วันหนึ่งมีข่าวว่า พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว จะเสด็จพระราชดำเนินไปทอดพระเนตรโครงการอ่างเก็บน้ำบ้านนาต้อง ซึ่งอยู่ใกล้กับภูทอก และจะเสด็จมาที่ภูทอกด้วย ท่านพระอาจารย์จวน กุลเชฏโฐ จึงเตรียมจะเลี่ยง แต่เมื่อทุกคนยืนยันว่าไม่ถูกต้อง

...ท่านก็เรียกผู้เขียน (คุณหญิงสุรีพันธ์ มณีวัต) ไปปรึกษาว่าจะทำอย่างไร ท่านเป็นพระป่าไม่เคยรับเสด็จเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดิน ไม่รู้จักราชาศัพท์เกรงว่าจะผิดพลาด

...ใกล้จะถึงกำหนด ทราบว่าทางการขอนิมนต์ให้ท่านไปนั่งในปะรำรับเสด็จ เพราะจะไม่เสด็จที่วัด ท่านอาจารย์บ่นว่า เอ เขาจะให้ไปทำอะไร เขาจะว่าเป็นพระไปประจบพระราชา...

“พระเจ้าอยู่หัวท่านไม่ทราบเรื่อง ถ้าเสด็จมา ผ่านไป ไม่ทราบว่าพระอะไรมานั่งทำไม อาตมาก็เสีย พระวินัยมีไม่ให้ประจบพระราชา ท่านก็จะเสีย ว่าไม่เคารพพระ ไม่ดีด้วยกันทั้งนั้น”

ท่านรองผู้ว่าฯ กราบเรียนชี้แจงว่าที่ไม่ได้เสด็จที่วัดนั้น เพราะเวลามีจำกัด จะต้องเสด็จไปเรื่องโครงการชลประทานถึง ๒ ตำบล ทางการจึงนิมนต์ให้ท่านอาจารย์ไปที่ประรำรับเสด็จ เรื่องที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว จะไม่ทรงทราบเรื่องนั้นเป็นไปไม่ได้

เพราะทางกรุงเทพฯ แจ้งมาว่า มีพระราชประสงค์จะทรงกราบนมัสการท่านอาจารย์จวน นี่เมื่อครู่นี้ก็มีวิทยุมา ผมเพิ่งรับข่าวรับสั่งถามเรื่องเครื่องไทยทาน ที่จะถวายพระอาจารย์เรียบร้อยไหม ถ้าท่านไม่ออกไปพวกผมตายแน่

เมื่อทราบความแน่นอนว่าจะไม่ผิดพระวินัยแล้ว ท่านก็รับว่าจะไปอยู่ในประรำ แต่ก็เกิดปัญหาใหม่ขึ้น ซึ่งทำให้ทุกคนในที่นั้นอดอุทานไม่ได้ ผู้เขียนนั้นต้องร้องอีกครั้งหนึ่ง “โธ่ ท่านอาจารย์ !”

ปัญหาของท่านคือ ถ้าเสด็จมาจะรู้ได้อย่างไรว่าคนไหนคือในหลวง...!

ท่านยิ้มอายๆ เมื่อเห็นทุกคนหัวเราะขึ้นพร้อมๆ กัน

“ก็ไม่ทราบจริงๆ”

เป็นอันตกลงว่าเวลาเสด็จพระราชดำเนิน ท่านรองผู้ว่าจะต้องคอยอยู่ใกล้ชิดท่านอาจารย์ เพื่อคอยบอกให้ท่านทราบ คงไม่มีปัญหา แต่ปัญหาก็ยังคงมีจนได้...!

กล่าวคือ เมื่อเสด็จพระราชดำเนินมาถึงปะรำ พวกเราที่เฝ้าทูลละอองธุลีพระบาทอยู่ไม่ไกลนัก เห็นถนัดว่าท่านอาจารย์มีการสะดุ้ง เมื่อพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงกราบท่าน ทรงคุกพระชานุ มีพระราชปฏิสันถารกับท่านอาจารย์เป็นเวลานาน และตลอดเวลาท่านอาจารย์ก็กราบทูลอย่างยิ้มแย้ม ไม่ติดขัด จริงแท้ ราชาศัพท์ไม่มีความจำเป็นเลย

ต่อเมื่อเสด็จพระราชดำเนินกลับแล้ว เราจึงทราบสาเหตุของอาการสะดุ้งของท่าน เพราะท่านต่อว่าท่านรองผู้ว่าฯ

“ไหนว่าจะคอยบอกว่าคนไหนเป็นในหลวงไง เราเกือบแย่เลย”

คราวนี้ทุกคนหัวเราะกันครืนใหญ่

ได้ความว่า เวลาขบวนเสด็จใกล้จะมาถึงปะรำ ท่านก็ถามท่านรองผู้ว่าฯ ซ้ำอีก ท่านรองผู้ว่าฯ อธิบายว่า คนแรกนั้นแหละในหลวง ไม่มีใครกล้าเดินก่อนหน้าในหลวงหรอก และที่จะสังเกตได้อีกประการหนึ่ง คือท่านจะทรงถือวิทยุในพระหัตถ์ด้วย ท่านอาจารย์ก็เชื่อ คอยรออยู่ เหตุนี้เมื่อ พล.ต.อ.วสิษฐ์ เดชกุญชร เดินนำมาในฐานะที่เป็นตำรวจประจำพระราชสำนักขณะนั้น ก็ต้องนำเสด็จเป็นปกติ เดินมาเป็นคนแรก แถมในมือถือวิทยุ...! ตรงตามข้อสรุปแนะของท่านรองผู้ว่าฯ พอดี 

ท่านอาจารย์จึงสงสัยเมื่อเห็นคุณวสิษฐ์เดินเลยผ่านท่านไป ซึ่งก็เป็นธรรมดาของท่านผู้มีหน้าที่ถวายอารักขาจะนำเสด็จ และไปหยุดรอข้างหน้า ส่วนท่านอาจารย์ก็คิดรำพึงว่า “เอ...ทำไมในหลวงเสด็จผ่านเลยไป...”

ดังนั้น เมื่อพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เสด็จมาประทับเบื้องหน้าท่าน ทรงกราบนมัสการใกล้จนแทบจะถูกตักท่านอาจารย์ ซึ่งกำลังมองตามคุณวสิษฐ์ จึงสะดุ้งอย่างไม่คาดคิด ท่านยิ้มอย่างเขิน เมื่ออธิบายว่า “คิดว่าท่านจะแต่งเครื่องแบบ”

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทรงฉลองพระองค์แบบเสื้อเบลเซอร์ ในขณะที่คุณวสิษฐ์แต่งเครื่องแบบ

เป็นเรื่องขบขันที่เราแอบนำมาเล่ากันอยู่นานทีเดียว แต่ความจริงลึกๆ ลงไปในใจ เราก็อดคิดไม่ได้ว่า นี่แหละ...พระป่า ท่านอยู่แต่ในป่าในเขา...ไม่สนใจเรื่องภายนอกกันจริงๆ

หลังจากเสด็จพระราชดำเนินครั้งนั้น ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้สำนักพระราชวังมีฏีกานิมนต์ให้ท่านอาจารย์ไปในงานพิธีโอกาสต่างๆ อยู่เป็นปกติ

รูปภาพ
พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
เสด็จพระราชดำเนินทรงเยี่ยมนมัสการพระอาจารย์จวน กุลเชฏโฐ 
วาระแรก เมื่อวันที่ ๒๒ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๒๐

พระคุณเจ้าที่นั่งถัดจากพระอาจารย์จวน กุลเชฏโฐ
คือ พระญาณสิทธาจารย์ (หลวงปู่ทองพูล สิริกาโม)
วัดสามัคคีอุปถัมภ์ (วัดภูกระแต) ต.วิศิษฐ์ อ.เมือง จ.บึงกาฬ

ช่วยกันแชร์เป็นธรรมทานนะครับ

Create Date : 05 มิถุนายน 2557
Last Update : 5 มิถุนายน 2557 8:42:07 น.		0 comments
Counter : 941 Pageviews.
Share Tweet