หลงละเมอเพ้อพก(๑๔๐)
@หนาวแสนหนาว ร้าวรวด ปวดทั้งร่าง
แสนอ้างว้าง เดียวดาย ปลายหน้าฝน
ฝนกระหน่ำ ซ้ำลมหนาว พัดเวียนวน
เหน็บหนาวจน ใจเหน็บ เจ็บขั้วใจ
@ตั้งแต่เช้า ฝนพรำ จนฉ่ำฟ้า
ท้องนภา พลัดมืดไป ไม่สดใส
น้ำตาฟ้า หลั่งรินมา ราดรดใจ
น้ำตาไหล ท่วมห้องใจ จนเจิ่งนอง
@ได้แต่นั่ง มองฟ้า ริมหน้าต่าง
ใจอ้างว้าง ทุกข์ระกำ ช้ำหม่นหมอง
ด้วยชาตินี้ ไม่มี คู่เคียงครอง
ได้แต่มอง คู่อื่นเขา เฝ้าเคล้าคลึง
@เห็นเขากอด พลอดตระกอง ประคองรัก
อิจฉานัก จำหักใจ ไม่นึกถึง
ทรุดกายนั่ง ที่มุมห้อง ร้องรำพึง
ทำไมจึง ไม่มีใคร ไหนเหลียวมอง
@ได้แต่กอด หมอนใบเก่า เฝ้าพร่ำเพ้อ
หลงละเมอ ว่ากอดเขา แสนเศร้าหมอง
ใครคนนั้น ที่ใจเรา เฝ้าหมายปอง
แล้วก็ร้อง ครวญคร่ำ ระกำทรวง
สมบูรณ์ เต็มชื่น/๑๖ ตุลาคม ๒๕๕๓
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แวะมาอ่านกลอน คนที่ 1 ครับ
สวัสดีเที่ยงๆครับ
กระบี่ฝนตกมั้ยครับ?