ตากฝนอยู่ใต้ร่ม ออกจากออฟฟิศ ฝนก็ตกจั่กๆ เราหยิบร่มขึ้นมากางด้วยความเคยชิน แล้วก็เดินดุ่มๆให้ร่มตากฝนแทนตัวไป (แต่เท้ายังแฉะเหมือนเดิม ทำให้รู้ว่าฟุตบาทเมืองไทยนี่ มีคลื่นเล็กน้อยถึงปานกลาง) เดินๆอยู่ ก็มีหนุ่มสาวออฟฟิศตึกเดียวกันเดินตามหลังมา คุยอะไรกันก็ไม่รู้ สาวเจ้าก็พูดขึ้นมาให้ได้ยินว่า ไม่เอาหรอก ไม่พกร่ม เกะกะ ทำให้เรานึกถึงเลยว่า โอ้ เราเคยเป็นคนแบบสาวเจ้ามาก่อนนี่นา ลืมไปแล้วนะเนี่ยว่าเคยเป็น เมื่อก่อนเราเป็นพวกร่มไม่พก ฝนตกยังไงก็จะไม่พกร่ม เพราะว่า หนึ่ง เกะกะ แล้วร่มที่เปียกๆก็จะเก็บเข้ากระเป๋าไม่ได้ สอง รู้สึกตัวเองเหมือนหญิงสูงวัย ต้องมาพกร่มอะไรด้วยเนี่ย สาม ไม่เท่ กางร่มแล้วไม่เท่ เออ เอาเข้าไป แต่คิดจริงๆ สี่ ถึงมีร่ม ออกไปกลางฝนยังไงมันก็ต้องชื้นแฉะอยู่ดี โซลูชั่นเราจึงเป็นว่า ถ้าฝนตก ก็ไม่ออกไปไหนซะ ง่ายดี เหมาะกับคนขี้เกียจและเกลียดความชื้นแฉะอย่างเราเป็นอย่างยิ่ง หลังๆไม่รู้เริ่มต้นเมื่อไหร่ ก็พกร่มกันแดดไปด้วย เพราะแม่ให้พก เดี๋ยวลูกจะเป็นกระเป็นฝ้า (แต่ตอนนี้ก็กระเต็มเลย) จนมาถึงวันนี้ การถือร่มก็กลายเป็นเรื่องธรรมดาของเราไป ไม่ใช่ว่าไม่เกลียดความชื้นแฉะแล้ว ยังเกลียดเหมือนเดิม แต่พบว่า เราไม่เห็นว่าร่มเป็นโซลูชั่นที่อยากหลีกเลี่ยงเป็นที่สุดอีกต่อไป เห็นได้ชัดว่า ทัศนคติคนเรามันเปลี่ยนได้ตลอดเวลาจริงๆ เปลี่ยนแบบไม่รู้ตัวว่าเปลี่ยนด้วย ความรู้สึกก็เปลี่ยนกลับไปกลับมาด้วย เห็นอย่างนี้แล้ว จะยึดติดอะไรกับทัศนคติตัวเองกันนักนะ คนเรา... เห็นคนที่ยึดคติตัวเองไว้ ประกาศว่าฉันเป็นตัวฉันอย่างนี้ ไม่คิดว่าที่ยึดอยู่นั้นผิด หรือเปลี่ยนแปลงได้ สักวันเขาก็จะรู้ ถ้าเขาอยากจะรู้นะ
|
บทความทั้งหมด
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [