หรือจะโสดจนสามสิบ... (เรื่องจริงหรือนี่) วันที่ 121
วันพุธแห่งการทำงานก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วแบบเหลือเชื่อ
เพราะว่าพอเที่ยงบริษัทในกรุ๊ปที่อยู่ใกล้เคียงก็เริ่มออกประกาศให้พนักงานเลิกงานกลับบ้านโดยด่วน
โดยบริษัทผมเองก็แอบตามข่าวได้ช้าซะเหลือแสน กว่าจะประกาศให้พนักงานกลับบ้านก็ปาไปบ่ายสองแล้ว
ผมเลยได้กลับมาหรรษาลันล้ากับโลกไซเบอร์น้อย ๆ ตั้งแต่บ่ายสองครึ่ง
อนิจจาเพื่อนบ้างคนบ้านไกล แม้นออกบ่ายสองแต่กว่าจะถึงบ้านก็เกือบห้าโมงเย็นเพราะรถติดยิ่งกว่าตังเม เตมัง
หลังจากผมได้เข้าเน็ตเช็คข่าว ก็ต้องตื่นตะลึงกับพลังทำลายล้างของคนกลุ่มน้อยติดอาวุธ ที่ได้เผาตึกหลากหลายแห่งอย่างเย้ยกฎหมาย ท้าทายกฎแห่งกรรม
นี้ถ้าโจรภาคใต้มันมาดูเป็นกรณีศึกษาจะทำไงเนี่ย ไม่น่าเชื่อว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้นที่เมืองหลวงของประเทศที่ขึ้นชื่อว่า''สยามเมืองยิ้ม''
หลังจากนั้นเวลาประมาณหกโมงเย็นแก่ ๆ ต่อมสวาปามก็กำเริบให้เกิดอาการหิวขึ้นมา
ผมเลยเดินออกไปจ่ายตลาดเพื่อหาซื้อของกิน และหวังว่าจะกักตุนมาม่าไว้ให้อุ่นใจเสียหน่อย
แต่หลังจากซื้อมะม่วงไว้เป็นของหวานรอบดึกเสร็จ ผมก็พบว่าเซเว่นทั้งหลายได้ปิดบริการตั้งแต่ทุ่ม
ร้านอาหารต่าง ๆ ถูกคนยืนรอซื้ออย่างหนาหูหนาตา มีการสั่งอาหารใส่ถุงกลับไปตุนอย่างเห็นได้ชัด
สุดท้ายผมรอคิวไม่ไหวเลยได้แค่ปลาหมึกย่าง และลูกชิ้นปิ้งเป็นอาหารหนักในวันนี้
ปล ณ เวลานี้ถนนหน้าคอนโดผมมันเงียบยิ่งกว่าเป่าครกเป่าสากเสียอีก
| Create Date : 19 พฤษภาคม 2553 |
| Last Update : 19 พฤษภาคม 2553 21:42:21 น. |
|
7 comments
|
| Counter : 1071 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [