"ความรักเก่าเเก่ ระดับบรรพกาล" ที่อวตารเกิดมาพร้อมโลกเก่าๆ ใบนี้เมื่อหลายล้านปีก่อน ตั้งแต่สิ่งมีชีวิตเซลล์เดียวตัวแรกถือกำเนิด คือ "ความรักตัว กลัวตาย" สำหรับความรักนี้ ฉันคงไม่ต้องกล่าวถ้อยคำอันใด...เพราะทุกคนคงประจักษ์ในสัจธรรมข้อนี้ ฉันคิดว่าน่าจะมีน้อยคนบนโลกใบนี้ที่จะกล้าบอกว่าตัวเองว่า"ไม่กลัวความตาย"
เมื่อวันและเวลาสุดท้ายของชีวิตมาเยือน
เราทุกคนคงได้คำตอบว่า...แท้จริงเรารู้สึกอย่างไง
การก้าวเดินครั้งสุดท้าย...เพื่อไปยืนบนหน้าผาของชีวิต
เผชิญหน้ากับท่าน "มัจุราช" (ผู้เป็นราชาแห่งความตาย)
(ความรัก...ที่ปราศจากถ้อยคำที่จะเอ่ย)
"ความรักอันดับสอง" ที่ฉันรู้จักคือ "ความรักในพี่น้องผองเพื่อนและญาติมิตร" หลังจากที่มีชิวิตเป็นสัตว์เซลล์เดียว Home Alone มาเนิ่นนาน (ล่องลอยอยู่บนสายน้ำ สายลม แสงแดดที่แผดเผาจนไหม้เกรียม) และแล้ววิวัฒนาการก็ได้ทำให้พบพานกับคำว่าว่าบนโลกนี้ยังมี "พี่น้อง เพื่อนพ้อง ญาติมิตร" ความรักนี้จึงถือบังเกิดขึ้น ที่เห็นประจักษ์เด่นชัดในความรู้สึกคือ "การเสียสละของหมู่บ้านบางระจัน และความกล้าหาญของเหล่าทหารสามร้อยคน-สปาตาคัส" เรื่องราวที่คล้ายเป็นตำนานเก่าๆ (ไม่เล่าอาจถูกลืม)
"พี่น้อง เพื่อนพ้อง ญาติมิตร ที่กล้าละทิ้งความรักตัวกลัวตายเช่นนี้ ถ้าหากใครเกิดมาแล้วได้มีโอกาสพบเจอถือว่าเป็นผู้มีโชค เพราะบนโลกใบนี้เป็นสิ่งล้ำค่าหายากยิ่ง...จริงแท้ (อย่าได้ทำหายไประหว่างการเดินทางของชีวิต)
*ความรักที่กล้าละทิ้ง "ความรักในลำดับที่หนึ่ง"
ยอมตายไม่ยอมสยบต่อความกลัว
แม้ไม่ได้เกิดวันเดียวกันแต่ขอตายวันเดียวกัน*
(ความรักรูปแบบนี้ก็คงเป็นรัก...ที่ปราศจากถ้อยคำที่จะเอ่ยจริงๆ)
"ความรักอันดับ 3" หลังจากการเดินทางของชีวิตหลังวิวัฒนาการที่ต่างร่วมสนุกสนาน กับพี่น้องเพื่อนพ้อง มาได้สักพักใหญ่ๆ ท่ามกลางความสุขนั้นกลับมีเสียงเรียกร้องจากข้างในใจ ที่รู้สึกโหยหารักอันดับ 3 ออกตามหาอะไรบางอย่างที่ขาดหายไป นั่นก็คือ "ความรักที่ให้เธอ มีมากกว่าชีวิตของฉัน"
เมื่อได้ค้นพบความรักอันดับที่สาม...กลับได้รู้ว่าความรักนี้กลับวิ่งขับเคี่ยวเบียดเสียดกันมากับสิ่งที่เรียกว่า "ความหลง" จนยากที่จะหาผู้แพ้ชนะและแยกแยะให้ออกได้ว่า
"เพราะรัก..จึงหลง''
หรือ
''เพราะหลง...จึงรัก"
หรือว่า
"เพราะทั้งรักทั้งหลง"
มีเรื่องราวเล่าขานให้สะท้านสะเทือนใจไปทุก 6 ทวีป ทั่ว 5 มหาสมุทรถึงนิยายแห่งโศกนาศกรรมแห่ง"รักเธอมากกว่าชีวิต" จากรุ่นสู่รุ่น...สร้างพิมพ์นิยมให้นักรักบนโลกแห่งความจริง หลายคู่ดำเนินรอยตาม (พร้อมเป็นแมลงเม่าที่ยอมสลัดปีก กระโดดเข้ากองไฟเพื่อให้ตายไปพร้อมกัน) ที่อินกันสุดๆ ทุกยุคทุกสมัยสร้างเป็นหนังฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็คงหนีไม่พ้นเรื่อง...
"โรมีโอแอนด์จูเลียต (Romeo & Juliet) "
*ที่ตัวละคร...สมัครใจสังเวยความรักด้วยความตาย*
(ก่อนวัยอันสมควร)
*ส่วนครอบครัวและคนที่เหลืออยู่ หลังจาก 2 คนนั้นตายจากไป
ต่างมีชีวิตด้วยความเจ็บปวดทรมาน*
(ที่ต้องทนใช้ชีวิตแบบ "อยู่เหมือนตาย...ตายเหมือนอยู่")
นี่ก็เป็นความรักอีกรูปแบบหนึ่งที่ "วิลเลียม เชกสเปียร์" เขียนถึงความรักที่ยอมแม้กระทั่ง ละทิ้งรักอันดับที่ 1และอันดับที่ 2
ช่างเป็นรัก...ที่ปราศจากถ้อยคำใดๆ จริง
มาถึงความรักลำดับที่ 4 (ความรักลำดับสุดท้าย) นั่นคือ"รักที่ไม่คิดถึงสิ่งตอบแทน" อาจเรียกได้ว่าเป็นความรักที่ยกระดับขึ้นมาในขั้น "Advance" กรรมการตัดสินชี้ขาดในที่นี้คือ "ความรักที่ต้องลบความหลงออก" ซึ่งความรักระดับนี้เป็นรักที่ยิ่งใหญ่ (แท้จริงมันไม่เคยอยู่ไกลตัวเราหรอกค่ะ) นิยามสั้นๆ คือ "สงบ เยือกเย็น เป็นสุข ปล่อยวาง"
เอาเป็นว่าฉันไม่ขอชี้ประจักษ์พยาน ของการมีอยู่จริงของความรักอันดับที่ 4 นี้นะคะ เพราะฉันขอยกหน้าที่นี้ให้คุณผู้อ่านทุกท่านเป็นคนเลือกว่า "ความรักที่ปราศจากถ้อยคำที่จะเอ่ยนั้นมีใครบ้าง" สุดแท้แต่ใจของผู้อ่านทุกท่านที่จะคัดสรรค (ด้วยรักจากใจจริง)
ปล...ขอส่งท้ายด้วยกลอนนี้นะคะ และขอขอบคุณที่เข้ามาอ่าน ความรักที่ปราศจากถ้อยคำ...
''
บนเกมส์รัก ถ้ายึดติด จะทุกข์มาก
หากวางหมาก ให้ถูกจุด จะสุขล้น
เมื่อสุดท้าย ของปลายทาง อย่าขวางตน
"เหตุแห่งผล คงหลุดพ้น บนทางกรรม (รัก)
''
By Sakormaree
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
