"บุญเบาๆ" ฉันได้ยินคำนี้ครั้งแรกจากแม่และคำๆ นี้ยังทำให้ฉันเกิดอาการเอ๋อ...ไปครึ่งวัน "บุญ" คืออะไรกันแน่นะ...ทำไมแม่บอกว่ามันเบา การทำบุญที่ผ่านมาของฉัน จ่ายด้วยเงินที่หนักๆ แทบทั้งสิ้น แล้วสิ่งที่ฉันทำมาทั้งหมดมันใช่บุญหรือเปล่า...ทำไมฉันถึงไม่ได้รับอะไรตอบแทน (ฉันคิดเองเอ่อเองว่าการทำบุญของทุกคนก็คงไม่แตกต่างไปจากฉันหรอก 555)

ลูกอยากได้...บุญหนักๆ

แต่แม่กลับบอก...ว่าบุญต้องทำให้เบาๆ

นี่แม่กำลังอำลูกอยู่ใช่มั๊ยค่ะ?

3 ปีมาแล้ว...ที่ฉันลืมนึกถึงบทสนทนานั้น แต่มีเรื่องหนึ่งที่ฉันจำแม่น นั่นคือเรื่องเล่าที่เป็นเหมือนนิทานของแม่ "เมื่อ...ถึงเวลาที่ต้องเดินทาง (คนเดียว)"  ณ.ช่วงเวลานั้นทุกคนจะพบกับเพื่อนที่มีชื่อเล่นแสนเชยว่า"บาปและบุญ" ซึ่งพวกเขาจะยืนรออยู่ที่หน้าประตู ในระหว่างที่เดินผ่าน"ความมืดและความหนาว" จะแล่นเข้าสู่ร่างกายและจิตใจ แล้วเพื่อนทั้งสองจะเข้ามายืนขนาบข้างๆ เพื่อร่วมเดินทางและเล่าเรื่องราวบางอย่างพร้อมกับเฉลยบททดสอบของชีวิตที่ผ่านพ้นมา (เพื่อนผู้ซื่อสัตย์)

"โน่นคือ...แสงสว่างที่เธอก่อสร้างไว้ 

และนั่นไง...คือความมืดที่กัดกินใจ

และกลืนเงาของเธอ...(จำมันได้หรือเปล่า)"

ต่อให้เราไม่อยากเห็นและไม่อยากฟัง แต่เพื่อนทั้งทั้ง 2 คน นั้นก็ยังจะคอยแข่งขันกันฉายภาพวนไปวนมาซ้ำๆ (โดยไม่ได้สนว่าเรารู้สึกเช่นไร) และพวกเขาจะคอยชี้ชวนให้เรา เดินหลงเข้าไปบนถนนที่แทบมองไม่เห็นจุดสิ้นสุด ถึงอยากจะกลับบ้านสักเเค่ไหน เราก็ไม่สามารถย้อนกลับและหาประตูบานที่เปิดเข้ามานั้นเจออีก (ทำได้แต่เดินต่อไปเรื่อยๆ)

แม่บอกว่าข้างในนั้นความจริงก็มีประตูทางออกอยู่นะ แต่เราต้องค้นหาเพื่อนอีกสามคนให้เจอ "สติ-ปัญญา-สมาธิ" (ผู้ที่มีกุญแจทางออก) ซึ่งทุกคนรู้จักดี แต่ก็มีน้อยคนนักที่จะหาและระบุพิกัดตำแหน่งพวกเขาได้ ต้องอาศัยบุญเบาๆ คอยกำกับนำทาง...จึงจะพบเพื่อนตายทั้งสามคนนี้ (หวังว่าฉันคงหาพวกเขาเจอนะ)

ตอนเห็นโจทย์ของอาจารย์สุวิมลครั้งแรก ต้องขอบอกตรงๆ นะคะว่าฉันไม่กล้าเขียนเรื่องนี้ค่ะ แต่แล้วก็มีเหตุทำให้ฉันเปลี่ยนใจ ฉันไม่อยากเชื่อกับเหตุการณ์แปลกๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อน (ในเรื่องเล่าส่งท้าย) มันเป็นเรื่องที่อธิบายยากเกินไป ถ้าฉันจะหาคำตอบจากวุฒิการศึกษาที่ระบุไว้ในใบปริญญาที่ฉันเรียนจบ คงสรุปได้ว่า "ฉันควรต้องปรึกษาและพบแพทย์ด่วน" หลังจากวันนั้น 1 วัน ฉันยังได้รับข้อความจากพี่ภาส่งมาย้ำ ให้ฉันเขียนเรื่องนี้ "บุญเบาๆ" ไม่เขียนไม่ได้แล้ว ถึงจะใช้เวลาไปหลายวัน สุดท้ายก็เขียนเสร็จจนได้...ฉันรู้สึกดีที่เขียนเรื่องนี้จบค่ะ :)

เรื่องเล่าส่งท้าย...วัดในกรุงเทพที่ฉันชอบไปมากที่สุด คือ วัดมหาธาตุ ในวันหยุดฉันจะไปวัดเพื่อนั่งสมาธิให้แม่ค่ะเพราะที่นั่นเงียบสงบมาก วันนั้นในจังหวะที่ฉันกำลังก้มกราบพระมีบางอย่างทำให้ฉันประหลาดใจ ฉันได้กลิ่นหอมของมะลิลอยมาจากที่ไหนสักแห่งและมีเสียงหนึ่งผ่านกระทบหูเข้ามา "บุญนั้นเบาใช่มั๊ยลูกรัก" ต่อหน้าพระ (น้ำตาของฉันไหลและหยดลงบนมือที่พนมกราบ) ฉันตอบคำถามนั้นในใจไปว่า "ใช่ค่ะแม่...บุญเบาจริงๆ"

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ

By Sakormaree

  (5/3/2018)