Bloggang.com : อาณาจักรแห่งเรา : เรื่องของไอ๊ EPISODE 29

ไอ๊ ถามวัต สุทธิพงศ์

มกราคม 2560

>>

1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30	31

30 มกราคม 2560

เรื่องของไอ๊ EPISODE 29

29 ธันวาคม 2559
โดย ถามวัต สุทธิพงศ์

ก่อนจะสิ้นปีเก่าและย่างเข้าวันขึ้นปีใหม่ ไอ๊ต้องการวานงานเขียนชิ้นนี้ไปฝากบอกถึงคนตาบอดทุกคนด้วยจิตที่สลดสำนึกอย่างยิ่งว่า “ไอ๊ขอโทษ ที่ตลอดเวลาทั้งปีนี้ ไอ๊อาจมีกิริยามารยาทที่เสื่อมทรามต่อบุคคลทั่วไป จนอาจส่งผลให้คนทั่วไปกลุ่มนั้นรังเกียจคนตาบอดโดยมากไปเสียฉิบ”

ถ้าบุญกุศลไอ๊ถูกสั่งสมมามากพอ ขอให้คนตาบอดทุกคนรับรู้ว่า “ไอ๊ไม่ได้ตั้งใจจะให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้เลย”

เหตุการณ์อะไรน่ะหรอ...
ไอ๊จะเล่าให้ทุกคนได้รับรู้กันครับ

ปัจจุบันนี้ นอกจากงานเขียนที่ไอ๊กระทำจนเป็นกิจวัตร (คือทุกวันต้องเขียนสักเรื่อง สักประเด็น) แล้ว อีกสิ่งหนึ่งที่ไอ๊ได้ทำควบคู่กันไปด้วยก็คือการไปร้องเพลงที่ร้านเปียโน “KAWAI MUSIC SHOP AT CENTRAL WORLD” ซึ่งแน่นอนว่า งานจ้างต่าง ๆ ประดามี ก็ค่อย ๆ ทยอยเข้าหาดาหน้ามาเรื่อย ๆ การพบปะผู้คนมากมายจึงเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ โดยเฉพาะผู้คนทั่วไปร่วมเส้นทางสัญจร...

จากบ้านของไอ๊ไป CENTRAL WORLD ไอ๊อาศัยวิธีดังต่อไปนี้

1. นั่งรถโดยสารประจำทาง สาย 12 จากเสาชิงช้า ไปอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ

2. เดินเท้าจากอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ฝั่งเกาะดินแดน ไปยังรถไฟลอยฟ้าสถานีอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ

3. นั่งรถไฟลอยฟ้าจากสถานีอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ไปยังสถานีชิดลม

4. เดินเท้าจากรถไฟลอยฟ้าจากสถานีชิดลม ไปยัง CENTRAL WORLD

ซึ่งระหว่างทางการเดินเท้าในทั้งสองข้อ ไอ๊ต้องพบเจออุปสรรคนานัปการ จนบางครั้งก็แอบบันดาลโทสะ ที่แม้ไม่เกิดความเสียหายทางทรัพย์สิน แต่ก็คงเสียหายทางจิตใจใครหลายคนไม่ใช่น้อย เป็นต้นว่า...

ครั้งหนึ่ง ขณะที่ไอ๊กำลังเดินเท้าร่วมกับไม้เท้าขาวบนทางเดินลอยฟ้าอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ บริเวณขาเข้าสถานีรถไฟลอยฟ้า จากป้ายหยุดรถประจำทางโรงพยาบาลราชวิถี ซึ่งระหว่างทางที่เมื่อขึ้นบันไดมาแล้วก็มักจะมีป้ายโฆษณาปิดประกาศกับตอหม้อขวางตรงกลางทางเดินอยู่ สร้างความลำบากต่อคนตาบอดอย่างไอ๊อย่างเอกอุ
(ขออธิบายเพิ่มเติมสักนิดว่า ด้วยสองข้างทางที่จะเข้าสู่สถานีรถไฟลอยฟ้านั้นแวดล้อมไปด้วยทางแยกเพื่อลงบันไดสู่พื้นดินระดับถนน ส่งผลให้ไอ๊ต้องเดินตรงกลางของทางเดิน ซึ่งเป็นบริเวณเดียวกันกับตอหม้อที่ตั้งอยู่เป็นระยะทั้ง 4 ตอ)
จำได้ว่า ด้วยความรีบร้อนจะไปให้ทันตามนัดหมาย ไอ๊ซอยเท้าด้วยความรวดเร็วกว่าคนตาบอดทั่วไปประมาณสองเท่า ระหว่างเดินเพลิน ๆ อยู่ จู่ ๆ ไอ๊ก็รู้สึกถึงความทึบ ซึ่งเป็นความรู้สึกว่าลมไม่ได้ตีผ่านหน้าเลย ไอ๊รู้ตัวแล้วว่า บริเวณด้านหน้าตนเองกำลังมีอะไรบางอย่างเคลื่อนเข้าหาตามความเร็วที่ไอ๊กำลังใช้มัน ไอ๊เบี่ยงตัวไปทางขวา ด้วยสำนึกว่าไร้คนเดินผ่าน แล้วก็จริงดังคาด เมื่อฝ่าเดินไปทางขวาแล้วไม่พบผู้คนใด แต่ไอ๊หนีอะไรบางอย่างนั้นไม่พ้น เพราะมือข้างซ้ายของไอ๊เหวี่ยงตีเข้ากับป้ายโฆษณา ที่ไม่แรงนัก ไม่ได้ทำให้ไอ๊เจ็บปวด และไม่ได้ทำให้ทรัพย์สินเสียหาย แต่ รปภ. เดินเข้ามาหา และสัพยอกด้วยความคุ้นเคยกันว่า

“วันนี้ไปโมโหใครมา ถึงมาลงกับป้ายครับเนี่ย”

ไอ๊ไม่ตอบเขา แต่เลือกที่จะนิ่งเฉยต่อคำถามนั้น

สิ่งที่ รปภ. เห็น คงแค่เพียง ภาพไอ๊กำลังใช้สันมือข้างซ้ายทิ่มและกดป้ายโฆษณาด้วยความเดือดดาล เจ็บใจที่ทำไมตนเองหลบป้ายไม่พ้น และไม่เพียงเท่านั้น...

เมื่อไอ๊กำลังเดินทางมาที่บริเวณทางเดินลอยฟ้าซึ่งเชื่อมระหว่างสถานีรถไฟลอยฟ้าชิดลมกับ CENTRAL WORLD ไอ๊ก็จะพบกับทางเดินที่ไม่เสมอกัน (ที่ประเดี๋ยวมีทางลาดขึ้นบ้าง ประเดี๋ยวมีทางลาดลงบ้าง) พร้อมด้วยตอหม้อปิดป้ายโฆษณาประกาศต่าง ๆ ซึ่งสิ่งเหล่านั้นไม่ใคร่ทำให้ไอ๊ปวดขมองมากไปกว่าการที่มีผู้คนมายืนรับลมชมวิว (ที่ประเดี๋ยวก็ถ่ายรูปตนเองและวิวทิวทัศน์ ประเดี๋ยวก็มาทำซึ้ง ทำซึมคล้าย MUSIC VIDEO) บริเวณสองข้างทาง ซึ่งปกติไอ๊จะใช้เป็นที่จดจำสังเกตว่า “กำลังเข้าใกล้ CENTRAL WORLD หรือยังหว่า” เพราะสองข้างทางตรงนั้นแทบจะเป็นทางตรงยาวให้พอสังเกตง่าย...ง่ายกว่าเดินทางจากสถานีรถไฟลอยฟ้าสยามเสียอีก
จำได้ว่า ขณะที่ไอ๊เดินทางไปบริเวณนั้น ไอ๊ต้องกล่าวคำขอโทษต่อบรรดาผู้คนเหล่านั้นเป็นจำนวนมาก...ขอโทษอย่างมากจนนับไม่ถ้วนว่าขอโทษไปกี่ครัง มิหนำซ้ำ เมื่อไอ๊ต้องเบี่ยงหลบฝูงชนทั้งสองฝั่งตรงนั้นแล้ว เมื่อขยับมาตรงกลาง ไอ๊กลับต้องชนอย่างจังเบอกับผู้คนที่ปะปนมาเป็นแนวยาว (คือเบี่ยงไปทางไหนก็มีแต่คน) รู้หรือเปล่าครับว่า มันทำให้ไอ๊หลงทิศ และเลยทางเข้า CENTRAL WORLD ไปไกล เสียเวลาทั้งกับคนและอารมณ์ตัวเองไปนานกว่าจะได้มาถึงที่ซึ่งนัดหมายไว้ ไอ๊พ่นลมหายใจอย่างรุนแรงเป็นเวลาหลายนาที กว่าจะจัดการอารมณ์ตนเองเป็นที่เรียบร้อย คนอื่นคงเห็นกิริยาเช่นนั้นกันหมดแหละครับ บางคนพยายามเข้ามาช่วย และได้รับคำขอบคุณอย่างแกน ๆ จากไอ๊ (มันเป็นกิริยาที่ไม่น่ารักเลยโน้ะ) ไอ๊รู้สึกเสียใจที่ทำให้ภาพจำของคนทั่วไปมีต่อคนตาบอดเป็นไปในทางเลวร้าย สิ่งที่ไอ๊เล่าอาจดูเล็กน้อยสำหรับใครหลายคน ซึ่งหนึ่งในนั้นอาจเป็นคนตาบอดด้วยกันก็ได้ แต่ไอ๊กลับรู้สึกจริงจังมากมายเหลือเกิน

ภาพพจน์คนตาบอดถือเป็นสิ่งที่มันจะถูกฝังแน่นไปในความทรงจำของคนอื่นหมื่นแสนที่ได้พบเห็น

สังเกตไหมครับว่าทำไม คุณและคุณคนสายตาปกติมักมีความรู้สึกว่า “เอ๊!!! นี่ฉันสามารถพูดคำว่าตาบอดกับคนตาบอดได้หรือไม่นะ” ซึ่งนั่นมีเหตผลมาจากการที่คุณและคุณคนสายตาปกติมักรับรู้เรื่องราวที่ใครสักคนหนึ่งที่มีร่างกายปกติกลับประสบชะตากรรมกลายเป็นคนตาบอด คนตาบอดที่ยังมีความรู้สึกสดใหม่กับความพิการ ยังไม่สามารถแตะคำพูดหรือความหมายที่เกี่ยวกับความเป็นคนพิการได้ ซึ่งมีให้เห็นตามละครต่าง ๆ เช่น พระอาทิตย์คืนแรม เป็นอาทิ

และสังเกตกันหรือไม่ว่า “ทำไมฉันจึงเข้าใจว่าคนตาบอดต้องการความช่วยเหลือ” มันมีเหตุผลจาก การเรี่ยไร กฎหมาย นโยบาย และสิ่งต่าง ๆ ที่ขอร้องแกมบังคับ (บางกรณี) ในทำนองว่า โปรดให้ความช่วยเหลือคนที่ถือไม้เท้าขาวด้วย หรือไม่ก็ เสียงของท่านคือการพอกพูนปัญญาให้คนตาบอด หรือไม่ก็ รับคนพิการเข้าทำงานด้วยมิฉะนั้นจะถูกเบี้ยปรับเข้ากองทุนคนพิการ (ที่ไม่รู้ว่าคนพิการจะใช้สรอยได้จริงหรือไม่) ล้วนเป็นสิ่งสะท้อนว่าคนตาบอด ซึ่งเป็นหนึ่งในคนพิการหลายประเภท ไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้ คือต้องมีคนคอยช่วยเหลือและเจือจุน น่าเศร้าใจไม่น้อยเลยครับกับความเข้าใจผิด ๆ เช่นนั้น

Create Date : 30 มกราคม 2560

Last Update : 30 มกราคม 2560 16:14:31 น.

0 comments

Counter : 206 Pageviews.

อาณาจักรแห่งเรา

Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

Smember

ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]

เราเป็นนักแสวงหา...
เรายังคงค้นหาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เมื่อหามาแล้ว...
เราจะนำมาเล่า

New Comments

[Add อาณาจักรแห่งเรา's blog to your web]

Bloggang.com