แค่คิดดี สังคมก็ดีขึ้นแล้ว เมือ่วันก่อนเราเพิ่งฟังแดดเล่าเรื่องเด็กสมัยนี้นี่ เริ่มเป็นเด็กแบบกาเหว่าที่บางเพลงมากขึ้นทุกที แล้วก็ยกตัวอย่างคนทำงานใกล้ตัวแดดให้ฟัง ฟังแล้วทำหน้ามุ่ยหน้าจอคอม แค่คนอย่างนี้คนเดียว สังคมก็วุ่นวายแล้วล่ะ แต่ที่แย่ก็คือ เราก็รู้สึกว่า เด็ก(ก็โตแล้วอะนะ) ในสังคมนี้ ที่มันไม่รู้จักหิริโอตตัปปะ หรือไม่รู้จักความรับผิดชอบชั่วดีนี่ มันมากขึ้นเรื่อยๆ คนที่ไม่รู้จักความดีความชั่ว แต่ดันได้ดีเพราะมีความสามารถเนี่ย ยิ่งน่ากลัวกันไปใหญ่ และก็เป็นตัวอย่างให้สังคมว่า มีความสามารถซะอย่าง ทำตัวเยี่ยงมารขนาดไหน ก็ได้ดี และสังคมก็ฉาบฉวยขึ้นเรื่อยๆ อะไรดีก็คือทำแล้วได้เลย ทำสิบได้ร้อย อันนี้เรียกว่าดี ทำโดยเหยียบคนอื่นให้ตัวเองสบายๆ แล้วก็ได้เงินมากกว่าเขา เรียกว่าดี คนก็แห่ไปทำกันใหญ่ เพราะเห็นคนอื่นทำแล้วได้ดีกัน ทั้งๆที่ก็ชอบพูดว่าตัวเองมีวิจารณญาณ คิดเองได้ แต่หารู้ไม่ว่าคนก็ตกอยู่ในความโลภ โกรธ หลง อยู่อย่างนี้แหละ แค่เห็นเจมส์บอนดฆ่าคนเป็นผักปลา แต่ใจเราก็ยังแอบเชียร์อยู่เพราะมันเป็นพระเอก เพราะเท่ แค่นี้ก็เห็นได้ชัดแล้วว่าใจเรามันบิดเบือนได้ขนาดไหน สังคมมักตั้งข้อกังขาว่า ทำดีได้ดีมีที่ไหน ทำชั่วได้ดีมีถมไป เราว่าสังคมให้โอกาสพิสูจน์ความดีน้อยมากเลย เราลองคิดกันง่ายๆเลยนะ ขนมเค้กแค่ชิ้นเดียว กว่าจะทำออกมาได้ ก็ยังต้องใช้กระบวนการนู่นนี่ ผสมนั่นนี่เข้าด้วยกัน และยังมีเทคนิคอะไรอีกแพรวพราว กว่าจะออกมาให้เห็นเป็นก้อนงามๆได้ แต่กับความดี พอทำดีแล้วจะหวังว่าจะได้รับเลยเป็นกอบเป็นก้อนเป็นกำ พอใครทำชั่ว ก็หวังว่าจะให้คนนั้นมันตายต่อหน้าต่อตา (พอตัวเองทำชั่ว ได้แต่อธิษฐานว่าอย่าให้กรรมมีจริง 555) ทำไมไม่คิดว่ากระบวนการกรรมสนองเป็นอะไรที่ซับซ้อนยากแก่ความเข้าใจ เหมือนกระบวนการที่ซับซ้อนอื่นๆในโลกบ้าง มันเลยฟังดูไม่แฟร์เลยที่จะบังคับให้กรรมต้องสนองให้เห็นๆตรงไปตรงมา ถึงจะยอมเชื่อกัน พูดให้ตรงกว่านั้นก็คือ ต้องให้กรรมมันสนองตามใจฉัน ฉันถึงจะยอมเชื่อ (และหลายๆคนคงปฏิเสธว่า ฉันป่าวให้ตามใจฉัน แต่ฉันไม่เห็นว่ากรรมจะสนองคนชั่วซะที ก็น่านแหละ) ก็ งี้แหละ คนเลยแห่กันไปทำตัวเด่น ดัง เท่ สะใจ ใครร้ายไม่เป็นนี่เชยระเบิด แล้วสังคมก็ง่อนแง่นลงเรื่อยๆ แล้วเราก็โทษว่าคนนั้นเลว คนนั้นไม่ดี ต๊าย ตัวเองดีนักนี่ 555 มาเล่าเรื่องดีๆที่เจอดีกว่า นอกเรื่องมานาน วันนี้เดินลงมากดลิฟต์ ก็เจอรปภ.ที่เจอหน้ากันมาจะปีนึงละ เราพอจะรู้ว่าแกไปลงเรียนรามไว้ แล้วบางทีแกก็เอาหนังสือภาษาอังกฤษมาอ่านออกเสียงอย่างตั้งใจ เราก็ยิ้มกับความขยันของแกนะ ก็รปภ.กี่คนกัน ที่จะขยัน ลงเรียนหนังสือ ช่วงนี้ไม่ค่อยเจอแกเท่าไหร่ วันนี้เจอตอนค่ำๆ แกทักทาย เราก็เลยทักกลับไปว่าหมู่นี้ไม่ค่อยเจอ แกก็ยิ้มอายๆ บอกว่าอาจารย์ปล่อยเลิกช้า มาไม่ทัน เราก็เห็นใจแกอยู่หรอกเพราะเรียนกลางวัน แล้วจากรามมาที่ตึกออฟฟิศตอนหกโมงเย็นเนี่ย นรกมาก แล้วแกก็เล่าต่อว่ามีพรีเซนต์วิชาพฤติกรรมการสอน เราก็ หือ ลงเรียนครุศาสตร์เหรอ แกก็บอกว่าครับ ที่รามเรียกว่าคณะศึกษาศาสตร์ แล้วก็ยิ้มแหะๆพูดว่า ผมอยากเป็นครู ก็เลยถามต่อไปว่า อยากสอนวิชาอะไรเหรอ แกก็บอกว่า ภาษาอังกฤษครับ ที่พรีเซนต์วันนี้เป็นวิชาที่ยากมากๆเลย พรีเซนต์เป็นภาษาอังกฤษด้วย เราก็เอ๊อ ดีจังเลยๆ พอดีลิฟต์มาเลยไม่ได้คุยต่อ ในยิ้มแหะๆของรปภ.เราเห็นประกายความหวังมันกระเด็นออกมาเต็มเลยล่ะ ความหวังที่จะเป็นครูสอนภาษาอังกฤษ สำหรับคนแบบเราๆมันก็ไม่ใช่เป้าหมายที่คิดว่าจะเป็น เราคงคิดแต่เรื่องเงินเดือนไม่พอใช้ ไปเที่ยวไหนดีหว่า แต่สำหรับรปภ.คำพูดน้ำเสียงของเขาแสดงถึงความปรารถนาใฝ่ดีมากๆ รู้สึกดีอะที่ได้เจอคนใฝ่ดี ใฝ่ดีนี่ เป็นเรื่องเฉพาะบุคคลจริงๆ ไม่ว่าจะเกิดเป็นอะไรที่ไหน เราก็ว่าคนใฝ่ดียังไงก็ต้องได้ดี ถึงวันนี้เขายังไปไม่ถึงตรงนั้น แต่ความใฝ่ดีอย่างนี้ ไม่ว่าจะไปถึงตรงไหน ก็ได้ดีแก่ตัวทั้งนั้น นึกถึงคนที่โชคดีกว่ารปภ.คนนี้ไม่รู้กี่แสนคนในประเทศ แต่ไม่รู้ตัวว่าตัวเป็นคนดี มัวแต่คิดน้อยเนื้อต่ำใจเพราะแค่ไม่มีอะไรบางอย่าง จนทำร้ายตัวเอง พาลไปเดือดร้อนคนรอบข้าง อยากให้ดูรปภ.คนนี้เป็นตัวอย่าง ว่าการไม่เสียชาติเกิดเป็นคนเนี่ย เขาทำกันยังไง ++++++++ รู้สึกดีที่คนรอบข้างเป็นคนดีซะส่วนใหญ่ (ส่วนคนที่ไม่ดี ไม่ปรากฏให้เราเห็นว่าเขาไม่ดี และอาจจะไม่ค่อยมีแถวๆนี้) ถึงไม่ใช่คนดีร้อยเปอร์เซ็นต์ ไม่ได้เป็นคนดีที่ต้องสละชีวิตเพื่อสิ่งที่ตนคิดว่าดี แต่ก็เป็นคนที่ทักจะคิดดีๆ แล้วสังคมที่แวดล้อมด้วยคนแบบนี้ อยู่แล้วมันก็สบายใจ ไม่ต้องกังวลว่าใครจะมาหักหลังหรือหลอกเอาอะไรมากนัก อยากให้สังคมดี มันก็ต้องเริ่มที่ตัวเองอะนะ จริงๆ
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [