ดูจนจบแล้วล่ะ ฮืม....

  

ฮืม แล้วไงคะคุณจอย.....พูดไม่ออกเลยเหรอ

มะยมเคยไปเขาพระวิหารหลายครั้ง พอถึงประตูทางขึ้นก็จ่ายตังค์ให้กับทหารเขมรที่เฝ้าอยู่ที่ประตู จำไม่ได้ว่าจ่ายเท่าไหร่ แต่ก็ไม่เยอะหรอกค่ะ เดินดูปราสาทแล้วก็นั่งที่ผาเป้ยตาดี มองลงไปอีกฝั่งนึง(เขมรปัจจุบัน) พร้อมกับจินตนาการว่า....

ตอนที่พระเจ้าสุริยวรมันที่ 1.....เรื่อยมาถึงพระเจ้าชัยวรนันที่ 7 ...........เป็นเวลากว่า 300 ปีทีเดียว.......ที่ขแมร์ได้พยายามสร้างปราสาทเขาพระวิหารด้วยหินทรายและศิลาแลงนี้ขึ้นมา บนขุนเขาพนมดงแร็กที่สูงลิบลิ่ว ด้วยศรัทธาสูงสุดในพระอิศวรเจ้า......

นึกถึงความรุ่งเรืองและความเก่งกาจด้านศิลปะวิทยาการของเค้า โดยเฉพาะด้านสถาปัตยกรรมในการสร้างปราสาทหิน การชลประทานและดาราศาสตร์ โหราศาสตร์เวทย์มนต์ต่างๆ...........

จนเมื่อยุคสมัยของความรุ่งเรืองนั้นเสื่อมลง...... ก็ยังต้องเผชิญความขมขื่นจากสงครามกลางเมือง ที่มีการเข่นฆ่าคนชาติเดียวกัน เพราะแค่ความเชื่อลัทธิการเมืองที่แตกต่างกัน .....ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าเจ็บช้ำสำหรับมนุษยชาติมาก

จนมาถึงยุคที่คิดว่าจะได้พ้นจากความโหดร้ายเสียที ก็ต้องมาเหนื่อยกับการที่ต้องอ้างสิทธิในทรัพย์สินของแผ่นดินกับประเทศเพื่อนบ้านอีก

กำลังนึกภาพว่าถ้ามะยมเป็นขแมร์.....เราจะรู้สึกยังไง แผ่นดินเขมรที่มองเห็นจากผาเป้ยตาดีแห่งนี้ ช่างดูสวย สงบ...หันกลับไปมองดูตัวปราสาท....ก็ให้ความรู้สึกถึงความศรัทธาสูงสุดและน้อมเคารพในความเป็นผู้มีความรู้และศิลปะวิทยาการของบรรพบุรุษ

แล้วไทยเราจะอ้างอะไร ในการเป็นเจ้าของทรัพย์สินนี้..?

มะยมรักชาติ...แต่ก็รักความยุติธรรมมากกว่า ชาวบ้านขแมร์ที่มะยมรู้จักก็มีความใสซื่อและน่ารัก มีน้ำใจ พวกเขาชมพวกเราสาวๆที่ไปออกหน่วยฯว่า ละออ....แปลว่าสวย น่ารักทุกคน แล้วเราก็ได้ภาษาเขมรมาหลายคำ......

อยากบอกว่า ถึงแม้คนเขมรที่เราคุยด้วย จะมีรอยยิ้มให้เราเสมอ.....แต่ในแววตาของพวกเค้าช่างเศร้ายิ่งนัก....เศร้าจนเราสะท้อนใจ

นี่เป็นความรู้สึกส่วนตัวของมะยมจริงๆ ที่ได้จากการไปทำงานแถวชายแดน อยากจะถ่ายทอดความรู้สึกเท่านั้นเองค่ะ

  

ฮืม..
เรื่องนี้ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นนะคะ เพราะไม่รู้ข้อเท็จจริงทั้งหมด ไปไม่ถูกจริง จริง

แต่ด้วยความรู้สึก (ไม่แน่ใจว่าเห็นแก่ตัวรึเปล่า) อยากให้clear เรื่อง buffer zone

ที่ศาลโลกตัดสินไปแล้ว มันก็คืออดีต จอยว่ามัน ผ่านไปแล้ว จะถูกจะผิด มันก็คือ สิ่งที่เกิดไปแล้ว จอยสนใจในเรื่องใหม่ๆ ว่าเราจะทำอย่างไรให้ประเทศเสียผลประโยชน์น้อยที่สุด

จอยเห็นด้วยกับความคิดของอาจารย์อดุลย์ วิเชียรเจริญ ค่ะ (เคยมีโอกาสได้ร่วมงานกับอาจารย์ อาจารย์แก่มากแล้วแต่ยังทำงานตลอด ครั้งหนึ่งอาจารย์ไม่สบายมาก แต่ยังนั่งรถเข็นมาประชุม ลึกๆแล้วรู้สึกชื่นชมอาจารย์มากค่ะ)

  

ที่จริงแล้ว ไม่มีใครรู้ทั้งข้อเท็จและข้อจริง "ทั้งหมด" หรอกค่ะ แต่ทุกคนจะรู้ในประสบการณ์ของตนเอง ในบริบทของตนเองเท่านั้น

เช่น นักวิชาการก็รู้แบบนักวิชาการ นักการเมืองก็รู้แบบนักการเมือง ข้าราชการก็รู้แบบข้าราชการ มะยมก็เลยมองแบบชาวบ้านที่เคยคลุกคลีและทำงานพื้นที่แถวๆนี้บ้าง เท่านั้นเองค่ะ

ที่จริงแล้วการแสดงความคิดเห็นที่อิสระและไม่กระทบต่อคนอื่น เป็นหัวใจของประชาธิปไตยเลยนะคะ โดยเฉพาะในช่วงนี้ ที่มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ถ้าคนที่ยังเงียบอยู่ออกมาแสดงความคิดเห็นบ้าง น่าจะทำให้เห็นทิศทางอะไรดีขึ้น ไม่งั้นจะกลายเป็นว่า ให้คนสองกลุ่มมาทำอะไรแบบนี้...ทำให้ประเทศเสียโอกาสอะไรไปมากมาย

อืม วันอาทิตย์แบบนี้ ไม่น่าจะคิดอะไรหนักๆนะคะ...เปลี่ยนเรื่องดีกว่า

เห็นคุณจอยว่าจะส่งภาพสวยๆของงานแห่พระธาตุเขี้ยวแก้วที่ Kandy มาให้ดู มะยมรออยู่นะคะ เผื่อจะทำให้การไปงานครั้งนี้ มีความพร้อมมากขึ้น งานนี้เป็นงานเดียวกับเทศกาล เปรา-เฮร่า ด้วยใช่มั๊ยคะ

  

ฮา ฮ้า... จอยลืมค่ะ ขอโทษ ขอโทษ เดี๋ยวจะจัดให้นะคะ