เมื่อแม่หายป่วย
หลังจากที่แม่ป่วยตั้งแต่วันที่ 13 ตุลาคม 2556 จนถึง เดือนธันวาคม 2556 รวมเวลาเกือบ 3 เดือนที่ลูกๆทุกคนต่างก็อยู่ในห้วงทุกข์
ภาพของแม่ที่นอนป่วยยังติดตาติดใจฉันอยู่เสมอ
ภาพของแม่ที่ต้องนอนแต่บนเตียงตลอดเวลาทั้งที่บ้านและโรงพยาบาล เป็นสิ่งที่ทุกข์ทรมานใจลูกเป็นที่สุด มีสิ่งไหนที่แลกได้ฉันก็จะยอมแลกเพื่อให้ได้กลับคืนสู่สภาพปกติเช่นเดิม
ฉันวิ่งเข้าออกจากบ้านและโรงพยาบาลอยู่ทุกวันจนบางครั้งต้องนอนโรงพยาบาลเฝ้าแม่ยาวนานอย่างรู้สึกทรมานใจ
แม่แอดมินที่โรงพยาบาลตั้งต่วันที่ 24 ตุลาคม 2556 จนกระทั่งวันที่ 24 พฤศจิกายน แม่เริ่มขยับตัวเปลี่ยนอริยาบถเองได้บ้างจนกระทั่งเริ่มนั่งพิงเบาะได้ เป็นเวลา 1 เดือนเต็มๆที่แม่ลุกไม่ได้เลย
และแล้ววันนี้เป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุดจากนั่งพิงเบาะพิงหมอน และเริ่มนั่งได้เอง และเริ่มขยับก้าวขาห้อยลงจากเตียงและวันหนึ่งฉันก็ต้องยินดีเป็นที่สุดเมื่อแม่ลงมายืนข้างเตียงด้วยขาทั้งสองและในที่สุดแม่ก็เริ่มหัดเดินๆๆๆแล้วแม่ก็เดินได้ในระยะใกล้ๆอะไรจะทำให้ฉันดีใจไปกว่านี้ไม่มีแล้ว ฉันหัวเราะทั้งน้ำตา ดีใจเป็นที่สุด ทุกวันฉันจะนอนกับแม่นอนข้างๆแม่ คอยดูแลแม่อย่างใกล้ชิด ฉันลางานอย่างไม่สนใจอะไรเลยก่อนนอนฉันจะตั้งใจสวดมนต์ แผ่เมตตาให้เจ้ากรรมนายเวรนั่งสมาธิภาวนาให้แม่หายและเดินได้ตามปกติในเร็ววันฉันสวดทุกวันขอทุกวัน พระเจ้าคงรำคาญจึงได้ประทานพรให้ฉันได้พรนั้นสมใจ แม่ฉันลุกได้ เดินได้แล้ว บุญๆๆๆๆๆเหลือเกิน
จากนั้นแม่ก็หัดเดินโดยใช้วอกเกอร์ และต่อมาก็ไม่ใช้เลย จนกระทั่งเดินได้เองในระยะใกล้ๆ แรกๆที่แม่เดินได้ แม่เดินซะรอบบ้านไม่หยุดเลยค่ะ อิอิ ต้องห้ามไม่ให้เดินมากเดี๋ยวกลับไปเป็นอีกหนักกว่าเดิมนั่นแหละถึงจะยอมหยุดพักบ้าง
ท่านี้แม่หัดเดินในบริเวณบ้านวันนี้ใส่กระโปรงจ๊าบมาก อิอิ กระโปรงตัวนี้เป็นความภูมิใจของแม่เลยนะคะ เพราะแม่ตัดเย็บเองด้วยตัวเองค่ะแม่ตัดผ้าเองโดยไม่เคยเรียนตัดเย็บเสื้อผ้าเลยค่ะ
และวันที่แม่กังวลก็มาถึง แม่กลัวว่าจะเดินไปงานแต่งน้องชายไม่ได้แต่ในที่สุดแม่ก็เดินได้และไปได้แต่ก็ให้แม่นั่งรถอาร์มแชร์ไปค่ะ
ขอจบด้วยสองภาพนี้ก่อนนะคะ ภาพบนเป็นอีกภาพหนึ่งที่ประทับใจมากค่ะ แม่กลัวเหลือเกินว่าจะไม่สามารถเดินไปร่วมงานบุญฉลองพระธาตุที่วัดใกล้บ้านแต่ในที่สุดแม่ก็หายทันและได้เดินไปงานฉลองพระธาตุสมใจค่ะ
ภาพล่างเป็นภาพที่แม่ได้มีโอกาสเป็นประธานในการทอดกฐินร่วมที่วัดพระธาตุม่อนไก่เขี่ยรู้สึกแม่จะอิ่มสุขอิ่มบุญมากมายยิ้มไม่หุบเลยค่ะ เห็นแม่มีความสุขผู้เป็นลูกก็ย่อมสุขไปด้วยเพราะแม่จ๋าแก่มากแล้ว ปีนี้ อายุ ย่างเข้า 84 ปีแล้ว ขอให้รักแม่ให้มากๆนะคะก่อนที่จะไม่มีแม่ให้รัก
ขอขอบคุณเพื่อนๆทุกท่านที่เข้ามาชมและให้กำลังใจค่ะ ขอขอบคุณบีจีสวยๆจากน้องญามี่ ขอขอบคุณโค๊ดเพลงจากคุณYAOVARIT เพื่อนบล็อก ขอขอบคุณเพลงประกอบจากยูทูบเพลง หนึ่งเดียว คือแม่ขับร้องโดยคุณนันทนา พงษ์ปฐม ประพันธ์คำร้องโดย อ.ดวงใจ สุริยา
พบกันใหม่ในบล็อกโครงการตะพาบนะคะ
| Create Date : 04 สิงหาคม 2557 |
| Last Update : 4 สิงหาคม 2559 12:24:35 น. |
|
51 comments
|
| Counter : 5388 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 34 คน [
เป็นบล็อกวันแม่ที่ซาบซึ้งมากๆครับ
ความกตัญญูของพี่เป็นแรงกำลังที่ทำให้คุณแม่หายป่วยจริงๆครับ
โหวตบล็อกครอบครัวให้ครับพี่