เมื่อสามีเธอเป็นแต๋ว บทที่ 11 หน้า 2 รุ่งเช้าอากาศเย็นสบายข้าวหอมลุกไปแต่เช้าเพื่อเตรียมทำอาหารใส่บาตรเช้า ต้นข้าวลุกตามเพื่อมาล้างหน้า ตอนเช้าทั้งสองใส่บาตรหน้าบ้านด้วยกัน พอสายหน่อยแม่พาพ่อออกมาล้างหน้าและเช็ดตัว ข้าวหอมไปช่วยแม่ เตรียมข้าวเตรียมยาให้พ่อ “มันแต่เซ่าอยู่นะ จะให้พ่อกินข่าวแต่เซ่าแท้” พ่อบ่น “พ่อ กินข้าวแล้วกะกินยา” “เอาไว้สายจักหน่อยบ่ได้บ่” พ่อต่อรอง “นี่มันกะ 7 โมงกว่าแล้วนะ” “งั้นพ่อกินน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ก่อนนะ สายจักหน่อยค่อยกินข้าว” “แบบนั้นกะกินข่าวบ่ตรงเวลา พ่อตอนนี้พ่อเป็นคนป่วย พ่อต้องกินตรงเวลา” ลูกสาวบังคับพ่อ แล้วยกสำรับอาหารตั้งโต๊ะให้พ่อกิน พ่อต้องจำใจทานข้าวตามที่ลูกต้องการแล้วกินยา พอหลังจากนั้น แม่ก็พาพ่อไปดูทีวี และแม่ก็นั่งร้อยมาลัยเพราะพรุ่งนี้วันพระ ข้าวหอมชวนต้นข้าวไปเก็บดอกไม้มาให้แม่ ที่แปลงดอกไม้ของน้องชาย มีดอกดาวเรือง ดอกมะลิ ดอกพุทธ ทั้งสองช่วยกันเก็บดอกไม้ไป ถ่ายรูปไปกันสนุก พอสายเอาดอกไม้มาให้แม่ ข้าวหอมก็ชวนต้นข้าวทำขนมข้าวต้มกิน กิจกรรมที่บ้านนา มีมากมายจนต้นข้าวไม่ได้รู้สึกเหงา เขาเองก็มีจิตใจอ่อนโยนเหมือนผู้หญิงจึงไม่แปลกที่ทำอะไรต่อมิอะไรโดยไม่บ่น แต่ถ้าหากเป็นเรื่องหว่านแห ตกปลา ก็ไม่ใช่ทางถนัดของเขานัก “พี่จองตั๋วกลับพรุ่งนี้เช้านะ” เขาบอกข้าวหอมก่อนนอนคืนนั้น “ค่ะ ขอบคุณนะเจ้ ที่อุตส่าห์มาเยื่อมพ่อ แล้วก็ยังอยู่กับเค้าต่ออีก 2 วัน” “ไม่เป็นไรหรอก เราก็ครอบครัวเดียวกัน” ข้าวหอมหมุนตัวมามองหน้าเขา “เดี๋ยวนี้เจ้เปลี่ยนไปแยะมากเลยนะ รู้ตัวหรือเปล่า?” “เปลี่ยนยังไงเหรอ?” เขาทำหน้าเหรอหรา “แล้วเรื่องที่เจ้ มีอะไรกับเค้าอีก มันผิดปกติกะเทยหรือเปล่า?” “ก็...ไม่นิ มันผิดปกติตรงไหน พี่ยังไม่ได้ตัดทิ้งซะหน่อย” เขาหมุนตัวตะแคงมาคุยกับเธอ จ้องหน้าช่างเจรจาใสซื่อ “แล้วเจ้ คิดว่าเราจะไปต่อข้างหน้ายังไง?” “ถามแปลกยัยบ๊องส์ มีอะไรกันขนาดนี้แล้ว ข้าวก็ต้องรับผิดชอบ” เขาแตะที่จมูกเธอเบาๆ “รับผิดชอบอะไร?” สายตาขี้สงสัยขมวดคิ้ว “ก็มีอะไรขนาดนี้แล้ว ข้าวก็ต้องรับผิดชอบดูแลพี่ไปตลอด...... จนแก่น่ะสิ” เขาพูดแล้วดึงมือน้อยไปจูบ “ยี้...พูดอะไรเลี่ยนๆ” เธอรีบดึงมือออก แต่เขาไม่ยอมปล่อย “ไม่ชอบหรือไง?” “ไม่คิดว่าเจ้จะเป็นคนแบบนี้ ไหนตัวเองบอกว่าไม่ชอบผู้หญิง แลัวกะเทยก็ต้องชอบผู้ชายไม่ใช่เหรอไงคะ?” “...ถ้าพี่ยังเป็นกะเทย จะยอมเป็นเมียพี่ดีดีไหมล่ะ” เขาสอดมือใต้ร่างเธอแล้วดึงมากอด “เอ๋....มันใช่เหรอเจ้ แล้วเจ้ ไม่ขยะแขยง ไม่กระอักกระอ่วน ไม่อยากอ๊วกเหรอ” “ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นก็ใช่ แต่กับข้าว พี่คุ้นจนชินแล้ว พี่กอดจนชินแล้ว พี่จูบจนชินแล้ว และอีกอย่างเราก็แต่งงานกันแล้ว เราก็มีอะไรกันแล้ว อย่างนี้เรียกว่าผัว เมียได้ไหม” ข้าวหอมฟังเขาอธิบายพยายามทำความเข้าใจ เธอลุกขึ้นมองหน้าเขา เอามือแตะที่หน้าผาก “ฮึ คิดว่าพี่ป่วย หรือไง” “ก็..ฮ้าๆๆ ไม่รู้จะพูดยังไงดีนิ” เธอขำ “แล้วสรุปว่าโอเคหรือเปล่า” “เรื่องอะไร?” “อ้าว ก็พูดมาตั้งเยอะ ไม่ได้ฟังพี่หรือไง?” “ก็ฟัง แล้วเจ้ถามเค้าเหรอ?” เรื่องกวนอารมณ์เป็นที่หนึ่ง “เอ๊ะ ยัยบ๊องส์ เดี๋ยวก็ลงโทษหรอก” พูดแล้วเขาก็รวบเธอลงไปนอนพร้อมกับแกล้งสาระพัดให้อีกฝ่ายจักกะจี๋ “โอ้ย...เจ้ ไม่เอานะ ไม่ทำแบบนี้” อีกฝ่ายหัวเราะจนตัวงอ “บอกแล้ว พอแล้ว...” “งั้นก็บอกมาสิ” เขาดึงเธอไปกอดแนบแก้มกับแก้มเธอ “ถ้ามันไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ก็คงต้องตามนั้น ในเมื่อเจ้เสียตัวให้ข้าว ข้าวเสียตัวให้เจ้ แล้วแต่งงานกันถูกต้อง ก็คงต้องเป็นสามี ภรรยากัน” อีกฝ่ายหัวเราะชอบใจกับคำตอบ “แล้ว ข้าว คิดยังไงกับพี่?” ข้าวหอมนิ่งคิด “ก็คิดว่าเจ้เป็นกะเทย” “ฮ้าๆๆๆๆ” “แล้วตอนที่มีอะไรกันล่ะ คิดว่ายังไง?” “ก็...อืม” อีกฝ่ายอายจนตอบไม่ได้ เขาจูบที่คอเพื่อเร่งให้ตอบ “ก็แปลกๆ อยู่เหมือนกัน ไม่แน่ใจว่าเจ้ จะแค่หื่นหรือเปล่า เลยคิดว่าเจ้อาจจะไม่แน่ใจว่าตัวเองเป็นกะเทยหรือเปล่า?” “ถ้าเป็นกะเทย จะยอมมีอะไรด้วยไหม?” “เจ้เคยถามเค้าด้วยเหรอว่ายอมหรือเปล่า เวลาเจ้หื่น เจ้ก็กอดรัดฟัดเหวี่ยง ไม่ได้ถามสักคำ” เธอต่อว่า “ฮ้าๆๆๆ พี่ขอโทษ ก็มันห้ามใจไม่ได้นิ” “หื่นน่ะเหรอ” “เปล่า เห็นข้าวทีไร ก็อดไม่ไหว อยากกอด อยากจูบ” “แหว่ะ กะเทยปลอม อยากจูบผู้หญิง” เธอทำท่าจะอ๊วก “ปลอมที่ไหน แล้วเมื่อก่อน ข้าวก็ชอบกอดพี่จะตาย ตอนนี้โดนกอดบ้าง ถือว่าเราเจ๊ากันนะ” “ฮืม มันไม่เหมือนกันซะหน่อย เค้ากอดเฉพาะเวลานอน ไม่ได้ทำอะไรนะ” “จะทำก็ได้นิ พี่ไม่ได้ว่าอะไร พี่ก็บอกข้าวแล้ว ว่า ข้าวจะกอดจะหอมตรงไหนก็ได้ เป็นของข้าว” เขารีบเสนอตัว “ขอคิดดูก่อนล่ะกัน” อีกฝ่ายหาสนใจไม่ “ถ้าไม่อยากกอดอยากหอมก็ได้ แต่พี่ขอกอดขอหอมข้าวก็แล้วกันนะ” พูดแล้วก็ระดมจูบจนอีกฝ่ายห้ามไม่ทัน
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
กุ๊กกิ๊กน่ารักดีค่ะ นางเอกถามแทนคนอ่าน