|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | 29 | 30 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
ครรด์เป็นพิษ,,,มาเป็นบุ๊คลิน
ตื่นมาตอนดึกน้ำตาท่วมห้องเปียกหมอนจนชุ่ม
ฝันเห็นเด็กรู้สึกว่าเขาเป็นลูก
แต่ทำไมจำชื่อลูกไม่ได้ กอดเขาด้วยหัวใจหดหู่
เสียใจว่าเป็นแม่ภาษาอะไรปล่อยปละเขาได้ถึงเพียงนี้
เขาอยู่มานานเท่าไหร่แล้ว จนโตขนาดนี้
โดยไม่ได้เหลียวแล ตี่นมาภาพยังติดตา ถึงเด็กคนนั้น
เล่าให้ใครฟัง เขาก็บอกให้ใส่บาตร กรวดน้ำให้ซะ
บางคนก็บอกว่าอาจมีใครอยากมาเกิด
อายุเกินสามสิบไปนานแล้ว อิ อิ เกินเท่าไหร่ไม่บอก
ไม่อยากมีเองแล้ว ถ้ายืมมาเลี้ยงพอไหว
เบื่อยังส่งคืนได้
เพื่อความสบายใจก็เลยไปตักบาตรทำบุญแผ่ส่วนกุศล
ก็ไม่เชื่อเท่าไหร่
แต่มีแอบกระซิบเบาๆว่า ถ้าอยากเกิด
ก็เลือกมาเกิดกับครอบครัวที่แม่คบหาใกล้ชิด แม่จะได้ดูแลหนู
ไวเหมือนโกหก น้องที่คบหากันมานานท้องแล้ว
เราสนิทกันจนย้ายบ้านมาอยู่ใกล้กัน
เคยวางแผนว่าตอนเกษียณ จะไปปลูกบ้านอยู่ติดกัน
ตอนนี้อยู่บ้านพักของทางราชการห่างกันสองห้อง
กินข้าวด้วยกันตลอด ไปไหนก็รถคันเดียวกันน้ำมันหารสอง
เราตื่นเต้นกันใหญ่ แต่ก็กังวลด้วย
เพราะท้องแรกครรด์เป้นพิษน้องเสียในท้องตอนแปดเดือน
หมอสั่งให้พักท้องเพื่อฟิตร่างกาย
เพราะน้องทั้งคู่อ้วนมาก กลัวจะเป็นอันตรายกับเด็ก
มีภาวะเบาหวานและความดัน และแล้วเวลาก็ล่วงเลยมาถึงสี่ปี
เขาถอดใจคิดว่าไม่มีก็ไม่เป็นไร
ครั้งนี้คุณหมอดูแลเป็นพิเศษ
กลัวเป็นแบบหนก่อน หมอกำชับว่าถ้าลูกไม่ดิ้นหรือท้องแข็ง
ก็ให้มาทันที โชคดีใกล้โรงพยาบาล
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าได้แต่สวดภาวนา
ราคอยดูแลเรื่องอาหาร เพราะเขาห้ามอาหารเค็มจัดหวานจัด
จำกัดแม้แต่ผลไม้ ฝ่ายโภชนาการเขียนรายละเอียดมาเลยเป็นหางว่าว
ว่าเงาะได้กี่ผล แคนตาลูบกี่ชิ้น
ลองคิดดูเถอะคนท้องปกติเวลาแพ้ท้องความอยากจะมากกว่า
คนปกติทั่วไป แต่นี่มาโดนจำกัดอาหารอีก
บางวันเราจะกินขนมอะไรต้องแอบไปกินนอกบ้าน
สามีเขาและพวกเรา รวมเพื่อนบ้านด้วย สงสารคนท้อง
ต้องแอบกลืนน้ำลาย เพราะกินไม่ได้ คำสองคำคงไม่เป็นไรมั๊ง
เราเริ่มใจอ่อน น้องเขาวินัยดีไม่ยอมเสี่ยง
พี่แอม พี่แอม น้องเขาตามมาเรียกในครัวหลังบ้าน
เขาบอกว่าลูกไม่ยอมดิ้นมาสักพัก เราคลำดูเบาๆ เจ้าตัวดีขยับตัว
สงสัยจะหลับ
แม่เขาบอกว่าเวลาเราไปคุยด้วยเขาจะดิ้นซะแรง
ก็เลยพามาหาปรากฎว่าดิ้นจริง
สรุปถ้าลูกไม่ดิ้นต้องพามาหาป้าแอม
จากเดือนแรก ก็ผ่านมาอย่างปลอดภัยถึงเดือนที่แปด
เราลุ้นด้วยใจระทึก
แต่ก็ปลอบใจกันไปมาว่าถ้าเขาเป็นลูกเราเขาก็จะปลอดภัย
ถ้าไม่ใช่ก็ต้องปล่อยเขาไป เราทำดีที่สุดแล้วนี่
หมอนัดพบอีกครั้งก็ระบุวันคลอด
ว่าประมาณวันที่สิบหกธันวาคมคลอดแน่
เผื่อใจด้วยเพราะมีความดันสูงอาจต้องผ่าเอาเด็กออก
น้องเขาต้องฉีดอินซูลินทุกเย็น เพราะน้ำตาลไม่ยอมลด
เราก็ได้แต่ภาวนาให้เขาปลอดภัยทั้งแม่ทั้งลูก
วันที่ยี่สิบเจ็ดโดยประมาณเดือนพฤศจิกา
น้องเขามาเคาะประตูตอนสองทุ่ม
เขาไม่ค่อยสบายใจอยากผ่าเร็วๆกลัวลูกแช่อยู่นานจะไม่ปลอดภัย
มาให้บวกลบคูณหารวันมงคลให้ เราก็ศิษย์มีครู
บวกยังไงก็มีผลออกมาว่าวันเฉลิมดีที่สุด
วันที่ห้าธันวาเลขดี แล้วจะทำไงดีล่ะ หมอบอกให้คลอดเองก่อน
ในท้องก็ไม่มีปฎิทินดู หลานตูจะรู้ได้ไง
เอางี้พอถึงวันที่ห้าค่อยบอกอีกที่
ป้าสั่งลุย
วันที่ห้าแม่เขาปลุกแต่เช้าบอกเจ้าตัวดีว่าวันที่ห้าแล้วลูก
บ้าพอกันทั้งแม่ทั้งป้า แล้วทุกคนก็รอลุ้น
พอสายๆน้ำเดิน ชักจะเข้าเค้าลุ้นกันจนตัวโก่งกว่าจะคลอดก็สี่ทุ่ม
เฮ้อโล่งอก คลอดแบบธรรมชาติ ปลอดภัยทั้งแม่ทั้งลูก
เอารูปมาโชว์ น้ำหนัก 2500 กรัม
หลานเราหัวยาว เพราะต้องดูดออก
พ่อเขาบอกว่าหน้าเหมือนมนุษย์ต่างดาว เขาชื่อน้องบุ๊ค
วันแรกพยาบาลพามาส่งให้ที่เตียงคุณแม่
เรายืนอยู่ข้างๆ เขาหันมามอง ไม่น่าจะมองเห็น คงจะได้ยินเสียง
ลุงอยู่อีกข้าง ลุงพูดเขาก็หันไปอีก เราสองคนต้องมารวมอยู่ข้างเดียว บิดขี้เกียจแถมบ่นอีกต่างหาก
ไม่รู้จะเมื่อยอะไรของเค๊านักหนา แม่เลยไม่ต้องนอน
กังวลไปกับพ่อตัวดี
ตัวดีเขามองมา ไม่รู้ว่าเห็นเราหรือเปล่า
อุปทานเหมือนเขามองเห็นเกิดมาไม่กี่ชั่วโมงเนี่ยนะ
เราห่างหายจากวงการแม่ลูกอ่อนมานาน งงง่ะ
รูปถ่ายจากโทรศัพท์มือถือ ตัวเธอเลยออกจะเกรียมๆนะบุ๊ค
นี่กลับบ้านมาไม่กี่วันยิ้มให้แล้ว ออกจะเห่อเกินกว่าเหตุไปหรือเปล่า
ทุกครั้งที่หยิบโทรศัพท์
ดูเธอตอบสนองต่อกล้องดี จะเป็นนายแบบ
ซะละมั๊งพ่อตัวดี ตาเธอออกจะเกาหลีหน่อยๆแต่บางทีก็สองชั้น
ไม่รู้เธอจะมาเวอร์ชั่นไหน ชั้นละงงกับเธอจริงจริง
ตัวดีนอนทั้งวัน ตื่นตอนหิวบางที่ก็ต้องปลุกมากิน
สงสารตอนพ่อเธอจับเรอมือก็ใหญ่ ลูบเธอออกจะแรง
ไม่เรอไม่เลิก สงสารอีกแระ
นั่งดูได้เป็นชั่วโมง ตัวดียังเล็กตอบสนองไม่ได้มาก
แต่ก็มีความสุขที่ได้เฝ้าดูคอยเป็นพี่เลี้ยงคุณแม่มือใหม่
ช่วยกันจับพ่อตัวดีอาบน้ำ
อากาศช่วงนี้หนาวมาก อาบเสร็จเห็นสั่นงั๊กๆ
ต้องเอาผ้าห่อแล้วมากอดไว้ให้อุ่นซะก่อน
ตุ้มจิ๋วเธอยิ่งจิ๋วเข้าไปใหญ่ จากนั้นก็เช็ดสะดือทามหาหิงค์
โรยแป้งให้ตุ้มจิ๋วนิดหน่อย แล้วค่อยแต่งตัว
กลางคืนก็นอนเงียบ บิดขี้เกียจเป็นระยะ บ้านข้างๆบอกว่า
เหมือนไม่มีเด็กอ่อน น้องบุ๊คเธอออกจะเลี้ยงง่าย
บุ๊คพูดแว้วววว
ได้ยินเสียงอ้ำๆหม่ำๆ ดังอยู่หน้าบ้าน
ยัยป้ารีบปิดคอมพิวเตอร์ เดินออกไปดู
บุ๊คเธอกำลังหม่ำ แม่เธอป้อนเข้าจมูกไปหลายที
ก็ไม่ยอมนั่งนิ่งๆ
ขาก็กวัดไกวเขี่ยโน่นมือก็คว้านี่
ปากก็อ้า เราก้เลยคว้าตัวมานั่งตัก อ้ำ อ้ำ อ้ำ
บุ๊คเงยหน้ามามอง ยิ้มเห็นเหงือกบาน
แอม แอม แอม เธอจีบปากจีบคอพูดหลานชั้นพูดได้ แว้ว
ยัยป้าบ้าเห่อส่งเสียงอวด
ทุกคนเขาก็เลยหยุดทำงานบ้าน ออกมาดู
ยัยป้าหน้าบาน หลานเรียกชื่อเธอ
ตั้งแต่รับบุ๊คออกจากโรงพยาบาลเธอก็เป็นขวัญใจ
ของชาวเราเหล่าบรรดาลูกโตเข้าโรงเรียนกันหมด
บุ๊คเล็กสุด เป็นตุ๊กตาตัวใหม่
ผลัดกันเชยชม มาต่อคิวพาไปอาบแดดยามเช้า
มาอาบน้ำให้เธอ
ระหว่างที่แม่เธอยังไม่แข็งแรง
ผัดขิงบ้านโน้น แกงเลียงบ้านนี้ ก็ดูแลกันไป
เพราะญาติผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายอยู่ไกล
อยู่ๆบุ๊คก็ผื่นขึ้นสองข้างแก้ม บ้างก็ว่าเป็นกลากน้ำนม
บ้างก็ว่าแพ้น้ำยาปรับผ้านุ่ม แพ้ฝุ่น แพ้นม
นี่ก็น้องต้นข้าว เขาพามาแจม
บุ๊คเธอก็โดนประเคนไปหลายขนานแต่ก็ไม่ดีขึ้น
เป็นๆ หายๆ บรรดาป้า น้า อาซิ่ม อี๊ อื้ม ก็แล้วแต่ใครจะลำดับญาติ
บุ๊คญาติเยอะ บรรดาญาติก็โทษกันว่าใครหน้าสกปรก
แล้วหอมแก้มหลานผื่นเลยขึ้นหน้า
ทุกคนหันมามองหน้ายัยป้า
เราสั่นหน้าด๊อกแด๊ก
ชั้นไม่เค๊ยไม่เคยหอมแก้ม
......
แต่ถ้าตุ้มจิ๋ว ขอรับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียว
มีคนร่วมรับผิดชอบด้วย ป้ากบแกก็ชอบตุ้มจิ๋วเหมือนเรา
เธอบอกว่าต้องหอมตอนถอดแพมเพิร์สใหม่ๆด้วยนะ
เธอโรคจิตกว่าเราอีกแน่ะ แหะ แหะ แหะ
บุ๊คเธอแพ้แสงแดด
แค่ไอร้อนผ่าวๆเธอก็แดงเป็นปื้น
เอายามาทาก็ยุบ
คุณหมอบอกว่าผิวเธอยังอ่อน
อีกหน่อยก็หายไปเอง และก็เพราะเธอญาติเยอะ
นี่ไม่ใช่กลุ่มเสื้อแดงหรอก ป้าเจีํยบกับป้ากบ
บังเอิญใส่มาชนกัน
......
เจ๊กลากไปไทยลากมา ไม่รู้ยังไงบุ๊คเป็นหวัด
เธอต้องโดนล้างจมูก เราทนดูไม่ไหว
สงสารเวลาเห็นเธอร้อง แต่คราวนี้อยากได้รูปมาลงในบล๊อค
ต้องฝืนใจ หยิบกล้องไปถ่ายมา
ข้างบนไม่ใช่ขายัยป้าหรอกนะ อย่าเข้าใจผิด ขนบานเชียว
รูปนี้เธอคลานศอกตอนหกเดือน เหมือนทหารพรานรอดลวดหนาม
ไงงั้นเชียว เธอจะคลานมาเอาหัวขวิดไปมาเคล้าเคลียเหมือนแมว
แมวมันร้องเมี๊ยว ๆๆบุ๊คเธอชอบมาก หัวเราะลงลูกคอดังเอิ๊ก เอิ๊ก
ดิ๊งดิ่ง ปี๊ดปิ้ว หมูตู๋ นี่คือฉายาที่บรรดาญาติช่วยกันตั้ง
บุ๊คชอบทุกชื่อ หัวเราะดังเอิ๊กอ๊ากทุกทีที่เรียก
นี่ยังนั่งไม่ได้หรอก ยัยป้าบ้าเห่อจับหลังพิงโซฟา
แล้วเอาขวดโค๊กอัดเธอไว้ จริงๆเธอก็นั่งได้บ้างแล้ว
แต่กลัวจะหงายหลังลงพื้น
แอบถ่ายตอนแม่เธอมาฝากให้เลี้ยง
เขาบ๊ายบาย ไม่ยักกะร้องตาม
แถมหัวเราะชอบใจ ตอนเขาขึ้นไปนั่งบนรถ
พ่อแม่เธอจะสบายไปหรือเปล่า
นี่ก็พี่ชายคนโปรด แวะมาเล่นกับน้อง
จอมรื้อ ปลั๊กกับสายไฟของโปรด ต้องรีบชักปลั๊กออกให้หมด
เตรียมตัว หนึ่ง สอง สาม
ยัยป้าเป็นทั้งผู้กำกับ ทั้งตากล้อง น่าสงสารเนอะ
ฉีดไปแล้ว ไม่ยักกะร้องแฮะ
ดูหน้าบุ๊คสิ
ใช้ได้ ไอ้หลานรัก
หันกลับมายิ้มสู้กล้อง ทั้งที่หน้าแดงตาแดง
ให้มันได้ยังงี้สิ
นี่กล้องช่วยไว้ ไม่งั้นร้องบ้านแตก
ยัยป้า ถ่ายไป เชียไป
ภาพออกมาสั่นไหว แต่ยังไง ก็ต้องเอามาโชว์
ตั้งแต่เธอโต ต้องถ่ายเป็นวีดีโอ
เธอเห็นกล้องแล้วหยุดยิ้มซะเฉยเฉย
ตั้งหน้าตั้งตาจะแย่งเอาไปเล่นอย่างเดียว
ไม่ได้รังเกียจ รังงอน แม่เธอนะบุ๊ค
ก็ชั้นทำภาพเบลอที่หน้าไม่เป็น
แม่เธอทำกับข้าวหน้ามัน ทำงานบ้านหัวฟู
บอกไม่ให้ป้าโพสต์หน้าตรงตรงเค๊าอายน่ะ
.....
ชั้นก็เลยถ่ายให้เธอหัวหายไปซะเฉยเฉย
แม่เธอก็ไม่เห็นว่าอะไรซักคำ
แต่โปรดสังเกตุ นายแบบของชั้นสิ
เธอโพสต์ท่า ก่อนจะไปเช็ดตัว เท่ว่ะ
โปรดสังเกตุ รั้วสีฟ้าข้างขวาแม่หมู คือเล้าหมู
ความคิดลุงนิ๊งหน่องก่งก๊งของบุ๊ค
อยากมีสรรพนามเป็นจีนแต่ไม่รู้คำแปล ว่าก่งก๊ง หมายถึงบ้า
ก่งก๊งก็ก่งก๊ง
เขากลัวหลานจะเอาหัวหม่งกับบันได
เพราะเธอไวมากเลยคิดประดิษฐ์อุปกรณ์ชิ้นนี้ขึ้นมา
เราจดลิขสิทธิ์ป็นที่เรียบร้อยแล้ว
.....
ทำเสร็จก็เอาลูกหมูลงปล่อย
แล้วโยนข้าวของลงไว้ให้เธอเล่น
เผื่อว่าแม่และพ่อต้องเดินออกไป หลังบ้าน
เธอจะได้ไม่หาเรื่องเจ็บตัว
....
ป้าจะพยายามแต่งภาพให้เก่งเก่ง
ทำรูปการ์ตูนมาแปะหน้าแม่เธอ
เห็นภาพนี้แล้วสยอง นึกถึงผี หมูหัวขาดทุกที
ขอโทษนะแม่แอนจาก แม่แอมของบุ๊ค คริ คริ คริ ฮิ ฮิ ฮิ
เช็ดตัวเสร็จ ก่งก๊งมารับเอาไป เธอก็ทำตาปรือ
แล้วก็หลับอย่างที่เห็น พ่อเธอบอกว่าตอนตีสอง
ปลุกเธอมาป้อนยา เธอร้องเรียกหา แอม
พ่อเธอบอกว่าแอมช่วยไม่ได้แล้ว
แอมหลับไปแล้ว
......
| Create Date : 01 กันยายน 2552 |
| Last Update : 23 มกราคม 2553 22:40:09 น. |
|
19 comments
|
| Counter : 2209 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: มัยดีนาห์  วันที่: 14 กันยายน 2552 เวลา:23:16:15 น. |
|
|
|
| โดย: อิ่ม_Aim วันที่: 14 กันยายน 2552 เวลา:23:23:55 น. |
|
|
|
| โดย: aenew วันที่: 14 กันยายน 2552 เวลา:23:30:32 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า  วันที่: 15 กันยายน 2552 เวลา:6:25:23 น. |
|
|
|
| โดย: อิ่ม_Aim วันที่: 15 กันยายน 2552 เวลา:7:50:29 น. |
|
|
|
โดย: JewNid  วันที่: 15 กันยายน 2552 เวลา:8:12:08 น. |
|
|
|
| โดย: มะโรง วันที่: 15 กันยายน 2552 เวลา:8:41:41 น. |
|
|
|
| โดย: peeamp IP: 113.53.150.201 วันที่: 15 กันยายน 2552 เวลา:9:01:32 น. |
|
|
|
โดย: อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง  ) วันที่: 15 กันยายน 2552 เวลา:11:44:27 น. |
|
|
|
| โดย: oRanGIsM วันที่: 15 กันยายน 2552 เวลา:12:55:13 น. |
|
|
|
| โดย: maew_kk วันที่: 15 กันยายน 2552 เวลา:14:17:40 น. |
|
|
|
| โดย: peeamp วันที่: 15 กันยายน 2552 เวลา:15:50:51 น. |
|
|
|
| โดย: oRanGIsM วันที่: 15 กันยายน 2552 เวลา:17:26:00 น. |
|
|
|
| โดย: จ้าว..จอม วันที่: 27 กันยายน 2552 เวลา:7:32:00 น. |
|
|
|
| โดย: piyty IP: 113.53.150.29 วันที่: 30 พฤศจิกายน 2552 เวลา:11:01:55 น. |
|
|
|
| โดย: peeamp วันที่: 30 พฤศจิกายน 2552 เวลา:12:54:25 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 61 คน [?]
|
บางที ปลายทางก็ไม่ได้สำคัญมากไปกว่า
.....
สิ่งที่อยู่ระหว่างทาง
..............^^....
และความสุขในปัจจุบัน
ก็เป็นสิ่งที่เราจับต้องได้
....^^.....^^......
โดยไม่ต้องรอคอย
ความสุขของอนาคต
ปูปรุง
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
อ่านตั้งแต่ต้นแล้วก็นับถือพี่แอมจังที่เอาใจส่น้องเค้าขนาดนี้
นาห์เองลหานตัวเองแท้ๆบางเวลายังแอบนึกรำคาญ
ว่าแต่ถ่ายรูปนู๊ดน้องเค้าแถมเอามาโชว์แบบนี้โตขึ้นน้องเค้าจะว่าเอาไหมป้าแอม