Bloggang.com : อาณาจักรแห่งเรา : เรื่องของไอ๊ EPISODE 70

ไอ๊ ถามวัต สุทธิพงศ์

<<

กรกฏาคม 2560

>>

						1
2	3	4	5	6	7	8
9	10	11	12	13	14	15
16	17	18	19	20	21	22
23	24	25	26	27	28	29
30	31

28 กรกฏาคม 2560

เรื่องของไอ๊ EPISODE 70

6 พฤษภาคม 2560
โดย ถามวัต สุทธิพงศ์

สิ่งที่น่ากลัวสำหรับไอ๊ ส่วนหนึ่งคือความไม่รู้ว่าใครที่เข้ามาหากำลังคิดอะไรอยู่ บ่อยครั้งที่สัญญาณอันตรายร้องเตือนแต่ไอ๊กลับไม่เคยใส่ใจจะเชื่อมัน ทว่าก็มีบ่อยครั้งเหมือนกันที่ไอ๊ตีตนไปก่อนไข้ ไอ๊เลยมักจะใช้ชีวิตอยู่บนความไม่แน่ใจเรื่อยมา ก็นั่นแหละนะ เขาว่ากันว่า “ชีวิตคือการเรียนรู้” จะผิดอะไรที่ในบางเวลาไอ๊อาจตัดสินใจผิดพลาดคลาดเคลื่อน จนทำให้ชีวิตมันเกิดมีอาการแปดเปื้อนเลื่อนลอย

เมื่อวานนี้ (5 พฤษภาคม 2560) เมื่อไอ๊เดินทางไปทำธุระแถวอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิเสร็จเรียบร้อย ไอ๊ก็มาใช้บริการรถไฟลอยฟ้าเพื่อมุ่งหน้าไป CENTRAL WORLD ธุระประจำอันสำคัญยิ่งใหญ่ก็คือการมาร้องเพลงที่ร้านเปียโน (มาร้องเพลงเป็นเพื่อนนักเปียโน พี่แจ๋นบอกว่า มีอีกคนหนึ่งมาช่วยฟังเปียโน หรือมาช่วยร้องคลอ ดีกว่าเล่นเปียโนคนเดียวเยอะ)

ขณะที่ไอ๊กำลังรอเข้าระบบ (กำลังต่อแถวร่วมกับผู้โดยสารท่านอื่นเพื่อแจ้งเจ้าหน้าที่) มีผู้ชายคนหนึ่งชวนไอ๊ไปต่อแถวด้วย มาทราบภายหลังว่าเขาเป็นคนพิการทางการเห็นแบบเลือนรางก็ต่อเมื่อเขาแจ้งเจ้าหน้าที่ว่าจะเดินทางไปไหนพร้อมบัตรประจำตัวคนพิการ เรื่องราวคงจะจบสิ้นกันไปเพราะเราต่างมีเป้าหมายของสถานีที่แตกต่างกัน หากแต่คดีพลิกเมื่อจู่ ๆ ไอ๊ที่กำลังโหนเสาอยู่ภายในขบวนรถไฟลอยฟ้าถูกถามจากชายคนนั้นว่ากำลังจะเดินทางไปที่ชิดลมเพื่อทำธุระอะไร คนดีมีน้ำใจอย่างไอ๊หรือจะสะบัดหน้าหนี รีบตอบไปเลยครับว่า “ไปเดินเล่นแถวนั้นครับ” คุยไปคุยมา ทราบว่าเขาชื่อนุ อาชีพหมอนวด ทำงานประจำอยู่ที่มูลนิธิคอล์ฟิลเพื่อคนตาบอด แถวห้วยขวาง เมื่อถึงสถานีเป้าหมายของไอ๊ ไอ๊ก็ล่ำลาไปตามมารยาท แต่สิ่งที่ไม่คาดฝันพลันเกิดขึ้น เพราะจู่ ๆ เขาก็ขอไปกับไอ๊ด้วย เมื่อไอ๊ถามว่าจะตามมาทำไม นุก็บอกว่า เขาไม่เคยมาที่นี่ เลยอยากมาเดินดูสักครั้ง ไอ๊ผู้ซึ่งเป็นคนแสนดีเป็นหนักหนาจึงบอกนุว่า “ไอ๊เป็นคนชอบเดินคนเดียว รำคาญคนเยอะ ๆ มันเรื่องมาก” เมื่อนุได้ฟังก็เออ ๆ ครับ ๆ ไปตามเรื่อง คงคิดว่านี่คือประโยคบอกเล่าเข้าหูหมาซิ่นะ เพราะพ่อเจ้าประคุณก็ยังตามลงมาจนออกจากระบบรถไฟลอยฟ้าไปด้วยกันในลักษณะที่เข้ามาเดินคล้องแขนเลยทีเดียว ไม่รู้ว่าชายคนนี้มีจุดประสงค์อะไรกับร่างกายและทรัพย์สินของไอ๊หรือเปล่า แต่โชคดีที่เมื่อนุจำต้องแยกจากไอ๊ในยามที่พี่โอ๊ด (ผู้จัดการร้าน KAWAI MUSIC SHOP) ร้องเรียกไอ๊ ร่างกายและทรัพย์สินของไอ๊ไม่ได้มีส่วนใดสูญหายหรือเป็นอันตรายอะไรเลย บอกตรง ๆ เลยครับว่า “น่ากลัว” แม้ตัวเองจะเป็นผู้ชาย แต่ภัยอันตรายมันก็ไม่ได้เลือกเพศนี่ครับ

พูดแล้วก็ติดลม เมื่อนึกถึงภัยอันตราย ไอ๊กลับคิดถึงคำว่าการถูกคุกคามอีกคำหนึ่งด้วย ช่วงนี้ไอ๊กำลังถูกคุกคามพื้นที่ส่วนตัว เหตุการณ์นี้เป็นมาได้ครึ่งเดือนแล้ว รู้สึกอึดอัดนะครับ แต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะเมื่อคนกันเองนี่ล่ะที่เป็นคนคุกคาม

ไอ๊ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น หรือแม้แต่คนกันเองกำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อจู่ ๆ คนกันเองก็มาขอใช้ห้องนอนที่แม่กับไอ๊ใช้งาน ห้องที่มีขนาดเล็กราวสามคูณห้าเมตรมันยิ่งเล็กลงไปถนัดใจหากมีคนที่สามมาอาศัย ทั้ง ๆ ที่เขาก็มีห้องนอนของเขาอยู่แล้ว แต่ไม่วายมาเบียดเบียน ทั้งด้วยอุปนิสัยส่วนตัวที่เขารักความเงียบสงบ แม้แต่เสียงโปรแกรมสังเคราะห์เสียง เสียงการแจ้งเตือน ก็ห้ามมิให้เร็ดรอด ทั้งด้วยอุปนิสัยส่วนตัวที่กลางวันไม่ตื่นกลางคืนไม่นอน ทำให้การหลับการตื่นของไอ๊ออกจะเกิดมีปัญหา กระทั่งไอ๊ต้องออกไปทำงานข้างนอกบ่อยขึ้น ไอ๊กำลังถูกเบียดเบียน กำลังถูกคุกคามอย่างที่ไอ๊ไม่สามารถแก้ไขได้ แม้แต่คนที่ไอ๊ให้ความนับถือก็ช่วยไอ๊ไม่ได้ นั่นหมายความว่า ภัยอันตราย หรือภัยคุกคาม ย่อมเกิดมีขึ้นกับไอ๊ หรือใครก็ตามได้ทุกที่ ทุกเวลา แม้แต่เวลาและสถานที่ที่คิดว่าน่าจะปลอดภัยที่สุด

Create Date : 28 กรกฎาคม 2560

Last Update : 28 กรกฎาคม 2560 9:37:02 น.

0 comments

Counter : 174 Pageviews.

อาณาจักรแห่งเรา

Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

Smember

ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]

เราเป็นนักแสวงหา...
เรายังคงค้นหาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เมื่อหามาแล้ว...
เราจะนำมาเล่า

New Comments

[Add อาณาจักรแห่งเรา's blog to your web]

Bloggang.com