ได้อ่านข้อความของคุณก๋ากับหัวข้อโจทย์ตะพาบของคุณต่อครั้งนี้คือ "วางแผนหยุด" Sakormaree ทำได้แต่พยักหน้า..หงึกๆ เหมือนได้นั่งคุยกัน ยิ่งมองภาพก็ยิ่งทำให้นึกต้นไม้ต้นหนึ่งยืนต้นตั้งตระหง่านอยู่บน"สนามรบ 4G" ทั้งยังส่งกลิ่นหอมฟุ้งตั้งแต่รากยันปลายยั่วยวนแมลงให้เข้ามากัดกินเปลือกอันอ่อนนุ่ม แม้มีรั้วล้อมไว้ก็ยากจะยืนหยัดทนทานในมหาสงครามแห่งยุคที่ว่ากันว่าเป็น "สนามรบล่องหน" ที่มีอาณาเขตกว้างขวาง แมลงเล็กแมลงใหญ่ต่างรุกคืบเข้ากลืนกินต้นไม้ที่มีเปลือกบางๆ การต่อสู้ในยุคนี้ช่างเป็นบทพิสูจน์คำสอน ในเรื่องการวางแผนของ"ท่านซุนวู" ที่กาลเวลาไม่สามารถทำลายคำสอนนี้ลงได้ (ช่างแข็งแกร่งยิ่งนัก)

"การชนะร้อยทั้งร้อยมิใช่วิธีการอันประเสริฐแท้

แต่ชนะโดยไม่ต้องรบเลยจึงถือว่าเป็นวิธีอันวิเศษยิ่ง"

"หากรู้เขารู้เราแม้นรบกันตั้งร้อยครั้ง...ก็ไม่มีอันตรายอันใด

ถ้าไม่รู้เขาแต่รู้เพียงตัวเรา…แพ้ชนะย่อมก้ำกึ่งอยู่

"หากไม่รู้ในตัวเขาตัวเราเสียเลย ก็ต้อง...ปราชัยทุกครั้งที่มีการยุทธนั้นแล"

เป็นการยากที่จะรักษาต้นไม้ไม่ให้ถูกชอนไช คงต้องยอมเสียเปลือกและยอดบ้างซึ่งอาจพอช่วยรักษาแก่นและรากเอาไว้ได้บางครั้งอาจต้องอาศัย "แผน...นกจิกกิน" อาจทำให้แมลงกลัวได้ (ถิ่นข้าใครอย่าเเหยม...หากเข้ามาข้าจะจับกินนะเอ่อ 555)...แต่ถ้าแมลงมีมากเกินไป นกก็อาจถูกแมลงจับกินได้เช่นกัน 

การรักษารากและแก่นต้องใช้อะไรคงเป็นปัญหาที่รั้วไม้ต้องขบคิดหากรั้วยังเป็นเพียงรั้วไม้ธรรมดา...คิดว่าไม่นานปลวกคงแทะไร้แม้ซากไม่อาจยืนหยัดทนทานบนกระแสของกาลเวลา (ที่เร่งการย่อยสลายได้) เป็นความจริงที่แน่นอนว่า "สงครามแมลงกับต้นไม้นี้ยากที่จะรับมือ"

เพราะรั้วไม้คงไม่อาจจะยืนหยัดต้านทานอยู่ในสนามรบ 4G ได้ตลอดกาล "การวางแผนชะลอ"จึงเป็นทางเลือกที่ดีทางเลือกหนึ่ง วันนี้แม้รักษาไม่ได้ วันหน้าอาจจะมี "ขอแค่ยังมีความหวัง" ไม่แน่ว่าวันพรุ่งนี้อาจจะมีรั้วNano หรือยิ่งกว่า Nano ที่สามารถยับยั้งแมลงได้ หรืออาจจะดีกว่านั้นคือ "ต้นไม้และนกอาจพิชิตแมลงได้อย่างอัศจรรย์"แต่ทว่าอนิจจาความเป็นจริง “ทั้งนกและต้นไม้ต่างอ่อนแอพ่ายแพ้แก่ธรรมชาติปากท้องเช่นกัน...แต่ก็คงยังพอมีหวังเหมือนดังพ่อสอน

แม้จะเป็นสนามรบล่องหนแต่ก็ได้ชื่อว่าเป็นสมรภูมิที่ต้องหลั่งเลือด(ส่งกลิ่นคาวกลิ่นคาวคละคลุ้ง) อีกทั้งไอสังหารที่พร้อมล้างพลาญเหมือนระเบิดนิวเคลียร์ที่สามารถทำให้สิ่งมีชีวิตบางอย่างสลายร่างไปได้โดยที่รู้และไม่รู้ตัว คำว่าปราณีคงสะกดได้ยากยิ่งเพราะทุกรั้วต่างปกป้องดูแลต้นไม้ของตน

ต่อให้รั้วไม้คิดจะสร้างกรอบล้อมรอบต้นไม้ไว้ให้ปลอดภัย...แต่ทว่าคงหาจุดสิ้นสุดปักรั้วไม่จบสิ้น เปลืองทั้งไม้และพลังงานไม่แน่เรื่องนี้อาจพลิกกลับด้าน สิ่งที่รั้วไม้เฝ้าเพียร “วางแผนรักษา” สรุปผลไปมากลายเป็นรั้วไม้เองที่ “ทำลายรากและแก่นไม้...หาใช่แมลง” ไม่ว่ารั้วไม้จะใช้แผนไหนคงเป็นการยากที่จะวางแผนพักได้ง่ายๆ (มีเหมือนไม่มี) ....คำว่าพักนี้คงอีกยาวนาน

ในความอยากของปากท้อง(มากมาย) ที่ยากจะเอาชนะได้...คงมีเพียงคำเดียวที่ต้องบอกสอนให้เข้าใจคือคำว่า..."พอของเศรษฐี" เหมือนดั่งข้อความใน Blogของคุณก๋า...ถนนนี้มีตะพาบ "วางแผนหยุด"บทสรุปของสงครามจะเป็นเช่นไรคงต้องวางเดิมพันไว้กับต้นไม้และนกน้อยเท่านั้นเอง

"สงคราม...กับการวางแผน(พัก)...ของรั้วไม้"

...คงไม่ไกลเกินรอ...

***สุขสันต์วันหยุด***

ขอบคุณผู้คิดโจทย์ ---> toor36

By...Sakormaree