อาจไม่เคยอยู่ในสายตา คุณคะ เคยเห็นตัวเองกันไหมคะ เคยมองเห็นตัวเองออกมาจากข้างในตัวไหมคะ เห็นแล้วเป็นไงบ้างคะ : ) ไม่บ่อยนะคะที่เราจะตระหนักได้ว่า เอ๊ะนี่เราอาศัยอยู่ในร่างกายนี้ 24 ชั่วโมง มาเป็นเวลาเท่านั้นเท่านี้แล้ว อย่างเราเองก็อาศัยอยู่ในร่างกายนี้มาเกือบสามสิบปีเข้าไปแล้ว แต่รู้สึกว่าเราไม่ได้ทำความรู้จักกับมันเท่าไหร่เลย ถ้าใครเคยเห็น คงแปลกใจไม่แพ้เรา ที่อยู่ในนี้มาตลอดเวลาตั้งแต่เกิด แต่แทบจะไม่เคยคิดถึงมันเลย ความคิดถึงนี้ไม่ใช่แค่เพียงการเห็นมือเห็นเท้าตัวเองนะคะ แต่มันเป็นความคิดถึงว่า เราได้โตมากับร่างกายนี้ ทุกวินาที ความคิดความอ่านเรา ได้พัฒนาโดยมีอาหารหล่อเลี้ยงเป็นข้อมูล ที่ส่งผ่านทางสัมผัสที่เรามีทางตา จมูก ลิ้น กาย ใจ ถ้าเทียบเราเป็นลูกบอลกลมๆแบบเกมคาตามาริ ก็เป็นลูกบอลที่กลิ้งไปไหนไปทับอะไรชนอะไร สิ่งนั้นก็จะติดขึ้นมา ทำให้ลูกบอลมีขนาดโตขึ้นเรื่อยๆ แต่บางคน ลูกบอลอาจจะโตไม่ได้มาก เพราะเอาแต่กลิ้งไปทั่ว โดยที่ไม่ได้ดูดซึมซับอะไรเข้ามาเลย ถ้าเอาตามความสัตย์จริงของคนเรา ก็มักจะเอาเวลาทั้งหมดไปคิดเรื่องนู้นเรื่องนี้ เรื่องการเมือง ใครเลว ใครดี ใครเบนโล ใครหล่อ ใครไม่หล่อ ใครจะยิงกัน ใครจะตกตึกตาย ใครจะเป็นชู้กับใคร ระบบสุริยจักรวาลมีดาวเคราห์กี่ดวงกันแน่ หลุมดำเกิดจากอะไร บิลเกตต์ทำยังไงถึงรวยนัก เสื้อนาโนใส่แล้วไม่ต้องซัก บลาบลา รวมทั้งเรื่องที่เราเองคิดว่ามันเป็นเรื่องของเรา อย่างเรื่องใครไม่หวังดีกับเรา ใครดีกับเรา เพื่อนคนนั้นจะเป็นยังไง พ่อแม่เราจะว่าอะไรไหม วันนี้แฟนเราจะมาหากี่โมง ทำไมเราทำงานดีกว่าคนนั้นแต่ไม่ได้ดีเท่าเขา บลาบลา ทั้งชีวิตที่ผ่านมา อาจจะไม่เคยตระหนักเลยก็ได้ถึงความจริงข้อนั้น เวลาที่เรามองกระจก หรือดูรูปถ่ายตัวเอง เราก็เห็นแต่รูปร่างหน้าตา เสื้อผ้าอาภรณ์ที่ประดับอยู่เท่านั้น เรามักจะไม่เคยเห็นเลยเข้ามาในจิตใจ ไม่ค่อยได้เห็นสิ่งที่มีไปมากกว่ารูปร่างหน้าตา เสื้อผ้าอาภรณ์นั้น เวลาเรามองออกไปที่ข้างนอก รอบๆตัวเรา เรื่องราวในโทรทัศน์ เราก็มองเห็นแต่สิ่งที่เรากำลังมองอยู่เท่านั้น เรามักจะมองอะไรๆออกไปด้วยตา ที่เราคิดว่าเรามีตาแล้วเราจะมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างตราบที่เราพาร่างกายไปถึง ถ้าเปรียบเป็นหอคอยที่มองวิวได้สามร้อยหกสิบองศา เราก็เหมือนเป็นคนที่มองออกไปที่วิวสวยๆงามๆนั้น ทุกค่ำคืน ทุกวันวาร จะเอาวิวไหนก็ได้ หอคอยนี้สรรหามาให้ได้หมด เพียงแต่ว่า เราไม่เคยจะมองกลับเข้ามาในหอคอยเลย ว่ามันเป็นอย่างไร อะไรประกอบกันถึงได้เป็นหอคอย เราสังเกตกันไหมคะ ว่ามันมีที่ว่างปริมาณหนึ่ง ที่เราอาจจะไม่เคยได้เห็น ไม่ว่าร่างกายเราจะอยู่ที่ไหน ทำอะไร เราก็อาจจะไม่เคยได้เห็นมัน ที่ว่างนั้น มีปริมาณขนาดใดไม่ทราบได้ วัดด้วยมาตรใดๆไม่ได้ เห็นไม่ได้ด้วยตา และเป็นที่ว่างที่แทบไม่มีรอยเท้าใดๆจารึกเพื่อเป็นหลักฐานการถูกสำรวจ เป็นสถานที่สำหรับการก่อกำเนิดความนึกคิด อารมณ์ต่างๆ เป็นสถานที่ที่ความนึกคิด อารมณ์ ถูกหล่อเลี้ยงอยู่ และตายจากไป เป็นสถานที่ที่อัศจรรย์และเมื่อมองเห็นมันได้ จะพบว่ามันมีอาณาเขตไพศาล มันสามารถบรรจุอารมณ์ร้อยแปดพันเก้าที่เกิดขึ้นจากเราเข้าไปได้หมด ที่ว่างนี้ อยู่ในหอคอยนั้นเอง แต่ที่ว่างนี้ ที่มันไม่ค่อยมีใครเห็น ก็เพราะว่ามันมักจะถูกปิดคลุมด้วยผ้าผืนใหญ่โตมโหฬาร ที่มีชื่อว่า ผ้าอัตตา จนมิดชิด และเรามักจะไม่ใส่ใจหรือสนใจที่จะเปิดผ้าคลุมออกมาดูว่ามีอะไรอยู่ข้างใน เผลอๆเราก็หันหลังให้มันด้วยซ้ำ โดยให้ความเห็นว่า ในหอคอยไม่เห็นมีอะไรให้ดู ไม่มีอะไรแปลกใหม่ในหอคอย อนุมานเอาว่าสิ่งที่อยู่ในหอคอยคือสิ่งเดิมๆ สิ่งที่เรียกว่ามี สมควรเห็น ก็คือสิ่งต่างๆรอบตัวจากวิวทิวทัศน์ 360 องศา ที่ยอดหอคอยนั้นไง สิ่งมหัศจรรย์ที่คนเราติดใจนั่นคือ การที่เรามีวิว 360 องศาแล้ว ชีวิตเราจะต้องการอะไรอีก ทำไมชีวิตเราต้องค้นเข้ามาในหอคอยด้วย คำตอบในวันนี้ ก็คงสั้นๆเพียงแค่ว่า งั้นก็ลองมองสำรวจเข้ามาในหอคอย เปิดผ้าอัตตาออกดูว่ามีอะไรอยู่ในนั้น มองไปสักพัก ก็คงจะเริ่มเห็นคำตอบได้รางๆ : )
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [