ทุกข์มีไว้ให้เห็น ไม่ได้มีไว้ให้เป็น เมื่อวานยังรู้สึกอารมณ์ดีโลกนี้น่าอยู่อยู่เลย ทำอะไรก็ดูดีมีอนาคตไปหมด แล้วมันก็พลิกกับมาเป็นอะไรสักอย่างที่ทำให้ความน่าอยู่ของโลกมันน้อยลง เหมือนชีวิตเป็นยานอวกาศวิ่งเข้าหากลุ่มอุกกาบาต บางวันก็แล่นโปร่งโล่งสบาย ฝูงอุกกาบาตที่ผ่านยานไปนี่น่าดูชม บางวันอยู่ดีๆก็จะเจอห่าฝนอุกกาบาตพุ่งเข้าชนยานเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่ก็เป็นอะไรไม่รู้เหมือนกัน ทำไมยานมันต้องมาอยู่ตรงนี้ด้วยฟะ ร่ำๆจะเป็นทุกข์ขึ้นมาเป็นระยะๆ ก็ฉุกคิดได้เป็นระยะ(ที่ถี่น้อยกว่า)เช่นกันว่า ถ้ามัวแต่เป็น ก็ทำให้ไม่ได้เห็นอนิจจังที่มันเกิดขึ้น นี่ไง มันแสดงให้เห็นอยู่นี่ไง เวลาดีๆที่จะได้เห็นอย่างนี้ ใช้สติ ใช้ปัญญาเข้าไปสิเออ มัวทุกข์อยู่ว่ามันไม่สุขเท่าเดิม มันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมานอกจากจะหายใจทิ้งไปกับความเศร้าโศก ก็เห็นได้ว่าตัวเองติดสุขขนาดไหน มีชีวิตอยู่บนโลกนี้ก็อยากได้สุขสุดๆอย่างที่คนอื่นเขามีกัน บางวันก็อยากจะห่างบางสิ่งเพื่อให้สุข บางวันก็อยากจะใกล้บางสิ่งเพื่อให้สุข ทั้งที่มันเป็นสิ่งเดียวกันนี่แหละ ไอ้เราก็ไม่ใช่ศูนย์กลางจักรวาลซะด้วย ที่เมื่อไหร่อยากให้อะไรมาหาก็มาหา เมื่อไหร่ที่อยากให้อะไรไปก็ผลักไสไปจากตัวได้ คิดแล้วก็อยากจะยอมแพ้โลกจริงๆ ยอมแล้ว ไม่อยากดื้อด้านคิดว่าโลกมันควรจะเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ตามที่ต้องการแล้ว แต่มันก็อดดื้อด้านไม่ได้สักทีสิน่า ทุกข์แล้วก็เตรียมทุกข์น้อยได้เลย สุขแล้วก็เตรียมสุขน้อยได้เลย
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [