✩, .•´`•.,(¯`•´¯)♥♥ L • O • V • E ♥♥ (¯`•´¯).•´`•., .•´✩`•., .•´`•.,(¯`•´¯) ♥ ♥ L • O • V • E ♥♥(¯`•´¯).•´`•.,✩


ค่ำแล้ว...
พู่กันเดินหงอยเข้าบ้านอย่างเหงาๆ ตัวบ้านมองเข้าไปมืด แม้แต่ไฟหน้าบ้านและเรือนกล้วยไม้ซึ่งปกติพ่อจะเปิดก่อนตั้งแต่ไม่ทันจะมืด ติสสาวนิ่วหน้าแปลกใจ “พ่อกับแม่ยังไม่กลับบ้านงั้นเหรอ....เป็นไปไม่ได้” คิดพลางล้วงกระเป๋าควานหากุญแจอยู่นาน ในที่สุดก็เจอ “นึกว่าต้องนั่งแกร่วหน้าบ้านซะแล้วไอ้พู่” อาร์ทตัวแม่บ่นงึมงำออกจะหงุดหงิดเล็กน้อยที่เจอกับเรื่องที่คาดไม่ถึงตลอดวันนี้กับตัวเอง พู่กันฝ่าความมืดเข้าบ้านอย่างชำนาญทาง เพราะเป็นบ้านที่เธออยู่มาตั้งแต่เล็กจนโตจนหลับตาเดินได้ไม่มีทางชนเข้าของในบ้านแน่นอน

ทันทีมือแตะสวิทไฟและเกิดแสงสว่างภายในบ้าน สิ่งที่ปรากฏอยู่กลางห้องทำตาติสสาวต้องกระพริบตาทั้งตกใจและอึ้งกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า ห้องรับแขกถูกแปลสภาพเป็นลานงานเลี้ยง อาหารมากมายจัดวางไว้ที่มุมหน้าต่าง ของขวัญกองใหญ่ถูกวางเรียงทับซ้อน แต่อะไรไม่เทียบเท่ากับเธอเห็นบรรดาพ่อแม่พี่ ๆ เพื่อนๆที่เธอสนิทสนมส่งเสียงดัง.....

“แฮปปี้เบิร์ดเดย์จ้าพู่”

.....แฮปปี้เบิร์ดเดย์.....จริงสิเธอลืมไปเลยว่าวันนี้เป็นวันเกิดตัวเอง......

ร่างบางยืนเคว้งหันไปมา พ่อกับแม่เข้ามาสวมกอดพู่กันต่างยิ้มอย่างเอ็นดูเมื่อเห็นสีหน้าตื่น ๆ ของบุตรสาวสุดที่รัก

“พ่อขา! แม่ขา ทำอะไรไม่ยอมส่งซิกกันเลยนะคะ พู่งงหมดแล้ว”
“เซอร์ไพรส์ไงยายหนู นี่อย่าบอกว่าพู่ลืมวันเกิดตัวเองจริงๆหรือลูก”
“บิ๊กเซอร์ไพรส์ล่ะไม่ว่า ลืมจริงๆ คะมัวแต่ยุ่งๆ แต่ว่า อา..คือ...หมายความว่า...พ่อกับแม่จัดวันเกิดให้พู่งั้นหรือคะ”

พู่กันทำหน้าเหรอหรา ออกจะเบลอ.. อึ้ง..ทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ แต่เพียงไม่นานติสสาวก็สามารถควบคุมได้ ร่างบางกอดพ่อกับแม่สลับกัน เรียกเสียงปรบมือให้กลุ่มคนรอบข้าง

“มันวิเศษใช่ไหมลูก แม่กับพ่อก็แค่อยากทำอะไรพิเศษๆให้หนู พอดีได้พี่หนูนาและพวกพี่ๆเพื่อนๆของลูกช่วยกันอีกแรง”
“...พ่อขาแม่ขา...พู่ขอบคุณคะ”
“ซึ้งไหมวะไอ้พู่”

เสียงก้องภพตะโกนแซวแทรกเข้ามา พู่กันมองตอบแววตาวาวน้ำตาคลอขัง ผิดกับน้ำเสียงแปร๊นใสโต้กลับและดังไม่แพ้กัน เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคน


“ซึ้ง...ซึ้งจนจุกเลยแก”

ในที่สุดต่อมน้ำตาของพู่กันแตกทะลักเพราะปลื้มใจ เธอไม่คิดว่าทุกคนต่างพร้อมใจจัดงานนี้เพื่อเธอ วิธีการปฏิบัติต่อเธอเองก็ช่างแนบเนียนจนเธอคิดไปเองว่ารู้สึกโหวงเหวงเมื่อขาดเสียงจากคนรอบข้าง ตากลมโตกวาดไปรอบ ๆ มองดูกลุ่มเพื่อนไล่เลียงกันคือพี่หนูนา พี่ตรี ก้องภพ แก้มบุ๋ม แก้มใส คนอื่นๆ และ คนที่อยู่ในความคิดถึงของเธอรวมอยู่ในกลุ่มด้วย เก็จพรหม พู่กันเช็ดน้ำตาลวก ๆ เปิดยิ้มกว้างเมื่อบรรดาเพื่อนๆพี่ๆ ต่างกรูเข้ามาอวยพรกันอย่างเซ็งแซ่


“สุขสันต์วันเกิดครับพู่”
“คุณพรหม”

เก็จพรหมยืนเคียงตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่เธอรู้ว่ารอบตัวอบอุ่นขึ้นเมื่อได้ยินเสียงทุ้มนุ่ม ติสสาวซ้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าหล่อเข้มบาดตาตั้งแต่แรกเห็นแถมยังเคยแอบนินทาในวันแรกที่เจอหน้าจนเป็นลมเป็นแล้งเพราะเลือดบนหน้าเขา แววตากลมโตสุกใสและหวานฉ่ำยามสานสบตาคู่เข้ม ความคิดถึงซุกซ่อนในดวงตากลมโตคู่สวย ลักยิ้มประดับมุมปากอิ่ม พู่กันส่งยิ้มตาหยีแก้เขินเพราะไม่ทนต่อตาอีกต่อไป เสียงพี่หนูนาแทรกขึ้นบ้าง ทำเอาทั้งคู่ยิ้มเขิน

“ระวังจะเป็นปลากัดนะทั้งสองคนนั่น พวกเรารอกินเค้กอร่อย ๆ ของแม่อยู่นะไอ้พู่”

ทันใดภายในห้องมืดมิดอีกครั้ง มีเพียงแสงเทียนบนเค้ก กำลังลอยมาพร้อมกับเสียงอวยพรแฮปปี้เบิร์ดเดย์อย่างเซ็งแซ่ พู่กันอ้าปากเหวอ อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาอย่างแปลกใจ..

“ยังไม่หมดอีกเหรอคะ”
“เป่าเทียนสิพู่”

พู่กันพยักหน้า ทำตามคำสั่งอย่างงง ๆ สมองยังอื้ออึง เธอได้ยินเสียงปรบมือลุ้นเทียนให้ดับ แสงเทียนดับไปพร้อมกับไฟในห้องสว่างจ้า ติสสาวเงยหน้าด้วยนัยน์ตาแดง มีน้ำคลอขัง กึ่งยิ้มกึ่งเบะ ตัดสินใจไม่ถูกว่าวางมือไม้ไว้ตรงไหนดี กวาดตามองไปรอบ ๆ พ่อแม่พี่ๆเพื่อนๆ รุมล้อมตัวเธอเอาไว้มีรอยยิ้มตรงมาที่ตัวเธอ ความอบอุ่นแผ่ซ่านภายในร่างกาย ก้อนแข็งแล่นขึ้นบนคอหอย..และค่อย ๆ สะอื้นหลุดออกมา..

“อ้าวเสียยี่ห้อไอ้พู่หมด ร้องไห้ทำไมหัวเราะสิแก นี่ๆ ทำหน้าแบบนี้สิ”

ก้องภพหัวเราะร่าขำเพื่อนรัก ทำหน้าลิงกังสร้างความขบขันให้กับทุกๆ คนจนพู่กันหัวเราะออกมา พู่กันสูดลมหายใจลึกแล้วค่อย ๆ พูดอย่างโล่งใจ

“พู่ขอบคุณทุกๆคนเลยคะที่อุตส่าห์จัดงานวันเกิดให้พู่ในวันนี้ เป็นวันเกิดครั้งแรกที่พู่ทั้งอึ้งทั้งซึ้งและก็ดีใจเป็นที่สุด ขอบคุณคะ พ่อแม่ พี่หนูนา และทุกๆคนจริง ๆ คะ”

พู่กันยกมือไหว้รอบ ๆ ทิศ พลางป้ายหยาดน้ำตาของความสุขไปด้วย พู่กันมองบิดามารดาอย่างขอบคุณที่ทำงานนี้เพื่อเธอ
ร่างบางเดินเข้าไปกอดมารดาและหอมแก้มซ้ายขวา พ่อยกมือลูบศีรษะบุตรสาวอย่างเอ็นดู เป็นภาพของความรักที่ใครเห็นต่างยินดีและชื่นชมไปพร้อมๆ กัน

“ตัดเค้กแจกซะทีสิแก หิวโว้ย”

เสียงก้องภพดังขึ้น พู่กันหันไปค้อนให้หนึ่งที และทำตามคำสั่งแต่โดยดี จานแรกหญิงสาวนำไปให้พ่อกับแม่ ..ซึ่งได้รับคำอวยพรที่ยืดยาว โดยมีเก็จพรหมยืนเคียงคู่

“ขอให้พู่ของพ่อกับแม่ มีความสุขนะลูก”
“พู่รักพ่อกับแม่มากที่สุดในโลกเลยคะ”


พู่กันน้ำตาซึมโผกอดบิดามารดาเหมือนเป็นเด็กหญิงจนเรียกเสียงหัวเราะขำๆจาก ตี๋หนุ่มจอมแสบเพื่อนรักคู่แข่งลูกรักพ่อกับแม่ของเธอ ก้องภพยืนอยู่ข้าง ๆยิ้มกวนโอ้ยน่าหมั่นไส้ในสายตาพู่กัน

“อ้อนพ่อกับแม่นะแก”
“พ่อแม่ฉันนายอย่ายุ่ง”
เสียงขู่ฟ่อแฟ๊ด มองแล้วดูขำ ๆ มากกว่าถือเป็นเรื่องจริงจัง

“ไม่ยุ่งไม่ได้ แกรีบไปแจกเค้กให้เสร็จยังมีคนรอเค้กจากมือแกอีกหลายคน”
คำตอบคล้ายเป็นห่วงแต่แววตาคิ้วสูงหลั่นนั้นแสนกวนโอ้ยในสายตาติสสาว จึงทำได้แค่แยกเขี้ยวใส่

“เออใช่สิ ..พ่อคะแม่คะ”
พู่กันนึกขึ้นได้ ว่ายังเหลือแขกอีกหลายคนที่รอเค้กจากเธอ

“ไปเถอะลูก อย่าเสียมารยาท”
แม่พยักหน้าให้พู่กันทำหน้าที่ของเธอให้สมบูรณ์

“ของพี่หนูนาและคนอื่น ๆฉันจัดการเอง แกเอานี่ไปให้คุณพรหมสิ”

พู่กันรับจานเค้กจากมือเพื่อนรักอย่างงง ๆ มองไปตรงหน้าเธอเห็นเก็จพรหมอยู่กับผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง
เก็จพรหมเดินเข้ามาทอดสายตามองดูตากลมโตนั้นอย่างรักใคร่ พู่กันจ้องตอบเห็นอะไรบางอย่างในนั้น ชายหนุ่มดึงจานไปจากมือติสสาว ก่อนจะพูดเสียงหวานนุ่มหู

“พู่ครับ ผมมีคนจะแนะนำให้รู้จัก แม่ผมเองครับพู่”
“แม่คุณพรหม”

พู่กันตาโตส่งยิ้มแหย หันไปมองดูสตรีท่านนั้นแล้วหันกลับมามองบุตรชายของนางด้วยใจเต้นแรง ร่างบางเดินตามแรงจูงของร่างสูงเหมือนกำลังเข้าหาบางสิ่งที่แสนตื่นเต้น

“พู่ครับ นี่คุณแม่ผม”
“สวัสดีคะคุณป้า”
พู่กันทรุดนั่งลงเก้าอี้ตัวที่ใกล้สุดก่อนจะทำความเคารพมารดาเก็จพรหม

“ไหว้พระเถอะหนู ได้เห็นตัวจริงซะทีลังจากที่ พี่พรหมพูดถึงหนูให้ป้าฟังบ่อยๆจ๊ะ”
ผู้สูงวัยมองอย่างพิจารณา ตามด้วยรอยยิ้มอย่างถูกใจ เพราะกิริยาตื่น ๆ ดูน่ารักไปอีกแบบ

“พูดถึงพู่...แนวไหนล่ะคะคุณป้า สงสัยเผาพู่ยับเยินแน่ๆเลย”

พู่กันทำตาโตสะกดความเขินไม่วายทำติสเตลิดใส่มารดาของเก็จพรหมตั้งแต่แรก ทำให้กลายเป็นความน่าเอ็นดูใสซื่อกับความตรงไปตรงมาของติสสาว ยิ่งเห็นตาคมหวานแสร้งปรายเฉียดไปที่บุตรชายยิ่งทำให้รู้ว่าบุตรชายได้เจอคนที่สมน้ำสมเนื้อแล้ว

“อุ๊ยไม่มีหรอกจ๊ะหนู พี่พรหมเค้าพูดถึงหนูว่าน่ารักอย่างงั้น ดีอย่างนี้”
“สงสัยว่า...”
พู่กันเกาคางหมายจะเผาชายหนุ่มต่อหน้ามารดา เก็จพรหมส่ายหน้าหัวเราะขำที่หญิงที่เขารักสองคนเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย

“ขอโทษนะครับ สุภาพสตรีทั้งสองท่าน ตัวเป็นๆยืนอยู่ตรงนี้ กรุณาอย่านินทากันซึ่งๆหน้าเลยครับท่าน”
“มานี่ดีกว่า ป้ามีของขวัญให้หนูด้วย พรหมหยิบของให้น้องสิ”
“ครับแม่”
เก็จพรหมออกอาการงงเล็กน้อยเพราะเขาไม่เห็นมารดาให้เขาถือกล่องของขวัญอะไรเข้ามาด้วย

“อยู่ในกระเป๋านั่นแหละ กล่องเล็ก ๆ กระดาษห่อของขวัญสีชมพู”
เก็จพรหมเปิดกระเป๋ามารดาตามคำสั่งแล้วหยิบกล่องที่มารดาบอกออกมา แววตาเข้มจ้าขึ้นเมื่อสบตามารดาของตัวเอง เรียกว่าแม่กำลังเซอร์ไพร์สเขาด้วยงั้นสินี่

“นี่จ๊ะหนู ของขวัญวันเกิดจากป้านะ”
“ขอบคุณคะคุณป้า”
“จะลองเปิดดูหน่อยไหมล่ะจ๊ะ”

พู่กันชูกล่องเล็กๆ ทวนคำเชิญสบตามารดาของเก็จพรหม ลักยิ้มทำงานให้เก็จพรหมมองตาปรอยเมื่อสบแววตาใสระริก

“เปิดสิพู่ ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าแม่มีของขวัญอะไรให้พู่”
“คะ..เปิดคะ”

พู่กันค่อยแกะกระดาษห่อของขวัญอย่างเบามือ เพียงไม่นานสิ่งที่อยู่ในกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้มนั่นคือกำไลทองสองเส้นเล็กๆ ผิวเกลี้ยง รอยยิ้มบ่งบอกถึงว่าพึงพอใจ แต่ยังเก็บอาการเอาไว้กับตัวไม่มิด เสียงอุทานคล้ายกระซิบชิดปากเมื่อได้ยินกำไลกระทบกันแล้วเกิดเสียงดังกรุ่งกริ่ง

“สวยจังเก๋จริง...”
“พรหมใส่ให้น้องสิ”
“ครับแม่”

มารดาเก็จพรหมมองดูสองหนุ่มสาวนั่งชิดกันหัวแทบจะชนกันแล้วยิ้มอย่างสบายใจ นางเงยหน้ามองดูบิดามารดาของติสสาวแล้วบอกตัวเองว่าควรจะไปรีบไปกระชับมิตรสัมพันธ์ให้มากกว่านี้ คิดดังนั้นผู้สูงวัยลุกขึ้นขอตัวกับสองหนุ่มสาว เพื่อเปิดโอกาสให้ทั้งคู่ได้ปรับความเข้าใจกันพูดคุยกันได้ถนัดมากขึ้น โดยมีสายตาซาบซึ้งของบุตรชายมองตามหลังไป

“คิดถึงพู่จัง”

เก็จพรหมพูดขึ้นหลังจากมารดาลุกจากไป มือหนาเลื่อนกุมสองมือนุ่มนิ่มเอาไว้ไม่ยอมปล่อย สายตาอบอุ่นจ้องซึ้งเข้าในตาคู่สวยดูเว้าวอนและงอนง้อ แววตาบอกให้รู้ว่าเขาอยากทำมากกว่าคำว่า “คิดถึง” จนติสสาวสะเทิ้นอายต้องเบนสายตาไปยังกลุ่มเพื่อน ๆ ที่ยืนจับกลุ่มคุยกันเพราะทนต่อตาด้วยไม่ไหว

“คิดถึงแล้วทำไมไม่โทรหาล่ะคะ”

ตอบไปแล้วอยากกัดลิ้นตัวเองให้ขาดเพราะลืมไปว่าเธอเป็นคนตั้งกฎบ้าบอขึ้นมาเอง “ ห่างกันสักพัก” พู่กันเหลือบตามองแล้วเมินหนีอีกตามเคย

“โทรหาแล้วพู่จะรับเหรอครับ”
“ไม่ลองแล้วจะรู้หรือคะ”
ปลาไหลยังเรียกแม่เลย ไอ้พู่เอ้ย ติสสาวคิดขำตัวเอง

“แปลว่าพู่ไม่โกรธผมแล้วใช่ไหมครับ”
“ไม่ได้โกรธนะ เพียงแต่ไม่พอใจ แต่ตอนนี้หายแล้วคะ”

เสียงดังฟังชัดตอบกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มหวานเจี๊ยบจนคนฟังยิ้มกว้างอย่างโล่งใจ มือบางถูกบีบเบา ๆ อย่างขอบใจน้ำใจของหญิงสาว วินาทีนี้เจ้าพ่อรีสอร์ทสัญญากับตัวเองว่า เขาจะไม่ยอมให้พู่กันได้รู้สึกว่าไม่ไว้ใจเขากลับมาอีกแล้ว...ตาเข้มซึ้งจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยกระซิบเสียงพร่า

“ได้ยินแบบนี้ ผมอยากให้รางวัลพู่จังเลย”
“คุณพรหมบ้า..พูดอะไรไม่รู้”
พู่กันหน้าร้อนผ่าว เพราะทำไมจะไม่รู้ความหมาย สายตากรุ่มกริ่มนั้นอีกทำให้คิดเตลิดไปถึงไหนต่อไหน

“ใครใช้ให้พู่น่ารักละครับ..จนผมชักจะอดใจไม่ไหว ไม่รู้หรือไงว่าผมคิดถึงพู่มากแค่ไหน”
“ลิเกจัง ไม่เอาไม่ฟังดีกว่า หันไปดูสิคะ เค้ามองเรากันใหญ่แล้วคะ”

เก็จพรหมยิ้มยั่วยิ่งเห็นหน้าใสแดงจนอดใจที่จะยื่นหน้าเข้าไปชิด จนอยากให้รางวัลเข้าจริงๆก็ตอนที่เจอสาวติสทำแบ้วห่อปากตาโตอยู่ตรงหน้า ช่างเป็นภาพดึงดูดใจเขาเหลือเกิน เจ้าพ่อรีสอร์ทถอนหายใจเสียงดังเฮือกใหญ่อย่างตัดใจเมื่อหันไปมองดูกลุ่มพี่ ๆ เพื่อน ๆ ของคนรัก เขาควรจะคืนพู่กันให้คนพวกนั้นเสียทีเพราะทุกคนต่างมาแสดงความยินดีกับเธอ

“โอ้ยโหยวว พี่หนูนามองตาขวางมาทางนี้พอดี เรารีบไปเข้ากลุ่มกันเถอะพู่ ผมไม่อยากถูกเกลียดขี้หน้าเพราะยึดน้องสาวที่รักไว้เพียงคนเดียว”
“ใช่แล้วคะ และพู่จะไม่แก้ตัวช่วยคุณพรหมแน่นอน”

ติสสาวหัวเราะเสียงใส ทุกอย่างดูโล่งเมื่อเก็จพรหมยอมให้เธอแต้มหนึ่ง ย่อมถือเป็นความสำเร็จด้วยเช่นกัน ความอึดอัดขัดเขินหายไปเหลือไว้แต่ความมั่นใจ บ่อยครั้งที่มือหนาโอบเอวบางเอาไว้และพู่กันเองก็ไม่ยอมละโอกาสที่จะสบตาคมเข้มและโปรยยิ้มให้เพราะเธอรู้ว่าเขาชอบนักหนา...


✩, .•´`•.,(¯`•´¯)♥♥ L • O • V • E ♥♥ (¯`•´¯).•´`•., .•´✩`•., .•´`•.,(¯`•´¯) ♥ ♥ L • O • V • E ♥♥(¯`•´¯).•´`•.,✩

ร่างสูงของอังวาห์ผลุดลุกขึ้นยืนทันควันเมื่อสมุนหน้าตาดีเข้ามารายงาน

“อะไรนะ! เบรโตไปเมืองไทย? เมื่อไหร่?”
“เมื่อตอนเช้ามืดนี้เองครับนาย”
“ไปเรียกเนลโลมาหาฉันด่วน”

เสียงดังลอดออกมา มันดังและมีอานุภาพพอที่จะทำให้ จุมพิตาหยุดปลายเท้าที่กำลังเดินผ่าน ไว้ที่หน้าประตู ก่อนจะผลักประตูเข้าไปหาสามี เธอพอจะรับรู้ว่าอารมณ์ของชายหนุ่มคงบูดน่าดูไม่งั้นสีหน้าครั้งแรกที่เห็นนั่นคือแดงก่ำ แววตาวาวโรจน์ แต่ไม่เท่ากับความกังวลที่ฉายแววอย่างเห็นได้ชัด

“เรื่องมันแย่มากเลยหรือคะที่รัก”
จุมพิตาเกาะแขนสามีสีหน้ากังวล

“ไอ้น้องเวรมันไปเมืองไทยนะสิเมียจ๋า”
อังวาห์กัดฟันตอบเมียสาวทั้งโมโหและกังวลใจเป็นที่สุด

“ในที่สุดสิ่งที่ฉันคิดมันก็เกิดขึ้นจริง”
น้ำเสียงกังวลใจไม่แพ้กันครางแผ่วออกมา แต่ดังพอให้เจ้าพ่อเหมืองเพชรเลิกคิ้วสงสัย

“คุณรู้?”
“นิสัยน้องชายคุณเค้าประเภทจิกไม่ปล่อยไม่ใช่เหรอคะ สิ่งที่ต้องทำคือนรีบส่งคนไปคุ้มครองเหยื่อ”
“ผมกำลังทำอยู่ที่รัก อีกไม่นานเนลโลจะเข้ามา”

สิ้นคำพูดของอังวาห์ ร่างสูงยักษ์เดินเข้ามาในห้อง สายตาเท่านั้นที่บอกให้สองสามีภรรยารู้ทันทีว่า สมุนเอกกำลังร้อนใจไม่แพ้กัน

“เนลโลนายแพ๊กกระเป๋าไปเมืองไทยได้เลย ทันทีที่วีซ่าถึงมือนาย”
“ครับนาย”
เสียงเรียบพอๆกับสีหน้าจนคนสั่งเองลดระดับน้ำเสียงลงอย่างเกรงใจ

“งานนี้นายต้องพาใครสักคนไปด้วย จะได้ไม่เป็นที่สังเกต”
“ครับนาย”
แววตาวูบไหวแวบหนึ่งแล้วหายไป เหลือไว้เพียงการพยักหน้า จึงไม่มีใครรู้ว่าเนลโลกำลังคิดอะไร และในที่สุดต้องเป็นฝ่ายตั้งคำถามเสียเอง

“แล้วจะไม่ถามหน่อยเหรอว่า ทำไมนายต้องไปเมืองไทย”
“สายบอกผมแล้วว่า เบรโตไปตามหาพู่กัน”
เนลโลเหลือบดูภรรยาของนายแวบหนึ่งแล้วตอบกลับอย่างถนอมน้ำเสียง ถือเป็นการให้เกียริต์นายผู้หญิง

“นายเข้าใจถูกต้อง มันเป็นหน้าที่นายที่จะต้องปกป้องผู้หญิงคนนี้ให้ปลอดภัย”
“ครับนาย ผมจะปกป้องเธอด้วยชีวิตของผมเอง”

เนลโลออกจากห้องไปแล้วเหลือแค่ประมุขของคฤหาสน์ อังวาห์เดินวนเวียนไปมา ส่วนจุมพิตากำลังใช้ความคิดเช่นกัน และในที่สุดเธอก็คิดออก

“ที่รักคะ ฉันอยากให้คุณมานั่งตรงนี้คะ”
“คุณค้นพบมันแล้วหรือจ๊ะดาร์ลิ้ง”
“คุณต้องเชื่อใจฉันนะ คุณต้องทำตามที่ฉันพูด แล้วสิ่งที่เรากลัวมันอาจจะไม่เกิดขึ้น”
“ได้ทั้งนั้นขอให้ เบรโตไม่ทำร้ายใครอีกต่อไป”
“งั้นคุณฟังฉันนะ”
“ยินดีเลยที่รัก”

✩, .•´`•.,(¯`•´¯)♥♥ L • O • V • E ♥♥ (¯`•´¯).•´`•., .•´✩`•., .•´`•.,(¯`•´¯) ♥ ♥ L • O • V • E ♥♥(¯`•´¯).•´`•.,✩


ในห้องรับแขก...
สมาชิกในครอบครัวของสาวติส กำลังนั่งฟังเก็จพรหมเล่าเรื่องที่พู่กันถูกจับตัวไปและปล่อยตัวในที่สุดเงียบ ๆ

สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่เก็จพรหม ในขณะที่พู่กันรู้สึกว่าตัวเธอสั่นสะท้านตลอดเวลาที่ได้ยินเรื่องที่เหลือเชื่อ ความชื้นของเหงื่อในอุ้งมือจนต้องเช็ดตักไปมา เธอเพิ่งรู้ว่า ทุกเวลาที่อยู่ในฟลอเร้นซ์นั้นล้วนแล้วแต่อันตรายทั้งสิ้น ทุกย่างก้าวที่เดินอย่างมั่นใจ บ่อยครั้งที่ไปไหนมาไหนคนเดียวและคิดเสมอว่าเป็นดินแดนเต็มไปด้วยความอิสระดีแท้ หารู้ไม่ว่าแท้จริงแล้วเธอคือเหยื่อที่ถูกล่าตลอดเวลา

“ทำไมต้องเป็นพู่”

เสียงกระซิบเค้นถามออกมาอย่างยากเย็น โดยมีคำตอบที่รู้อยู่แล้ว ตาเข้มจัดของเก็จพรหมพุ่งไปที่ดวงหน้าหวานของติสสาว ปากหนักกับคำตอบ มันเปราะบางแม้แต่ตัวเขาเองก็ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่ยังไงก็ต้องตอบ เพราะเขาพร้อมที่จะตอบทุกคำถามในวันนี้ ซึ่งเขาได้ตริตรองมาแล้วในคืนที่ผ่านมานั่นเอง ตาเข้มกวาดมองบิดามารดาของพู่กัน ทิ้งระยะชั่วครู่ ทุกคนต่างรอคำตอบอยู่เช่นกัน แววตาทอแสงอ่อนโยนหยุดที่ดวงหน้าหวาน

“เพราะพู่เป็นคนสำคัญของผม”
“ไม่เห็นเกี่ยวกัน คุณพรหมอย่าตีรังผึ้งสิ”

คำพูดสั้น ๆ แต่ทำเอาแก้มใสของพู่กันสุกปลั่ง เมื่อชายหนุ่มพูดตรงๆต่อหน้าพ่อกับแม่

“ผมเป็นทุกข์เมื่อตอนที่พู่หายไป และยิ่งหายอย่างไร้ร่องรอยยิ่งทำให้ผมตายทั้งเป็น เป็นสิ่งที่พวกเขาต้องการ”
“คุณพรหม”
พู่กันอุทานอย่างคาดไม่ถึงว่าเก็จพรหมจะเอ่ยความในใจขึ้นต่อหน้าพ่อกับแม่

“คุณลุงคุณป้าครับ พู่คือดวงใจของผม มันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ผมไม่สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้คือการพรากพู่ไปจากผม พวกนั้นรู้ว่าผมรักพู่มาก ทำให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น”
“คุณพรหม..พ่อคะแม่ขา..”

ถ้าไม่ติดว่าพ่อกับแม่นั่งอยู่ด้วยติสสาวคงโผเข้าหากอดเพราะตื้นตันคำพูดเจ้าพ่อรีสอร์ทนั่นเอง หญิงสาวหันไปมองพ่อกับแม่ขอความเห็น และผู้ใหญ่ทั้งสองเข้าใจความรู้สึกของบุตรสาวเป็นอย่างดีสีหน้าจึงเต็มไปด้วยความห่วงใยและรอยยิ้มให้กำลังใจ

“ขอถามตรงๆเถอะคุณ แล้วทำไมพวกนี้ถึงต้องโกรธแค้นคุณนัก”
“นั่นสิคะ คุณพรหมบอกว่าพวกมันแค้นคุณ แล้วมันเรื่องอะไรล่ะคะ”
พู่กันพลอยอยากรู้ไปกับพ่ออีกคน

“มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด สามีของเพื่อนผมคิดว่าผมไปพัวพันกับภรรยาเขานะครับ”
“อืมม เรื่องนี้มันละเอียดอ่อนนะคุณพรหม แล้วที่เขาปล่อยเจ้าพู่ก็เพราะสามีภรรยาเขาเคลียร์กันได้งั้นนะสิ”
พ่อดูจะเป็นคนที่เข้าใจง่ายกว่าใคร เอ่ยสรุปให้ เก็จพรหมที่พยักหน้ายอมรับ

“ผมต้องรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น ผมเป็นคนนำพู่มาพัวพันในเรื่องนี้ แม้จะไม่ตั้งใจก็ตาม ผมต้องขอโทษคุณลุง คุณป้าด้วยจริงๆ ฮะ”
“คุณพรหมไม่ต้องคิดมากไปหรอก ไหนๆเรื่องมันก็เกิดไปแล้ว อีกอย่างเจ้าพู่มันก็กลับมาอย่างปลอดภัย”
“ขอบคุณครับคุณลุง ผมสัญญาว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับพู่อีก”

เก็จพรหมให้คำสัญญา แม้ลึกๆแล้วใจยังหวั่นอยู่

“คุณพรหมคิดอย่างนั้นหรือคะ”

พู่กันถามขึ้น ตากลมโตนั้นมีบางอย่างที่บอกว่า เธอคิดว่ามันยังไม่จบ เธอยังคลางแคลงในเรื่องอื่นๆ อยู่เช่นกัน แต่ไม่อยากพูดมากให้พ่อกับแม่เป็นกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของเธอ มีเพียงสายตาเท่านั้นที่บอกให้เก็จพรหมทราบว่า เรื่องนี้ยังไม่จบง่าย ๆ อย่างแน่นอน ในระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์ของเจ้าพ่อรีสอร์ทดังขึ้น และหมายเลขที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอมือถือ เก็จพรหมได้ขอตัวคุยธุระ โดยลุกออกไปคุยข้างนอก

พู่กันมองไหล่กว้างของเก็จพรหม ระหว่างที่เขากำลังโทรศัพท์ มากกว่าสองครั้งที่เขาหันมาดูเธอด้วยสายตาที่เธอรู้สึกขนลุกอย่างประหลาดแต่ไม่แสดงอะไรออกมาต่อหน้าพ่อกับแม่



“สวัสดีจูน มีธุระอะไรหรือเปล่า”
“มีสิพรหม คือมีคนจะคุยกับพรหมน่ะ เดี๋ยวรอแป๊บนะ”
“ใครฮะ?”

เก็จพรหมถามเสียงฉงน นอกจากจุมพิตาแล้วมีใครอีกที่เขารู้จักและอยากจะคุยด้วย จุมพิตาหัวเราะเบา ๆ แล้วตอบแบบชัดถ้อยชัดคำ หัวคิ้วเข้มแทบชนกันยิ่งงงไปใหญ่เมื่อได้ยินคำตอบจากเพื่อนสาว

“สามีจูนเอง อังวาห์น่ะเค้ามีธุระสำคัญจะคุยด้วย พรหมพอจะคุยกับเขาได้ไหมจ๊ะ”
“ได้สิ”
เสียงจุมพิตาห่างออกไป เขาได้ฟังไม่ชัดว่าหญิงสาวกำลังพูดอะไรกับสามีของเธอ แต่เพียงไม่นานเสียงห้าวดังขึ้น

“สวัสดีคุณพรหม ผมอังวาห์ สามีของจุมพิตาพูด”
“สวัสดี คุณมีธุระอะไรกับผมอีกเหรอคุณอังวาห์”
แม้จะยังเคืองอยู่ลึกๆ ไม่หายแต่ความอยากรู้ว่าสามีของจุมพิตาอยากจะคุยกับอะไรกับตน

“ก่อนอื่น ผมคงต้องขอโทษที่ทำความยุ่งยากให้เกิดเรื่องไม่ดีกับคุณและแฟนของคุณ มันเป็นเพราะผมรักภรรยาผมมาก ทำให้ผมวู่วามไปหน่อย ผมหวังว่าคุณคงเข้าใจผม”

คำขอโทษที่กล่าวออกมาฟังแล้วไม่ได้นิ่มนวลตามแบบฉบับของคนทำผิดสักเท่าไหร่ แต่ฟังรวมๆแล้วเพราะความรักที่มีให้กับภรรยา ทำให้เก็จพรหมถอนหายใจออกมาช้าๆ อย่างใจเย็น จึงโต้ตอบออกไปด้วยน้ำเสียงเข้มข้น

“มันผ่านไปแล้ว ทุกอย่างมันกำลังจะเป็นปกติ”
“ผมก็อยากให้มันเป็นแบบนั้นเหมือนกัน”
เสียงห้าวตอบกลับมาทำเอาหูเจ้าพ่อรีสอร์ทผึ่ง ถามสวนกลับไปทันควัน

“หมายความว่ายังไง ผมไม่เข้าใจ”
“คุณช่วยพาแฟนคุณไปหลบซ่อนที่ไหนสักพักได้ไหม คือตอนนี้แฟนคุณกำลังไม่ปลอดภัย”
“ไม่ปลอดภัย ทำไม? มันยังไม่จบอีกเหรอไง?”
เก็จพรหมหลุดปากตะคอกถามกลับไป รู้สึกโกรธที่อีกฝ่ายไม่ยอมจบตามที่เข้าใจ

“ผมก็อยากให้มันจบ ฟังผมนะคุณพรหม เบรโตน้องชายผมเขาหลงรักพู่กัน ที่สำคัญตอนนี้เขากำลังเดินทางไปเมืองไทยเพื่อชิงตัวพู่กัน”

เสียงเข้มช้าๆชัดๆกลับมา เพราะเข้าใจอารมณ์อีกฝ่าย เพราะถ้าเป็นเขาเองเจอกับเรื่องที่ได้ยินแบบนี้เป็นใครก็ระงับอารมณ์ไว้ยาก โดยเฉพาะเขาเองอาจจะปามือถือทิ้งไปแล้วก็เป็นได้

“ห๋า! อะไรนะ เบรโต? เป็นน้องชายของคุณ? และกำลังจะมาลักพาตัวพู่กัน ทำไม?”

เก็จพรหมอึ้ง คำถามหลุดรอดออกมาอย่างงุนงง พร้อมกับทวนคำถามให้มั่นใจอีกครั้ง เสียงถอนใจยาวยืดจนทำให้อารมณ์ของเก็จพรหมพุ่งปริ๊ดรู้สึกไม่พอใจคล้ายเจอเรื่องน่าเบื่อหน่าย นอกจากไม่สำนึกผิดแล้วยังจะโยนความความรับผิดชอบทิ้งให้ผู้อื่นสะสางแทนทั้งๆ ที่เรื่องทั้งหมดเกิดจากคนพูดทั้งสิ้น

“ก็เขาคลั่งรักแฟนคุณนะสิ คุณรีบทำตามคำแนะนำผมดีกว่า ผมได้ส่งมือดีไปช่วยคุ้มกันแฟนคุณอีกคน ถ้าเขาถึงเมืองไทยเมื่อไหร่เนลโลจะติดต่อหาคุณทันที”
“เนลโลเหรอ?”

เก็จพรหมทวนชื่อของมือดีที่ถูกส่งมา ความรู้สึกที่เกิดขึ้นกระทันหันดูแย่ และร้อนวาบเข้าไปในหัวอก มันคือความรู้สึกหวงแหนกับคนที่ยืนมองดูเขาจากหน้าต่าง ระหว่างนั้นเขาได้ยินเสียงของจุมพิตาแทรกเข้ามา เพียงไม่กี่ประโยคก่อนที่มือถือจะตัดสัญญาณทิ้งไป ร่างสูงเซไปเล็กน้อยยกมือบดระหว่างคิ้วตัวความเครียดวิ่งจิ๊ดขึ้นมากระทันหัน หันกลับไปมองพู่กันอีกครั้ง รู้สึกเหมือนของหนักกดทับ เขาเพิ่งตกปากรับคำสัญญากับบิดาของพู่กันว่าจะไม่ให้เรื่องนี้เกิดขึ้นอีก แต่ยังไม่ข้ามวันเลยก็ต้องมาได้ยินเรื่องแย่ ๆ แบบนี้อีกจนได้ เก็จพรหมถอนหายใจรดหน้าอกตัวเองทั้งหนักใจและหวั่นใจ... หากคราวนี้เกิดอะไรขึ้นพู่กันอีก เขาไม่แน่ใจว่าจะโชคดี ได้คนรักกลับคืนมาเหมือนคราวที่แล้วอีกหรือเปล่านะ


✩, .•´`•.,(¯`•´¯)♥♥ L • O • V • E ♥♥ (¯`•´¯).•´`•., .•´✩`•., .•´`•.,(¯`•´¯) ♥ ♥ L • O • V • E ♥♥(¯`•´¯).•´`•.,✩