หรือจะโสดจนสามสิบ (ฉบับนิยาย) ตอนที่ 7

ตอนที่ 7

บนถนนเส้นวงแหวนซึ่งออกจากสนามบินไม่ไกลนัก

นายโจนั่งขับรถฮอนด้าแจ๊ชสีขาวด้วยสีหน้าเบื่อโลก ก่อนจะเหลือบมองกระจกส่องหลังซึ่งสะท้อนเห็นคุณหนูเรที่ผอมแห้งแรงน้อย

''คุณเร จะให้ผมขับไปส่งที่ไหนครับ''

เรจัง นั่งนิ่งอยู่ที่เบาะหลัง สายตาจ้องมองไปยังวิวทิวทัศน์นอกกระจกรถ ด้วยสายตาไร้อารมณ์

''งั้นผมกดมิตเตอร์เลยนะครับ''นายโจ กล่าวยิงมุกก่อนจะทำเสียง ตี๊ด คล้ายกับแท๊กซี่ ประหนึ่งประชดคุณหญิงเร ที่นั่งสบายใจอยู่ด้านหลังปล่อยให้นายโจเป็นโชเฟอร์

"ประสาท....'' เรวดี กล่าวก่อนจะเอาเท้าเตะด้านหลังเบาะคนขับที่นายโจนั่งอยู่

''นี่คุณ....'' นายโจตั้งท่า อ้าปากเตรียมสบด ก่อนจะเก็บอาการ และกล่าว ''คุณนาย จะให้ผมไปส่งไปที่ไหนครับ''

''ทองหล่อ'' เธอกล่าว

''อ้าว... บ้านคุณไม่ได้อยู่เพลินจิต เหรอ'' โจ กล่าว

''แสนรู้อีกล่ะ...ฉันหิว ฉันอยากไปหาอะไรกินก่อนกลับ'' เธอกล่าว

นายโจเหลือบมองกระจกหลังดูรูปร่างอันผอมซีดของหล่อน ก่อนจะคิดในใจว่า 'สงสัยไม่ได้กินข้าวมาตั้งแต่สมัยอธุยาเสียกรุง' พระเอกปากร้ายแอบคิด

รถฮอนด้าสีขาวขับเข้าวนเข้าเส้นบางนาตราด ก่อนจะวิ่งเข้าสุขุมวิทแล้วตรงดิ่งไปยังซอยทองหล่อก่อนจะเข้าจอดที่หลังร้านอาหารแห่งหนึ่งชื่อ QQ cafe

ร้านอาหารแห่งนี้ตกแต่งสไตล์โมเดิร์นร่วมสมัย ที่ส่งกลิ่นอายความแพงมาแต่ไกล ตั้งแต่ยังไม่เห็นเมนู

คุณหนูเรที่สวมแว่นตาดำที่ปิดไปครึ่งหน้า เดินนำชายหนุ่มสุดเฉยที่ใบหน้ายังชานเมือง เข้าไปนั่งกลางร้านอาหารฝรั่งอย่างอุกอาจ

พนักงานเสริฟ์หญิงเดินเข้ามาวางเมนูอย่างสุภาพ ทว่านางเอกหุ่นลู่ลมก็กล่าวสั่งอาหารไปอย่างทันควัน

''ขอ Salad Fried soft shell crabs กับ Beef rigatoni และน้ำเปล่า'' เธอกล่าวภาษาประกิตแตกฉานน้ำลายแตกฟอง ตัว S แทบพุ่งไปติดหน้าโจที่นั่งตรงข้าม

และยังไม่ทันที่โจ จะหยิบเมนูมาอ่าน หล่อนก็จับเมนูคืนมือพนักงานไปอย่างเรียบ ๆ เป็นรู้กันว่า ยูไม่ต้องสั่งแล้ว

หลังจากนั้นไม่นานนักอาหารก็มา โดยพนักงานเสริฟ์วาง Rigatoni (พาสต้าหลอด) ตรงหน้าเรจัง และวางสลัดปูนิ่มทอดตรงหน้านายโจ

เขาถึงกับอุทานถึงความงามของการจัดอาหารและยิ่งเมื่อลองชิมก็ยิ่งรู้สึกอร่อยจนออกมาทางสีหน้าอย่างไม่เก็บอาการ

ทว่าเร ซึ่งใช้ส้อมจิ้มพลาสต้าหนึ่งหลอดเข้าปาก กลับมีสีหน้าที่เลื่อนลอย ภายในใจของเธอกลับเห็นเป็นภาพของตัวเธอเมื่อหนึ่งปีก่อน ซึ่งนั่งอยู่ตรงนี้ ที่เก่าแต่เพียงลำพังพร้อมน้ำตา

เธอวางส้อมด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าเธอไม่สามารถกินอะไรได้อีกแล้ว

ทว่าอีกด้าน นายโจกลับสวาปามสลัดปู่นิ่มอย่างเมามันส์ แบบไม่แคร์สื่อ ไม่สนใคร

เขากินอาหารได้มันส์มาก กินได้เหมือนว่าเป็นอาหารที่อร่อยที่สุดในโลกหล้านภาลัยแล้ว

''มันอร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ'' เรจัง กล่าวก่อนจะยิ้ม ๆ และขำ ๆ ที่มองหน้าอันขมักเขม้นในการกินของโจ และเนื้อปูที่ติดปาก

''สุดยอดเลยคุณเร ตั้งแต่เกิดมาผมกินปู่นิ่มนับครั้งได้ แต่เจ้านี้อร่อยสุด''

''ขนาดนั้นเลย แต่ยังไงก็กินให้มันผู้ดีนิดนะ ฉันอายวะ'' เรกล่าว ขณะที่นายโจกำลังใช้มือหยิบขาปูเข้าปาก และเหมือนชายหนุ่มก็แอบเขินเป็นเหมือนกัน

''โทษที ๆ ผมลืมตัว นี้ถ้าคุณเรไม่เตือน ผมว่าจะดูดขาปูซะแล้ว'' เรได้ฟังก็ขำ ๆ หัวเราะ ๆ ก่อนจะยื่นมือไปในจานปูแหละหยิบขาปูมาดูด แบบขำ ๆ ก่อนจะกินมันลงไป

ทว่ายามนั้นเอง ความรู้สึกของเธอกลับถูกเติมเต็ม

''อร่อย....'' เธอกล่าวนำเสียงตื่นตะลึง ก่อนรีบใช้ส้อมจิ้มพลาสต้าของเธอกิน และยามนั้นเองเธอรู้สึกว่ามันอร่อยและ น้ำตาของเธอจะค่อย ๆ ไหลออกมา พร้อมกับความทรงจำเมื่อวันวานที่เคยได้ร่วมทานอาหารกับใครคนหนึ่ง

Create Date : 11 ตุลาคม 2553		4 comments
Last Update : 16 มกราคม 2554 22:30:09 น.
Counter : 989 Pageviews.
Share Tweet