้ ขออนุญาตเขียนถึงในมุมกลับบ้างเป็นไร (ขออภัยเพื่อน ๆ คนพิการทางการเห็นคนอื่น ที่ตัวอย่างซึ่งจะเขียนถึงต่อไปนี้อาจเกิดมีผลกระทบบ้างอะไรบ้างต่อพวกท่าน)

เย็นวันนี้ ไอ๊มีโอกาสเดินทางไปโดยสารรถไฟฟ้าใต้ดิน สถานีหัวลำโพง กว่าจะไปถึง ไอ๊ต้องพึ่งพิงรถโดยสารประจำทางสาย 1 จากถนนเจริญกรุง บริเวณหน้าปากซอย ที่ 1 ยืนรอสักพักรถก็มา รถคันนี้มีความพิเศษอย่างเอกอุดม กล่าวคือ เป็นรถโดยสารประจำทางที่มีรูปแบบที่นั่งเช่นเดียวกันกับรถไฟฟ้าทั้งใต้ดินและลอยฟ้า สำหรับใครที่นึกภาพไม่ออก ให้นึกถึงห้องโดยสารขนาดสี่เหลี่ยมผืนผ้า ซึ่งจะมีที่นั่งของผู้โดยสารเรียงเป็นตับตามทางยาวในรูปของตัวยู (คล้ายครึ่งวงกลม แต่ยาวกว่าน่ะครับ) โชคดีอย่างหนึ่ง คือ แม้ช่วงเย็นยามสี่โมงจะเป็นช่วงเวลาที่การจราจรติดขัด แต่ถนนเจริญกรุงขาเข้ากลับยังคงคล่องตัว การเดินทางไปสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินที่ไอ๊กำลังโดยสารจึงใช้ระยะเวลาเพียงไม่นานก็ถึง

เมื่อลงเดินไปตามบาทวิถี ไอ๊ต้องเดินย้อนกลับไปราวสามสิบเมตรจึงจะพบสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินแห่งนั้น ช่วงกลางทาง ขณะที่ไอ๊กำลังหลบสิ่งกีดขวาง อันได้แก่ บรรดากิ่งไม้ใบไม้ บรรดารถยนต์ที่กำลังเข้าซอยเพราะบาทวิถีนั้นมีซอยย่อย ๆ ตัดผ่าน ไอ๊บังเอิญพบกับคุณน้าผู้ชายคนหนึ่ง อายุไม่น่าจะเกินหกสิบ อยู่ ๆ เขาก็เดินเข้ามาหา แล้วอาสาจะพาไอ๊ไปยังสถานีรถไฟฟ้า แต่วิธีการพาของเขานั้นก่อให้เกิดความยุ่งยากกายและใจของไอ๊ยิ่งนัก กล่าวคือ เขายกปลายไม้เท้าขึ้นแล้วเดินนำหน้าไอ๊ไปอย่างหน้าตาเฉย ผลที่เกิดขึ้นก็คือ ไอ๊ไม่สามารถรู้ได้เลยว่า ข้างหน้าของไอ๊เพียงไม่กี่ก้าวจะเกิดมีอะไร คือมันกะเกณฑ์ไม่ถูกเลยว่า ที่คุณน้าผู้ชายคนนั้นเดินนำหน้าไปกี่ก้าวแล้ว แน่นอนไอ๊อุทธรณ์ ไอ๊พยายามบอกเขาว่า ไอ๊เดินไม่ถนัด กระตุกไม้เท้าก็แล้ว มันไม่เกิดมีผลอะไรที่ดีขึ้นมา อนึ่ง การพาคนตาบอดเดิน ควรให้คนตาบอดเกาะข้อศอก โดยไม่ต้องใช้อุปกรณ์ใดช่วยจับ การเดินไปเช่นนี้จะช่วยให้คนตาบอดรับรู้ได้ทันทีว่าคนตาบอดควรจะก้าวขึ้นหรือลงหรือเดินราบไปเรื่อย ๆ ไม่ต้องคอยคำนวณ หรือลุ้นอย่างใจหายใจคว่ำ

เมื่อความพยายามของไอ๊ไม่เป็นผล สิ่งเดียวที่คิดก็คือ เมื่อไหร่จะใกล้ถึงบันไดสักทีนะ แล้วเพียงไม่นาน บันไดก็มาให้ไอ๊ก่อวินาศภัย (ใช้คำนี้ถูกต้องไหมนะ) ชายคนนั้นก้าวขึ้นบันไดไปสองสามก้าว โดยไม่หันกลับมามองไอ๊เลยสักนิด แน่นอนไอ๊รู้ครับ เพราะถ้าเขาหันมาสักนิด ไม้เท้าที่เราทั้งสองถืออยู่จะต้องโยกคลอน เมื่อเขาไม่หันมา ไอ๊เลยแกล้งปล่อยไม้เท้าแล้วสะดุดขั้นบันได จนล้มจริง ๆ เพียงแต่ฝ่ามือของไอ๊ยังรองรับน้ำหนักไม่ให้หัวเข่าทิ้งลงเหลี่ยมของขั้นบันไดอันนั้นจนเจ็บตัว ผู้คนทั้งหลายที่อยู่ใกล้เคียงต่างตกใจ หันมามองแล้วอุทาน การแสดงไอ๊ยังไม่จบเพียงเท่านั้น ไอ๊ทำทีเป็นปัดเศษผงบริเวณหัวเข่า แสดงสีหน้าว่าเจ็บปวดเพียงเล็กน้อย ชายรุ่นน้าคนนั้นนำไม้เท้ามาคืนให้ไอ๊ แล้วก็มีใครคนหนึ่งไม่ทราบรูปพันสัณฐานเข้ามาช่วยไอ๊เข้าไปยังสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินนั้น การแสดงดังกล่าวจึงจบลงอย่างสมบูรณ์ โดยไม่ลืมบอกกับผู้ที่เข้ามาช่วยเหลือรายสุดท้ายว่า “ไม่ต้องตกใจนะครับ มันเป็นการแสดง”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าไว้ใจคนตาบอด เพราะมันร้ายนัก (โดยเฉพาะคนตาบอดอย่างไอ๊)

Create Date : 28 กรกฎาคม 2560

Last Update : 28 กรกฎาคม 2560 9:35:17 น.

0 comments

Counter : 155 Pageviews.

อาณาจักรแห่งเรา

Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

Smember

ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]

เราเป็นนักแสวงหา...
เรายังคงค้นหาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เมื่อหามาแล้ว...
เราจะนำมาเล่า

New Comments

[Add อาณาจักรแห่งเรา's blog to your web]

Bloggang.com