Bloggang.com : อาณาจักรแห่งเรา : เรื่องของไอ๊ EPISODE 15

ไอ๊ ถามวัต สุทธิพงศ์

มกราคม 2560

>>

1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30	31

27 มกราคม 2560

เรื่องของไอ๊ EPISODE 15

28 พฤศจิกายน 2559
โดย ถามวัต สุทธิพงศ์

การเป็นคนตาบอดบางทีก็น่าอิจฉา เนื่องจากว่า ในบางโอกาสพวกเขามักจะได้รับการอำนวยความสะดวกจนรู้สึกว่า...บางทีมันก็มากไปนะ

เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา ไอ๊ได้รับโอกาสเข้าร่วมอบรมเตรียมความพร้อมรับมือภัยพิบัติ โดยเฉพาะภัยจากแผ่นดินไหว มีเจ้าหน้าที่หลายภาคส่วนได้กรุณาให้ความรู้อย่างมากมาย (แต่ก็ไม่รู้ว่าจะได้ใช้งานจริงเมื่อไหร่)

แต่สิ่งที่สำคัญที่ผู้บรรยายหลายคนฝากไว้ก็คือ การตั้งสติให้ตื่นตัวแต่ไม่ตื่นเต้น และการรู้จักตระเตรียมของที่จำเป็นในยามฉุกเฉิน

“สำเนาเอกสารราชการ และสำเนาเอกสารธุรกรรมทางการเงิน เหล่านี้สำคัญ ควรเก็บรวมไว้เป็นหนึ่งกระเป๋า”

“ขวดน้ำดื่ม ยารักษาโรค เชือกล่ม เหล่านี้ก็สำคัญ... แต่ชนิดที่ว่าต้องกักตุนไว้เป็นหลายอันก็เกินไป”

“อีกอย่างหนึ่ง ทางหนีทีไล่ในสถานที่แต่ละแห่งเราควรรู้เอาไว้ด้วย ทางหนีไฟอยู่ตรงไหน จุดรวมตัวอยู่ที่ใดต้องคอยดู”

ก็...จะพยายามใช้ชีวิตให้มีความเสี่ยงเรื่อย ๆ แล้วกันครับ มิเช่นนั้นก็คงไม่ได้ใช้งาน แล้วพอถึงเวลาจริงแล้วความรู้ที่มีมันจะเรื้อ

เมื่อถึงเวลากลับบ้านช่องของใครของมัน ทุกคนก็ถูกกักตัว (ไม่ได้เพื่อตรวจสอบอะไรหรอกครับ...เพราะว่า)

“เดี๋ยวทุกคนเตรียมคูปองของเมื่อเช้าไว้ด้วยนะคะ เพราะเราจะมีค่าเดินทางให้”

เสียงเจี๊ยวจ๊าวเซ็งแซ่อยู่ทั่วไปเมื่อบรรดาผู้เข้าร่วมอบรมได้ยินข่าว

“น่าจะห้าร้อยมั้ง...”

ใครคนหนึ่งปารภให้ไอ๊ฟัง

“ก็แล้วแต่...”

ทั้งที่ในใจไอ๊คิดต่อไปว่า อยากให้ก็ให้ ยังไงก็เงินของพ่อแม่จ่ายภาษี

หลายวันก่อน ไอ๊นั่งรถโดยสารประจำทางมินิบัส ยินเสียงผู้สูงอายุคุยกันสองคนเพียงลำพัง แต่ใช้น้ำเสียงค่อนข้างดัง...มาก พวกเขาคุยกันว่า

“ทำไมเอ็งไม่เอาบัตรประชาชนยื่นให้กระเป๋ารถเมล์ล่ะ หกสิบแล้วใช้สิทธิ์จ่ายครึ่งราคาได้ ข้าอายุยังไม่ถึงยังเสียดายอยู่นี่”

ผู้อ่อนวัยกว่า (คงไม่กี่ปี) ท้วงติง

“อ้าวหรอ...”

อีกฝ่ายได้ฟังแล้วคงเกิดความหวัง เพราะฟังจากน้ำเสียงแล้วไอ๊สัมผัสได้ถึง...พลังงานบางอย่าง เอ๊ย ไม่ใช่...

แต่ยังไม่ทันที่สองผู้สูงวัยจะได้ทันทำอะไรต่อไป ประกาษิตจากพลขับก็ตรึงทั้งคู่ไว้บนเก้าอี้

“รถของเราเป็นของเอกชนที่วิ่งให้รัฐ เราไม่ได้มีนโยบายอะไรทำนองนี้ ถ้าจะมีก็ต้องเป็นรถเมล์ของ ขสมก. นะครับลุง”

แม้แต่ไอ๊ที่ได้ฟังยังน่าชา (ล่ะแล้วไอ๊ต้องจ่ายค่าพาหนะด้วยไหมเนี่ย แต่ช่างเถอะ เขาไม่ได้เรียกเก็บไอ๊นี่หน่า)

จากเพียงสองเหตุการณ์ (ก็พอ) มันก็ทำให้ไอ๊กลับมาคิดวุ่นวายใจว่า เราได้รับสิทธิ์กันมากจนเกินไปหรือเปล่า ใช้สิทธิ์กันมากจนกลายเป็นการมีนิสัยเห็นแก่ได้ (ตามตัวอย่าง) ทำให้เป็นการริดรอนสิทธิ์คนอื่น และท้ายที่สุดก็จะรู้จักแต่สิทธิแต่ไม่รู้จักคำว่าหน้าที่พลเมืองที่ต้องปฏิบัติ

จริง ๆ ก็ไม่มีอะไรมาก ไอ๊แค่อยากจะสื่อสารออกไปให้เป็นการชวนคิด แต่ไม่ได้จะชวนทะเลาะ

เรื่องของไอ๊ EPISODE นี้ อาจไม่ได้เป็นการเล่าเรื่องราวให้มีความรู้สึกตื่นเต้นใด แค่ต้องการระบัดระบายความไม่สบายใจ...ก็เท่านั้นเอง

ปล. EPISODE หน้า ก็ยังวนเวียนอยู่กับความพิการทางสายตานะครับ

Create Date : 27 มกราคม 2560

Last Update : 27 มกราคม 2560 12:45:09 น.

0 comments

Counter : 168 Pageviews.

อาณาจักรแห่งเรา

Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

Smember

ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]

เราเป็นนักแสวงหา...
เรายังคงค้นหาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เมื่อหามาแล้ว...
เราจะนำมาเล่า

New Comments

[Add อาณาจักรแห่งเรา's blog to your web]

Bloggang.com