Group Blog
All Blog
|
แหม่มแก้มแดง ตอนที่ 8 (ต่อ)  นลิณาเปิดประตูห้องณภัทรแล้วเดินจ้ำนำพนารัตน์เข้ามา นีน่ามั่นใจค่ะ ยัยอะนานี่แหละที่ขโมยแหวนเพชรของคุณอาไป นลิณาบอก นลิณาคว้ากระเป๋าสะพายของอนามิกามายื่นให้พนารัตน์อย่างมั่นใจ ต้องอยู่ในกระเป๋ามันแน่ๆ ไม่เชื่อก็ลองค้นดูสิคะ พนารัตน์รับกระเป๋ามาแล้วก็ชะงัก เธอเหลือบมองนลิณาเหมือนยังไม่มั่นใจ นลิณาพยักหน้าอีกครั้งอย่างมั่นใจสุดๆ พนารัตน์ลงมือรื้อค้นกระเป๋าในขณะที่นลิณายิ้มอย่างสะใจ พนารัตน์เอามือควานรื้อค้นอย่างละเอียดแล้วก็หยุดชะงัก นลิณายิ้ม เป็นไงล่ะคะ อย่างที่นีน่าคิดไว้เลยใช่มั้ย เจอแหวนแล้วใช่ไหมคะ พนารัตน์ส่ายหน้า ไม่มีนี่ นลิณาตาโต หา!? นลิณาดึงกระเป๋ากลับมารื้อค้นและก้มมอง ควานหาจนแน่ใจว่าไม่มีจริงๆ เอ่อ...คือ... นลิณาเริ่มงง หรือมันจะเก็บไว้กับตัว มา...ต้องรีบจับให้มั่นคั้นให้ตาย พนารัตน์รีบเดินออกไป นลิณามองตามแล้วหันมามองกระเป๋าอย่างงงๆ และชักไม่มั่นใจ เพราะเธอไม่อยากไปเจออนามิกา ณดล อนามิกา และณภัทรต่างก็งงกับสิ่งที่พนารัตน์พูด นลิณาที่ยืนใกล้ๆ ก็ชักจะไม่มั่นใจ ว่าไงยะ เธอหยิบแหวนเพชรฉันติดมือมาใช่มั้ย? ไม่ต้องมาเถียงเลยนะ มีคนเห็นเธอเข้าห้องน้ำชั้นล่างเมื่อกี้นี้ พนารัตน์บอก ณดล อนามิกา และณภัทรหันมามองหน้ากันอย่างงงๆ อนามิกาหันไปที่พนารัตน์ วันนี้ดิฉันยังไม่ได้เข้าห้องน้ำข้างล่างเลยค่ะ แต่เมื่อกี้เธอแอบลงไปใช่มั้ย พนารัตน์ถาม อนามิกาหันไปมองณดลเชิงขอให้ช่วยยืนยันให้เธอหน่อย อะนาเค้าก็อยู่ในห้องผมตลอดนะครับคุณแม่ ไม่ได้ออกไปไหนนี่ครับ ณดลบอก มันก็แอบแว๊บกันได้ มา...ให้ฉันค้นตัวเดี๋ยวนี้ คุณแม่! จะไม่เกินไปหน่อยเหรอครับ ผมรู้จักอะนามานาน คนอย่างอะนาไม่มีทางขโมยของใครหรอกครับคุณแม่ แกก็ต้องเข้าข้างเมียแกสิ แกเพิ่งกลับบ้านเมื่อกี้ จะไปรู้อะไร พนารัตน์พูดกับอนามิกา ถ้าเธอไม่ได้ขโมยจริงๆ ฉันขอค้นตัวแค่นี้ จะปฏิเสธทำไม ดิฉันยังไม่ได้ปฏิเสธอะไรนะคะ ก็เอาสิคะ เพื่อความสบายใจ อนามิกาบอก พนารัตน์ค้นตัวอนามิกา สักพักก็หันมาที่นลิณาที่ยืนอึดอัดอยู่ มาสิ มาช่วยกัน พนารัตน์บอก ค่ะ นลิณารับคำ ทั้งสองช่วยกันค้นตัวอนามิกาอย่างละเอียด สักพักก็รู้ว่าไม่มีแหวน พนารัตน์พูดกับนลิณา ไม่มีนี่.. พนารัตน์หันมาหาอนามิกา เธอเอาแหวนเพชรของฉันไปเก็บไว้ที่ไหน แหวนเพชรอะไรกันคะ อนามิกางง คุณแม่ไปเอาที่ไหนมามั่นใจว่าอะนาเป็นขโมยครับ ณภัทรถาม พนารัตน์ดุณภัทร แกไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น งั้นผมขอพูดเอง ใครบอกคุณแม่เหรอครับว่าอะนาเป็นขโมย ณดลถาม ก็... พนารัตน์อึกอัก นลิณารีบโพล่งขึ้นมาเพื่อกลบเกลื่อน ไม่มีใครบอกหรอกค่ะ ก็แค่เข้าใจผิดกันนิดๆ หน่อยๆ นลิณาหันมาหาพนารัตน์ คุณอารัตน์ขา งั้นเราไปช่วยกันหาต่อดีกว่า ของลืมไว้ในบ้าน ยังไงก็คงไม่หายหรอกมังคะ ไปเถอะค่ะ ไปสิคะ นลิณารีบดึงพนารัตน์เดินออกไป อนามิกา ณดล และณภัทรมองหน้ากันอย่างงงๆ อนามิกาออกอาการเบื่อหน่าย เอ๊า...เอาเข้าไป อะไรๆ ก็ฉัน...เฮ่อ! อนามิกาบ่น พนารัตน์กับนลิณาเดินก้มมองหาแหวนตามพื้นบ้าน ทั้งสองเดินมาเจอศรียืนนิ่งอยู่ นี่! หลบไปหน่อยสิยะ จะมายืนเกะกะอะไร นลิณาไล่ศรี ศรีชูแหวนเพชรให้ดู หานี่อยู่ใช่ไหมคะ นลิณาช็อกที่เห็นแหวนเพชร พนารัตน์รีบคว้ามาดูอย่างดีใจ ใช่! นี่เธอไปเจอแหวนฉันที่ไหนเหรอศรี เอ่อ..เจอที่... ศรีจ้องหน้าของนลิณาแล้วส่งสายตาบอกให้รู้ว่าเธอเห็นว่านลิณาเป็นคนเอาแหวนใส่กระเป๋าของอนามิกา นลิณารีบโพล่งขึ้นเพื่อกลบเกลื่อน ที่ห้องน้ำใช่มั้ย ของคุณอารัตน์วางลืมเอาไว้น่ะ ขอบใจมากนะศรี เอ่อ..คือว่า... ศรีพยายามจะบอก นลิณารีบพูดทับเสียงศรี เธอไม่ต้องพูดอะไรแล้วศรี แล้วเดี๋ยวฉันจะให้รางวัลเธอนะ อยากได้อะไรบอกฉัน นลิณาขยิบตาให้ศรี แล้วหันมาหาพนารัตน์ ดูสิคะคุณอารัตน์ ถึงศรีเค้าจะเป็นแค่แม่บ้าน ไม่ได้ร่ำรวย แต่ก็ยังรู้จักซื่อสัตย์ นั่นสิ พนารัตน์ยิ้มให้ศรีอย่างชื่นชม ขอบใจมากนะศรี..ฉันจะตอบแทนเธอยังไงดี นลิณารีบพูดทับ ไม่เป็นไรค่ะคุณอา เรื่องตอบแทน เดี๋ยวนีน่าจัดการเอง นลิณารีบจูงศรีออกไป ศรี มา..มากับฉัน พนารัตน์เอาแหวนมาสวมนิ้วแล้วมองอย่างมีความสุขโดยไม่ได้สนใจนลิณาที่จูงศรีออกไป นลิณาจูงแขนศรีมาที่มุมลับตาในบ้าน แล้วชะเง้อมองพอเห็นว่ารอบๆ ไม่มีใคร ก็รีบกระซิบแกมขู่ศรี บอกฉันมาตามความจริงนะ เธอไปเจอแหวนเพชรของคุณอารัตน์ที่ไหน ก็...ที่.. ศรีอึกอัก นลิณาหน้าตื่น เธอเห็นทุกอย่างเลยใช่มั้ย ค่ะคุณนีน่า ศรียอมรับ งั้นเธอก็เห็น... ค่ะ...ศรีกำลังทำความสะอาดห้องน้ำอยู่ ก็เลยเห็นคุณนีน่ากำลัง... เธอไม่เห็นอะไรเลยต่างหากล่ะศรี นลิณาพูด ศรีงง ไม่เห็นยังไงคะ ก็ศรีเห็นคุณนีน่าจริงๆ นลิณาควักเงินทั้งหมดในกระเป๋าสตางค์ซึ่งมีอยู่สี่พันกว่าบาทส่งให้ศรี เธอเอาไปหมดนี่ แล้วลืมเรื่องนี้ไปซะ เธอเองก็ได้ความดีความชอบจากเจ้าของบ้านแล้ว แถมยังจะได้เงินฉันตรงนี้อีก นะจ๊ะศรี ฉันขอร้อง ศรียังลังเล เอ่อ...คือ... ศรีมองเงินอย่างกำลังชั่งใจ ว่าไงศรี งั้นฉันถามเธออีกทีนะ เธอเห็นใครในห้องนั้นมั้ย เอ่อ...ก็...ไม่เห็นใครเลยค่ะ ศรีเก็บเงินใส่กระเป๋า ศรีไม่เห็นอะไรทั้งนั้น นลิณายิ้มโล่งใจที่ปิดปากศรีได้สำเร็จ ณภัทรกับแพรวาเดินออกมาจากตัวบ้าน เขาต้องมาส่งแพรวาตามมารยาท โดยมีพนารัตน์กับนลิณาเดินตามมา แล้วพอถึงวันนัดอย่าลืมพาน้องแพรไปทานข้าวล่ะ ห้ามลืมเด็ดขาดนะภัทร พนารัตน์บอกลูกชาย ครับคุณแม่ ณภัทรรับคำ พนารัตน์หันไปยิ้มกับนลิณาอย่างสมใจที่ยัดเยียดนัดให้ณภัทรกับแพรวาได้ ทั้งสองทิ้งให้ณภัทรและแพรวาเดินห่างมา แพรวาเหลียวหลังไปมองเมื่อเห็นว่าทิ้งระยะห่างจากพี่สาวกับพนารัตน์พอสมควรก็เอียงคอพูดกับณภัทรเบาๆ ถ้าคุณไม่อยากไป ก็ไม่ต้องไปก็ได้นะภัทร แพรเข้าใจ คุณภัทรไม่ได้คิดอะไรกับแพร แต่ต้องจำใจนัดแพรเพราะคุณแม่บังคับ ก็ไม่เชิงหรอกครับ คุณแพรก็เป็นคนดี แค่ทานข้าวกันแบบเพื่อน ผมยินดีแล้วก็เต็มใจครับ ณภัทรบอก แต่มันจะไม่แฟร์กับคุณอะนาน่ะสิคะ เค้าเป็นภรรยาของคุณนะ แล้วผู้หญิงที่กำลังท้อง ก็อาจจะต้องการคนดูแลใกล้ชิด แพรวาบอก ณภัทรตัดบท ไม่หรอกครับ อะนาเค้าไม่ใช่คนขี้หึง เค้าเข้าใจว่าเราสองคนไม่ได้คิดอะไรเกินเลย ดีจังนะคะคุณอะนาเนี่ย ทั้งสวย ทั้งวางตัวดี เข้าใจอะไรๆ ได้ดี แพรเข้าใจแล้วว่าทำไมคุณถึงเลือกอะนา เค้าดีกว่าแพรทุกอย่างเลยนะคะ ไม่จริงหรอกครับ มันไม่ใช่ว่าใครดีกว่าใครหรอกครับคุณแพร เรื่องของใจ บางทีก็เอาเหตุผลไปวัดไม่ได้ ว่ากันตามตรงคุณแพรก็ไม่ได้มีอะไรที่แพ้อะนาเค้าเลยนะครับ ทั้งหน้าตา นิสัย แล้วก็ฐานะ แหม..คุยกันถูกคอเลยนะจ๊ะ นลิณาเดินมา แล้วหันไปหาณภัทร ขออนุญาตพาตัวว่าที่คู่หมั้นกลับก่อนนะ ไว้ค่อยคุยกันต่อวันนัดเดททานข้าวแล้วกันนะจ๊ะ นลิณาดึงแขนแพรวาไปที่รถของตนที่จอดไว้ แล้วเหลียวหลังมามองที่ตัวบ้านด้วยสายตาเคียดแค้น ฝากไว้ก่อนเหอะยัยอะนา นลิณาบ่นออกมา พนารัตน์ กอบชัย และณภัทรนั่งกินข้าวต้มหมูสับเป็นอาหารเช้า พนารัตน์ตักกินแล้วทำหน้าไม่สู้ดี นี่ฉันไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ย ว่ามื้อเช้าวันนี้ รสชาติมันไม่เป็นสับปะรดเลย ใช่..ไม่เป็นสับปะรดจริงๆ เพราะมันเป็นข้าวต้ม กอบชัยแซว พนารัตน์ดุ คุณกอบ! ผมล้อเล่น ผมก็รู้สึกเหมือนคุณรัตน์ สงสัยวันนี้ไม่ใช่ฝีมือของอะนาแน่ๆ ครับ...เช้านี้ศรีเป็นคนเข้าครัวครับ ณภัทรบอก แล้วยัยอะนาหายหัวไปไหน หา? เค้าช่วยงานพี่ณดลอยู่น่ะครับ พี่ณดลไม่สบาย หยุดงานไปสองสามวัน เลยต้องให้อะนาช่วยสะสางงานกองโตที่ออฟฟิศให้น่ะครับ ยัยอะนาเนี่ยนะจะช่วยงานไอ้จอมเนี้ยบอย่างณดลได้ จะไหวเร้อ? กอบชัยถาม คุณพ่อคุณแม่ก็รู้ คนอย่างพี่ณดล ถ้าใครทำงานให้แล้วไม่คล่อง งกๆ เงิ่นๆ พี่แกก็คงอาละวาดไล่ตะเพิดไปแล้ว แต่นี่อะนายังไม่โดนไล่ออกมา พนารัตน์พูดกับกอบชัย งั้นก็แสดงว่ายัยอะนาก็ไม่เลวนี่นะ ทำกับข้าวก็เก่ง แถมยังช่วยงานของณดลได้อีก กอบชัยกินข้าวอยู่เต็มปากจึงได้แต่พยักหน้าเห็นด้วย ณภัทรยิ้มปลื้มที่พ่อกับแม่เริ่มยอมรับอนามิกามากขึ้น อนามิกานั่งพิมพ์โน้ตบุ้คคอมพิวเตอร์ที่วางบนตักอยู่ข้างเตียงของณดล โดยมีณดลนั่งพิงหัวเตียงคอยสั่งงาน สักครู่เธอก็พิมพ์เสร็จจึงยื่นโน้ตบุ้คให้ณลดตรวจงาน เรียบร้อยค่ะ อีเมลที่จะต้องส่งให้ผู้สนใจร่วมทุนจากต่างประเทศ ณดลกวาดสายตาอ่านทวน อืม..ส่งได้เลย อนามิกาดึงโน้ตบุ้คกลับมา คลิกส่งอีเมล แล้วเรื่องบัญชีของบริษัทล่ะ ณดลถาม เรียบร้อยแล้วค่ะ เดี๋ยวเปิดไฟล์ให้ดูนะคะ อนามิกาคลิกหน้าที่มีตารางและตัวเลขทางบัญชี แล้วยื่นโน้ตบุ้คให้ณดลดู ณดลกวาดสายตาตรวจทานแล้วพยักหน้าพอใจ อนามิกาดึงโน้ตบุ้คกลับมา แล้วบิสสิเนสแพลนของไตรมาสหน้า ณดลถามอีก เรียบร้อยค่ะ สักครู่นะคะ อนามิกาคลิกเปิดไฟล์ให้ณลดดูหน้าที่เป็นตารางตามวันที่ไล่บรรทัดลงมา พอณลดพยักหน้าโอเค อนามิกาก็คลิกอีกหน้าให้ดู ฉันทำเยียร์แพลนไว้ล่วงหน้าแล้วด้วย เผื่อคุณจะแก้ไขหรือเพิ่มเติมอะไร ณดลมองสักครู่แล้วก็หันมามองหน้าอนามิกาอย่างทึ่งๆ อนามิกาหันมาสบสายตาของเขา ทั้งคู่นิ่งกันพักหนึ่งก็ชักอึดอัด มีอะไรเหรอคะ มีอะไรติดที่หน้าฉันหรือเปล่า อนามิกาเอามือจับที่แก้ม เปล่า..ไม่มีอะไร ฉันแค่ทึ่งที่เธอแทบจะทำงานแทนฉันได้เลยนะเนี่ย บอกตรงๆ ฉันไม่คิดมาก่อนเลยนะ ว่าคนอย่างเธอจะทำงานได้ อ้าว...ไหงคิดงั้นล่ะ ฉันก็มีการศึกษานะ เรียนหนังสือมาเหมือนกัน นั่นสิ สงสัยฉันคงต้องมองเธอใหม่แล้ว ณดลยิ้มแล้วมองอนามิกา อนามิกานิ่งอยู่พักหนึ่งก็ชักเขินจึงหันไปหยิบซองยา ได้เวลาทานยาลดไข้แล้ว อนามิกาบอก ไม่ต้อง ฉันหายแล้วหละ หา? แน่ใจเหรอ ณดลพยักหน้า อื้อ...ฉันตื่นมาตอนเช้าก็รู้สึกโอเคแล้วหละ เพียงแต่ยังขี้เกียจทำงาน ก็เลยใช้ให้เธอทำแทนฉัน อนามิกาค้อนขวับแล้วปิดพับโน้ตบุ้ควางกระแทกคืน ดีนี่...ในเมื่อที่นี่ไม่มีคนป่วยให้ดูแลแล้ว งั้นฉันขอตัวหละนะ อนามิกากำลังจะเดินออกไป แต่ก็ต้องหันกลับมาเพราะเสียงของณดลที่กล่าวกับเธอ ขอบใจมากนะ อนามิกาแปลกใจเพราะไม่คิดว่าคนอย่างณดลจะกล่าวขอบใจเธอ ขอบใจที่ดูแลตัวฉัน แล้วก็ช่วยดูแลงานของฉันด้วย หลายวันมานี่ ถ้าไม่มีเธอ ฉันต้องแย่แน่ๆ อนามิกายิ้มตอบ ไม่เป็นไร ฉันก็รู้สึกดีที่ได้ดูแลคุณ ณดลยิ้ม เพราะอย่างน้อย...คุณก็เป็นพี่เขยฉัน อนามิกากล่าว ณดลหุบยิ้มแล้วมองตามจนอนามิกาออกจากห้องไปแล้ว ณดลจึงเปรยกับตัวเอง ใช่...เราเป็นพี่เขย จะไปรู้สึกดีอะไรหนักหนา หยุดคิดบ้าๆ ได้แล้ว ณดลรู้สึกสับสนและว้าวุ่นในใจ อนามิกาซึ่งอยู่ในชุดนอนเตรียมเอนกายนอนและกำลังจะห่มผ้า ณภัทรที่นอนอยู่บนโซฟาก็เรียกเธอ อะนา อนามิกาขยับขึ้นมากึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหัวเตียง หือ? ณภัทรพูดอย่างเป็นเรื่องสำคัญ ฉัน..ฉันขอถามอะไรเธออย่างได้มั้ย ได้สิ แต่เธอต้องสัญญาก่อนว่าต้องตอบตามจริง นี่! แล้วฉันเคยโกหกนายรึไง มีอะไรก็รีบๆ ถามมา คนจะนอน อนามิกาบอก เธอ...เธอชอบพี่ชายฉันใช่มั้ย อนามิกาสะอึกแล้วมีท่าทีอึกๆ อักๆ ออกพิรุธ ว่าไง เธอสัญญาแล้วนะว่าจะตอบตามจริงน่ะ อนามิกาพูดไม่ตรงกับใจ จะบ้าเหรอ ตอนนี้ฉันต้องแกล้งเป็นเมียนาย แล้วฉันจะไปคิดอะไรกับพี่เขยตัวเองได้ไง ได้สิ เธอก็รู้ว่าเราแกล้ง ถ้าเธอจะชอบพี่ชายฉัน มันก็ไม่เห็นจะเสียหายอะไรนี่ พูดบ้าๆ อะไรของนายเนี่ยภัทร เธอไม่ต้องฝืนความรู้สึกตัวเองหรอกนะ ถ้าเธอกับพี่ณดลชอบกันจริงๆ ฉันก็พร้อมจะสนับสนุนเต็มที่ ณภัทรบอก เลิกพูดเพ้อเจ้อซะที ฉันจะรีบนอนแล้ว พรุ่งนี้ฉันนัดกับอาร์ทไว้ จะว่าไป เธอกับพี่ชายฉันก็เหมาะสมกันดีนะ ปิดไฟนอนได้แล้ว อนามิกานอนพลิกตัวเพื่อหันหน้าหนีณภัทรเพราะกลัวว่าณภัทรจะจับพิรุธได้ ณภัทรยิ้มอย่างรู้ทัน ก็ได้...ราตรีสวัสดิ์นะ...พี่สะใภ้ อนามิกาตาโตตกใจได้แต่ตะโกนว่าไป ไอ้บ้า ณภัทรยิ้มขำๆ แล้วปิดไฟนอนอย่างอารมณ์ดี ในความมืดสลัว อนามิกาอมยิ้มเขินๆ เพราะรู้สึกเหมือนถูกณภัทรจับได้แล้ว เช้าวันใหม่ อนามิกากับเมธาวีกำลังใส่ถุงเท้ากีฬาและสวมรองเท้ากีฬาอยู่ในห้องล็อกเกอร์ของสปอร์ตคลับ ส่วนอัธวุธที่แต่งชุดออกกำลังกายสีแสบสันต์ยืนรออยู่ หญิงสาวในชุดกีฬาเดินเข้ามา มองอัธวุธด้วยสายตาตำหนิ จ้ะ..ฉันรู้ว่านี่มันห้องของผู้หญิง แต่ฉันก็ไม่ใช่ผู้ชาย งั้นขออยู่แป๊บนึง ไม่ว่ากันนะ อัธวุธพูด หญิงสาวในชุดกีฬาเดินเชิดหน้าผ่านไป อัธวุธพูดกับอนามิกาและเมธาวี นี่ฉันนัดพวกหล่อนมาวันเนี้ย ก็เพราะอยากจะถามให้แน่ใจว่าพวกเธอจะช่วยเดินแฟชั่นในวันเปิดตัวร้านเสื้อผ้าของฉันมั้ย โถ...พี่อาร์ท เราสามคนสนิทกันขนาดนี้ ยังไงก็ต้องช่วยกันอยู่แล้ว เมธาวีบอก แน่ใจนะยะ? แน่สิ! ถ้าเป็นงานของแก ฉันกับยัยเมช่วยเต็มที่แบบไม่มีเงื่อนไขอยู่แล้ว อนามิกาย้ำ ถ้าเธอสองคนรับปากอย่างงี้ฉันก็โล่งใจ คือฉันกลัวเธอจะปฏิเสธ เพราะว่างานแฟชั่นโชว์ครั้งเนี้ย ฉันยังมีนางแบบรับเชิญอีก 2-3 คนมาช่วยเดินด้วย นางแบบรับเชิญ... เมธาวีทวนคำ เมธาวีกับอนามิกาถามขึ้นมาพร้อมกัน ใครเหรอ? เมธาวีกับอนามิกามีสีหน้าสงสัย นลิณากับเกตนิการ์อยู่ในชุดออกกำลังกายรัดรูป ทั้งสองกำลังออกท่าทางยืดกล้ามเนื้อยืดเส้นยืดสายอย่างเซ็กซี่จนสองหนุ่มในชุดกีฬาที่กำลังยกน้ำหนักแอบซุบซิบลอบมองกันไม่วางตา นลิณาเห็นก็ชม้ายสายตายั่วยวนอีก สักพักอัธวุธก็เดินนำอนามิกากับเมธาวีเข้ามาหา เอาหละจ้ะ สาวๆ ซูเปอร์โมเดลทั้งหลาย เดี๋ยวฉันจะปล่อยให้ทุกคนได้เอ็กเซอร์ไซส์กระชับกล้ามเนื้อกันตามสบาย แต่ก่อนอื่น..ฉันอยากจะขอให้ทุกคนได้โปรดสงบศึกชั่วคราว อย่าเพิ่งทะเลาะกันจะได้ไหมจ๊ะ ได้เลยค่ะ เมไม่มีปัญหา ทางเราน่ะโอเคอยู่แล้ว ฉันว่าเธอถามทางนั้นเค้าเหอะยัยอาร์ท นลิณากับเกตนิการ์ยังอิดออด ทั้งสองมองด้วยหางตาอย่างไม่เป็นมิตร อัธวุธต้องเข้ามาแตะตัวแล้วพูดขอร้อง งานนี้ฉันขอนะ รู้แหละว่าพวกเธอไม่กินเส้นกัน แต่ขอเจรจาหยุดยิงชั่วคราว ให้พ้นแฟชั่นโชว์ของฉันไปก่อน แล้วค่อยรบกันใหม่ได้มั้ยจ๊ะ ถ้ารู้ว่ามีทั้งยัยอะนา ทั้งยัยเม ฉันคงไม่ลดตัวมาตามนัดวันนี้หรอกนะ นลิณาบอก ส่วนฉัน ฉันมากับนีน่า ถ้านีน่าเค้าไม่โอเค ฉันก็คงต้องขอบาย เกตนิการ์พูด เอ่อ...แล้ว...น้องแพรวาของเธอล่ะ อัธวุธถาม น้องแพรเป็นน้องสาวฉัน ถ้าฉันเซย์โน เธอว่าเค้าจะโอเคมั้ยล่ะ นลิณาถามกลับ งั้น.. อัธวุธเซ็ง ก็ได้ ฉันจะไม่บังคับจิตใจใครหรอกนะ อัธวุธชะเง้อมองไปทางประตู เอ...ทำไมป่านนี้นายภัทรกับพี่ชายยังไม่มานะ นลิณาได้ยินก็หูตาตื่นขึ้นมาทันที เดี๋ยวก่อนนะ คุณณดลก็จะเดินแบบในงานนี้ด้วยเหรอ ใช่...ทั้งพี่ทั้งน้องเลยหละ ฉันก็ทำเสื้อผ้าผู้ชายด้วยนะยะ อัธวุธบอก งั้นฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันเดินด้วยก็ได้ นลิณาพูด หา?! ง่ายๆ อย่างงี้เลยนะ แต่ก็ดีแล้วหละ อัธวุธหันมาทางเกตนิการ์ แล้วเธอล่ะเกด ก็บอกแล้วไงฉันมากับนีน่า ถ้านีน่าโอเค ฉันก็ไม่มีปัญหาเหมือนกัน อัธวุธยิ้ม ก็ดี งั้นแยกย้ายกันออกกำลังกายเถอะจ้ะ ถ้าไม่ฟิตแอนด์เฟิร์ม เดี๋ยววันเดินแบบจะไม่เกิดนะยะ อนามิกาวิ่งอยู่บนเครื่องวิ่งในฟิตเนสโดยที่ใส่หูฟัง MP3 อยู่ด้วย ข้างๆ เป็นเมธาวีที่วิ่งอยู่เหมือนกัน สักพัก ณดลในชุดออกกำลังกายก็เดินเข้ามาโบกไม้โบกมือหน้าตาตื่นพร้อมกับตะโกนห้าม อะนา...หยุด...หยุดเดี๋ยวนี้นะ ณดลเดินมาโบกมือร้องให้อนามิกาหยุดอยู่ด้านหลัง เมธาวีหันมาเห็นก็กดเครื่องวิ่งให้หยุดแล้วหันมา ฉันบอกให้หยุด ณดลพูด มีอะไรเหรอคะคุณณดล เมธาวีถาม อนามิกาหันมาเห็นณดลโบกสองมือให้หยุดก็กดปุ่มหยุดแล้วถอดหูฟังออก รีบลงมาเลยนะ ใครใช้ให้เธอวิ่งแบบนี้ ณดลว่า อนามิกางง เอ๊า! ก็แล้วทำไมฉันจะวิ่งไม่ได้ ยังมีหน้ามาถามอีก เธอท้องอยู่ไม่ใช่เหรอ อนามิกาหน้าตื่น เออ! จริงด้วย จริงด้วยเนี่ยนะ นี่เธอลืมว่าตัวเองกำลังท้องอยู่รึไง มาวิ่งบนเครื่องแบบนี้ ถ้าก้าวพลาดแล้วล้มลงมาจะว่าไง คนท้องน่ะเค้าต้องออกกำลังด้วยวิธีอื่น ณดลบอก วิธีไหนเหรอ อนามิกาถามด้วยความใคร่รู้ ณดลนั่งบ่นณภัทรอยู่ที่เก้าอี้ริมสระว่ายน้ำ แกน่ะควรจะดูแลเมียแกให้ใกล้ชิดกว่านี้ คนท้องน่ะควรออกกำลังกายด้วยการว่ายน้ำ ไม่ใช่ไปวิ่งอย่างงั้น ครับพี่ ณภัทรรับคำ ณภัทรตาลุกเมื่อหันไปมองที่ริมสระอีกฝั่ง ณดลหันมองตามทันที ทั้งสองเห็นนลิณากับเกตนิการ์เดินนวยนาดออกมาในชุดว่ายน้ำสุดเซ็กซี่ นลิณาส่งสายตายั่วยวนมาให้ณดล ณดลผงะและรู้สึกอึดอัดจึงหลบสายตา เกตนิการ์ก็แอบส่งสายตาให้ณภัทร ณภัทรกลืนน้ำลายเอื้อกแล้วยิ้มตอบให้ตามมารยาท นลิณากับเกตนิการ์ ลงสระว่ายน้ำ ณดลกับณภัทรถอนใจเฮือกแล้วหันมาคุยกัน หุ่นดีมากเลยนะคู่นี้ แต่เดี๋ยวรอดูอะนาก่อน รู้จักกันมาหลายปี ยังไม่เคยเห็นหุ่นเต็มๆ ซักที ณภัทรพูด อะไรของแก อยู่กินด้วยกันจนเมียท้อง แต่ยังไม่เคยเห็นหุ่นเนี่ยนะ ณดลงง ณภัทรนึกได้ อ๋อ..เอ่อ..เคยเห็นสิ...เค๊ย.. แต่ท้องร่วมสามเดือนแล้ว หน้าท้องคงเริ่มป่องๆ นูนๆ แล้วมั้ง ณดลบอก ไม่รู้เหมือนกันพี่ ไม่รู้ได้ไง แกไม่เคยเห็นหน้าท้องเมียตัวเองเรอะ อ๋อ..เคยสิ...เค๊ย...ก็..เริ่มนูนๆ แล้วพี่ แต่นิดเดียว ยังไม่เยอะ ณภัทรชี้ไปด้านหลัง นั่นไง ดูเอาเองแล้วกัน อะนามาแล้วพี่ ณดลค่อยๆ หันไปเพราะนึกว่าจะได้เห็นอนามิกาในชุดว่ายน้ำแต่ก็ต้องผิดหวังเพราะอนามิกาสวมชุดออกกำลังกายชุดเดิมโดยมีผ้าขนหนูเล็กๆ พาดคอเดินมานั่งข้างๆ อ้าว..แล้วไม่ว่ายน้ำเหรอ ณดลถาม ว่ายยังไงเล่า ฉันไม่ได้เตรียมชุดว่ายน้ำมา อนามิกาตอบ ทันใดนั้น ทุกคนก็ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากนลิณา ช่วยด้วย ทุกคนหันขวับไปเห็นนลิณาผลุบๆ โผล่ๆ อย่างคนเป็นตะคริวกำลังจะจมน้ำอยู่กลางสระที่ลึกที่สุด โอ๊ย! ฉันเป็นตะคริว ช่วยด้วย นลิณาตะโกน เกตนิการ์เกาะขอบสระด้านที่ทุกคนนั่งอยู่พูดขึ้น ฉันว่ายน้ำไม่แข็ง คุณณดลช่วยนีน่าด้วย ณดลรีบขยับจะลุกจากเก้าอี้ริมสระแต่อนามิกาจับแขนไว้ ณดลหันมองอนามิกาอย่างงงๆ ไม่ต้องหรอก คุณดูไม่ออกเหรอว่ายัยนีน่าเล่นละครตบตาคุณอยู่น่ะ นลิณาชักหน้าเสียที่ณดลไม่กระโดดลงมาเลยรีบตะโกนกดดัน ฉันไม่ไหวแล้ว จะจมแล้ว ช่วยด้วย ณดลผละจากอนามิกาอย่างไม่สนใจ เขารีบพุ่งกระโดดลงน้ำแล้วว่ายจ้ำไปช่วยนลิณา พอว่ายไปถึงตัวของนลิณา นลิณาก็ฉวยโอกาสโอบกอดเต็มที่ อนามิกาเดินไปพูดกับเกตนิการ์ที่กำลังเกาะขอบสระอมยิ้มอยู่ นี่...เกด เธอไม่เอาอีกคนล่ะ แกล้งเป็นตะคริวจมน้ำอีกคนสิ จะได้ให้นายภัทรลงไปช่วยมั่ง เกตนิการ์หุบยิ้มแล้วค้อนอนามิกา จะบ้าเหรอเธอ แล้วเกตนิการ์ก็ว่ายน้ำหนีไป อนามิกายิ้มเยาะแล้วมองตามเกตนิการ์ไป เธอเห็นณดลประคองนลิณามาที่ขอบสระ ภัทร มาช่วยกันหน่อยสิ ณดลเรียก ครับพี่ ณภัทรรีบมาช่วยณดลประคองนลิณาขึ้นจากสระน้ำแล้วพามาเอนกายที่เก้าอี้ริมสระ ผายปอดเม้าธ์ทูเม้าธ์ด้วยเลยมะ จะได้ครบสูตร อนามิกาประชด แหม...อะไรจะบังเอิญมาจมน้ำเอาตอนคุณณดลนั่งอยู่พอดี นี่เธอหาว่าฉันแกล้งจมน้ำเหรอยะ นลิณาฉุน โอ๊ย...คนที่เชื่อเธอก็มีแต่อีตาณดลคนเดียวในโลกแหละ นลิณาลุกพรวด ปราดเข้าไปจะเอาเรื่อง มากไปแล้วนะ ไม่รู้หรือว่าถ้าคุณณดลช่วยฉันช้าอีกนิดเดียว ฉันคงจมน้ำตายไปแล้ว อนามิกาชี้ที่น่องของนลิณา ตะกี้ยังเป็นตะคริวอยู่เลยไม่ใช่เหรอ นลิณาสะดุ้ง รีบก้มลงกุมที่น่องทันที โอ๊ย!. นลิณาเซไปให้ณดลประคอง อนามิกาส่ายหน้าด้วยความระอาทั้งนลิณาที่แสนมารยา และทั้งณดลที่หลงเชื่ออะไรง่ายๆ ณดลตัวเปียกซ่กกำลังนั่งใช้ทิชชู่เช็ดโทรศัพท์มือถือที่เปียกน้ำ โดยมีกองทิชชู่ที่ขยำๆ ซับน้ำจนเปียกวางอยู่บนโต๊ะหลายชิ้น สักพักอนามิกาก็เดินมานั่งด้วย อนามิกาพูดด้วยน้ำเสียงประชด เป็นไง ผู้รอดตายปลอดภัยแล้วใช่มั้ย เสียแรงเข้าใจอยู่ตั้งนานว่าคุณเป็นคนฉลาด มารยาหญิงตื้นๆ แค่นี้ก็ยังหลอกคุณได้ ณดลวางโทรศัพท์มือถือลงแล้วมองหน้าอนามิกาอย่างซีเรียส ฉันไม่ได้โง่อย่างที่เธอคิดหรอกนะ เรียกว่าฉันยอมโง่ดีกว่า ยอมโง่เนี่ยนะ? ใช่..ในสถานการณ์ตอนนั้น มันไม่ใช่เวลาที่จะมาจับผิดกัน ฉันยอมโง่ ฉันยอมโดดลงไปช่วย ดีกว่าจะมาทำฉลาดแล้วอาจจะเสียใจภายหลังได้ ถ้าเค้าเกิดจมน้ำลงไปจริงๆ ณดลสบตาจ้องอนามิกา แต่จริงๆ ฉันก็คิดแบบเธอนั่นแหละ นีน่าเค้าไม่ได้จมน้ำจริงๆ หรอก อืม...ฉันเข้าใจแล้ว เรียกว่าขอเซฟๆไว้ก่อน จะได้ไม่รู้สึกผิดภายหลังว่างั้น อนามิกาหยิบโทรศัพท์มือถือของณดลขึ้นมาทำให้น้ำหยดออกมาจากโทรศัพท์มือถือเป็นทาง ฉันว่าคุณรีบไปห้องแต่งตัว แล้วใช้ไดร์เป่าผมเป่าให้แห้งดีกว่านะ อนามิกาแนะนำ อนามิกากับณดลยิ้มขำให้กันอย่างคนที่รู้ใจกันมากขึ้น ณภัทรนั่งอยู่ที่เก้าอี้ริมสระ เขาเห็นเกตนิการ์ถือผ้าเช็ดตัวและเสื้อคลุมเดินเข้ามานั่งข้างๆ ณภัทร เกตนิการ์ส่งผ้าเช็ดตัวบนเก้าอี้ให้ณภัทร ช่วยเช็ดหลังให้ฉันหน่อยสิ เอ่อ..ได้ๆ ณภัทรรับผ้าไปเช็ดหลังให้เกตนิการ์ เมธาวีในชุดออกกำลังกายถือน้ำผลไม้สองแก้วเดินมาจากส่วนของห้องออกกำลังกาย แต่แล้วก็ต้องชะงักที่เห็นณภัทรกำลังเช็ดหลังให้เกตนิการ์ เมธาวีรู้สึกน้อยใจ เธอมองแก้วน้ำผลไม้ในมือสองแก้วแล้วตัดสินใจหันหลังกลับ แต่ณภัทรกับเมธาวีหันไปเห็นพอดี อ้าว! เม ณภัทรจะลุกตามไป เกตนิการ์รั้งแขนไว้ เดี๋ยวสิภัทร จะรีบไปไหนล่ะ สวมเสื้อคลุมให้ฉันหน่อยสิ ณภัทรชะเง้อมองตามเมธาวีไปก่อนจะยอมช่วยสวมเสื้อคลุมให้เกตนิการ์ เกตนิการ์ยิ้มเยาะอย่างสะใจพร้อมกับมองตามเมธาวีไป ณ เวทีแฟชั่นโชว์ซึ่งมีรันเวย์ยื่นมาตรงกลาง ที่ฉากหลังมีตัวหนังสือ attawut ซึ่งเป็นโลโก้ของแบรนด์อัทธวุธ แสงไฟบนเวทียังไม่เปิด เพราะเป็นแค่การซักซ้อมคิวเดินแฟชั่นเท่านั้น แพรวายืนโพสต์ท่าอยู่ที่ปลายรันเวย์แล้วหันหลังเดินกลับเข้าหลังเวที อัธวุธยืนอยู่ข้างล่าง โดยมีเจ้าหน้าที่แบ็คสเตจลุคส์ทอมบอยถือแผ่นสคริปต์อยู่ข้างๆ อัธวุธ เอ้า..คิวต่อไป ออกมาได้เลย อัธวุธบอก เกตนิการ์เดินออกมาพร้อมกับนลิณา เอ้า...มาหยุดโพสต์ท่าที่จุดมาร์คตรงหน้ารันเวย์นี่นะจ๊ะ อัธวุธชี้ นลิณากับเกตนิการ์มาหยุดยืนโพสต์ตรงปลายสุดของรันเวย์อย่างมาดมั่นราวกับนางแบบมืออาชีพ เยี่ยม สวยมาก แล้วหันเดินกลับไปทีละคนนะ อัธวุธตะโกน เอ้า..คิวต่อไป ออกมา ณภัทรกับเมธาวีเดินคู่กันออกมา โดยมีเกตนิการ์กับนลิณาเดินสวนผ่ากลางกลับไป ณภัทรกับเมธาวีไปหยุดโพสต์ที่ปลายสุดของรันเวย์ ตอนโพสต์ท่า ควงแขนกันด้วยสิจ๊ะ อัธวุธขยิบตาให้เมธาวี แล้วตะโกนไปหลังเวที เอ้า..คิวฟินาเล่ ออกมาได้ ณดลกับอนามิกาเดินควงแขนกันออกมา พอทั้งคู่เดินมาได้ครึ่งทาง นลิณาอดรนทนไม่ไหว จึงร้องโวยขึ้น เดี๋ยวๆๆ เดี๋ยวก่อน ปิดเพลงก่อน ปิดเพลง ณดลกับอนามิกาหยุดยืนอย่างงงๆ ที่ปลายรันเวย์ อัธวุธเดินตรงไปคุยกับนลิณาใกล้ๆ อัธวุธหน้าตาตื่น มีอะไรเหรอจ๊ะนีน่า นลิณาโวยเสียงดัง ฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรออาร์ท ว่าฉันยินดีจะมาเป็นนางแบบรับเชิญให้ แต่ต้องให้ฉันเดินออกในช่วงฟินาเล่ปิดท้าย โถ..จะคิวไหน จะเปิดหัวหรือปิดท้ายก็ไม่ต่างกันหรอกจ้ะ นี่..ยัยอาร์ท ฉันไม่ได้โง่นะ แฟชั่นโชว์น่ะฉันเคยดู ไฮไลท์มันต้องอยู่ที่คิวฟินาเล่ คนที่เดินออกมาปิดท้ายนี่แหละที่เด่นสุด เริ่ดสุดของโชว์ ไม่รู้หละ ถ้าฉันไม่ได้เดินคู่กับคุณณดลปิดท้าย ฉันจะกลับบ้านเดี๋ยวเนี้ย อัธวุธอึ้งเพราะเห็นท่าทางเอาจริงของนลิณา เขาหันไปมองอนามิกาอย่างเกรงใจ เอาเหอะอาร์ท จัดให้นีน่าเค้า ฉันยังไงก็ได้ อนามิกาบอก อัธวุธพูดเสียงอ่อยๆ กับอนามิกา ฉันขอโทษนะ อัธวุธหันมาพยักหน้าให้นลิณาแล้วหันมาสั่งแบ็คสเตจที่ยืนข้างๆ อย่างเหวี่ยงๆ แก้สคริปท์ เปลี่ยนคิวฟินาเล่ซะ นลิณาหันไปยิ้มเยาะอนามิกา เจ้าหน้าที่แบ็คสเตจเข็นราวแขวนชุดเสื้อผ้าเข้ามา อัธวุธยืนตรวจชุดโดยเช็คเทียบกับสคริปท์ในมือ ครู่หนึ่งก็พยักหน้าพอใจก่อนจะเดินออกจากห้องเขาก็หันไปพูดกับนลิณาและเกตนิการ์ รออีกซักชั่วโมง เดี๋ยวจะมีช่างแต่งหน้าทำผมมาดูแลให้นะ ช่วงนี้พักผ่อนกันตามสบายก่อน จ้ะ...ตามสบายเหอะอาร์ท เกตนิการ์บอก ใช่..ไม่ต้องดูแลอะไรพวกเราก็ได้ พวกเราง่ายๆ ยังไงก็ได้ นลิณาเสริม อัธวุธยิ้ม ขอบคุณมากจ้ะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะ อัธวุธเดินออกไปพร้อมกับบ่นเบาๆ นี่ขนาดง่ายๆ ยังไงก็ได้นะเนี่ย ทันทีที่อัธวุธกับ จนท.แบ็คสเตจ ออกไป นลิณากับเกตนิการ์ก็แทบจะเด้งขึ้นมาจากเก้าอี้ ทั้งสองตรงไปที่ราวแขวนเสื้อ ทั้งแหวกทั้งรื้อดูเสื้อผ้าทุกชุดใส่ห่อพลาสติกไว้และมีกระดาษเขียนชื่อนางแบบที่จะสวมใส่ทั้งคุณอนามิกา คุณเมธาวี คุณนลิณา และคุณเกตนิการ์ติดไว้อย่างชัดเจน ไหน...ชุดของยัยอะนาอยู่ไหน นลิณาแหวกชุดบนราวแขวนแล้วหยิบมาชุดหนึ่งที่มีกระดาษเขียนว่าคุณอนามิกา อยู่นี่เอง นลิณาชูชุดในห่อพลาสติกที่ติดชื่อว่า คุณอนามิกา ขึ้นมามองอย่างอาฆาตมาดร้าย เกตนิการ์ก้มไปมองที่กล่องรองเท้าซึ่งติดกระดาษเขียนชื่อบนกล่องว่า คุณเมธาวี แล้วก็ยิ้มร้ายๆ ก่อนจะหยิบกล่องรองเท้าขึ้นมาเปิดกล่องแล้วหยิบรองเท้าส้นสูงปรี๊ดขึ้นมา เสร็จฉันหละ ยัยเม เกตนิการ์พูด ทันใดนั้น แพรวาก็เปิดประตูพรวดเข้ามา เกตนิการ์กับนลิณาลนลานรีบวางข้าวของคืน แพรวาเห็นว่ามีพิรุธก็ถามขึ้น มีอะไรเหรอคะ ป..เปล่านี่ ไม่มีอะไร ใช่มั้ยเกด นลิณาหันไปถามเพื่อน อื้อ! เธอออกไปก่อนเหอะแพร กว่าช่างแต่งหน้าทำผมจะเข้ามาก็อีกครึ่งชั่วโมงแน่ะ เกตนิการ์บอก เหรอคะ...ค่ะ งั้นเดี๋ยวแพรมานะ แพรวาเดินออกไปแต่ก็ยังเหลียวกลับมามองอย่างไม่ไว้ใจ ผู้คนทยอยเข้ามานั่งรอชมแฟชั่นโชว์ ไฟในฮอลล์เปิดสว่าง ส่วนไฟบนเวทียังปิดอยู่ อัธวุธกำลังยืนหลบมุมพนมมือท่วมหัวอธิษฐานอยู่คนเดียว เจ้าประคู๊ณ...ขอให้แฟชั่นโชว์ของฉันผ่านพ้นไปด้วยดีเถิ๊ดด อัธวุธหันมาแล้วก็สะดุ้งโหยง เพราะหน้าของเจ้าหน้าที่แบ็คสเตจเข้ามาใกล้จนแทบจะชนหน้าเขาอยู่แล้ว มีอะไรยะ จะสิงฉันรึไง ถึงต้องยื่นหน้ามาใกล้ขนาดนี้ พี่หนึ่งมาแล้วนะพี่ เจ้าหน้าที่บอก อัธวุธตื่นเต้น หา! แล้วดูแลหาที่นั่งให้พี่เค้ารึยัง เธอรู้มั้ย พี่หนึ่งเค้าเป็นเจ้าแม่วงการแฟชั่น ฉันจะเกิดหรือจะดับก็ขึ้นอยู่พี่หนึ่งนี่แหละ ฉันรีบไปเทคแคร์พี่เค้าก่อนดีกว่า หนึ่งกำลังนั่งไขว่ห้างชูคออย่างเย่อหยิ่งอยู่ติดรันเวย์ อัธวุธตรงเข้าไปนอบน้อมสุดฤทธิ์ สวัสดีค่ะพี่หนึ่ง กราบขอบพระคุณมากๆ เลยนะคะ ที่สละเวลาอันมีค่าของพี่มาให้กำลังใจ หนึ่งยิ้มแล้วพยักหน้าให้แต่ก็ยังชูคอไว้ตัว ยังไงถ้าแฟชั่นโชว์ครั้งนี้เป็นที่ถูกใจ พี่หนึ่งก็อย่าลืมช่วยสนับสนุนให้น้องตัวเล็กๆ คนนี้ได้มีที่ยืนในวงการแฟชั่นบ้างนะคะพี่คะ อัธวุธออดอ้อน ถ้าถูกใจนะ...หล่อนก็รู้นี่ยะว่าฉันเป็นพวกไฮสแตนดาร์ด มาตรฐานสูง แต่ถ้าเสื้อผ้าของหล่อนเริ่ดจริง ฉันก็พร้อมจะช่วยดันให้แมกกาซีนแฟชั่นทุกฉบับช่วยโปรโมตแบรนด์ของหล่อนให้ อู๊ย... อัธวุธรีบกราบแทบหัวไหล่ กราบขอบพระคุณล่วงหน้าเลยค่ะ รับประกันว่าแฟชั่นโชว์นี้ จะเลิศเลอเพอร์เฟคท์ ประทับใจพี่หนึ่งแน่ๆ เลยหละค่ะ บรรยากาศในห้องแต่งตัวดูวุ่นวาย นางแบบสามคนเดินขวักไขว่ไปมาในชุดเสื้อผ้าเตรียมพร้อม ส่วนอนามิกาและเมธาวียังไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าแต่กำลังนั่งให้ช่างแต่งหน้าทำผมอยู่ นลิณากับเกตนิการ์ช่วยกันดูแลความเรียบร้อยของเสื้อผ้าหน้าผม แล้วทั้งสองก็ซุบซิบพร้อมกับมองไปที่อนามิกากับเมธาวี เดี๋ยวเหอะ...เดี๋ยวได้เรื่องแน่ๆ นลิณาพูด ชู่วว..นีน่า อย่าสิ เดี๋ยวมันก็รู้หรอกว่าเป็นฝีมือเรา เกตนิการ์ปราม อู๊ย...จะมีใครแกล้งมันอีกล่ะ ยังไงมันก็รู้ว่าเราทำน่ะแหละ อย่าได้แคร์ อัธวุธเดินเข้ามาพร้อมเจ้าหน้าที่แบ็คสเตจที่ถือกระดานสคริปต์ตามมาด้วย เขาตรงเข้ามาทักแพรวาที่แต่งตัวแต่งหน้าพร้อมแล้ว อู๊ย..สวยจังเลยแพรวา ไม่ต้องตื่นเต้นนะจ๊ะ ไม่ตื่นเต้นไม่ไหวหละค่ะ ก็พี่อาร์ทจัดให้แพรเดินเปิดงานอย่างงี้ ใจเย็นๆ..สูดลมหายใจลึกๆ อัธวุธหันไปประกาศเสียงดัง เอาหละจ้ะ...นางแบบชุดแรกเตรียมพร้อมเลยนะ ส่วนนางแบบรับเชิญที่เดินช่วงสุดท้ายก็เตรียมตัวไว้ อัธวุธเดินมาที่อนามิกากับเมธาวี ยังไม่แต่งตัวกันอีกเหรอจ๊ะ เมกับพี่อะนารอคิวช่างแต่งหน้าทำผมอยู่น่ะค่ะ เมธาวีตอบ ไม่ต้องห่วงน่า ยังพอมีเวลา ฉันกะยัยเมแต่งตัวทันแน่ๆ ย่ะ...ขอเลยนะ งานนี้ ตั้งใจกันนิดนึง อย่ามีอะไรผิดพลาดให้ฉันหน้าแตกเด็ดขาด หายห่วงน่า...ไปดูแลที่อื่นเหอะไป๊ ฉันสองคนดูแลตัวเองได้ อนามิกามั่นใจ อนามิกากับเมธาวียิ้มแย้มอย่างสบายๆ เพราะมั่นใจว่าทุกอย่างจะไปได้สวย เจ้าหน้าที่แบ็คสเตจเดินนำกอบชัย พนารัตน์ และเสรีเข้ามาด้วยกัน แล้วจึงผายมือให้ทั้งสามนั่งอยู่ด้านหน้าติดกับขอบเวที แหม...ได้นั่งติดขอบริงไซด์เลยนะ กอบชัยพูด ริงไซด์นั่นมันเวทีมวยแล้วคุณ พนารัตน์แก้คำ เวทีแฟชั่นโชว์นี่เค้าเรียกว่าแคทวอล์ก หรือจะเรียกรันเวย์ก็ได้ แหม...คุณรัตน์นี่ทันสมัย มีความรู้เรื่องแฟชั่นเหมือนกันนะครับ เสรีชม ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะคุณเสรี ก็แค่ตอนสาวๆ เคยเดินแบบมาบ้าง จริงเหรอครับ ผมเพิ่งทราบ เสรีประหลาดใจ อย่าว่าแต่คุณเสรีเลย ผมก็เพิ่งทราบเหมือนกัน คุณรัตน์พูดเล่นรึเปล่า พนารัตน์ถองชายโครงกอบชัย พูดจริงสิยะ ในแวดวงสังคมเค้าก็เชิญฉันไปเดินแบบการกุศลออกบ่อย คุณไม่เคยใส่ใจ ก็เลยไม่รู้น่ะสิ กอบชัยหน้าแหยเพราะไม่กล้าเถียงต่อ เสรีชะเง้อมองแล้วยิ้มขำๆ อัธวุธเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างๆ พี่หนึ่งที่กำลังตั้งคอเชิดพร้อมเหลือบดูนาฬิกาข้อมือเพราะไม่พอใจที่ต้องรอนาน กำลังจะเริ่มแล้วค่ะพี่หนึ่ง อย่าเพิ่งเบื่อนะคะ อัธวุธบอก หน้าเวทีแฟชั่นโชว์มีไฟแสงสีและดนตรีจังหวะทันสมัยเปิดแฟชั่นโชว์ ช่างภาพ 4-5 รายรีบขยับไปยืนรอหน้ารันเวย์เพราะหวังจะได้ถ่ายภาพเด็ดๆ ไฟฟอลโลว์จับที่ชื่อแบรนด์ attawut แล้วมาจับที่แพรวาซึ่งยืนโพสต์ท่าเรียกเสียงปรบมือ ก่อนจะก้าวเดินอย่างสง่าใกล้เคียงนางแบบมืออาชีพ กอบชัย พนารัตน์ และเสรีปรบมือเชียร์กันใหญ่ หนูแพรสวยจริงๆ เลยนะ พนารัตน์เอ่ยชม ก็ลูกสาวคุณเสรีก็ต้องหน้าตาดีอยู่แล้ว จริงไหมครับ กอบชัยพูดเอาใจ จริงครับ แต่ถึงจะสวยยังไง คุณสองคนก็ยังไม่ยอมรับเป็นสะใภ้ เสรีตอกกลับ พนารัตน์กับกอบชัยสะอึกแล้วหันมามองหน้ากัน สักพักพนารัตน์ก็พูดแก้เก้อ เราก็พยายามอยู่นะคะ คุณเสรีอดทนอีกนิด เราสองคนก็อยากเห็นหนูแพรกับเจ้าภัทรได้แต่งงานกันเหมือนกับคุณเสรีแหละค่ะ แพรวาโพสต์ท่าที่ปลายรันเวย์แล้วหันหลังเดินสวนกับนางแบบอีกสองคนที่เดินออกมา หนึ่งพยักหน้าน้อยๆ อย่างพอใจ อัธวุธซึ่งนั่งติดกับหนึ่งรีบพูดประจบ นี่แค่น้ำจิ้มนะคะพี่หนึ่ง ไฮไลท์จริงๆ จะอยู่ช่วงท้ายๆ ค่ะ ที่หลังเวที อนามิการ้องตกใจเสียงหลง ตายแล้ว! แล้วฉันจะเดินออกไปได้ยังไง เมธาวีที่แต่งตัวเสร็จแล้วรีบตรงเข้ามาหา มีอะไรเหรอพี่อะนา...หา! เมธาวีตาโตตกใจที่เห็นชุดในมืออนามิกาซึ่งเป็นชุดกระโปรงยาว แขนยาว ตัวเสื้อปิดถึงคอ แต่ทั้งชายกระโปรง ปลายแขนเสื้อทั้งสองข้าง และช่วงคอโดนมีดกรีดยับและรุ่งริ่ง แทบจะกลายเป็นพรมเช็ดเท้า แพรวากับนางแบบอีกสองคนเข้ามุงด้วย ทำไมชุดมันเละอย่างนั้นล่ะคะ หรือว่า... แพรวานึกขึ้นได้ แพรวานึกถึงเหตุการณ์ตอนที่เธอเปิดประตูพรวดเข้ามาเห็นเกตนิการ์กับนลิณารีบลนลาน วางชุดเสื้อผ้าลงอย่างมีพิรุธ แพรวาหันไปมองนลิณากับเกตนิการ์ เกตนิการ์กับนลิณารีบหันหน้าหลบตา ทำเป็นจัดเสื้อผ้าและแต่งหน้าแต่งตา อนามิกาถอนใจอย่างเซ็งๆ เมธาวีรีบปลอบ เอางี้...พี่อะนาเอาชุดของเมไปนะ แล้วเดินแทนเมไปเลย ไม่ได้ ทำงั้นได้ไง เธอรีบออกไปรอที่หลังเวทีเหอะ คิวของเธอต้องเดินกับนายภัทรแล้ว แต่ว่า... เมธาวีอ้ำอึ้ง ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันไม่เป็นไร แค่ไม่ได้เดินแบบแค่นี้ ก็ไม่เห็นจะเดือดร้อน อนามิกาจงใจพูดให้นลิณากับเกตนิการ์ได้ยิน แต่อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ ว่าใครเป็นคนทำ นลิณากับเกตนิการ์กระซิบกระซาบกัน รู้แล้วไง พูดยังกะจะทำอะไรเราได้ นลิณาหัวเราะเบาๆ อย่างสะใจ นี่! ได้เวลาของเราแล้ว รีบออกไปรอที่หลังเวทีกันดีกว่านีน่า เกตนิการ์ชวน นลิณากับเกตนิการ์เดินออกไปแล้วหันมายิ้มเยาะให้อนามิกา อนามิกากัดฟันอดทนเพราะไม่อยากตอบโต้อะไร ถ้าไม่เห็นแก่ว่าเพื่อนฉันเป็นเจ้าของงานนี้ ฉันลุยไปแล้ว ฝากไว้ก่อนเหอะ อนามิกาบ่น นางแบบระดับมืออาชีพอีกสองคนโพสต์ท่าอยู่ที่ปลายรันเวย์ แล้วหันกลับเดินเข้าไป โดยมีเกตนิการ์เดินสวนออกมา กอบชัย พนารัตน์ และเสรีปรบมือให้ พนารัตน์กระซิบบอกเสรี เพื่อนของนีน่าเค้าน่ะค่ะ เสรีพยักหน้ารับรู้ อัธวุธนั่งอยู่กับหนึ่งเอ่ยถามหนึ่งขึ้นมา ชุดนี้เป็นยังไงคะ ชอบมั้ยคะพี่หนึ่ง หนึ่งพยักหน้าแล้วยิ้มน้อยๆ อย่างพอใจ เกตนิการ์โพสต์ท่าที่ปลายรันเวย์แล้วก็หันหลังเดินกลับเข้าหลังเวที เกตนิการ์เดินเข้ามาที่หลังเวทีซึ่งค่อนข้างมืด แล้วตรงไปหานลิณาที่ยืนดูอยู่ตลอด เป็นไงมั่งนีน่า ฉันเดินโอเคมั้ย สุดยอดเลยหละจ้ะ นางแบบมืออาชีพอายเลยหละ นลิณาบอก เจ้าหน้าที่แบ็คสเตจเดินนำ ณภัทรกับเมธาวีเข้ามาสแตนด์บายเพื่อรอให้สัญญาณออกจากหลังเวที เกตนิการ์หันไปมองณภัทรแล้วเหมือนตกอยู่ในภวังค์ เท่จังเลย เกตนิการ์รำพึงออกมา นลิณาหันมองหน้าเกตนิการ์แล้วรู้สึกว่าเริ่มผิดสังเกต ยัยเกด...นายภัทรนี่ทางบ้านฉันจองไว้ให้น้องแพรแล้วนะ แหม...ฉันไม่ได้คิดอะไรหรอกน่า เกตนิการ์ตอบปัดไป นลิณามองหน้าเกตนิการ์อย่างไม่ไว้ใจ ณภัทรกับเมธาวีเตรียมพร้อมจะออกไป นางแบบอีกคนเดินกลับเข้าหลังเวที เม...ฉันบอกเธอไปหรือยังว่าวันนี้เธอสวยมากเลย ณภัทรเอ่ยชม นายก็ดูดีมากๆ เหมือนกันนะภัทร ว่ากันตามตรง ฉันไม่เคยเห็นนายหล่อขนาดนี้มาก่อนด้วยซ้ำ เมธาวีชมกลับ เกตนิการ์สะกิดนลิณาแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะชี้ไปที่รองเท้าส้นสูงคู่งามที่เมธาวีใส่อยู่ เกตนิการ์กระซิบกับนลิณาแล้วยิ้มร้ายๆ อย่างสะใจ เหตุการณ์ในอดีตแวบขึ้นมาในหัวของเกตนิการ์และนลิณา ก่อนที่แฟชั่นโชว์จะเริ่ม เกตนิการ์หยิบรองเท้าส้นสูงของเมธาวีออกมาแล้วบรรจงใช้มีดคัทเตอร์ด้ามใหญ่ที่เตรียมมาตัดส้นสูงของรองเท้าออกจนดึงออกมาได้ นลิณากำลังใช้คัทเตอร์กรีดชุดของอนามิกาชะเง้อคอมาดู ไหน...เธอทำอะไรน่ะเกด นลิณาถาม ฉันก็แค่เอาส้นสูงออก แล้วเอาเทปสองหน้าติดไว้เบาๆ พอมันเดินมากๆ เข้า ส้นรองเท้าก็หลุดให้มันหน้าทิ่มไปเลยยังไงล่ะ ทั้งสองยิ้มร้ายอย่างสะใจ นลิณากับเกตนิการ์กระซิบกระซาบกันอย่างสะใจ แต่งตัวซะเต็มที่ คงหวังได้เกิดงานนี้ แต่สงสัยจะได้ดับก่อนเกิดนะยะ เกตนิการ์ว่า ฉันก็สะใจ ยัยอะนาชุดขาด ยัยเมส้นสูงหัก อู๊ย..แค่คิด...ก็ขำแล้ว นลิณาสะใจจนหลุดหัวเราะออกมา เกตนิการ์รีบจุ๊ปากให้เงียบ เจ้าหน้าที่แบ็คสเตจจับแขนของณภัทรกับเมธาวีไว้ก่อนจะให้สัญญาณปล่อยตัว เดินออกไปเลยค่ะ เจ้าหน้าที่บอก ณภัทรกับเมธาวีเดินออกไป ณภัทรกับเมธาวีเดินออกมาจากหลังเวที ทั้งสองส่งยิ้มเท่ๆ รับเสียงปรบมือเกรียวกราว กอบชัย พนารัตน์ และเสรีนั่งคุยกัน เอ...ทำไมไม่ให้นายภัทรเดินออกมากับหนูแพรวาลูกสาวผมล่ะ เสรีแปลกใจ ฉันก็เพิ่งทราบนี่แหละค่ะคุณเสรี พนารัตน์บอก เดี๋ยวผมไปเฉ่งกับคนจัดงานให้ทีหลังนะครับ กอบชัยรีบออกตัว ณภัทรกับเมธาวีเดินคู่กันมาอย่างดูดีก่อนจะมาหยุดโพสต์ท่าด้วยการยืนควงแขนกันที่ปลายรันเวย์ อัธวุธปรบมือเชียร์สุดฤทธิ์พร้อมทั้งเหลือบมองหนึ่งที่กำลังยิ้มชอบใจ นายแบบกะนางแบบคู่นี้น่ารักสุดๆ เลยนะคะพี่หนึ่ง อัธวุธพูด ณภัทรกับเมธาวีหมุนตัวเดินกลับ เมธาวีเดินมาใกล้บริเวณที่พี่หนึ่งนั่งอยู่ แล้วก็พลันสะดุดวูบเพราะส้นรองเท้าของเธอหลุดออกมาจากพื้นรองเท้า เมธาวีเสียการทรงตัว เซถลาจะตกเวที เธอหน้าตาตื่นและอ้าปากค้าง อัธวุธกับหนึ่งก็ตกใจอ้าปากค้าง เพราะเมธาวีกำลังจะตกจากเวทีมาทางหนึ่งพอดี ณภัทรก็ตกใจ เขาพยายามจะคว้าไว้แต่ก็ไม่ทัน เมธาวียืนที่ขอบเวที เธอพยายามทรงตัวแล้วแต่ก็ตกลงมามือไม้คว้าอากาศ แล้วหล่นใส่หนึ่งโครมใหญ่ อัธวุธกระเด้งลุกขึ้นยืนอย่างเอาตัวรอด มือไม้ที่คว้าอะไรมั่วซั่วของเมธาวีก็ดันมาคว้าเอาวิกผมของหนึ่งหลุดติดมือออกมาทำให้คนทั้งงานเห็นว่าหนึ่งหัวล้าน ทั้งเมธาวีและหนึ่งต่างก็ร้องเสียงหลง ว๊าย อัธวุธหน้าเสียเพราะรู้สึกว่าอนาคตดับวูบ พอได้สติเขาก็รีบเข้าไปประคองเมธาวี แกเป็นอะไรรึเปล่าเม ไม่เป็นไร เมโอเค อัธวุธรีบมาดูแลหนึ่ง แล้วพี่หนึ่ง...ว๊าย! หัวหาย เอ๊ย! วิกหาย อัธวุธก้มมองแล้วไปเห็นว่ามือของเมธาวียังกำวิกไว้แน่น เขาจึงดึงคืนมา อัธวุธพูดเสียงดุใส่เมธาวี เอาคืนมา อัธวุธดึงวิกคืนให้หนึ่งแล้วพูดเสียงนอบน้อม นี่ค่ะพี่หนึ่ง ขอโทษนะคะ มันเป็นอุบัติเหตุจริงๆ หนึ่งตอบอย่างไม่พอใจ เอามานี่ หนึ่งคว้าวิกผมมาสวมศีรษะแล้วรีบชูคอไว้เช่นเดิม นลิณากับเกตนิการ์ที่เห็นเหตุการณ์หัวเราะกันอย่างสะใจอยู่หลังเวที อู๊ย..ฮ่าๆๆ ตอนส้นสูงหลุดงี้เซแถ่ดๆๆ ยังกะคนเมา นลิณาว่า หมดสภาพไปเลย ฮะๆๆ เกตนิการ์ขำ ณภัทรเดินประคองเมธาวีเข้ามาที่หลังเวที เจ้าหน้าที่แบ็คสเตจรีบไปช่วย ในขณะที่เกตนิการ์กับนลิณารีบสะกิดกันให้กลั้นขำ เกตนิการ์แสร้งทำเสียงเป็นห่วง เป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะเม ไม่เป็นไร เมโอเค เมธาวีตอบ ณภัทรประคองเมธาวีให้เดินออกไป ทันทีที่พ้นสายตาเกตนิการ์กับนลิณาก็ซุบซิบหัวเราะเยาะเมธาวีต่อ ดูนางแบบท็อปโมเดลของเรา เดินกระเผลกๆ หิ้วรองเท้าส้นสูงไว้ในมือ เกตนิการ์พูด นลิณาหัวเราะร่วน ช่าย...โอ๊ย...ไม่ไหวจะขำ ฮะๆๆ บนเวทีว่างเปล่าอยู่ครู่ใหญ่ กอบชัย พนารัตน์ และเสรีชักเริ่มอึดอัด นี่แฟชั่นโชว์เค้าจบแล้วเหรอครับ ยังไม่เห็นนีน่าลูกสาวผมเลย เสรีถาม ยังหรอกมั้งคะ เอ..เกิดอะไรขึ้นเนี่ย พนารัตน์ร้อนใจ คงจะเป็นปัญหาทางเทคนิคแค่เล็กๆ น้อยๆ หละมั้ง กอบชัยบอก อัธวุธเห็นหนึ่งเริ่มนั่งกระสับกระส่ายกระวนกระวายก็ชักใจเสีย พอหันมาอีกทางก็ผงะ เพราะเจ้าหน้าที่แบ็คสเตจยื่นหน้ามากระซิบใกล้จนแทบจะจุ๊บแก้มของเขาอยู่แล้ว ว๊าย...มีอะไรยะ ทำไมคิวต่อไปยัยอะนายังไม่ออกมาเดินล่ะ เจ้าหน้าที่ป้องปากกระซิบ คุณอนิกามีปัญหานิดหน่อยค่ะ เดี๋ยวสลับคิวฟินาเล่ปิดท้ายของคุณณดลกับคุณนลิณามาเดินก่อนได้มั้ยคะ อะไรๆ ก็รีบทำเข้าเถอะ ก่อนที่งานแฟชั่นโชว์ของฉันมันจะล่ม เจ้าหน้าที่แบ็คสเตจก้มหน้าวิ่งปรู๊ดไป อัธวุธชักใจเสีย สักพักบนเวที ณดลกับนลิณาก็เดินออกมาด้วยกัน ทุกคนปรบมือต้อนรับกัน ณดลกับนลิณาเดินออกมาโดยที่นลิณาพยายามควงแขนและเข้ามาใกล้ชิด แต่ณดลมีทีท่าเฉยเมย อัธวุธนั่งอยู่กับหนึ่ง หนึ่งยิ้มพอใจแล้วเอียงคอมากระซิบอัธวุธ นายแบบคนนี้รูปร่างหน้าตาน่ากิ๊น..น่ากิน... เอ่อ..ค่ะ อัธวุธเบือนหน้าไปอีกทาง แล้วบ่นอุบ สนใจเสื้อผ้าที่ฉันออกแบบมั่งมั้ยเนี่ย ณดลกับนลิณามายืนโพสต์ท่าที่ปลายรันเวย์ นลิณาพยายามทั้งเกาะทั้งซบสุดฤทธิ์ กอบชัย พนารัตน์ และเสรีดูแล้วก็คุยกัน แหม..หนูนีน่าวันนี้สวยจริงๆ นะ กอบชัยชม ก็ลูกสาวคุณเสรีคนนี้ได้หน้าตาพ่อไปเยอะนี่คุณ พนารัตน์เสริม เสรีอมยิ้ม ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกคุณ แต่จะว่าไป คู่นี้ดูเหมาะสมกันดีนะครับ พนารัตน์กับกอบชัยพยักหน้าหงึกๆ อย่างเห็นด้วย ณดลกับนลิณาหันหลังเดินกลับ จู่ๆ ณดลกระซิบถามนลิณาบนรันเวย์ แล้วอะนาล่ะ เค้าต้องเดินก่อนเราไม่ใช่เหรอ นั่นสิคะ นลิณาทำเป็นไม่รู้เรื่อง หรือเค้าสลับคิวไปเดินปิดท้าย คงไม่ออกมาเดินแล้วหละค่ะ คู่เรานี่แหละที่ปิดท้ายอยู่นี่ไง อนามิกายืนอยู่หน้ากระจกเหนืออ่างล้างหน้า เธอมองตัวเองในกระจกอย่างลังเลว่าจะเอาอย่างไรดี ในมือของเธอถือชุดที่ขาดรุ่งริ่งทั้งปลายแขนทั้งสองข้าง ทั้งตัวเสื้อช่วงที่ปิดคอ และที่เละสุดก็คือชายกระโปรง จะเอายังไงกะชุดนี้ดีนะ อนามิกากลุ้มใจ อนามิกาลองเอาชุดมาทาบตัวส่องกระจก ถ้าไม่เดินออกไป ยัยนีน่าคงมีความสุขที่แกล้งเราสำเร็จ อนามิกาหงุดหงิด โอ๊ย...จะทำยังไงดีนะ อนามิกาทึ้งชุดอย่างฉุนจัดทำให้ชุดขาดดัง แคว่ก!! อนามิกาหน้าเสียด้วยความตกใจ เธอยกชุดขึ้นดูแล้วเห็นว่าชายกระโปรงขาดห้อยรุ่งริ่ง อนามิกาตาวาวเพราะนึกขึ้นได้ นึกออกแล้ว ว่าจะทำยังไง อนามิกายิ้ม 
|
มิกัง
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Link |
||||||||||||
