“เฮ้อดูไม่เบื่อเลยจริงๆ คู่เดทของฉัน ทานกาแฟไหมคะคุณเดวิดเจ้าขา คิก คิก ท่าจะบ้าไอ้พู่แก”

ติสสาวหัวเราะขำตัวเอง ยังเช้าอยู่มากแต่เป็นสิ่งที่เธอตั้งใจเนื่องจากพอสายๆ นักท่องเที่ยวน่าจะเยอะมันเป็นอุปสรรคสำหรับเธอเพราะไม่สามารถวาดรูปสุดหล่อด้วยอย่างสนิทใจ ยังไงเธอก็เป็นหญิงสาวแต่มานั่งสเก็ตภาพชายหนุ่มเปลือยกาย ใครไม่เขินแต่พู่กันก็เขินเป็นล่ะงานนี้ แม้จะไม่เจอคนรู้จักก็ตาม แล้วถ้ายิ่งรู้จักอารมณ์ติสของเธอคงกระเจิงเผ่นกระจายจนวาดไม่ออกทีเดียวล่ะ รูปปั้นที่ยืนตระหง่านสูงเด่นนั้นไม่เป็นอุปสรรคว่าจะเห็นชัดหรือไม่เพราะเธอเตรียมกล้องส่องทางไกลขยายให้ชัดเลย ติสสาวดื่มกาแฟไปพร้อมๆกับกัดแทะแซนวิสคำเล็กๆ เรียกว่าเล็มถึงจะถูก ยังพอมีเวลา เธออยากดื่มด่ำกับธรรมชาติยามเช้าให้เต็มอิ่มเสียก่อนแล้วค่อยลงมือวาดรูปคู่เดทที่ไม่มีปากมีเสียงไม่กระดิกตัวให้คอยปรามให้เปลืองน้ำลาย......


*.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎ * *.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎*.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎ *✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎ *



เก็จแก้วหันมองน้องชายของเธอที่กำลังคุยอยู่กับเอเยนต์บริษัททัวร์ ด้วยสีหน้าที่เดาไม่ถูกว่าชายหนุ่มกำลังคิดอะไรอยู่ หลังจากที่เธอให้ข้อมูลสำคัญไปแล้ว แต่พอรู้ว่ามันสามารถหยุดอาการกระสับกระส่ายของเก็จพรหมได้ มีเพียงแววตาที่เข้าใจว่ามันไหวระริกและสดใสเหมือนเด็กหนุ่มเพิ่งมีความรักไม่มีผิด เธอเชื่อว่าหลังจากเสร็จสิ้นภาระกิจเบื้องหน้าเมื่อไหร่ เธอจะได้ยินคำขออนุญาตตามหารุ่นน้องของหนูนาอย่างแน่นอน และดูเหมือนว่าสิ่งที่คาดคะเนไม่ได้ผิด จนนึกอยากจะซื้อล็อตโต้ประเทศนี้เผื่อจะถูกบ้างเมื่อน้องชายเดินยิ้มกริ่มหาเธอหลังจากเอเย่นต์บริษัททัวร์ ออกไปแล้ว

“นี่ครับพี่ ดร๊าฟสัญญายังไงพี่แก้วตรวจทานให้ผมอีกทีนะฮะ”
“ความจริงไม่ต้องผ่านพี่ก็ได้ พรหมก็แค่เซ็นต์แก๊กเดียวเอง”
เก็จแก้วแสร้งก้มหน้าดูเอกสารที่น้องชายยื่นให้ เมื่อไร้เสียงตอบกลับจึงเงยขึ้นมองชายหนุ่มที่ยืนหน้าเก้อยกมือลูบท้ายทอย “เออมันเขินก็เป็นโว้ย” เก็จแก้วคิดขำในใจ
“คือผมจะไปทำธุระ”
“ธุระ? ธุระอะไรเหรอจ๊ะ เผื่อที่พรหมไปอาจจะมีของที่พี่ต้องการ”
เก็จแก้วขยายความยิ้มอย่างรู้เท่าทันกัน
“ผมจะไปตามหาพู่ครับพี่แก้ว”
เก็จพรหมตอบไม่ปิดบัง เก็จแก้วพยักหน้าอย่างพึงพอใจ ไม่วายถามให้หายข้องใจ
“แล้วทำไมพรหมไม่ตามหาน้องตั้งแต่ที่พี่บอก”
“พู่เค้าคงอยากอยู่ตามลำพังกับคู่เดทมั้งฮะ”
เก็จพรหมก้มหน้ายิ้มขณะตอบเก็จแก้ว
“อืมม ก็จริง.เอ้อ..แล้วพรหมจะไปตามน้องที่ไหนล่ะมีตั้งหลายแห่ง”
“ผมจะเริ่มต้นที่ตัวจริงก่อนฮะ”
“งั้นรีบไปเถอะจ๊ะเดี๋ยวจะมืดเสียก่อน”
“ครับพี่”


ดูเหมือนว่าเก็จพรหมจะคำนวนผิดพลาดเพราะทันทีที่หลุดเข้าไปในแกลเลอรี่ Galleria dell' Academia หลังจากที่ต้องต่อแถวเข้าชมอย่างยาวนานกลับไร้ร่างของอาร์ทตัวแม่ในโดมมิวเซียม ชายหนุ่มเดินวนสองรอบให้แน่ใจก่อนจะออกมายืนเคว้งตรงลานปาลัซโซเวคคิโอ (Palazzo Vecchio)เขาพบหนุ่มหล่อคู่เดทของพู่กันตัวที่สอง เก็จพรหมอดไม่ได้ที่ยืนมองพิจารณารูปปั้น “ก็งั้นๆ” เป็นคำพิพากษาของเจ้าพ่อรีสอร์ท เหลือแห่งสุดท้ายที่เขาคิดว่าต้องพบพู่กัน นาฬิกาบนข้อมือบอกให้เขาทราบอีกสองชั่วโมงพระอาทิตย์จะตก และเขามีเวลา แค่ครึ่งชั่วโมงที่จะไปที่นั่นโดยรสบัส แต่ถ้าไม่เจอเขาจะไปหาพู่กันได้ที่ไหนอีกนะ ชายหนุ่มคิดเผื่อ สายตาสะดุดป้ายแท๊กซี่เซอร์วิส ชายหนุ่มเดินเข้าไปโดยไม่คิดทบทวนรอบสอง


“เฮ้อออออ... พ่อรูปหล่อของฉัน”

พู่กันเอียงคอดูเฟรมวาดภาพ ด้วยความปลาบปลื้มใจ นิ้วเรียวเล็กไล้เบาๆ บนแผ่นกายกำยำเธอเก็บรายละเอียดทุกเม็ด บรรจงลงปลายดินสอให้ได้รูปร่างแกร่งสมชายกล้ามเนื้อเป็นมัด ๆ โดยเฉพาะสัดส่วนละเอียดชัดเจน ไม่เว้นแม้กระทั่งเส้นเอ็นปูดโปนบนหลังมือตรงสะโพกเพรียวและจุดสำคัญที่เธอต้องทำสมาธิวาดให้เหมือนนั่นก็คือสัญญลักษณ์ของความเป็นชาย ร่างบางยืดตัวเอี้ยวไปมาหลังจากที่ยืนก้มๆเงยๆอยู่กับรูปปั้นและเฟรมวาดรูป จตุรัสบนเนินเขาแห่งนี้เหลือนักท่องเที่ยวบางตา อาจจะเป็นเพราะว่าทุกคนตั้งใจรอชมความงามช่วงเวลาอาทิตย์ตก เวลาบนข้อมือบางทำให้ตาโตคมสวยโตขึ้นอีกเมื่อเห็นเวลา

“หู๋.....นี่มันเกือบสามทุ่มแล้ว พระอาทิตย์ยังไม่ตกอีก เอาเถอะกลับก่อนแล้วกัน”

พู่กันลูบท้องไปมาความหิวเริ่มมาเยือน เสบียงที่นำมาหมดเรียบทั้งแซนวิส กาแฟและน้ำดื่ม เธอดีใจที่มีห้องน้ำอยู่บนลานจตุรัสไม่งั้นโรคกระเพาะฉี่อักเสบถามหาแน่นอน มือบางสาละวนอยู่กับการเก็บสัมภาระจึงไม่รู้ว่าร่างสูงเดินตรงมาที่เธอด้วยสีหน้าสมใจ

“จะกลับแล้วหรือพู่” เสียงทุ้มทัก
“คะ..อะ...คะ คุณพรหมมาทำอะไรที่นี่คะ”

พู่กันเหวอแตกหน้าตาตื่นส่งคำถามบื้อ ๆ ออกไปในขณะที่มือบางรีบสลับกระดาษร้อยปอนด์แผ่นล่างวางแทนที่เดวิดหนุ่มในฝันของเธอ ใครอยากจะให้เห็นกันเล่าว่าเธอวาดสุดที่รักด้วยความละเมียดละไมเหมือนจริงไปทุกอย่าง

“อ้าวทำไมปิดซะละฮะ ขอผมดูหน่อยสิ”

เก็จพรหมท้วงเมื่อเห็นพู่กันเก็บเฟรมภาพใส่กระเป๋าหนัง เรือนหน้าแดงเถือกไปถึงคอ “นี่สาวติสของเขาอายงั้นเหรอ” เจ้าพ่อรีสอร์ทคิดครึ้มอยู่ในใจ ส่วนพู่กันเหลือบตาขึ้นมองหน้าหล่อเข้มแวบเดียวแล้วทำปากขมุบขมิบ “รู้ได้ไงฟระว่าตรูอยู่นี่” แต่ปากพูดไปอีกทาง

“พู่วาดเสร็จตั้งนานแล้วกำลังจะกลับอยู่พอดี”
“พู่วาดอะไรฮะ ตะกี้ผมเห็นไม่ถนัดภาพวิวหรือรูปปั้น?”
“วิวสิคะ นั่นไงคะหลังคาสีส้มสูงต่ำลดหลั่นกันไปมันคลาสิคมากจริงๆ นะคะ”
พู่กันไม่ได้ปดเพราะเป็นหนึ่งในภาพวาดของเธอด้วยจริงๆ
“เอาไว้โอกาสหน้าผมขอดูได้ไหมพู่”
“ได้สิคะรอให้พู่ไปตกแต่งแล้วใส่กรอบให้เรียบร้อยก่อน ตอนนี้มันยังเสี่ยวอยู่เลยคะ”

เก็จพรหมนิ่วหน้าไม่เข้าใจคำว่าเสี่ยวของพู่กัน แต่ไม่คิดจะถามเดาเอาว่าเป็นศัพท์แนวตามประสาวัยรุ่นที่พูดกัน พอเห็นร่างสูงเงียบ ติสสาวพูดอะไรไม่ออกจึงเงียบตาม พู่กันเกิดความสงสัยว่าทำไมน้องชายของพี่เก็จแก้วถึงรู้ว่าเธออยู่ที่นี่ เพราะเธอไม่ได้บอกใครแม้แต่เพื่อนรักของพี่หนูนาเองก็ตาม

“เออ คุณพรหมมาทำอะไรที่นี่คะ”

สายตาคมหวานจ้องมองซีกหน้าที่กำลังยืนมองแสงสีทองฉาบไล้ท้องฟ้าพระอาทิตย์กำลังจะตก ร่างบางไม่รอฟังคำตอบเธอรีบวิ่งไปอีกฝากของจตุรัสแล้วกดชัตเตอร์ถ่ายสะพานเวคคิโอ (Ponte Vecchio) กำลังเปิดไฟบนสะพานทำให้แต่ละช็อตของภาพเสมือนจริงๆ

“ผมตามพู่มา”

เสียงทุ้มอยู่ข้างๆตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ พู่กันลดกล้องลงเงยหน้ามองร่างสูง สมองตื้นตันดูเหมือนว่าจะพร่าเบลอตามความร้อนเห่อบนใบหน้า สายลมหวิวๆพัดผ่านมากระทบผิวหน้าไม่ทำให้ลดอุณภูมิบริเวณนั้นให้จางลง ตาเข้มจ้องลึกลงไปในตาคู่สวย มีบางอย่างออกมาจากแววตาคู่นั้นมันแจ่มชัดจน..ไม่อยากเข้าข้างตัวเอง อะไรที่ไม่ได้ยินกับหูอย่าเชื่อในสิ่งที่คิด พู่กันบอกตัวเองก่อนจะสูดอากาศเข้าปอดลึก ๆ

“แล้วทราบได้ไงว่าพู่อยู่ที่นี่ จำได้ว่าไม่ได้บอกใครเลย”
“ผมเชื่อในลางสังหรณ์”

เก็จพรหมตอบด้วยสีหน้าแววตากรุ่มกริ่ม เรียกเสียงใสพริ้วหัวเราะเบาๆจากปากอิ่ม ตาคมโตเหลือบดูหน้าคมเข้มที่ทำให้ใจไหวบ่อยๆในระยะหลัง

“จะให้เชื่อได้ไงกันคะ”

พู่กันอมยิ้มเขินเกลื่อนเต็มหน้าหวานเพราะสายตาซึ้งที่มองตลอดเวลา ปากกับใจตรงกันเพราะอยากรู้ว่าเหตุใดชายหนุ่มถึงเชื่อแบบนั้นทั้งๆ ที่เธอไม่ได้เกริ่นสถานที่ให้ผู้ใดทราบแม้กระทั่งเก็จแก้วก็เช่นกัน

“เชื่อถือได้แหล่งข้อมูลตรงกันเปะ”

เก็จพรหมเฉลยละสายตาจากดวงหน้าสวยมองดูสะพานเวคคิโอที่ประดับประดาแสงไฟได้งดงามเหมือนภาพฝัน สร้างความผ่อนคลายใจพู่กันให้หายโครมครามจนเผลอผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ

“เฉลยมาเถอะคะ”
สีหน้างงๆเมือ่ได้ยินคำตอบ
“หนุ่มหล่อที่สุดในเมืองฟลอเร็นซ์มีเพียงคนเดียวพู่”

เสียงนุ่มเคล้าเสียงหัวเราะเบา ๆ แววตาทอประกายอ่อนโยนยามเมื่อหันมามองหน้าเนียน ยิ่งเห็นแววตาไหว ความรู้สึกอยากโอบร่างบางเข้ามาไว้แนบอกจนต้องจับนิ้วเรียวเล็กเข้าไว้ในอุ้งมืออุ่น ติสสาวถึงกับอึ้งโพล่งถามถึงผู้ให้ข้อมูล

“พี่เก็จแก้วบอกคุณพรหม?”
“แค่ส่วนหนึ่งฮะ พู่อย่าลืมสิว่าผมคุ้นเคยกับที่นี่ มันก็ไม่ยากที่จะเดาออกใช่ไหม”
“นั่นสิคะ แบบนี้พู่ก็เขินแย่สิคะ”

พู่กันยกมือที่เหลือป้องปากหัวเราะแก้เขินไม่ยอมมองหน้าเข้ม “เรื่องอะไรจะมองให้เขินกว่าเดิม” ติสสาวคิด ทันใดนั้นเสียงโครกครากจากร่างบางยิ่งทำให้พู่กันอายขึ้นไปอีก หญิงสาวลูบท้องยิ้มแหย ๆ ให้เก็จพรหม แต่สิ่งที่ทำให้เธอต้องหัวเราะขำกับคำพูดเนียนๆ ที่ชายหนุ่มพูดแก้ตัวให้เธอ

“เราไปกันเถอะพู่ ท้องผมร้องประท้วงว่าหิวแล้วล่ะฮะ”
“นั่นสิคะ พู่ก็หิวเหมือนกัน”

ร้านอาหารริมแม่น้ำอาร์โนใกล้กับสะพานเวคคิโอ เมนูอาหารเรียบง่าย พาสต้าแสนธรรมดา รสชาดสุดจะเลี่ยนจนติสสาวบ่นกับตัวเองว่า “น้ำหนักขี้นแน่แกไอ้พู่”

“ค่อยยังชั่ว เฮ้อรอดตายไปอีกมื้อ” ติสสาวลูบท้องยิ้มกว้างเขินๆ
“นั่นสิ ผมก็มัวตามหาพู่เลยไม่ทันได้หาอะไรใส่ท้องเหมือนกัน”

เก็จพรหมเผลอพูดเรื่องที่เขาตะเวณไปตามที่ต่างๆ ทำเอาพู่กันหูผึ่งร่างบางชะงักขณะที่เอนตัวพิงเก้าอี้นัยน์ตาโตมองชายหนุ่มอย่างฉงน ทำเอาคนถูกมองเกิดอาการเขินจนต้องยกมือลูบสันจมูกไปมา “น่ารักดีแฮะ” พู่กันเผลอมองแววตาที่เธอไม่รู้เลยว่าเก็จพรหมใจเต้นแรง

“อืมมม จับได้แล้ว”

ติสสาวทำท่าประกอบขำ ๆ หัวเราะออกมาเต็มเสียงแล้วชะโงกหน้าเข้าหาหน้าเข้มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามที่มีท่าทีเขินไม่หาย

“บอกมาเลยคะว่าคุณพรหมตามหาพู่ที่ไหนบ้าง”
“โธ่พู่ เดวิดที่ตั้งเด่น อยู่ก็มีไม่กี่ที” เก็จพรหมพูดเลี่ยงๆ
“นั่นแหละคะ ที่ไหนบ้าง” ติสสาวคาดคั้น
“ผมไปมิวเซียมและก็จัตุรัสมิคารัลเจโล” เก็จพรหมหัวเราะเบาๆ ขณะตอบติสสาว
“คุณพรหมเข้าไปในมิวเซียม? โอ้พระเจ้า”

พู่กันยกมือทาบอกเพราะนั่นหมายถึงชายหนุ่มต้องยืนเข้าแถวจนขาแข็งชัวร์ แววตาพราวระยับเธอมองเห็นความน่ารักที่ไม่ต้องบอกกล่าวจากตัวชายหนุ่มในเวลานี้ หัวใจบรรจุอมยิ้มเต็มไปหมดทำให้แววตานั้นอ่อนหวานไม่รู้ตัว

“แล้วคุณพรหมก็เช่ารถแท๊กซี่มาที่จัตุรัสมิคารัลเจโล แล้วถ้าเกิดพู่ไม่อยู่ที่นั่นมิเสียเที่ยวเหรอคะ”

พู่กันซักต่ออย่างนึกสงสัยว่าถ้าเขาไม่เจอเธอจะทำอย่างไรต่อไป เก็จพรหมดึงมือบางกุมเอาไว้ตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“ถ้าไม่เจอ ผมก็คงขับรถไปเรื่อยๆเผื่อเจอ”
“คุณพรหมห่วงเพราะกลัวพู่หลงหรือคะ”

ติสสาวคิดเสียงดังถึงสาเหตุที่ชายหนุ่มตามหาเธอเพื่อปรับระดับอุณภูมิร่างกายในตัวเพราะมันฟูฟ่องเบาจนเกรงว่าถ้าไม่หาอะไรยึดตัวอาจจะลอยขึ้นฟ้าก็อาจเป็นไปได้ ตาคมหวานสานสบตาเข้มก่อนจะหลุบต่ำมองดูมือใหญ่บีบกระชับมือของเธอเหมือนคอยฉุดรั้งให้เธอรู้ว่าเป็นเรื่องจริงไม่ใช่ความฝัน

“ผมกลัวพู่หลงผู้ชายที่หล่อที่สุดในโลกมากกว่า”

*.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎ * *.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎*.:｡✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎ *✿* D *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎ *