หรือจะโสดจนสามสิบ... (เรื่องจริงหรือนี่) วันที่ 92
วันนี้ก็เป็นวันที่สองของการทำงาน ที่ยอมรับว่าปวดเซลล์ยอดสมองอิ่ม เสียนี่กระไร
เพราะว่านอกจากเมื่อวันจันทร์ได้นอนไปแค่ห้าชั่วโมง มาวันนี้ก็ได้นอนอีกแค่ห้าชั่วโมง แบบว่าเหนื่อยสะสมแบบกระแสรายวันมาก ๆ
ยิ่งวันนี้ต้องทำงานเกี่ยวกับตัวเลข ดีดลูกคิดดิจิตอล (เครื่องคิดเลขไง) ไปเรื่อย ๆ ก็ปวดหัวจี๊ด ๆ เสียให้ได้
พอปวดหัว มึน ๆ ง่วง ๆ ก็เลยพลาดท่าปล่อยไก่แบบไม่ได้ตั้งใจ ไปหนึ่งดอก
โดยเริ่มจากแอบเหลือบมองไปด้านหลัง เห็นน้องเลขาฯ ทำงานดูเครียด ๆ เราก็เลยหวังดีหันไปทักทายคุยเล่น ขำ ๆ ทำตัวเป็นโจ เชิญยิ้ม
แต่รู้สึกมุกจะฝืด และไม่เข้าขั้น เธอเลยไม่ขำเท่าไร เราเลยต้องแอบแก้เขินทำเป็นเดินกลับไปหยิบไฟล์งาน อย่างเงียบ ๆ กลัวคนเห็นว่าแอบหูดำ ในเวลาทำงาน ฮะฮะ
แต่ด้วยความที่มันจะถึงคราวโก๊ะแตก ไอ้เราก็เดินไม่ระวัง ไปเตะเก้าอี้เลื่อนอย่างจังเสียงดังเหมือนตีฆ้อง จนสายตาทั้งออฟฟิศจ้องมองมาที่เราซะคนเดียว โอ้ ละหนอ my love (หนูเปล่าหม้อนะ)
ตกเย็นอยากจะกลับบ้านแทบแย่ แต่ดันงานเยอะ เลยต้องทรมาณสังขารอีกเล็กน้อย นั่งทำงานให้เสร็จ แต่ในความลำบากก็ยังมีความโชคดีอยู่บ้าง
พอผมเตรียมจะกลับบ้าน ก็เป็นจัวหวะที่น้องเลขาฯ จะกลับบ้านพอดี ผมเลยได้โอกาสแก้ตัว เดินไปส่งเธอขึ้นรถ อิอิ
เลยได้มีโอกาสถามไถ่ว่าทำไมเธอดูเครียด ๆ เลยได้คำตอบว่า เธอรู้สึกว่าเธอยังทำงานได้ไม่ค่อยดี เลยรู้สึกเครียด ๆ เล็กน้อย
ดูเธอเป็นเด็กที่ตั้งใจทำงานดีจัง ผิดกับเรา หุหุ
| Create Date : 20 เมษายน 2553 |
| Last Update : 20 เมษายน 2553 21:50:48 น. |
|
5 comments
|
| Counter : 918 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แหมวันนี้งานไม่รื่นแต่จังหวะของหัวใจรื่นนะคะ
เค้าเรียกว่าฤกษ์ไม่ดีจะมีครั้งเดียวใน 1 วัน เออ หรือว่าฤกษ์ดีไม่มีครั้งเดียวใน 1 วัน กันแน่ (เอาไงดี)
สู้ต่อไปมนุษยชาติ