Bloggang.com : อาณาจักรแห่งเรา : เรื่องของไอ๊ EPISODE 74

ไอ๊ ถามวัต สุทธิพงศ์

<<

กรกฏาคม 2560

>>

						1
2	3	4	5	6	7	8
9	10	11	12	13	14	15
16	17	18	19	20	21	22
23	24	25	26	27	28	29
30	31

28 กรกฏาคม 2560

เรื่องของไอ๊ EPISODE 74

1 มิถุนายน 2560
โดย ถามวัต สุทธิพงศ์

เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ไอ๊รับสายโทรศัพท์จากสตรีนางหนึ่งซึ่งเป็นเจ้านายของรุ่นพี่ บังเอิญรู้จักกันเพราะไอ๊ดันทะลึ่งเป็น COUNSELOR ให้กับเพื่อนร่วมงานของรุ่นพี่คนนั้น ซึ่งก็เป็นลูกน้องของเจ้านายด้วย เรื่องการเป็น COUNSELOR คงจะจบสิ้น และอาจคงไม่ได้ต่อความยาวถึงปัจจุบัน ถ้าพี่นิวซึ่งก็คือรุ่นพี่ที่ว่านี่จะไม่นำปัญหาความขัดแย้งไปเพ็ดทูลแก่เจ้านายให้ทราบ ทำให้ไม่นานนัก ไอ๊ถูกเรียกตัวไปสนทนา ราวชั่วโมงเศษ ที่เจ้านายของพี่นิวปรับฐานให้เข้าใจในธรรมชาติของคู่กรณี เล่นเอาเสียพลังงานไปไม่น้อย ต่อมาไอ๊ก็ถูกเรียกใช้ให้มาศึกษาดูงานภายในโรงพยาบาลเมตตาประชารักษ์ (วัดไร่ขิง) เรื่อยมา จนหลัง ๆ มานี้ “พี่ไก่” เจ้านายของพี่นิวเธอมักจะชวนไอ๊ไปเรียนต่อด้านการเป็นผู้ดำเนินกระบวนการ (MENTOR) ซึ่งจริง ๆ คนในวงการมักจะใช้คำไทยว่า ผู้เหนี่ยวนำกระบวนการ พอไปเรียนจนสมใจเธอเป็นครั้งแรกเมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา เธอก็โทรมาหาไอ๊ทันทีที่การเรียนนั้นเสร็จสิ้น...

“วันอังคารพี่จะเปิดเวทีระดมจิตใจ ชุมชนกู้ชีพ ลดเสี่ยงลดตาย พี่จะทำให้คนที่เกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุ ทั้งตำรวจ หน่วยกู้ชีพ อบต. ผู้ป่วย คนพิการ มาเรียนรู้ร่วมกันเกี่ยวกับการกู้ชีพ ไอ๊มาเป็น MENTOR ให้พี่ด้วยนะครับ”

นั่น...ไม่ใช่คำเชิญชวน
นั่น...ไม่ใช่คำอ้อนวอน
ใช่...มันคือคำสั่งที่ไอ๊ไม่สามารถปฏิเสธได้ แต่ไอ๊ก็ยอมรับว่า ไอ๊โคตรตื่นเต้น...
ไม่น่าเชื่อว่า เพิ่งเรียนมาแค่สองวัน มันจะต้องเอามาใช้งานจริงแล้ว

พอถึงวันงานที่จะต้องนำหลักการเป็นผู้ดำเนินกระบวนการมาใช้งานจริง ทุกอย่างดูสดใหม่ คล้ายยังไม่เป็นตัวของตัวเอง เหมือนความรู้ที่มีมันยังไม่แทรกซึมให้อยู่ภายในเนื้อตัวของไอ๊ เวลาเจ้ากรรมก็เดินผ่านไปไม่หยุดนิ่ง ทำให้ไอ๊ต้องวิ่งตาม...และต้องวิ่งตามมันไปเรื่อย ๆ ทำให้รู้สึกเหน็ดเหนื่อยในบางเวลา...

มันเริ่มต้นจากอุบัติเหตุทางธรรมชาติ... ฝนตก น้ำท่วมทางเข้าโรงพยาบาล รถติด ทั้งผู้เข้าร่วมกระบวนการ และ MENTOR ต่างเดินทางมาสายกว่ากำหนดเวลาราวครึ่งชั่วโมง กว่าทุกอย่างจะเข้าที่...เข้าทาง... ก็ปาเข้าไปเก้าโมงครึ่ง

ไม่ยอมเสียเวลาอีกแล้วครับ... เมื่อไอ๊มาถึง รีบสอบถามพี่ไก่เป็นสิ่งแรกเลยก็คือ “วันนี้พี่มีของเล่นอะไรมาใช้งานบ้าง” และเมื่อไอ๊รับทราบสภาพของงาน ทุกอย่างก็เริ่มต้นขึ้น...

“กุก ๆ...” ไอ๊ลองเคาะไมโครโฟนเป็นจังหวะสองที แล้วสั่นกระดิ่งที่เคยหาซื้อเอาไว้มานานนม (หากเข้าใจไม่ผิด จำได้ว่าซื้อที่สำเพ็ง) ผู้เข้าร่วมค่อย ๆ หันมาสนใจไอ๊ทีละน้อย ที่สุด เมื่อทุกอย่างดูสงบนิ่ง ไอ๊ก็ค่อย ๆ แนะนำตัวเอง แล้วเปิดโอกาสให้แต่ละคนแนะนำตัวเองเป็นลำดับ ไอ๊เข้าใจว่า การที่เปิดโอกาสให้แนะนำตัวทีละคน จะช่วยให้ทุกคนได้สัมผัสเสียงทุกเสียงของผู้เข้าร่วมทั้งหมด ก่อนจะได้เข้าไปทำความรู้จักกันอีกครั้งอย่างละเอียดในโอกาสอันใกล้

เสียง... ความจริงมันไม่เพียงแค่มีความจำเป็นต่อคนตาบอดเท่านั้นหรอก คนที่มีสายตาเห็นเป็นปกติ อาจไม่ได้มีสายตามองไปถึงคนอีกกลุ่มที่อาจอยู่บริเวณมุมห้อง ซอกหลืบสายตาซึ่งถูกซ่อนเร้นผ่านเปลือกของหางตา

MENTOR จะต้องทำอย่างไรก็ได้ให้คนทุกกลุ่มชนชั้นมาใช้พื้นที่กลางร่วมกัน อย่างน้อย... ก็ทำให้พวกเขาทุกคนมีตัวตน เป็นคนที่มีพื้นที่ให้ยืน เป็นพื้นที่ของพวกเขา...ทุกคน

ไอ๊อาจยังทำได้ไม่ดีนัก หรือมันอาจจะทำได้แค่นั้น...ไอ๊ไม่แน่ใจ ทุกคนยังเหนียมอาย ไม่กล้าพูดอะไรมาก แต่สิ่งที่ไอ๊จำได้ไม่ลืม คือมีพี่ตำรวจท่านหนึ่ง (ขออภัยที่จำชื่อแส้พี่แกไม่ได้) มาถึงก็แนะนำตัวอย่างเต็มยศ น้ำเสียงหล่อเข้มดังเช่นตำรวจไทยใจหาญ เมื่อกล่าวจบ ไอ๊ไม่ปล่อยให้พี่แกผ่านไปง่าย ๆ ค่อย ๆ เบรกความตื่นเต้นหรืออะไรไม่ทราบที่พี่แกมีด้วยประโยคที่ว่า “เสียงพี่คุ้น ๆ... เคยออกรายการคดีเด็ดหรือเปล่าครับ”

เวลา และกิจกรรมเพื่อละลายพฤติกรรมยังคงเดินต่อไปเรื่อย ๆ ขณะเดียวกัน ไอ๊ก็ต้องประเมินสถานการณ์ซึ่งไอ๊พอจะสัมผัสจากประสาทสัมผัสที่เหลือมีอยู่ไม่มาก โชคดีที่... ประเดี๋ยวก็จะมีพี่ไก่มากระซิบข้างหูบ้าง หรือถ้ามันสุดวิสัยจริง ๆ พี่ไก่ก็จะแย่งไมโครโฟนไปบ้าง (ซึ่งไม่ควรทำอย่างยิ่ง) เสียดายก็เพียงแต่ว่า ไอ๊มีของเล่นเพียบ แต่ไม่สามารถเอาออกมาใช้ให้หมดได้... ซึ่งไม่เกี่ยวกับผู้เข้าร่วมที่เดินทางยังเส้นประเด็นช้าหรือเร็วหรอกครับ หากแต่เวลาที่งวดเข้ามา (ไอ๊กลัวจะทำให้เวลามันเลยเถิดไปมากกว่านี้) เลยต้องตัดใจตัดกิจกรรมบางอย่างออกไปอย่างน่าเสียดาย ตอนนี้มาสำนึกผิดว่าไม่ควรตัดรอนกิจกรรมที่ตั้งใจจะให้เกิดมีขึ้นก็สายเสียแล้ว...ขอโทษผู้เข้าร่วมทุกคนครับ มิฉะนั้น ไอ๊คิดว่า ทุกคนคงน่าจะสนุกกว่านี้ ได้ทำความรู้จักใกล้ชิดกันกว่านี้

ตกบ่าย... ไอ๊พาทุกคนนอน เพื่อเกิดทักษะที่เรียกว่า “การผ่อนพักตระหนักรู้” กล่าวคือ การสำรวจเข้าไปยังภายใน ไม่ว่าจะเป็น การมีสติรู้ตัวว่าเราเป็นใคร กำลังทำอะไร แล้วรู้สึกอย่างไร ซึ่งก่อให้เกิดผลลัพธ์ที่ตามมา นั่นคือ การอยู่กับปัจจุบันขณะ...

ด้วยความที่ยังมือใหม่ ไม่ประสา ไอ๊คงให้เวลากับการนอนน้อยไปหน่อย ดูบางคนยังไม่อยากตื่นเลยครับ จำได้ว่าจับเวลาแล้วน่าจะประมาณแค่ห้านาทีเองมั้ง ซ้ำไอ๊ยังพูดมากในขณะที่ผู้เข้าร่วมทุกคนกำลังสำรวจตัวเอง

ไอ๊ยังต้องปรับปรุงแก้ไขอะไรอีกเยอะ... ไอ๊ว่านะ

อย่างไรก็ตาม ทุกคนที่มาร่วมงานต่างก็ชอบใจที่มีกิจกรรมอะไรทำนองนี้ และอยากให้เกิดมีขึ้นอีกเรื่อย ๆ

แต่ที่สุด ไอ๊กำลังไม่แน่ใจครับว่า ผิดไหม... ถ้าไอ๊จะยังมีความรู้สึกว่าตนเองต้องปรับปรุงในงานที่ตัวเองทำ ขณะที่คนอื่น ๆ พอใจแล้วอย่างนี้ แต่ถ้าให้เปรียบเทียบกับการทำงานอบรมประเภทอื่นที่เคยผ่านมา เป็นต้นว่า อย่างวันเสาร์ ที่ 20 พฤษภาคม 2560 ซึ่งไอ๊เป็นเพียงผู้จัดทำหลักสูตรคราวนั้น ความผิดพลาดในวันนี้ดูจะเบาบางกว่าเดิมลงไปเยอะเลยครับ และยังภูมิใจในผลงานที่ตนเองมีส่วนร่วมไม่น้อย

ไอ๊ยังมีจิตปกติอยู่หรือเปล่า...คือสิ่งที่ไอ๊ยังสับสน
แต่ไอ๊ยังเป็นคนแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ครับ...

Create Date : 28 กรกฎาคม 2560

Last Update : 28 กรกฎาคม 2560 10:21:04 น.

0 comments

Counter : 150 Pageviews.

อาณาจักรแห่งเรา

Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

Smember

ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]

เราเป็นนักแสวงหา...
เรายังคงค้นหาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เมื่อหามาแล้ว...
เราจะนำมาเล่า

New Comments

[Add อาณาจักรแห่งเรา's blog to your web]

Bloggang.com