“คุณแวะกาลิมปงก่อนไปต่อสิกขิมก็ดีนะเพราะกาลิมปงอยู่ระหว่างดาร์จีลิ่งกับสิกขิม ที่นั่นคุณสามารถดูกังเชนจุงกาได้ด้วย” แน่ะเอากังเชนจุงกามาล่อฉันอีก

“แล้วที่สิกขิมดูกังเชนจุงกาได้ใหม?” ฉันคลับคล้ายคลับคลาว่าที่สิกขิมก็สามารถเห็นกังเชนจุงกาได้แต่เพื่อความมั่นใจเลยขอถามย้ำอีกทีเพราะเห็นเขาเชียร์ให้ไปดูที่กาลิมปง

“ดูได้เหมือนกัน แต่ที่กาลิมปง เดโลก็น่าไปพวกเราเคยไปที่นั่นดอกไม้สวยมาก อากาศดีจริงๆอยู่บนนั้นถ้าท้องฟ้าไม่มีเมฆหมอก มองลงมาจากยอดเขาจะเห็นวิวทิวทัศน์รอบๆสวยงามมาก” เขาเชียร์ต่อ

แรงเชียร์ของสองแม่-ลูกเกี่ยวกับกาลิมปง แม้จะแค่สามหรือสี่ประโยคก็เพียงพอแล้วสำหรับการตัดสินใจของฉันผู้ซึ่งคลั่งไคล้ไหลหลงที่สูง มันเป็นความสุขอย่างเยี่ยมยอดเมื่อมีโอกาสได้ขึ้นไปยืนอยู่บนเขาสูงๆแล้วมองลงไปเบื้องล่างรอบๆตัวเรามันเหมือนกับทุกสิ่งทุกอย่างในโลกอยู่ภายใต้สายตาแห่งเรา

ฉะนั้น กาลิมปงหากจะประมาณหรือประเมินตามที่ได้รับรู้จากสองแม่-ลูกก็คงจะเป็นเมืองเล็กๆหรือหมู่บ้านที่ใหญ่หน่อยอยู่ท่ามกลางป่าเขาเช่นเมืองหรือหมู่บ้านหลายๆแห่งที่เคยนั่งรถผ่านมา หรือถ้าเป็นเมืองใหญ่ขึ้นมาหน่อยก็อาจจะไม่ต่างจากมิริคเท่าไหร่ การที่แต่ละเมืองในแถบนี้จะมีสถานที่พักผ่อนหรือที่ท่องเที่ยวบนยอดเขาคงไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะแถบนี้ถือเป็นถิ่นภูเขาอยู่แล้ว จึงหวังว่าเมื่อไปถึงที่นั่นคงจะเดินหาที่พักพิงสักแห่งได้ไม่ยาก

นับจากนี้ไปเจ้าโลกเหงาคงจะเป็นตัวช่วยตัวเดียวที่ฉันมอบชีวิตให้นำทาง

เส้นทางที่รถแล่นเลี้ยวและลุยไประหว่างป่าเขาดูแล้วไม่แตกต่างจากเส้นทางมิริคกับดาร์จีลิ่ง ความงามของทิวทัศน์เบื้องหน้าและสองข้างทางบอกได้คำเดียวว่าสวยได้ใจจริงๆ ไม่ว่าจะ หุบเขา เมฆหมอก ต้นไม้ หรือแม้แต่สายธารเล็กๆที่รถต้องแล่นลุยตัดผ่านไปล้วนก่อเกิดและประกอบกันขึ้นมาเป็นส่วนผสมที่ลงตัวของธรรมชาติทั้งสิ้น แต่ที่น่าอัศจรรย์กว่านั้นทุกอย่างดูมันเคลื่อนไหวเป็นตัวของมันเองได้อย่างน่าประทับใจ

ชื่นชมความงามของสองข้างทางอยู่ได้ไนาน

 อาการง่วงเหงาหาวนอนและอ่อนเพลียจาก ชีวิที่สมบุก

สมบันเมื่อสองสามวันที่ผ่านมาก็เริ่มแผลงฤทธิ์

มันง่วงสุดๆหนังตาหนักอึ้งพยายามจะฝืนก็ ไม่เป็นผล 

ตอนนี้ความมีชีวิตชีวาของสองข้างทางไม่ได้มีอิทธิพลเหนืออารมณ์ใดๆแล้ว สุดท้ายเลยต้องปล่อยเลยตามเลยมีเพียงจิตสำนึกลึกๆที่รับรู้อาการสัปหงกโยกไปเอนมาและกระทบ กระแทกเอาคนข้างๆ แต่ความรู้สึกตอนนั้นมันช่างสุขเหลือล้ำเหนือความเกรงใจผู้ใดทั้งสิ้น... แต่พอได้สติตื่นขึ้นมาจากอาการสลบไสลก็อายจนแทบจะไม่อยากมองหน้าใครๆในรถ

ไม่นานรถก็วิ่งพ้นแนวป่ามองเห็นชุมชนใหญ่อยู่เบื้องหน้า ตึกรามบ้านช่องที่ดูค่อนไปทางเก่าแก่และทรุดโทรมเรียงรายตามไหล่หรือหุบเขาเต็มไปหมดยังไม่แน่ใจว่าจะเป็นกาลิมปงหรือไม่ ออก จะก้ำกึ่งเพราะดูเป็นเมืองที่ใหญ่กว่าที่คาดไว้ แต่พอรถจอดให้ผู้โดยสารลง ณ จุดที่น่าจะเป็นใจกลางเมืองเพราะมีผู้คนรถราเต็มไปหมด รอบๆเป็นร้านค้าและตึกสูงบรรยากาศรู้สึกได้ถึงความแออัดและโกลาหล ฉันมองท่าทีผู้โดยสารข้างๆทุกคนอยู่ในอาการเตรียมพร้อมที่จะลง เพื่อความมั่นใจฉันถามคน ข้างๆด้วยคำพูดคำเดียวว่า 

“กาลิมปง?” เธอพยักหน้าตอบ

         ลงจากรถบรรยากาศโดยรอบชวนให้รู้สึกตระหนกหนุ่มแขกตัวดำต่างเข้ามากลุ้มรุมผู้โดยสารที่ลงจากรถทันทีพร้อมส่งเสียงเซ็งแซ่แข่งกันแย่งลูกค้าฉันเองยังตั้งตัวไม่ติดด้วยทุกอย่างรอบตัวมันต่างไปจากที่คาดไว้มาก

พอมองรอบตัวพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นหนุ่มหนึ่งเอื้อมมือขึ้นไปรับเป้ของฉันซึ่งกำลังถูกส่งลงมาจากหลังคารถคิดว่าเขาจะช่วยรับวางลงที่พื้น แต่เปล่าเขากลับหิ้วมันเดินฝ่าผู้คนที่โกลาหลอยู่รอบๆรถออกไป ฉันตกใจจึงรีบวิ่งตามอีกใจก็ยังพะวงกับถุงนอนที่ยังอยู่บนหลังคารถเมื่อถึงตัวเขาฉันจึงรีบคว้าเป้กลับมาด้วยความโมโห แล้วรีบกลับมาที่รถเพื่อรอรับถุงนอน ....'เกือบไปแล้วใหมล่ะ

ดีนะที่ตาไวมองเห็นซะก่อน....'

แต่แล้วฉันก็เห็นเขาเดินกลับมาที่รถอีกเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตอนนี้เลยชักไม่แน่ใจแล้วว่าเขาจงใจจะฉวยโอกาสขโมยเป้ของฉันหรือว่านี่คือการจับจองเชิงบังคับลูกค้าหรืออาจเป็นการช่วยบริการลูกค้าเบื้องต้นเพื่อจูงใจให้ลูกค้าต้องใช้บริการรถเขาก็ไม่รู้ แต่ลักษณะอาการแบบนี้มันเสี่ยงจริงๆยากที่จะให้มองในแง่บวกได้

             จะยังไงก็แล้วแต่ ตอนนี้ฉันขวัญเสียไปแล้ว ได้ถุงนอนเลยรีบแบกเป้ฝ่าวงล้อมผู้คนออกมาให้พ้นจากความวุ่นวายและเซ็งแซ่รอบๆรถซะก่อน แต่แล้วก็ไม่วายมีไอ้หนุ่มอีกสองสามคนรวมทั้งเจ้าคนที่ฉกเป้ของฉันไปเมื่อสักครู่ตามมาตื้อเพื่อจะให้ใช้บริการรถของพวกเขา 

ฉันร           ฉันรู้สึกหงุดหงิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นและออกจะงุนงงเพราะไม่รู้ว่าจะไปทางไหนดีไม่ได้หาข้อมูลเกี่ยวกับที่พักและสถานที่ต่างๆของเมืองนี้ไว้ล่วงหน้า คิดไว้แต่ว่าที่นี่น่าจะออกแนวหมู่บ้านหรือเมืองเล็กๆที่เดินแบกเป้หาที่พักได้ไม่ยาก แต่เอาเข้าจริงๆมองไปทางไหนมีแต่ผู้คนเต็มไปหมด ตึกรามบ้านช่องก็ดูเก่าๆค่อนไปทางสกปรก ผู้โดยสารหลายคนที่มารถคันเดียวกันรวมทั้งฝรั่งนักท่องเที่ยวสาวรุ่นสามสี่คนก็อันตรธานไปทางไหนอย่างรวดเร็วก็ไม่รู้หวังจะเป็นที่พึ่งซะหน่อยก็ไม่ได้ บอกตัวเองว่าดีที่สุดตอนนี้ต้องรีบเดินออกไปตั้งตัวให้ห่างจากพวกคนรถที่ตามตื๊อเสียก่อน

ฉันรีบเดินหนีผู้คนชนิดไม่ยอมสนใจหรือสบตาใครทั้งสิ้น นับว่ายังโชคดีที่มาถึง ช่วงเที่ยงกว่าๆมีเวลาเหลือเฟือที่จะได้ตั้งตัวและถือโอกาสทำความรู้จักเมืองนี้กับเจ้าโลกเหงาเพื่อนยากอย่างเป็นทางการซะที

เดินออกจากคิวรถ(เมืองนี้เขาเรียก motor stand ) มาได้สักพักลองมองย้อนกลับไปดูที่เดิมอีกที.... อ๊าว.. ไอ้หนุ่มตัวดำหนึ่งในสามที่ตามตื๊อเมื่อสักครู่ยังอุตส่าห์เดินตามมาห่างๆอีก... ฉันล่ะอ่อนใจกับคนพวกนี้จริงๆ เลยเดินต่อและทำเป็นไม่สนใจหันกลับไปดูอีก

นึกๆดูอีกทีก็ขำ ไม่ได้เจอบรรยากาศแบบนี้ซะหลายวันเพราะมัวแต่วาสนาดีมีคนอุ้มชูพาเที่ยวแบบไฮโซเลยชักจะลืมๆกำพืดเดิมไปซะแล้ว ‘เอาวะ...ก็ดีเหมือนกันเจอๆเพื่อเตือนให้ได้รู้ไว้มั่งว่าชีวิตคนเราไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเสมอไปหรอกน่ะ นับจากนี้ไปเจ้าจะต้องกลับไปสู่โลกแห่งความเป็นจริงของเจ้าแล้ว... ’บอกตัวเอง 

เดินออกมาไกลพอควรเจอทางแยกมีร้านขายขนม ในร้านมีขนมสไตล์แขกๆหลากชนิดหลายรูปแบบโชว์อยู่ในตู้กระจกดูแล้วน่าจะพอกินได้ ที่เยี่ยมกว่านั้นมีโต๊ะและเก้าอี้ยาวสองสามตัวยังว่างอยู่ ช่างเหมาะที่จะได้อาศัยเป็นที่นั่งเสวนากับเจ้าโลกเหงาเพื่อนยากให้ได้เรื่องได้ราวซะที ปะเหมาะจะได้สอบถามผู้คนเพิ่มเติมอีกเพราะบางทีเจ้าโลกเหงาก็รู้ไม่ทันโลกปัจจุบันทั้งหมดหรอก บางอย่างต้องอัพเดทจากผู้คนในพื้นที่อีกที 

หลังจากจัดแจงวางของอันพะรุงพะรังให้เข้าที่เข้าทางในร้านเพื่อไม่ให้เกะกะชาวบ้านแล้ว พอเงยหน้าขึ้นก็เจอกับสายตาทุกคู่ที่อยู่ในร้าน รวมทั้งของเด็กหนุ่มๆคนงานในร้านที่มีอยู่สองสามคนพุ่งเป้ามาที่ฉัน มันไม่ใช่สายตาที่มองคนธรรมดาทั่วไปแต่เป็นสายตาแปลกๆเหมือนมองมนุษย์ต่างดาวมากกว่าที่จะมองมนุษย์เดินดินกินข้าวเหมือนๆกัน เขาทำให้ฉันต้องหันกลับมาสำรวจตัวเองและข้าวของที่จัดวางไปเมื่อสักครู่อีกครั้งว่ามันบกพร่องหรือก่อกวนสิ่งแวดล้อมในร้านให้เป็นที่น่าขัดเคืองผู้คนตนใดหรือไม่ แต่ดูแล้วก็เรียบร้อยดีทุกสิ่ง และพอเงยหน้าขึ้นมาอีกที ก็ยังทันได้เห็นอาการรีบเบนสายตาจากฉันของผู้คนแล้วหันไปหัวเราะให้กันเเหมือนขบขันในอากัปกริยาหรือท่าทีของฉันเสียเต็มประดา.. ‘เอ๊ะหรือว่าเขาคิดว่าฉันเป็นมนุษย์มาจากต่างดาวจริงๆก็ไม่รู้ ’

ฉันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ยกมือขึ้นเป็นสัญญาณเรียกเด็กในร้านหนึ่งในนั้น พร้อมลุกขึ้นไปหน้า  ตู้กระจกที่มีขนมเรียงรายอยู่ข้างใน แล้วก็ ชี้...ชี้......ชี้....เอาอย่างละชิ้น

                “สไปรท์”บอกไปคำเดียวพร้อมยกนิ้วชี้ขึ้นเป็นสัญลักษณ์ 

ของกินมาเสริฟตรงหน้าแถมอมยิ้มขำๆจากคนเสริฟชนิดฉันเองก็ไม่รู้ว่าเขาขำอะไรนักหนา นึกหาเหตุที่คนที่นี่มองฉันแบบแปลกๆไม่เจอ เลยสรุปเอาว่าคงเป็นเพราะหน้าตาฉันมันแปลกไปจากคนที่นี่เช่นเดียวกับที่ฉันได้เจอมาแล้วที่หน้าสวนสาธารณะที่โกลกาตา... มันแน่นอนอยู่แล้วหน้าตา กะเหรี่ยงย่อมไม่เหมือนฝรั่งนักท่องเที่ยวจากแดนไกลที่เขารู้สึกคุ้นเคยมากกว่า แถมเป็นกะเหรี่ยงหญิงระหกระเหินมาเดี่ยวๆคนเดียวคงจะเป็นอะไรที่พิสดารมากๆสำหรับคนที่นี่

ฉันก้มหน้าก้มตาเสวนากับเจ้าโลกเหงาเพื่อนยามยากไปพร้อมๆกับการละเลียดขนมแขกที่หวานจนแสบคอสลับกับการตอกย้ำความหวานให้สะใจด้วยการกรอกสไปรท์ลงคอไปอีกเผื่อว่าชีวิตจะได้เจออะไรที่ดูหวานๆขึ้นมาบ้าง 

ได้เวลาอันควรจึงตัดสินใจเลือกเกสต์เฮ้าส์ที่คิดว่าราคาไม่แพงนัก แถมมีดาดฟ้า(roof top)ให้ชมวิวทิวทัศน์ยอดเขาด้วย มันตั้งอยู่บนถนนไตรพาย(tripai) ในย่านเดียวกันมีเกสต์เฮ้าส์ระดับใกล้เคียงกันอีกสองสามแห่ง ไว้เป็นทางเลือกใหม่หากไม่พอใจแห่งแรก แต่ว่าจะอยู่ไกลแค่ไหนนั้นยังไม่รู้น่าจะประมาณได้จากค่ารถที่คนขับเรียกเอาได้ 

เจอรถสองแถวขนาดเล็กเรียกว่ารถกระป๋องน่าจะเหมาะกว่าเพราะมันดูกระป๊องกระป๋อง ลักษณะเหมือนตุ๊กๆเมืองไทยแต่ตัวล้อเล็กกว่ามากชนิดวิ่งเร็วๆแล้วเลี้ยวก็เสียวคว่ำเอาง่ายๆได้ ฉันบอกชื่อเกสต์เฮ้าส์ไปเขาพยักหน้าบอกราคา

“สามสิบรูปี” ฉันต่อตามธรรมเนียมที่ยี่สิบรูปีเขาส่ายหน้า ฉันถามต่อว่า

“สามสิบรูปี ฉันไปคนเดียวใช่ไหม?” เขาพยักหน้าฉันเลยตะกายขึ้นรถ รถวิ่งไปได้ไม่ถึงนาทีเขาก็ผิดสัญญาโดยรับเด็กหนุ่มที่โบกอยู่ข้างทางขึ้นมา ฉันทำเฉยเพราะไม่อยากเสียพลังงานอ้าปาก สักพักเด็กหนุ่มก็ลงไปและจ่ายเงิน รถวิ่งขึ้นเนินเขาที่มีตึกรามบ้านช่องทั้งสองข้างทางได้อึดใจหนึ่งก็จอดหน้าตึกเก่าทรงยุโรป ฉันชะงักเล็กน้อยไม่อยากเชื่อว่าถึงแล้ว แต่พอมองผ่านเหนือประตูรั้วทึบขึ้นไปก็เห็นป้ายชื่อเกสต์เฮ้าส์ตัวโตติดอยู่บนผนังตึก ชัดเจนว่าถึงแล้วเขาพามาไม่ผิดที่ แต่ผิดสัญญานิดหน่อยกอปรกับระยะทางประมาณว่าไม่เกินสามร้อยเมตรเทียบกับราคาแล้วฟันธงได้เลยว่า ‘โดนแขกหลอกให้แล้ว ’เพื่อไว้เชิงซักนิดก่อนควักเงินเลยต่อว่าไปซะหน่อย

“อะไรใกล้นิดเดียวเอาตั้งสามสิบรูปี” เขาทำหน้ามึนๆเหมือนไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น... ป่วยการที่จะไปต่อล้อต่อเถียง

ตึกเก่าสองชั้นทรงยุโรปถูกปรับมาเป็นที่พักสำหรับนักท่องเที่ยว ดูรวมๆก็คลาสสิกดี ด้านหน้าตึกอาจจะดูแคบแต่พอเดินทะลุไปด้านหลังกลับเจอพื้นที่กว้างขึ้นจัดเป็นสวนหย่อมตกแต่งด้วยไม้ดอกเมืองหนาวดูน่ารักแถมมีที่นั่งพอเป็นที่หย่อนใจของแขกที่มาพัก ถัดเข้าไปด้านในเป็นตึกสูงทรงสมัยใหม่สำหรับห้องพักที่ขยายเพิ่ม ชั้นสูงสุดมีดาดฟ้า ฉันพักที่ตึกหน้าซึ่งภายในได้ปรับปรุงให้ดูใหม่ ในห้องมีสองเตียงห้องน้ำสะอาดใช้ได้เมื่อเทียบกับราคาถือว่าไม่แพง เทียบกับที่พักที่โกลกาตามันคนละเรื่องกันเลย พยายามมองหาแขกที่มาพักไม่ยักกะเจอซักราย เดาเอาว่าคงเพราะช่วงนี้เป็นหน้าฝนไม่ใช่ช่วงท่องเที่ยวของเมืองแถบนี้

................................