เหตุการณ์เมื่อครู่ผ่านไป ภายในใจของสองหนุ่มสาวอบอวลด้วยสายหมอกที่แตกต่างกันไป เก็จพรหมไม่ปฏิเสธใจตัวเองเลยว่าตอนนี้ทรวงอกที่เต้นไหวนั้นมันอ่อนหวานละมุนจนอยากจะกกกอดร่างอรชรนุ่มนิ่มนั้นเอาไว้เนิ่นนาน เขามั่นใจขึ้นทุกวันว่าคิดอย่างไรกับหญิงสาวตรงหน้านี้ ความรู้สึกส่งให้สายตาที่ทอดมองร่างบางทั้งรักและเอ็นดูอย่างล้นใจ หากเพียงแค่ติสสาวหันมาดูก็จะรับรู้ได้ทันที ส่วนพู่กันนั้นเล่าหมอกกลางใจของเธอเวลานี้กลับเป็นสีทึมเทาไม่ชัดเจนและว้าวุ่นสับสน สถานภาพระหว่างเธอกับเก็จพรหมดูจะคลุมเครือ เพราะประโยคที่บอกกับเธอก่อนหน้านี้ว่า...ขอให้คิดว่าเขาเป็นเพื่อน ...เพื่อนเรอะ ทำไมเพื่อนต้องทำตาซึ้งตลอดเวลา ทำทีว่าห่วงใยอาทรเสมอ ยิ่งมาอยู่ใกล้ๆแบบนี้ทำไมต้องอ่อนโยนและอบอุ่น...มันทำใจเธอแกว่งไกวนี่นา... เหตุการณ์ตะกี้ทำเอาใจเธอเต้นรัว ลมหายใจอุ่น ๆ คางสากสัมผัสกับซีกแก้มยังรู้สึกระคายผิวหน้าอยู่ไม่หายเพียงแค่คิดถึงหน้ายังเห่อร้อนจนอยากเทน้ำจากขวดลูบให้หายร้อน ...มันคือความคิดเท่านั้นแค่เหลือบตามองคนข้าง ๆ เธอยังไม่กล้า......ภาพของทั้งสองหนุ่มสาวนั่งเงียบงันปล่อยกระแสความคิดไปคนละทาง ไม่ต่างจากคู่รักกำลังนั่งทอดอารมณ์อย่างสุขและสงบ แม้ร่างสูงของเปรโตเดินเข้าไปหาสองหนุ่มสาวยังไม่มีใครรู้สึกตัว

“มาอยู่กันที่นี่เอง”
“อ้าวเบรโต รู้ได้ไงว่าเราอยู่ที่นี่”
พู่กันเงยหน้ายิ้มทักหนุ่มผมเหลืองอย่างโล่งใจที่ไม่ต้องทนอึดอัดกับบรรยากาศอึมครึมนั้น
“ผมตามกลิ่นมา”
เบรโตพูดขำขันเคล้าหัวเราะฟังแล้วรื่นหูสำหรับพู่กัน แต่ไม่ใช่สำหรับหนุ่มอีกคนอย่างแน่นอน
“กลิ่นคงแรง”
น้ำเสียงเยาะจากเจ้าพ่อรีสอร์ทที่ก้มหัวทักทายหนุ่มผู้มาใหม่
“อืมมม เบรโต นี่คือคุณพรหม คุณพรหมเป็นเออ..นายจ้างของฉัน”
พู่กันไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องแนะนำไปแบบนั้น ความจริงมันก็ไม่ผิดหรอกที่บอกว่าเก็จพรหม เป็นนายจ้างเพราะในสัญญาที่พี่หนูนาให้มาคนที่ต้องเซ็นต์สัญญาร่วมนั้นเป็นเขาจริงๆ
“ยินดีได้รู้จักครับ”
เบรโตยื่นมือให้เก็จพรหม
“เช่นกันครับ”
สองหนุ่มจับมือกันแล้วหันไปพร้อมกันมองร่างบางกำลังเดินไปเก็บอุปกรณ์วาดรูป เพื่อเปิดโอกาสให้ชายหนุ่มทั้งสองสนทนากันตามสบาย
“ผมเพิ่งทราบว่าเธอมาที่นี่ด้วยเหตุผลอะไร”
เบรโตเอ่ยขึ้นโดยใช้พู่กันเป็นหัวข้อสนทนา หลังจากเงียบไปชั่วครู่
“เธอบอกคุณอย่างนั้นเหรอ”
เก็จพรหมถามสายตายังคงปักอยู่ที่ร่างบาง
“วันนั้นผมเห็นเธอขึ้นเวทีรับรางวัลนะสิฮะ”
เบรโตตอบน้ำเสียงรื่นรมย์ทอดสายตาอ่อนหวานส่งไปที่สาวเอเชียแม้ละสายตากลับมาที่คู่สนทนายังทันเห็นร่องรอยค้างคา

“ขอโทษนะครับ คุณรู้จักเธอได้อย่างไรกัน”
เก็จพรหมพยักหน้า เงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะส่งคำถามให้ที่ค้างคาใจ
“มันเป็นเรื่องพรหมลิขิต”
เบรโตเน้นปลายเสียงอย่างตั้งใจ
“ยังไง?”
เก็จพหรมเงยขึ้นจ้องหน้าหล่อเหลาอย่างไม่เข้าใจคำตอบนั้น
“คนสองคนอยู่กันคนละซีกโลก มาเจอกันมิใช่ชะตาลิขิตอีกเหรอครับ”
“ยังไงก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกับพรหมลิขิต”
เก็จพรหมสูดลมหายใจลึกๆ บอกตัวเองให้อดทน รู้สึกไม่ชอบหน้าหนุ่มคนนี้มากกว่าเดิม
“เกี่ยวสิ ชะตาส่งให้ผมช่วยเหลือเธอนับตั้งแต่วันแรกที่เราพบกัน”
เบรโตตอบด้วยความมั่นใจว่าเขากับพู่กันเป็นเรื่องของโชคชะตา แววตาที่ส่งสบตาคมเข้มเหมือนประกาศศึกไปในตัวว่าเขาสนใจติสสาวเช่นกัน
“ช่วยเหลือ? ช่วยเหลือยังไง”
คิ้วเข้มขมวดไม่เข้าใจคำพูดของหนุ่มผมเหลือง ว่าไปช่วยเหลือพู่กันตรงไหน
“ถ้าผมบอกคุณ พู่กันคงไม่ชอบใจแน่ ๆครับ”

เบรโตขยิบตาให้เก็จพรหม จงใจหยุดคำตอบให้หนุ่มหน้าเข้มตรงหน้าค้นหาคำตอบแทน เป็นเวลาเดียวกันกับร่างบางเดินตรงมาทางสองหนุ่ม ในมือถือเฟรมงานและขาตั้งไม้ บอกให้สองหนุ่มรู้ว่าเธอกำลังจะออกจากสวนสาธารณะแห่งนี้

“พู่เสร็จแล้วคะคุณพรหม จะกลับกันหรือยังคะ”
“ผมช่วยถือ พู่จะไปไหนต่อ?”
เก็จพรหมปรับสีหน้าฝืนยิ้มและเอื้อมหยิบอุปกรณ์วาดภาพจากมือติสสาว
“คะ พู่นัดพี่แก้วว่าเราจะไปช๊อปปิ้งประสาผู้หญิงกันนะสิคะ”
พู่กันยิ้มกว้างเมื่อเห็นแววตาเก็จพรหมเปลี่ยนหลังจากได้คำตอบ แล้วหันไปคุยกับเบรโตที่ยืนมองรูปภาพที่เสร็จสมบูรณ์ในมือของเธอ
“เบรโต ฉันจะกลับที่พักแล้ว ถ้ามีโอกาสคงได้เจอกันอีกนะ”
“โอเค แล้วผมจะโทรหาคุณนะ พู่กัน”

เบรโตมองดูสองหนุ่มสาวเอเชียเดินเคียงคู่กลับไปทางเดิม เขามองความรู้สึกผู้ชายด้วยกันออกแม้ว่าชายหนุ่มจะไม่แสดงออกนอกหน้าก็ตาม มากไปกว่านั้นเค้าก็เห็นรอยหวานในแววตายามที่พู่กันมองดูชายคนนั้นด้วยเช่นกัน ที่ผ่านมาเขารู้ว่ามาทีหลังแต่นับจากนี้ระหว่างเขากับหนุ่มเอเชียถือเสมอกัน เสียงกร้าวคำรามอยู่ในลำคอพอๆกับสายตาแน่วแน่

“เธอจะต้องเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น ฉันสัญญา”


*.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎ * *.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎*.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎ *✿* D *.:｡✿*ﾟ¨


สองสาวเดินเข้าออกตามร้านรวงต่างๆในใจกลางเมืองฟลอเร็นซ์ ดูเหมือนว่าคนที่ช๊อปหนักคงเป็นเก็จแก้ว เธอจับจ่ายซื้อของชิ้นเล็กชิ้นน้อยอย่างสนุกสนาน ในขณะที่ติสสาวถนัดดูและเป็นที่ปรึกษามากกว่าซื้อ เหตุผลง่ายคือไม่โดนใจและราคาสูงเกินไป

“พู่ว่าที่เมืองไทยสวยกว่านี้เยอะ แถมราคาห่างกันหลายสิบเท่า”

ถึงกระนั้นไม่วายควักเงินซื้อมาหลายชิ้นสำหรับคนที่อยู่เมืองไทยเช่นกัน มีเหตุผลที่คนฟังต้องอมยิ้มขำ
“มันเป็นสิ่งเดียวที่ยืนยันว่าพู่มาถึงอิตาลี ไม่งั้นไม่ได้ตังค์พู่ชัวร์”
“สวยไหมพู่ แบบนี้พี่หนูนาเขาชอบหรือเปล่า”

เก็จแก้วชี้ชวนให้พู่กันดูหินเล็กๆหลากสีร้อยเป็นพวง ติสสาวชะโงกดูก่อนเงยหน้าส่งยิ้มแหยพี่สาวเก็จพรหม
“พู่ว่าพี่หนูนาไม่ใส่แน่ๆ คะ เท่าที่สังเกตพี่หนูนาชอบแบบชิ้นโต ๆ เดี่ยวๆ ชีบอกว่ามันเป็นกอบเป็นกำดี”

พู่กันเลียนเสียงเพื่อนรุ่นพี่ที่เคารพได้ไม่ผิดเพี้ยนเรียกเสียงหัวเราะของเก็จแก้ว เธอเริ่มเชื่อแล้วว่าพู่กันเป็นเด็กรุ่นน้องที่หนูนารักนักรักหนาเพราะความน่ารักและเป็นธรรมชาตินั่นเอง
“งั้นต้องชิ้นนี้น่ะสิ”

เก็จแก้วหยิบหินสีเม็ดใหญ่ที่ร้อยเรียงกันอย่างเหมาะเจาะ ขอเชื่อความเห็นของติสสาวเพราะทั้งคู่เซอร์พอๆกัน พู่กันหันกลับไปดูสิ่งของที่สนใจอยู่ก่อนหน้านี้ ปากอิ่มเม้มเหมือนใช้ความคิด ระหว่างที่ยกกล้องเพื่อเก็บภาพ พลันสายตาเหลือบไปเจอสีหน้าไม่พอใจแววตามึนตึงของพนักงานขายที่มองเธอเขม็งติสสาวมองตามสายตาของเขาไปที่ข้างกระจกป้ายติดหราเอาไว้ “ห้ามถ่ายรูป” พู่กันยิ้มแหยพยักหน้าขอโทษขอโพยที่ไม่รู้ “ผู้ไม่รู้คือผู้ไม่ผิด” เธอคิด ก่อนจะรีบเดินห่างของสิ่งนั้นด้วยความเสียดาย ในใจแอบคิดไว้ว่า ถ้ามีโอกาสวนกลับมาอาจจะซื้อไว้เป็นที่ระลึกของตัวเอง เพราะเป็นความคิดแผลงๆของเธอตั้งแต่เรียนปีหนึ่งแล้วเอง เมื่อคิดมาถึงจุดนี้ แววตาติสสาวไหวระริกถูกใจกับความคิดนี้เป็นที่สุด....

“พี่แก้วคะ พรุ่งนี้พู่ไม่เข้าไปในงานนะคะ”
พู่กันเอ่ยขึ้นขณะอยู่บนแท๊กซี่ขากลับที่พัก
“นัดกับพี่พรหมไปไหนหรือจ๊ะ”
เก็จแก้วถามยิ้มๆคิดว่าน้องชายคงนัดพาหญิงสาวเที่ยว
“เปล่าคะ”
พู่กันซ่อนยิ้ม “เธอจะบอกได้ไงว่าเธอมีนัดกับผู้ชายอื่นที่ไม่ใช่เก็จพรหม”
“อ้าวเหรอ ..เอ..บอกได้ไหมจ๊ะว่าพู่จะไปทำอะไรที่ไหน”
ผู้เกิดก่อนยั้งคำพูดว่ากับใครเอาไว้ตามมารยาทที่พึงมี
“อ๋อได้คะ คือพู่มีเดทกับชายหนุ่มที่หล่อที่สุดในเมืองนี้คะ”
พู่กันห่อไหล่พูดอาย ๆ หน้าแดงเรื่อตาลอยเมื่อนึกถึงชายหนุ่มที่เธออ้างอิง
“อะไรกัน พู่มาไม่กี่วันมีหนุ่มหล่อที่สุดมาจีบแล้วหรือเนี่ย”
เก็จแก้วหยอกรุ่นน้องเพื่อนรักด้วยการทำตาโตล้อเลียน ทั้งๆที่ในใจเริ่มห่วงน้องชายตัวเอง
“ปิดเป็นความลับหน่อยนะคะ พู่เขินคะพี่”
พู่กันหัวเราะเสียงใส ใบหน้าแลดูอ่อนเยาว์
“ไม่มีปัญหา ยังไงก็ระวังตัวหน่อยล่ะกัน เออ พี่จะถามพู่อยู่เหมือนกันว่า วันก่อนพู่ไปเจออะไรแย่ๆในเมืองนี้มาใช่ไหม จำได้ว่าฟังน้ำเสียงพู่แย่มาก ”
“เป็นความซวยซ้ำซวยซ้อนของพู่เองคะพี่แก้ว”

พู่กันเล่าเหตุการณ์วันที่เจอเบรโตให้เก็จแก้วฟังอย่างละเอียด แม้ว่าจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดก็ตามแต่น้ำเสียงระหว่างที่เล่าช่วงเวลาที่ฟังดูเลวร้ายที่สุดของผู้หญิงต่างแดนเผชิญอยู่ น้ำเสียงนั้นยังสั่นครือเหมือนเหตุการณ์นั้นเพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน เก็จแก้วพยักหน้าเข้าใจติสสาว แม้จะรู้สึกแปลก ๆ ที่ในโลกนี้มีคนใจดีพยายามคืนของที่เจ้าของลืมและแสดงอย่างชัดเจนว่าหวาดกลัว แทนการนำสิ่งของนั้นไปให้ตำรวจท่องเที่ยวเพื่อตามหาเจ้าของอีกที ความจริงแล้วไม่ยากเย็นที่จะหาเจ้าของเพราะหลักฐานแสดงตัวตนก็อยู่ในเป้แล้ว แค่เอาไปให้กงศุลหรือตรวจคนเข้าเมืองก็รู้แล้วว่าหาเจ้าของได้ที่ไหน....

*.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎ * *.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎*.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎ *✿* D *.:｡✿*ﾟ¨

“Thank you very much we will serve the best"

เก็จพรหมยืนมองพี่สาวจับมือกับเอเยนต์หลังจากมีการเจรจาอยู่เกือบชั่วโมง และเขาก็เชื่อว่าเก็จแก้วทำสำเร็จเอาเอเยนต์รายนี้อยู่ ร่างสูงเดินเข้าหาเก็จแก้วที่กำลังเก็บเอกสารใส่แฟ้ม หญิงสาวดูไม่ประหลาดใจที่เห็นน้องชายตัวดีเดินตรงมาด้วยหัวคิ้วขมวดมุ่น คำถามน่ะเธอรู้แล้วแต่คำตอบที่จะให้นี่สิเธอจนปัญญาจริงๆ

“พรหมมาก็ดีแล้ว นี่จ๊ะสัญญาระหว่างเอเยนต์เจ้าใหม่”
“พี่แก้วฮะ พู่โทรมาหรือยังครับ”
น้องชายตัวดีถามไปอีกทางตามคาดหมาย
“เปล่านี่จ๊ะ”
เสียงราบเรียบเหมือนคำตอบ
“อ๊าวแล้วพี่ไม่ เออ..เป็นห่วงเหรอฮะ”
เก็จพรหมโพล่งถามทันควัน
“ไม่ล่ะจ๊ะ เมื่อวานพู่บอกพี่แล้วว่าไม่มาวันนี้จ๊ะ”
เก็จแก้วทำทีก้มหน้าดูเอกสารอื่นขณะที่ตอบน้องชาย
“พู่เค้าว่ายังไงล่ะฮะ”
เสียงขุ่นคลั๊กจนต้องแอบซ่อนยิ้ม กลั้นขำเมื่อนึกถึงสีหน้าน้องชายเมื่อได้คำตอบจากเธอ
“อ๋อ เค้าบอกพี่ว่ามีเดทกับหนุ่มหล่อ”
“อะ..อะไรนะฮะ?”
เก็จพรหมทำหน้าตื่น ในใจนึกไพล่ไปถึงเบรโต ที่เจอกันเมื่อวาน
“อุ๊ยตาย พี่ลืมไปว่าพี่สัญญากับพู่กันว่าจะปิดเรื่องนี้ให้เป็นความลับ ตายแล้วยังไงพรหมช่วยปิดให้พี่อีกทอดแล้วกันนะจ๊ะน้องรัก”

เก็จแก้วทำเสียงตกใจอุทานออกมาที่เผลอบอก พลางลอบสังเกตุสีหน้าไม่สู้ดีของน้องชายของเธอ มันเป็นความรู้สึกขำเล็ก ๆ ที่เธอมีโอกาสทำให้น้องชายคนเก่งของเธอฟอร์มตกขนาดนี้ ทั้งๆที่ผ่านมาไม่เคยหลุดให้เห็น ความจริงเธอได้คำตอบแล้วว่าชายหนุ่มคนที่พู่กันนัดหมายนั่นคือใคร คนที่เฉลยก็หาใช่ใคร นอกเสียจากหนูนาเพื่อนสุดเลิฟของเธอนั่นเอง

สีหน้าเก็จพรหมบึ้ง เขาเข้าใจว่าคนที่พู่กันออกเดทด้วยต้องใช่เบรโตชัวร์ หลังจากกระแทกตัวนั่งเบาะหนาอย่างไม่สบอารมณ์ นิ้วเรียวยาวเคาะโต๊ะอย่างใช้ความคิด หนุ่มต่างชาติคนนั้นประกาศอย่างชัดแจ้งว่าสนใจพู่กัน คำพูดที่ทิ้งท้ายให้คิดเมื่อวานยังก้องอยู่ในหัวมันสร้างความขุ่นมัวในใจเขานับแต่นั้นมา เพราะมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับความคิดไม่ได้สังเกตุว่ามีร่างสูงใหญ่เดินใกล้เข้ามา จนกระทั่งได้ยินเสียงทักทายเจ้าพ่อรีสอร์ทจึงได้เงยหน้ามองด้วยสายตาประหลาดใจมากมาย

“สวัสดีครับ”
“สวัสดีเบรโต คุณมาทำอะไรที่นี่”
เก็จพรหมยิงคำถามทันทีแทบไม่ต้องคิด
“ผมมาหาพู่กันนะสิ เธออยู่ไหม”
หนุ่มผมเหลืองหล่อเหลาเหมือนดาราตอบแต่สอดส่ายสายตาหาคนที่พูดถึง
“อ้าว ผมนึก..”

เก็จพรหมยั้งคำพูดไว้แค่นั้น สมองทำงานเร็วรี่ ถ้าพู่กันนัดกับหนุ่มคนนี้คงไม่มาถามตอนนี้หรอก แล้วพู่กันนัดกับหนุ่มหล่อคนไหนอีก ....ยังมีหนุ่มคนไหนอีกที่เจ้าหล่อนรู้จักและออกเดทด้วย

“ที่โรงแรมบอกว่าเธอออกไปตั้งแต่เช้า ผมก็นึกว่าเธอจะอยู่ในงาน”

เบรโตตอบน้ำเสียงราบเรียบ ตาสีฟ้าแกมเขียวหรี่มองดูนายจ้างของพู่กันอย่างไม่เข้าใจเพราะก่อนมาเห็นสีหน้าติดบึ้ง ต่อด้วยมองเขาแบบไม่เชื่อสายตาทันทีที่เห็นเขาแล้วตอนนี้กลับนิ่งขรึมจนดูไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“พู่เค้าไปทำธุระ คงเย็นถึงจะกลับมา”
น้ำเสียงเรียบตอบด้วยสีหน้าเป็นปกติ
“งั้นฝากบอกเธอด้วยว่าผมมาหา”

เบรโตค้อมศีรษะให้ผู้ผ่านสารสีหน้ายิ้มแย้มก่อนขอตัวกลับ การปรากฏตัวของเบรโตมิได้ลบอารมณ์ขุ่นมัวออกจากหัวของเก็จพรหมแม้แต่น้อย เก็จพรหมหันไปมองพี่สาวของตัวเอง เขาเพิ่งสังเกตุว่าเก็จแก้วดูไม่แสดงอาการเดือดเนื้อร้อนใจกับการเดทของพู่กันแม้แต่น้อย คนอย่างเก็จแก้วถ้าลงได้รับมอบหมายให้ดูแลติสสาวแล้วไม่มีทางเป็นไปได้ว่าเธอจะทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น....

“พี่แก้วรู้ใช่ไหมฮะว่าพู่เค้านัดใคร”
“อ้าวไม่ใช่กับฝรั่งหนุ่มคนตะกี้หรอกเหรอ”
เก็จแก้วทำหน้าเหรอหรา
“ถ้าใช่มันคงไม่มาถามหาพู่ถึงที่นี่หรอกฮะ”
เก็จพรหมพูดเสียงรอดไรฟัน
“เหรอ....งั้นพู่นัดกับใครกันนะ”
เก็จแก้วลากเสียงกวนๆ
“พี่แก้วรู้ดี บอกผมมาเถอะ”
หน้าเข้มเริ่มขรึมจัดหรี่ตามองรอยยิ้มพราวทั่วใบหน้าของพี่สาว
“บอกง่าย ๆ มันก็ยังไงอยู่สิ เอ..พรหมมีอะไรแลกเปลี่ยนล่ะจ๊ะ”
ข้อแลกเปลี่ยนที่เก็จพรหมรู้ดีว่าหมายถึงอะไร เสียงอึกอักในลำคอพลางยืดตัวตั้งตรง
“ผมเป็นห่วงพู่ ..เออ..เกิดไอ้หนุ่มหล่อที่สุดคนนั้นเกิดทำอะไรมิดีมิร้ายกับพู่ขึ้นมา”
“เป็นไปไม่ได้จ๊ะ พี่เชื่อใจหนุ่มคนนั้นมากกว่าเชื่อพรหมอีกรู้ไหม”
เก็จแก้วเน้นเสียงยืนยันอย่างมั่นใจเป็นที่สุด จนผู้เป็นน้องชายต้องหรี่ตามองอย่างสงสัยกว่าเดิม
“พี่แก้วเคยเห็น...มันมาแล้ว?”
“แน่น้อน ขนาดพี่ยังเคลิ้มเลย ยังนึกไม่ออกเหมือนกันว่าตอนนี้พู่กันก็คงไม่ต่างจากพี่ชัวร์”
เก็จพรหมตีหน้ามึนเมื่อเห็นพี่สาวคนเดียวของเขาทำตาฝันหวานยามที่พูดถึงคนที่พู่กันออกเดทด้วย
“มันเป็นใครฮะ”
เสียงริษยาออกมาทำเอาเก็จแก้วกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่ เสียงขลุกขลักในลำคอคล้ายสำลัก ก่อนที่เธอจะเค้นถามเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ

“แล้วพรหมว่าไงล่ะจ๊ะ”

....มาลุ้นกันนะคะว่าพู่กันนัดกับใครเอาไว้เอ่ย....ตอนหน้า