เมื่อสามีเธอเป็นแต๋ว บทแรก หน้า 2 หลังจากที่ข้าวหอมอิ่มหนำสำราญดีแล้ว เธอก็ล่ำลาต้นข้าวแล้วจากไป ไม่ได้เจอกันร่วม 4 ปี หลังจากที่แยกจากโดยที่ต้นข้าวมาเปิดกิจการร้านสปาของตัวเอง ส่วน ข้าวหอมไปทำงานที่โรงแรมที่พัทยา แต่ทั้งสองก็ติดต่อกันเรื่อยมา ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้พบกันในวันที่มีเหตุฉุกเฉิน แล้วทำไมเขาถึงด่วนสรุปให้ ข้าวหอมมาช่วยเหลือเขาด้วยเหตุการณ์แบบนี้ วันต่อมาเมื่อต้นข้าวไปพบพ่อกับแม่ที่บ้าน เขาได้เรียนทั้งสองท่านว่าจะแต่งงานกับผู้หญิงที่เขารัก “ต้นจะแต่งงานกับผู้หญิงที่ต้นรักครับพ่อ” แม้จะกระอักกระอ่วนใจที่จะพูด พ่อมองรอดแว่นอย่างชั่งใจว่าลูกคนเดียวของท่านพูดเป็นเรื่องจริงหรือหลอก “ถ้าลูกมีคนที่จะแต่งด้วย พ่อจะไม่ขัด แต่ถ้าลูกหลอกพ่อล่ะก็ พ่อเอาตายแน่” ผู้เป็นพ่อเอ่ย “พ่อคะ แม่ว่า ให้ลูกได้เลือกทางเดินชีวิตตัวเองจะดีกว่าไหมคะ ถ้าต้นข้าว ตัดสินใจอย่างนั้น ก็ควรที่จะให้ลูกได้แต่งกับคนที่ลูกรัก” “ไม่ใช่หาข้ออ้างไม่แต่งกับคนที่พ่อหามาให้หรอกหรือ?” พ่อเอ่ยดักคอ “เดี๋ยวต้นจะพามากราบคุณพ่อครับ” ต้นตอบ แม่มองหน้าลูกชายคนเดียวอย่างลำบากใจ แม่รู้จักลูกคนนี้ดีนักหนา เหตุใดลูกถึงตัดสินใจบอกพ่อแบบนี้ เมื่ออยู่กันตามลำพัง แม่เลยหาโอกาสคุยด้วย “ต้น ลูกตัดสินใจดีแล้วเหรอ” แม่ถามอย่างเป็นห่วง “ฮะแม่” เมื่ออยู่กับแม่สองคนเขามีความรู้สึกผ่อนคลายกว่า “ต้นตัดสินใจแล้วฮะ ต้นไม่อยากให้พ่อต้องลำบากใจ แล้วไม่ขัดแย้งกับต้น” “ดีแล้วล่ะ พ่อเขาคงเข้าใจลูก” แม่ลูบผมยาวของต้นข้าวอย่างปลอบใจ เขาต้องอมทุกข์มาตลอด 1 เดือน เมื่อพ่อยื่นคำขาดเรื่อง แต่งงานไม่งั้นจะตัดพ่อตัดลูกกับเขา แม่ก็พลอยเป็นทุกข์ไปกับลูกด้วย ต้นโอบกอดแม่อย่างหวังพึ่งพึง และหาที่พักใจ แม่ได้แต่ลูบหัวปลอบใจลูก เมื่อสัญญากับพ่อไว้แล้วว่าจะพาผู้หญิงที่เขารัก.... เฮ้อ...คำนี้ เขาไม่คิดว่าจะได้พูดเลยในชีวิต ต้นจึงจำเป็นต้องเดินทางไปชลบุรีเพื่อพาตัวยายบ๊องของเขามาพบครอบครัว ข้าวหอมมองหาคนร่างสูงผมยาวที่บอกว่าจะยืนรอเธอที่สวนหย่อมโรงแรม เธอเดินมาข้างหลังเขา “จ๊ะเอ๋” เธอแกล้งคนร่างสูงโปร่งที่เอาแต่ยืนขบคิดปัญหาจนไม่สนใจสิ่งแวดล้อมรอบตัว ทำเอาเขาสะดุ้ง “เจ๊ ตกใจขนาดนั้นเชียว” “ฮืม เลิกงานหรือยัง?” เขามองดูนาฬิกา เวลา บ่าย 2 “เลิกแล้ว แล้วก็ลางานเจ้านายแล้วด้วย เจ้านายบ่นนิดหน่อย แล้วนี่เจ้จะพาไปไหนคะ” “ขึ้นรถก่อน แล้วจะเล่าให้ฟัง” ทั้งสองเดินไปที่รถ “ฉันจะพาเธอไปไหว้พ่อกับแม่” “ฮ้า” ทำเสียงตกใจขึ้นจมูก “นี่เจ้ เอาจริงเหรอ” เธอตกใจ “อ้าว ก็ไหนบอกว่าจะช่วยฉันไง แล้วเราก็ตกลงกันเรื่องค่าจ้างแล้ว” ทำหน้านึกได้ “เออ เน๊อะ เงินมางานก็เดิน โอเคร” เปลี่ยนเรื่องปุ๊ปปั๊บ ทันใจจนต้นข้าวปรับโหมดตามไม่ทัน “ต้องเอาเสื้อผ้าไปด้วยไหม” เธอหันมาถาม คนตัวสูงที่เริ่มสตาร์ทรถ “ก็ต้องเอาไปด้วย เผื่อได้ค้างคืนที่กรุงเทพฯ” “งั้นก็แวะไปที่หอก่อนสิ” “บอกทางด้วยนะ” “โอเคร ไปได้เลย” เสียงร่าเริงไร้กังวลของอีกฝ่ายทำเอาต้นข้าวรู้สึกว่าทำไมโลกมันไม่ยุติธรรมกับเขาเลย ทำไมมีแต่เขาที่มีปัญหา เมื่อข้าวหอมหอบกระเป๋าขึ้นรถเขาเรียบร้อย นางก็ทำเป็นชวนคุยเจื้อยแจ้ว ไม่นาน ก็หลับ ปล่อยให้ต้นข้าวคิดมากมายอยู่คนเดียว จนมาถึงจุดพัก เขาปลุกเธอเพื่อเข้าห้องน้ำ “ถึงไหนแล้วเจ้” “จุดพัก จะลงไหม ขึ้นรถไม่ถึง 10 นาที ก็หลับ หลับง่ายจริงๆ” ข้าวหอมงัวเงียลงจากรถ พอหันไปเห็นของกินก็วิ่งหายไป ต้นข้าวมองตามไม่ทัน “อะไรของหล่อนนะ นิ่งเป็นหลับ ขยับเป็นกิน เฮ้อ...คุณพ่อเจอคนแบบนี้จะเป็นไงนะ” เขาก็ไม่อาจจะคาดเดาได้ ครอบครัวที่เคร็งครัดแบบคนจีนโบราณ จะยอมรับเด็กที่กระโดกกระเดก ไม่เรียบร้อยแบบข้าวหอมได้หรือเปล่า?
มาตามอ่านต่อจ้า ปีนี้โหวตให้ไม่ทันแล้วซิ
 โดย: หอมกร
  วันที่: 26 ธันวาคม 2562 เวลา:11:53:23 น. |
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [