นั่งคุยกับตัวเอง : คุณค่า
เขียนโดย : สิงห์โตหมอบ
20 มีนาคม 2550





ศิลปินชื่อดังคนหนึ่ง นั่งวาดภาพสีน้ำอยู่บริเวณพระราชวังเก่าแก่แห่งหนึ่ง
เศรษฐีที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองเดินผ่านมาโดยบังเอิญ
เขาเห็นรูปที่ศิลปินคนนี้กำลังวาดอยู่ เป็นรูปที่งดงามถูกใจเขาเป็นอย่างยิ่ง
เขาจึงเดินเข้าไปขอซื้อภาพวาดนี้
“ท่านให้ราคาเท่าไหร่ ?” ศิลปินถาม
“หนึ่งแสนเหรียญ” เศรษฐีตอบด้วยน้ำเสียงลำพอง
“ผมคงขายให้ท่านไม่ได้” ศิลปินตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
เศรษฐีทำหน้าแปลกใจ
“น้อยเกินไปหรือ งั้นผมให้คุณห้าแสนเลยเป็นไง”
“ผมก็ยังคงขายให้ท่านไม่ได้อยู่ดี” ศิลปินตอบยิ้มๆ

ขณะที่การสนทนาต่อรองราคาเป็นไปอย่างเข้มข้นอยู่นั้น
มีเด็กชายวัยสิบขวบคนหนึ่งเดินผ่านมา
เจ้าหนูยืนหยุดมองดูภาพวาดตาแป๋วด้วยความสนอกสนใจ
มือขวาล้วงกระเป๋าเหมือนกำอะไรไว้แน่นราวกับในกระเป๋ามีของล้ำค่าซ่อนอยู่
ศิลปินหันไปถาม
“ชอบภาพนี้เหรอเจ้าหนูน้อย”
“ครับ”
ศิลปินยิ้มให้เด็กน้อย
“หนูจะซื้อมันมั้ยล่ะ ฉันจะขายให้”
เจ้าหนูทำหน้าเศร้า
“หนูรู้ว่ารูปของท่านราคาแพงมาก หนูมีเงินแค่นี้เอง
คงซื้อรูปที่ท่านวาดไม่ได้หรอกครับ”

เด็กน้อยว่าพลางล้วงมืออกมาจากกระเป๋ากางเกง
เมื่อแบมือออกมามีเพียงเหรียญๆเดียวปรากฏอยู่
“ฉันตกลงขายภาพนี้ให้หนูราคาหนึ่งเหรียญ เอามั้ย...”
เด็กน้อยทำหน้าตาตื่นเต้นดีใจสุดชีวิต รีบจ่ายเงินให้กับศิลปิน พร้อมกับรับรูปภาพมาอุ้มไว้แนบอกด้วยความดีใจ
ก่อนวิ่งจากไป เจ้าหนูหันกลับมาฉีกยิ้มพร้อมกับกล่าวคำว่า
“ขอบคุณมากครับท่าน”
แล้วก็วิ่งหอบรูปภาพจากไปอย่างรวดเร็ว


เศรษฐีมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความงงงัน
“ทำไมถึงไม่ขายรูปนี้ให้กับผม ในเมื่อผมให้เงินท่านตั้งเยอะ”
เศรษฐีต่อว่า
“ท่านให้ผมน้อยเกินไป” ศิลปินพูด
เศรษฐียังไม่หายข้องใจ
“แล้วทีเด็กคนนั้นให้ท่านแค่เหรียญเดียว ท่านกลับขายให้เขา หมายความว่าอย่างไร ?”
“เจ้าหนูคนนั้นให้ผมมากเกินไป”

ศิลปินพูดพลางเก็บเครื่องมืออุปกรณ์วาดภาพ
แล้วลุกเดินจากไป
ปล่อยให้เศรษฐียืนงงงันอยู่ตรงนั้นด้วยความไม่เข้าใจ.